Printable View
πίεσης και αλλων πνιγμενων συναισθημάτων...ίσως κ θυμου!Quote:
Originally posted by Relia
Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα καλύτερα, αλλά κατάλαβα πώς έχω μεγάλα αποθέματα πίεσης που δεν τα εκδηλώνω. Τι να πω; Ο Θεός βοηθός. Ελπίζω σιγά σιγά να μπορέσω να αποστασιοποιηθώ από τις ενοχές μου και να τακτοποιήσω λίγο τον εαυτό μου. Το παλεύω πάντως.
Φαίνεται απο οσα γράφεις οτι το παλεύεις!Μπραβο που βρήκες τη δύναμη....
Καλή συνέχεια εύχομαι κ καλή δύναμη στα οσα ανακαλυπτεις:)
Φίλοι αγχωτικοί!
Είμαι πολύ ευδιάθετη και αισιόδοξη, αν και πάντα ήμουν φύσει αισιόδοξη.
Συνειδητοποίησα σήμερα οτι μετακινούμαι μόνη μου χωρίς φόβο και πάθος.
Με είχε τρομάξει το οτι απο την τελευταία κρίση ήθελα εναν άνθρωπο δεκανίκι μαζί μου.
Σιγά σιγά φεύγει η ανάγκη αυτη.
Relia, προφανώς το πρόβλημα είναι οτι οι άλλοι εξαρτώνται απο εμας σε αποπνικτικό σημείο.
Εχεις την εντύπωση οτι θα μας συνέβαινε τίποτα απο ολα αυτά αν οι γύρω μας ήταν αυτόνομοι, αυτεξούσιοι και τους ένοιαζε πραγματικά να είναι εκείνοι και εμείς καλα;
Ναι, ο καθένας πρέπει να βοηθά τον εαυτό του αλλά όταν υπάρχουν άνθρωποι που μας κρατούν πίσω τί νόημα έχει η προσπάθεια;
Οκ πάντα έχει νόημα η προσπάθεια αρκεί να καταστήσουμε σαφές οτι την συγκεκριμένη περίοδο κάνουμε πράγματα για μας και θέλουμε βοήθεια απο το άμεσο περιβάλλον μας.
Είναι απίστευτα και απαράδεκτα όσα σκαρφίζονται και κάνουν οι γύρω μας για να γίνει τελικά αυτό που βολεύει εκείνους χωρίς να σκέφτονται οτι δημιουργούν όλεθρο στην ψυχούλα κάποιου.
Η μητέρα μου είχε φτάσει στο σημείο, για να με κρατήσει σπίτι να μου πει οτι είχε δει κακό όνειρο το προηγούμενο βράδυ και φοβόταν μήπως μου συμβεί κάτι και ήξερε πολύ καλά οτι με επηρεάζουν αυτά.
Την αγαπημένη γιαγια (δεν το λεω ειρωνικά) την βρίσκουν όλες οι αρρώστιες του κόσμου 2 λεπτά πρίν βγώ.
Επίσης χρησιμοποιεί με περίτεχνο τρόπο ψυχολογική βία με ατάκες του τύπου \"την ξέρω εγω τη μοίρα μου...\", \"αφου έχασα το παιδί μου που με πονούσε τι περιμένω απο εσενα\", \"δεν την πόνεσες τη μανα σου και τωρα παιδεύεις και μενα\" και άλλα τέτοια ωράια.
Προσπαθώ απλά να μην τα ακούω.
Έχουμε τόσο όμορφα πράγματα να ανακαλύψουμε στην πορεία αυτήν που είμαι αποφασισμένη να μην αφήσω κανέναν και τίποτα να με πάνε πίσω.
Τραγουδήστε δυνατά φίλοι αγχωτικοί να τρομάξουμε τους φοβους μας :)
Blue έχεις δίκιο και πάλι δίκιο! Κατ\' αρχήν, ειλικρινά συγχαρητήρια που άρχισες να κυκλοφορείς μόνη σου! Από σύμπτωση, σήμερα κυκλοφόρησα κι εγώ, έκανα και δύο ραντεβού από τις 16.00 έως και τις 21.00, ένιωθα περίεργα (λογικό, ούτε σαν την Ελένη απ\' το Κωσταλέξι, τέτοιος εγκλεισμός που έχουμε φάει) αλλά μου βγήκε. Βέβαια, κατά τη γνωστή παροιμία \"Είπαν του λωλού να χ... και ξεκ....\", έχω κλείσει ραντεβού και τις τρεις επόμενες ημέρες. Και βραδυνή έξοδο θέλω να κάνω (by the way, καθόλου αλκοόλ μπορούμε να πιούμε;;; Διάβασα στο internet ότι αν δεν το παρακάνεις δε σε πειράζει, αλλά ισχύει; Μην πάθω κανένα κουφό...).
Πλάκα πλάκα από τη στιγμή που ξανακυκλοφορείς \"στην πιάτσα\" αυτομάτως αισθάνεσαι κομματάκι καλύτερα (ναι, κάνω αυθυποβολή). Και πάλι συγχαρητήρια!
Και όπως λέει και η φίλη Sofia (την οποία ευχαριστώ και πάλι ειλικρινά για την υποστήριξη, έχω να ακούσω καλό λόγο, πέρα από τη δουλειά, από τότε, νομίζω που τελείωσα τη σχολή...κλαψ) είμαστε σε φάση αγώνα, το ξέρουμε, το παλεύουμε και εφόσον γνωρίζουμε τον εχθρό, ελπίζω να νικήσουμε στο τέλος.
Αυτά που ακούς από τη γιαγιά, κλασσικό ρεπερτόριο, τα λέει και η δικιά μου, με ένα κατηγορώ στο στόμα είναι, αλλά προσπαθώ να μην ακούω (όπως κι εσύ), για τις αρρώστιες δε δεν το συζητώ, ότι αναφέρει η Δρούζα και όποιος άλλος μιλάει για τέτοια, το έχει (όλα όμως) και κατά κανόνα λίγο πριν φύγω από το σπίτι.
Αυτά... όλα καλά θα πάνε, στην τελική κατά μία έννοια το παλεύουμε και ομαδικά, οπότε κάτι είναι κι αυτό και ας είμαστε σαν τους 300 (χωρίς τους κοιλιακούς-φέτες!!!). ;)
Blue χαίρομαι πολύ πολύ για την εξέλιξή σου παρόλο που δεν σε ξέρω ακόμη καθόλου..
Πολύ εύστοχα όσα γράφεις κι αντιπροσωπεύουν και τις δικές μου σκέψεις.
Είχα κι εγώ ουκ ολίγους συναισθηματικούς εκβιαστές στον άμεσο περίγυρό μου.Πλέον τους έχω βάλει όλους στην θέση τους πάντως.
Όπως έλεγε κι ένα παλιό τραγούδι για την φιλία,\"Φίλοι είναι αυτοί που μας παραχωρούν το ένα φτερό τους όταν ξεχνάμε πως να πετάμε...\"
Κανείς δεν χρειάζεται δεκανίκια,κι ο φίλος που θα υποδυθεί το δεκανίκι δεν είναι πραγματικός φίλος κατ\'εμέ.
Φίλοι είναι απλώς οι συνοδοιπόροι στην ζωή.
\"Όχι αυτοί που σε οδηγούν μα ούτε αυτοί που οδηγείς εσύ,αυτοί που περπατούν δίπλα σου,σαν φίλοι\"(Αλμπέρ Καμύ).
Sharpedon, λίγο πολύ όλοι ξέρουμε ο ενας τον άλλον ακόμα κι αν δεν γνωριζόμαστε.
Κάθε post είναι σαν μια μικρή ανάκλαση του εαυτού μας σε έναν τεράστιο καθρέφτη.
Έχω την τύχη πραγματικά να έχω συνοδοιπόρους και ευγνωμονώ την όποια δύναμη μας ισορροπει γι\'αυτό.
Σε ενα προηγούμενο post σου αναφέρεις οτι είσαι διπολική.
Δεν έχω ιδέα για τον όρο αυτόν και θα επιθυμούσα να τον εξηγήσεις για να δικαιολογίσουμε και το \"γηράσκω αεί διδασκόμενος\" :)
Relia, ειλικρινά δεν έχεις ιδέα πόσο χαίρομαι με την απελευθέρωσή σου :)
Καλό θα ήταν να δοκιμάσεις να πιείς πολύ λίγο και υπο επίβλεψη κάποιου φίλου γιατί είναι η πρώτη φορά που παίρνεις Seropram.
Δεν θα συμβεί κάτι τραγικό απλά εκεί που κάποτε σε ζάλιζαν πχ τα 4 ποτήρια, τώρα θα σε ζαλίσει το πρώτο.
Γενικά εγω το αποφεύγω αλλά μου είναι εύκολο γιατί δεν μου αρέσει το αλκοόλ.
Γέμισε το πρόγραμμά σου στο φούλ!
Θα σε βοηθήσει η εργασιοθεραπεία.
Ξέρετε τι με συγκινεί περισσότερο σ\'αυτό το forum;
Το οτι οι άνθρωποι νοιάζονται.
Ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει γιατί βλέπουμε τον εαυτό μας σε κάθε ιστορία.
Είναι παρήγορο και είναι όμορφο :)
Quote:
Originally posted by Blue9791
Σε ενα προηγούμενο post σου αναφέρεις οτι είσαι διπολική.
το επιβεβαιωνω και εγω αυτο.....
:P:P:P:P
Γεια σου Blue! Ξέρεις, μου έχει γίνει συνήθεια να γράφω εδώ άσχετα αν έχω να πω καμία σοφία ή όχι! Πώς πήγε η μέρα σου σήμερα; Από \'δω πλευρά, περιμένω κι επιμένω, που λένε..! Τις ζαλάδες μου αντικατέστησε πονοκέφαλος (που τον είχα βέβαια ούτως ή άλλως μόνιμη παρεούλα) και ένα περίεργο τέμουλο που έχω τη βάσιμη υποψία ότι είναι αντιληπτό και σε όποιον είναι κοντά μου. Χαλάλι όμως, αρκεί που δε ζαλίζομαι...:)
Τα αγχολυτικά πότε τα σταματάς, αλήθεια; Σε βοηθούν προσωρινά ή για αρκετές ώρες;
Φιλιά
Όντως είναι μια ευχάριστη συνήθεια και πραγματικά χαίρομαι που υπάρχει αυτή η επικοινωνία.
Είδα το post σου τυχαία σήμερα και αν συγκρίνουμε το πρώτο μηνυμα με το τελευταίο εδω υπάρχει τεράστια διαφορά!
Όλα πάνε κατ\'ευχήν :)
Οι μέρες μου περνούν πολύ καλά και με καλή διάθεση και ανυπομονώ να έρθει το Σάββατο για να πάω στην καλή μου.
Εκεί και χάλια να είμαι μου περνάνε όλα!
Είναι γενικά εύθυμοι οι δικοί της και ξεχνιέμαι τελείως.
Όσο για τα αγχολυτικά τα παίρνω σε καθημερινή βάση και η επίδρασή τους είναι συνεχής.
Βέβαια είναι το σύνολο των φαρμάκων που διατηρούν την ισορροπία άρα δεν μπορώ να σου πω συγκεκριμένα χρόνο δράσης.
Ο γιατρός μου πρότεινε να προσπαθήσω να μειώσω το ένα αγχολυτικό λίγο για να δούμε πως θα λειτουργήσω.
Για να καταλάβεις παίρνω xanax το οποίο είναι αγχολυτικό αλλά και βοηθά στις φοβίες (κάποτε χορηγούσαν μόνο αυτό) αλλά το παίρνω ως αντίβαρο του efexor το οποίο είναι αντικαταθλιπτικό και λέω αντίβαρο γιατι η προηγούμενη γιατρός που μου τα έδωσε είχε πει οτι το efexor είναι δυνατό απο την άποψη οτι ανεβάζει γρήγορα την διάθεση και τονώνει γενικά το κεντρικό νευρικό σύστημα με αποτέλεσμα ενδεχομένως να δημιουργέι ταχυκαρδίες και γι\'αυτό μου έδωσε xanax.
Το άλλο αγχολυτικό (promazine) μου το είχε δώσει επικουρικά γενικά.
Ο γιατρός που βλέπω τώρα δεν το χρησιμοποιεί και μάλλον το θεωρεί και περιττό και γι\'αυτό θα αρχίσω να το μειώνω.
Εσένα σου έχει δώσει μόνο seropram;
Αν στα 28 μου παίρνω 3 διαφορετικά χάπια την ημέρα, δεν θελω να ξέρω τι θα γίνει στα 70 μου...Αν και αυτό που θα ήθελα να γίνει είναι να φτάσω τα 70 :)
Άντε και όποτε έχεις κέφια να πάμε για κοκτέιλ ψυχοφαρμάκων σε κανένα εφημερεύον φαρμακείο σαββατόβραδο :)
Γέλασα πολύ με την τελευταία ατάκα σου!!! Καταπληκτικό! Εφόσον διατηρούμε το χιούμορ μας, όλα είναι μια χαρά! Πλάκα πλάκα, πρέπει κάποια στιγμή να συναντηθούμε κιόλας! Ή που θα πάει μια χαρά, ή που θα μας μαζεύουνε παρέα! :D
Πάντως, έχεις δίκιο, νιώθω καλύτερα, όχι καλά ακόμα, αλλά αμαλογικά είναι μεγάλη υπόθεση. Από την πλήρη απόγνωση, τουλάχιστον τώρα δεν είμαι απολύτως δυσλειτουργική και πέντε πράγματα που πρέπει να κάνω, τα προσπαθώ τουλάχιστον..! Εντωμεταξύ, δεν τολμώ να πω σε φίλους και γνωστούς ότι παίρνω αντικαταθλιπτικά, επειδή θα με κοιτάζουν περίεργα και βασικά βαριέμαι να εξηγώ (αν και τώρα που τα βλέπω από πολύ μέσα τα πράγματα, υποψιάζομαι ότι όλοι λίγο πολύ χαπακωμένοι είμαστε. Σκέψου πήγα σε ένα ραντεβού και σήμερα, και έσκασε ο πελάτης με μπουκάλι ουίσκυ μέσα στην τσάντα και στην κουβέντα επάνω μου είπε ότι κουβαλάει ανελιππώς Lexotanil!!).
Τα τρία χάπια που παίρνεις, νομίζω (αλλά δεν είμαι και ειδικός) ότι ίσως είμαι λίγο υπερβολή: Αντί π.χ.να παίρνεις δυνατό αντικαταθλιπτικό και παράληλα Xanax δεν θα ήταν πιο λογικό να έπαιρνες ένα πιο ελαφρύ αντικαταθλιπτικό σκέτο; Οι γιατροί βέβαια τα ξέρουν καλύτερα αυτά, οπότε μάλλον και εφόσον σου κάνει καλό, καλώς τα παίρνεις. Άλλωστε ας είμαστε στα πάνω μας (ή πάντως όχι στα κάτω μας) και ας παίρνουμε χάπια με τα κιβώτια... :) ... και θα φτάσουμε και τα 70 και πάρα πάνω, μιας και τι στο καλό, όλα σε μας θα τύχουν πια; Άει στο καλό!
Να πω και κάτι άσχετο και λίγο αδιάκριτο αν μου επιτρέπεις κι ελπίζω μη με παρεξηγήσεις για το θάρρος. Έχω την εντύπωση ότι το γεγονός ότι η σύντροφός σου είναι γυναίκα, διευκολύνει πολύ τα πράγματα, γιατί αλλιώς μπορεί μια γυναίκα να καταλάβει τα ψυχονευρωτικά μιας άλλης γυναίκας και αλλιώς ένας άντρας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τα περισσότερα τέτοια προβλήματα στατιστικά τα έχουμε εμείς...
Καμία παρεξήγηση :)
Τουλάχιστον με την σεξουαλικότητά μου είμαι πολύ άνετη και εξοικειωμένη (πάλι καλά!).
Το μόνο που διευκολύνει τα πράγματα είναι οτι η συγκεκριμένη γυναίκα ξέρει να ακούει και να προσπαθεί να κατανοεί.
Μου έχει πεί ξεκάθαρα οτι δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς αισθάνομαι, πράγμα που θεωρώ απόλυτα λογικό απο τη στιγμή που ούτε η ίδια ούτε κανείς στο περιβάλλον της είχε ποτέ τέτοιου είδους προβήματα.
Δεν πιστεύω πια οτι το φύλο κάνει τη διαφορά.
Επίσης για να γενικολογίσουμε λίγο, πλέον πιστεύω οτι οι άντρες είναι πού πιο \"ευκολοι\" στο να τους κατανοήσει κανεις και δεν το λεω αυτό υποτιμιτικά σε καμία περίπτωση.
Ο δόκιμος όρος είναι μάλλον οτι είναι πιο σαφείς γενικά.
Θα σου πω κάτι που ίσως σου φανεί αστείο αλλά είναι απόλυτα αληθινό και προφανώς εξηγέι την πολυπλοκότητα των γυναικών.
Κάθε γυναίκα που γνώρισα και γνωρίζω, είτε ως φίλη είτε ως ερωμένη (και εμού συμπεριλαμβανομένης) επιβεβαιώνει πως δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το πως λειτουργούν τελικά οι γυναίκες.
Αυτό ίσως είναι και το γοητευτικό της όλης υπόθεσης.
Καταλαβαίνω γιατί δεν θέλεις να λες στους άλλους για τα φάρμακα και καλά κάνεις.
Όσες φορές όμως έχω μιλήσει για το θέμα αυτό (τώρα πλεόν το ξέρουν όλοι όσοι με αφορούν) έμεινα έκπληκτη με το πόσοι άνθρωποι έχουν διαταραχές άγχους οι οποίες εκφράζονται διαφορετικά στον καθένα.
Όπως τα λες είναι. Όλοι με ενα χάπι στη τσέπη είμαστε.
Αλλά αυτό είναι ενα τεράστιο κοινωνικό θέμα τελικά.
Χαίρομαι πολύ που ανταπεξέρχεσαι στις δουλειές σου (με μικρές δυσκολίες οι οποίες θα εξαλειφθούν να είσαι σίγουρη).
Δίκιο έχεις για τα φάρμακα αλλά...εκείνοι που έχουν τα πτυχία παίρνουν και τις αποφάσεις.
Θα ρωτησω τον γιατρό μου πάντως.
Να είσαι όχι απλά καλά αλλά όλο και καλύτερα :)
Καλησπέρα...νέος στο forum και στη διαταραχή πανικού (πρωtη κριση το Μαιο)
Πολυ καλη δουλεια και πολυ βοηθητικα ολα αυτα που γραφονται εδω
Απλα αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι εγω πηγα μονο σε ψυχολο και εδω και 4 μηνες κανω ψυχοθεραπεια η οποια ηταν σωτηρια. Δεν ακουληθησα φαρμακευτικη αγωγη, μονο ενα ηπιο αγχολυτικο στην αρχη που δεν ηξερα τι ακριβως συνεβαινε...Και αυτο ηθελα βασικα να προσθεσω σε ολα αυτα που λετε. Απο τοτε που συνειδητοποιησα οτι οι κρισεις πανικου και ολα αυτα που την ακολουθουν εχουν καποιο ΝΟΗΜΑ (και δεν ειναι απλα ενα τερας,) ηρεμησα. Εκει νομιζω οτι πρεπει να αναζητησουμε το προβλημα. Τις κρισεις, τις σκεψεις, τις φοβιες τις προκαλουμε ΕΜΕΙΣ, κρατουν οσο θελουμε ΕΜΕΙΣ...ας αναζητησουμε το γιατι. Απο τοτε που αρχισα να μη φοβαμαι την κριση, αλλα να βρισκω το γιατι επαθα την κριση αλλαξε η ζωη μου.
Υπαρχουν και παρα πολυ ωραια βιβλια στην αγορα που μιλουν γι\'αυτο που περιεγραψα...
Αυτα...και Ελπιδα...η αρετη που βαλλεται περισσοτερο στις μερες μας...
ΥΓ Υπαρχει μια τελεια σελιδα που μιλα για αυτη τη δυσκολια μας
http://www.anxietynetwork.com/index.html στο lnk Panic
(Βλέπω και οι δύο νυχτόβιες είμαστε! Not bad) Σ\' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και ειλικρινά σου εύχομαι να νιώσεις ξανά όπως προ της βλακείας που πάθαμε και να ξαναπάς γαι αιμοδότης (εγώ τα φοβάμαι αυτά, όπα, κι άλλη φοβία :) )
Σχετικά με τους άντρες, φυσικά κι εμείς τους καταλαβαίνουμε καλύτερα, είναι πιο πρακτικοί από εμάς και σίγουρα λιγότερο αναλυτικοί. Άσε που από ένα σημείο κι έπειτα όταν η κατάσταση περιπλέκεται, επιλέγουν να μην ακούν. Το έχω παρατηρήσει με τον δικό μου που δεν μπορώ να πω, θα είμαι αχάριστη αν έλεγα ότι δεν έχει το νου του, ειδικά τώρα, αλλά δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να κατανοήσει το όλο πρόβλημα και κολλάει σε ετικέτες. Π.χ. \"πωπω αντικαταθλιπτικά, δηλαδή έχεις κατάθλιψη; Και γιατί δεν παίρνεις αγχολυτικά, αλλά αντικαταθλιπτικά;\" Άντε να κάτσεις τώρα να κάνεις το γνωστό σεμινάριο για τη σεροτονίνη. Για να καταλάβεις, στο πρώτο τέτοιο \"μάθημα\" έλεγα ότι σεροτονίνη έχει η σοκολάτα και οι μπανάνες. Και με ρώτησε γιατί δεν πλακώνομαι στις σοκολάτες, αντί για τα χάπια. Κάπου εκεί έκαψα 2-3 ασφάλειες και έκοψα τα σεμινάρια.
Ως όντα πάντως, οι γυναίκες και τολμώ να πω, ειδικά εμείς που έχουμε τέτοια θέματα (που επί του πρακτέου σημαίνει ότι σκεφτόμαστε πολύ τελικά) είμαστε πολύπλοκες. Από την άλλη, ίσως και να έχεις δίκιο, πολλά δεν είναι θέμα φύλου, αλλά ανθρώπου. Ποιος σου κολλάει τελικά να έχεις γύρω σου και ποιος όχι, ας μη γενικεύω κι εγώ..
Αυτά προς το παρόν! Άντε και βγαίνοντας από το λούκι, μη σου πω να ανοίξουμε και σωματείο συμπεράστασης...για σκέψου το...:)
Τωρα που ξαναδιαβαζω αυτα που εγραψα μου φαινονται καπως δασκαλιστικα...καμια σχεση με την προθεση μου...Την ιδια κολαση περναμε ολοι...ελπιζω να βοηθησα και οχι να εσπασα νευρα (χε-χε)
Χρήστο καλώς ήρθες στο forum (όχι στο πρόβλημα φυσικά!) Δεν είναι καθόλου δασκαλίστικα αυτά που γράφεις, είναι απλά μια πτυχή του τι \"πιάνει\" στον καθένα. Σε άλλον λειτουργεί η ομοιοπαθητική, σε άλλον η ψυχοθεραπεία, σε άλλον πάλι μόνο φαρμακοθεραπεία. Είναι μάλλον θέμα οργανισμού και χαρακτήρα. Και πίστεψέ με, τα χάπια δεν τα προτιμά κανένας, απλά όταν βλέπεις ότι φτάνεις σε ένα σημείο να μην μπορείς να κυκλοφορήσεις, να δουλέψεις, ούτε καν να βγεις από το σπίτι, μάλλον το κεφάλι σου έχει πάθει black-out και θέλει ρεκτιφιέ, δηλ. την επαναφορά της χημικής ισορροπίας του. Αν καταλαβαίνω καλά τα όσα έχω διαβάσει φυσικά. Πάντως κάθε περίπτωση είναι και διαφορετική, νομίζω και αναλόγως συμπτωμάτων πολλοί μπορούν και το παλεύουν και μόνοι τους.
Καλό σου κουράγιο εύχομαι και θα μπω στο site ου προτείνεις, κατατοπιστικό φαίνεται!
Καλως σε βρηκα Relia...Συμφωνω απολυτως με ο,τι ειπες...απλα δινω μια αλλη εκδοχη...