εχω κουραστει

Quote:

---

Originally posted by aquarrius

είναι λίγο παραμορφωμένη η πραγματικότητα στο μυαλό μου προς το χειρότερο επειδη δν είμαι ενα χαρούμενο αγοράκι αλλά δεν πιστεύω ότι αυτό που βλέπω δεν απέχει πολύ από το πραγματικό.

---

Ξέρεις το πραγματικό είναι και λίγο δικό μας κατασκεύασμα! Οταν βλέπουμε τα πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο, επιρρεάζουμε την δική μας πραγματικότητα προς εκείνη την κατεύθυνση!

Δυστυχώς και εγώ έχω κατάθλιψη και ένα σωρό προβληματισμούς στο κεφάλι μου που δεν έχω λύσει και πολύ θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα πράγματα, αλλά έχω υπάρξει και ευτυχισμένη, κάτι που κάποτε δεν θα μπορούσα να το διανοηθώ.
Τώρα σκέφτομαι τι θέλω απο τον εαυτό μου, απο τη ζωή μου........ να φτιάξω την κατάσταση έτσι που να μου αρέσει κάπως........
κουβαλάω τις πληγές του παρελθόντος και δυστυχώς πληγώνομαι ακόμα ευκολα. Μακάρι να μπορούσα να το αλλάξω!
Ξέρεις τι έχω σκεφτεί: η κατάθλιψη είναι και ενα ασφαλές καταφύγιο....
δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί κλείνουμε την πόρτα στον έξω κόσμο.........ποιος ξέρει!

Quote:

---

Originally posted by aquarrius

κλειω αν δεις όλα τα post θα δεις περιπου όλα όσα νιώθω ότι έκαναν λάθος οι γονείς μου ..αποριπτικός,αυστηρος, μη εκφραστικός πατέρας, καταπιεστική, μη εκφραστική, με καταπιεσμένη σεξουαλικότητα μητέρα. τι άλλο να πω.

Στον κολλητό μου του έχω αναφέρει με λεπτομέριες πολλές καταστάσεις. Στον ψυχολόγο μου είχα πεί ακόμα περισσότερα. Στο φόρουμ ανέφερα πολλά. δηλαδη και να βγώ με πανο στον δρομο με το τι νιωθω, παλι δεν θα δω μεγάλη αλλαγή πιστευω :Ρ

---

δεν είπα οτι το να τα πείς απλά αρκει......... το να σε καταλαβαίνουν και το να συνηδητοποιείς και εσύ τι σε πλήγωσε είναι πάντως ένα καλό πρώτο βήμα. Τώρα που έχει περάσει κάποιος καιρός, είσαι σε απόσταση και είσαι μεγαλύτερος και λιγότερο εξαρτημένος απο τους γονείς σου ( αν μη τι άλλο, τότε δεν είχες την επιλογή να σηκωθείς και να φύγεις ) μπορείς να βρεις τρόπους να αλλάξεις τα πράγματα.
Προσπαθώ ακόμα να βρώ ποιές συμπεριφορές μου έχουν ριζώσει απο τότε για να τις ξεριζώσω......
Για παράδειγμα νιώθω οτι είμαι πιο απότομη και επιθετική αλλα και κλειστή απέναντι στους ανθρώπους..........κάτι που μου δημιουργήθηκε ως τρόπο άμυνας τόσα χρόνια απέναντι στη συμπεριφορά της μητέρας μου.
Γενικά μάθαμε να αντιδράμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο και να βιώνουμε συγκεκριμένα συναισθήματα και αυτή η συνήθεια είναι ο μεγάλος εχθρός μας!

Δεν είμαι σίγουρη αν έπιασες ακριβώς το νόημα αυτών τουλάχιστον που σου είπα εγώ. Ναι, υπό διαφορετικές συνθήκες θα έφευγες εύκολα από αυτή την κατάσταση. Δε μπορείς αυτή τη στιγμή γιατί έχεις προγραμματιστεί κατά κάποιο τρόπο να αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις έτσι. Αλλά μπορείς να επαναπρογραμματιστείς. Η αλλαγή οπτικής γωνίας είναι το ζητούμενο.
Ακόμα είσαι μικρός, δεν έχεις περάσει τη φάση της μεταεφηβείας και για αυτό δεν έχεις βγει ακόμα από το τριπάκι της αμφισβήτησης των γονιών μας. Έρχεται κάποια στιγμή που αποδεχόμαστε ότι είναι ανθρωποι με αδυναμίες, ότι δε κάνανε την καλύτερη δουλειά αλλά το πιθανότερο είναι ότι δεν το κάνανε επίτηδες. Και στο κάτω κάτω αν δε μπορείς να τους \"συγχωρήσεις\" έχεις φτάσει στην ηλικία που έχεις την επιλογή να τους \"απορρίψεις\". (ξέρω ανθρώπους που κυριολεκτικά τους έχουν απορρίψει με το να κόψουν συνειδητά κάθε επαφή μαζί τους)
Αυτό είναι το καλό του να μεγαλώνουμε. Αλλάζουμε, βλέπουμε διαφορετικά τα πράγματα, έχουμε περισσότερες επιλογές γιατί πια ανεξαρτοποιούμαστε.

Aphelia συμφωνώ σε όλα μαζί σου εκτός.......να τους απορρίψεις? Να κόψεις κάθε επαφή?
Όσο και να με γυρίζει πίσω η μητέρα μου και να με δυσκολεύει να προχωρήσω γιατί δεν καταλαβαίνει ........ Όσο και αν μια απόσταση βοηθάει, εμένα μου είναι αδιανόητο να κόψω συνειδητά κάθε επαφή μαζί της. Δεν θα με άφηναν οι τύψεις να το χαρώ.........δεν ξέρω γιατί.........αλλά το θεωρώ αδιανόητο............
Πάντα, και οταν ακόμα ήξερα οτι έχει λάθος στάση,τύψεις είχα............περίεργο δεν είναι! Ισως γιατι ηταν αναγκασμένη να με φροντίζει και νιωθω οτι της το χρωστάω, ισως γιατι με γέννησε!
Στο κατω κατω είμαστε μόνο άνθρωποι και δεν είμαι Θεός και αλάθητη για να την κρίνω τόσο αυστηρά για τα λάθη της.
Ακομα και τοτε που εδινα πανελλήνιες και η σκέψη που επικρατούσε ήταν να φύγω, να αλλάξω περιβάλλον.........τύψεις.........
Τύψεις νιωθω και οταν αισθανομαι οτι δεν είναι καλα........ λες και φταιω........... αν και φταιει που το νιωθω, γιατι παντα κατηγορουσε την μοιρα της, τις υποχρεώσεις της........σαν να είμαστε αλυσίδες στα ποδια της......
Εχω πάει κόντρα στις τύψεις μου, αλλα να την παρατήσω...........ουτε να το διανοηθώ! Θεωρώ οτι αυτό της το χρωστάω, γιατί εκείνη δεν με παράτησε!

Δεν προέτρεψα στην απόρριψη, το αναφέρω ως επιλογή . Ένα παιδί δεν έχει επιλογή να κάνει κάτι τέτοιο, εξαρτάται από τους γονείς του για να επιβιώσει καταρχάς αλλά και για πολλά άλλα.

Καλημέρα σε όλους!! ρομ, σε έκανα να γελάσεις! Όχι, δεν με παρότρυνες εσύ για να σου πω αυτά που σου είπα. Γενικά είμαι ειλικρινής και δεν μου αρέσει να "χαϊδεύω" τα αυτιά των άλλων. Μου βγάζεις στην επιφάνεια έναν πολύ ενδιαφέρων άνθρωπο, θα στο ξαναπώ. Ήθελα επίσης να σου πω, πως η κολλητή μου φίλη έχει μεγαλώσει ακριβώς με γονείς σαν τους γονείς σου. Το αποτέλεμα ήταν να ακολουθήσει τα θέλω τους, μήπως και τους ικανοποιήσει και αυτή την στιγμή αν και δεν το παραδέχεται, είναι δυστυχισμένη... Αποτυχίες συνεχώς στον ερωτικό τομέα, νιώθει άσχημη, χοντρή ενώ δεν είναι, από άμυνα ίσως θεωρεί τα άτομα που της έχουμε αδυναμία "πιόνια" και μας κάνει ό,τι θέλει και πολλά άλλα. Εγώ, επειδή μου έχει ανοιχτεί αρκετά, την αγαπάω και προσπαθώ να την κάνω να δει αυτό που πραγματικά είναι.. Από την άλλη σκέφτομαι και αυτοί οι γονείς μήπως στην παιδική τους ηλικία πέρασαν κι εκείνοι τα ίδια από τους δικούς τους γονείς?? Σίγουρα σε αγαπούν, απλά δεν ξέρουν τον σωστό τρόπο να στο δείξουν. Ίσως να χρειάζονται να επισκεφτουν εκείνοι ένα ψυχολόγο και όχι εσύ....

Kleiw γιατί να νιώθεις τύψεις? Ένα μικρό παιδάκι ήσουνα! Και ναι να ευχαριστείς τη μητέρα σου για όλα όσα σου έχει προσφέρει αλλά να λες \"εκείνη δεν με παράτησε\" επιλογή της ήταν να σε φέρει στον κόσμο. Απο μια ηλικία και μετά νομίζω πως και εμείς μπορούμα να κάνουμε κάτι για να διορθωθούν οι σχέσεις μας με τους γονείς μας, αλλά όχι να χρεωνόμαστε τα λάθη τους ή να νιώθουμε τύψεις...

Τι και αν έχουμε κουραστεί. Υπάρχει άλλη λύση από το επιμείνουμε? Κάθε πρωί ξημερώνει μια καινούργια μέρα και ξημερώνει για να την ζήσουμε. Ελπίζω κάποτε να έχω απαλλαγεί από όλα αυτά τα δυσάρεστα, να νιώσω σίγουρη για τον εαυτό μου, σίγουρη για το σήμερα για το αύριο. Είμαι βαθιά πληγωμένη και φοβισμένη από όλα αυτά που μου συμβαίνουν και η αλήθεια δεν φοβάμαι για μένα φοβάμαι για όλους όσους αγαπώ και θέλουν να με βλέπουν καλά. Φοβάμαι και για μένα γα να είμαι ειλικρινής, για τα όνειρα μου, έχω χάσει το χαμόγελό μου, την πίστη στον εαυτό μου, είναι πολύ βαρύ , αλλά τι άλλη επιλογή έχω. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ανακουφιζόμουν αν παραιτούμουν από τη ζωή, αν κρυβόμουν κάπου όπου θα μπορούσα να κλαίω όλη μέρα , να μην σηκώνομαι από το κρεβάτι, αλλά δεν μπορώ να φύγω και να πληγώσω το παιδί μου. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το παιδί με κρατάει, αυτή η ψυχούλα που στηρίζεται σε μένα που δεν στηρίζομαι πουθενά. Νομίζω ότι κάνωότι καλύτερο μπορώ για την κόρη μου αλλά και πάλι έχω πάρα μα πάρα πολλές τύψεις. Και γιατον΄λαντρα μου στεναχωριέμαι αλλά αυτός είναι μεγάλος , μπορείνα ζήσει και χωρίς εμένα. Τέλος πάντων είναι μια δύκσολη μέρα σήμερα ας ελπ΄σουμε ότ η αυριανή θα είναι καλύτερη

Quote:

---

Originally posted by melita
Kleiw γιατί να νιώθεις τύψεις? Ένα μικρό παιδάκι ήσουνα! Και ναι να ευχαριστείς τη μητέρα σου για όλα όσα σου έχει προσφέρει αλλά να λες \"εκείνη δεν με παράτησε\" επιλογή της ήταν να σε φέρει στον κόσμο. Απο μια ηλικία και μετά νομίζω πως και εμείς μπορούμα να κάνουμε κάτι για να διορθωθούν οι σχέσεις μας με τους γονείς μας, αλλά όχι να χρεωνόμαστε τα λάθη τους ή να νιώθουμε τύψεις...

---

Γιατί νιώθω τύψεις!!!
Μεγάλο κεφάλαιο! Πρέπει να ξεκαθαρίσω πολλά πράγματα σε αυτό το κεφάλαιο των συναισθημάτων μου! Σίγουρα, ή έτσι πιστεύω τώρα, νιώθω τύψεις και για πράγματα που δεν θα έπρεπε! Για κατηγορίες και συναισθήματα της μητέρας μου που η λογική μου λέει οτι δεν είναι σωστά!
Ισως πρέπει να ξεκινήσω καινούργιο θέμα, γιατί αυτό είναι το θέμα του aquarrius, που by the way εχει χαθει και ελπίζω να νιώθει καλύτερα.
Πάντως, δεν είναι ακριβώς το οτι χρεώνομαι τα λάθη της μητέρας μου, αλλά το οτι νιώθω οτι η οικογένεια (αρα και εγω) την παγίδεψε και δεν την έκανε να νιώθει καλά. Δεν ήταν φυσικά επιλογή μου να γεννηθώ αλλά ούτε πιστεύω και δική της συνειδητή. Και αν θές πιο σωστά αλληλοπαγιδευτήκαμε.......

Κλειω, καλώς ήρθες (αν κ το αναφέρω λίγο καθυστερημενα):),

διαβασα τα οσα γράφεις κ σε πολλα καταλαβαινω πολυ καλά-τώρα πια-τί εννοεις....Ειδικα στο οτι η καταθλιψη ειναι ενα καταφύγιο...Ετσι πιστεύω κ εγω...

Οσο για τη μητέρα σου κ τις ενοχές που κουβαλας, αν κ νιωθω τον τροπο που βλέπεις το θεμα (ίσως επειδη κουβαλάω κ γω παρομοιες ενοχες), σου λέω οτι πρεπει κατι να κανεις....Η μανα σου οσο κ να την αγαπας, εκανε κ η ιδια κάποια λάθη.Ενα σημαντικο αναφέρεις κ μόνη σου....Και ειναι λίγο δύσκολο να την παγίδεψες εσυ....να παγίδεψε η ιδια τον εαυτο της με βοηθεια απο αλλου μπορει...

Οταν γράφεις οτι παγιδεύτηκες απο τη μεριά σου, τί εννοεις?

Sofia καλώς σε βρήκα!

Οταν λέω οτι την παγίδεψα............ δεν ήταν ακριβώς δική μου ευθύνη........... γιατί δεν επέλεξα να γεννηθώ.............αλλά δεν ένιωθε και δεν νιώθει καλά με την ζωή της............ με τις ευθύνες της................
Η ύπαρξη μου δεν της έδινε και τόση χαρά!
Με κατηγορούσε και μου φώναζε εύκολα (και ως το δημοτικό με χτύπαγε). Το χειρότερο ομως είναι οτι θόλωνε κάποιες φορές το μάτι της και έμοιαζε σαν να με μισούσε!
Οταν η ίδια η μάνα σου σε κατηγορεί συνέχεια και δεν δείχνει ποτέ ευχαριστημένη απο σένα, πώς να μην νιώθεις τύψεις! Οταν ειδικά έβλεπα εκείνο το βλέμμα που ήταν ικανό για όλα!
Πώς να διώξω την φωνή που μου λέει οτι φταίω οταν έρχεται απο την ίδια μου την μάνα!
Οσο και αν η λογική μου μου λέει το αντίθετο...

Οταν λέω οτι αλληλοπαγιδευτήκαμε, εννοώ οτι ήμασταν σε μια σχέση που καμία μας δεν ένιωθε καλά και φαινόταν να δίνουμε η μία στην άλλη πίκρες. Αν και η λογική μου μου λέει, οτι δεν ήμουν εγώ που τις έδινα πίκρες γιατί θύμωνε και γινόταν θηρίο μαζί μου για πολύ μικρά πράγματα, όπως το οτι δεν μάζεψα το δωματιό μου. Πιστεύω οτι το δωμάτιο ήταν μια αφορμή για να ξεσπάσει! Και το κακό είναι οτι ξεσπάει ακόμη, μόνο που τώρα είμαι πιο δυνατή και πιο ανεξάρτητη!

Υ.Γ. Είναι δύσκολο για μένα να βγάζω τα άπλυτα μου στη φόρα. Για πολλά χρόνια τα έκρυβα . γιατι το να κατηγορώ την μάνα μου δεν το θεωρώ καλό. Αλλά οταν εμπιστεύτηκα μια φίλη στο πανεπιστήμιο και της είπα κάποια πράγματα, εν συντομία, με ανακούφισε. Και τώρα που δεν την ξέρετε, νιώθω πιο ελεύθερη............... Δεν ξέρω τι συμμαχία είναι αυτή που έπρεπε να υπηρετήσω...... Σαν να ήταν ασφαλές το μυστικό της μαζί μου. Δεν ήθελα να μοιράζομαι τέτοιο μυστικό! Τότε και αν ένιωθα ένοχη για την συμπεριφορά της!!

Κλειω,

απο οσα γράφεις η μαμα σου, μάλλον τα χει με τον εαυτο της που δεν μπορεσε να κανει τη ζωή που ήθελε. Κ ξεσπαει σε σενα....όταν ήσουν μικροτερη μαλλον δεν θα το συνειδητοποιουσες αλλα με τα οσα μαζεψες μαλλον το βλεπεις τώρα. Τότε δεν μπορουσες να κανεις κ πολλα γι αυτο. Τώρα ειναι αλλιως...

Οσο κι αν την αγαπας, πως να τη δικαιολογήσεις?επειδη δεν εκανε οτι ήθελε στη ζωή της, θα κανει οτι θελει στη ΔΙΚΗ σου ζωη? Οχι, εκτος αν την αφησεις να πιστεύει πως η δικη σου ζωή ειναι και δική της.

Η Σοφία έχει δίκιο. Μπορεί η γέννησή σου να τις έφερε και υποχρεώσεις, αλλά όταν συνειδητά επιλέγεις να τη φέρεις στη ζωή έναν άνθρωπο είσαι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Αν υπάρχουν άτομα μέσα από την οικογένεια που την καταπιάζουν, τότε φυσική συνέπεια είναι να ξεσπάει κάπου (στην προκειμένη περίπτωση σε εσένα, γιατί πόσο να αντέξει?), αλλά δεν σημαίνει οτι είναι και υγιές. Να προτείνω κάτι με όλο το θάρρος? Γιατί δεν συζητάς μαζί της το ενδεχόμενο να επισκευτείτε ένα ψυχολόγο για συμβουλευτική προκειμένου να βελτιωθούν οι μεταξύ σας σχέσεις? Οι μεγάλοι ίσως έχουν ένα ταμπού γύρω από αυτά τα θέματα γιατί στην εποχή τους επικρατούσε η αντίληψη οτι όποιος πάει σε ψυχολόγο είναι \"τρελός\". Αλλά εσύ που ξέρεις οτι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, ίσως θα μπορούσες να της το προτείνεις.

Να πάμε σε ψυχολόγο.........

Πιστεύω οτι είναι καλό να πάει η μαμά μου σε ψυχολόγο μόνη της, γιατί υπάρχουν πολλά θέματα στα οποία θα μπορούσε να την βοηθήσει. Είναι θέματα δικά της, για τα οποία ξεσπούσε μεν σε εμάς, αλλά στην πραγματικότητα είναι δικά της.

Και εγώ έχω πολλά θέματα να επιλύσω αλλά προς το παρόν προτιμώ να τα λύσω μονη μου ή συζητώντας με φίλους. Ισως βέβαια και να το επιχειρήσω αργότερα........

Οσον αφορά τα κοινά μας θέματα, που έχουν να κάνουν με τη σχέση μας.......... αυτό που με ενοχλεί περισσότερο στην παρούσα φάση δεν είναι η τωρινή μας σχέση για το λόγο οτι έχω ανεξαρτοποιηθεί αρκετά, αλλά οι συμπεριφορές, τα συναισθήματα, οι πληγές κ.α. που μου άφησε η σχέση αυτή στο παρελθόν........ Με άλλα λόγια είναι περισσότερο καθοριστική για μένα η σχέση που είχαμε στο παρελθόν παρά αυτή που έχουμε στο παρόν.

Την ζωή μου απο εδώ και πέρα την θεωρώ δική μου ευθύνη και δεν θέλω να μπώ στη διαδικασία να επικεντρωθώ στο να αλλάξω την μαμά μου, να φτιάξει η σχέση μας και άρα να είμαστε πιο καλά οι δυο μας απο εδώ και πέρα. Οχι οτι κάτι τέτοιο δεν θα μου άρεσε πάρα πολύ, αν συνέβαινε , αλλά δεν θα έλυνε το πρόβλημα. Θέλω να αλλάξω εμένα!!!!!!!!! Να γίνω πιο δυνατή, λιγότερο ανασφαλής σαν να είχα μια μαμά που μου έδινε μονο αποδοχή και αγάπη!

Είναι λοιπόν θέμα προτεραιοτήτας για μένα, να φτιάξω πρώτα τη σχέση με τον εαυτό μου, πέρνοντας απόσταση απο την μαμά μου ...........

Επιπλέον όσες φορές τις έχω πεί πως με κάνει να νιώθω με τη συμπεριφορά της, δεν βρίσκω το δίκιο μου, δεν ακούω ένα συγνώμη και κάποιες φορές μπαίνουμε σε αντιπαράθεση που με κάνει ακόμα χειρότερα.