Eternal sunshine of the spotless mind

ioannis2 απλα καποιες ασχημες καταστασεις σε παιδικη ηλικια και εφηβεια οδηγησαν σε σχεδον μηδαμινη αυτο εκτιμηση και στο γνωστο μιζερο μοτο "δεν αξιζω τπτ" που το χρησιμοποιω σχεδον σε οποιαδηποτε σχεση αποτυχει ή και στοχο καποιες φορες.ετσι και δω,αναρωτιομουν γτ ηταν τοσο καλος και οτι ηταν πολυ καλο γ μενα και εσκασε.οποτε κλασσικα ξεσπασα και ακμ ξεσπαω πανω μου.

remedy πρπ 2 μηνες με τις 3 βδομαδες χωριστα.το υπολοιπο διαστημα υπηρχε σχεδον καθημερινη επαφη(απο κοντα,οχι απλα τηλ,μνμτ και τετοια)προφανως δν μπορω ν ονομασω σχεση κτ τοσο συντομο και δν ξερω ακμ και τι ηταν.

Μια σχέση εξ αποστάσεως για'μένα είναι πάντα καταδικασμένη, τουλάχιστον όταν πρόκειται για 60 χλμ και άνω. Εκτός βέβαια αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα από τη μία ή και τις δύο πλευρές,για ταξίδι 4-5 φορές την εβδομάδα... Εφόσον είναι έτσι τα πράγματα λοιπόν, είναι εξωφρενικά λάθος να ρίχνεις τις ευθύνες σ'εσένα και να ψάχνεις το φταίξιμο στην εμφάνιση,τον χαρακτήρα και την εμπειρία σου!!! Δεν φταίει τίποτα από αυτά!!! Όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα να χαρείς από κοντά την ομορφιά, το χιούμορ, την τρυφερότητα, τη σεξουαλικότητα και ό,τι άλλο έχει ο σύντροφός σου, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το αν και σε τι βαθμό τα παραπάνω χαρακτηριστικά υπάρχουν!!! Με τόση απόσταση,ο χωρισμός σας ήταν κάτι αναμενόμενο. Το μόνο άγνωστο σ'αυτές τις περιπτώσεις,είναι το πότε και το ποιος θα κουραστεί πρώτος από την κατάσταση. Μόνο ο χρόνος θα σε βοηθήσει, αν το θέλεις φυσικά κι εσύ. Γιατί όσος χρόνος κι αν περάσει, όταν εμείς οι ίδιοι κρατάμε τον εαυτό μας πίσω, τίποτα δε μπορεί να μας πάει μπροστά...
Αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι το πρόβλημα, σύμφωνα με όσα διάβασα παραπάνω, είναι η τάση σου να επιρρίπτεις ευθύνες στον εαυτό σου για κάθε τι τελειώνει άδοξα, είτε πρόκειται για ερωτική σχέση, είτε για φιλική, είτε για κάποιο στόχο που έχεις θέσει και δεν κατάφερες να πραγματοποιήσεις. Αυτό θα προσπαθούσα να δουλέψω αν ήμουν στη θέση σου (και αυτό κάνω δηλαδή, ως ομοιοπαθούσα) γιατί πρόκειται για πρόβλημα που θα σε επισκιάζει πάντα σε ότι κάνεις,και θα σε φθείρει υπερβολικά...

το καταλαβαινω αλλα δεν μπορω να το ελεγξω.ειναι σαν να μπορω να αγαπησω τον εαυτο μου μονο μεσα απο τα ματια καποιου αλλου :/

Quote:

---

Originally Posted by Clementine

ioannis2 απλα καποιες ασχημες καταστασεις σε παιδικη ηλικια και εφηβεια οδηγησαν σε σχεδον μηδαμινη αυτο εκτιμηση και στο γνωστο μιζερο μοτο "δεν αξιζω τπτ" που το χρησιμοποιω σχεδον σε οποιαδηποτε σχεση αποτυχει ή και στοχο καποιες φορες.ετσι και δω,αναρωτιομουν γτ ηταν τοσο καλος και οτι ηταν πολυ καλο γ μενα και εσκασε.οποτε κλασσικα ξεσπασα και ακμ ξεσπαω πανω μου.

remedy πρπ 2 μηνες με τις 3 βδομαδες χωριστα.το υπολοιπο διαστημα υπηρχε σχεδον καθημερινη επαφη(απο κοντα,οχι απλα τηλ,μνμτ και τετοια)προφανως δν μπορω ν ονομασω σχεση κτ τοσο συντομο και δν ξερω ακμ και τι ηταν.

---

Ενα ελαχιστο χρονικο διαστημα, σαν κι αυτο που περιγραφεις, ειναι αρκετο για να καταλάβουμε αν γουσταρουμε τον αλλο και θελουμε να προχωρησουμε μαζι του (ασχέτως αν μετεπειτα στην πορεια συμβει οτιδηποτε που θα φερει τα ανω κατω). Οι αρχικες εντυπωσεις ειναι συνηθως καθοριστικες για τη συνεχεια. Ετσι, εσενα σου κανε κλικ, εσύ όμως εκεινου όχι.
Εξαρχης ηταν σιγουρος ότι εσυ δεν εισαι αυτο που θελει. Μπορει να τον εσπρωξαν κοντα σου λόγοι ίδιοι μ αυτους που σε βασανίζουν, δλδ χαμηλη αυτοεκτιμηση, κι αμα αυτο το συνειδητοποιησε και σταθηκε στα πόιδα του σηκωθηκε και εφυγε. Ηταν "τοσο καλος" επειδη το καθε τι που σου ελεγε το ακουγες και το ερμηνευες κομμενο ραμμενο στη ψευδαισθηση σου οτι κι αυτος γουσταρε.
Το ξαναπαμε, δεν σε απέρριψε λόγω απειριας, οι αντρες δεν απορριπτουν καμιά επειδη ειναι απειρη εκτος κι αν στο ατομο της τρεχουν (απ τη σκοπια του αντρα) αλλοι σοβαροι λόγοι που τον απωθουν.
Πισω δεν μπορεις να τον φερεις, οι σχεσεις δεν γινονται με το ζορι. Σχεση υπήρχε αποκλειστικα στη φαντασια σου, επειδη τον γουσταρες δεν μπορεσες να αντιληφθεις αντικειμενικα αυτο που όντως συνεβαινε.
Αν θες να βρεις καταλληλο θα πρεπει πρωτα να βελτιωσεις σαν γυναικα τον εαυτο σου.

ωπα μισο,δεν ισχυριστηκα ποτε οτι με ερωτευτηκε παραφορα ή οτι πιστευα οτι θα μεναμε για παντα μαζι.γενικα εχω τα θεματα μου,αλλα δεν νομιζω οτι ειμαι φαντασιοπληκτη ή οτι ζω σε ψευδαισθησεις.ξερω οτι οσο βγαιναμε και καποιες μερες που μειναμε μαζι,εδειχνε οτι γουσταρε,ηταν πολυ τρυφερος και εκδηλωτικος και γενικα με προετρεπε για συνεχεια ,χωρις ποτε εγω να τον πιεσω γ κτ.αντιθετα,τον ψιλοαμφισβητουσα,πραγμα που τον εκνευριζε.ακομα και οταν επεστρεψε στην χωρα που σπουδαζει,δεν εδειχνε οτι ειχε ξενερωσει ή κτ τετοιο,ουτε καποιο προειδοποιητικο σημαδι μεχρι και την μερα που αρχισαμε να συζηταμε πιο σοβαρα το συγκεκριμενο θεμα,για αυτο και μου εκατσε λιγο καπως.το τι εγινε οταν γυρισε πισω,τι εκανε και πως τα σκεφτηκεδεν το ξερω και ουτε θα το μαθω ποτε.ουτε αν σκοπευε εξαρχης να το τελειωσει αλλα γουσταρε το οσο κρατησει θα μαθω. Αλλα το να μου συμπεριφεροταν ετσι,να μου ανοιγοταν και να με φροντιζε μονο επειδη του ανεβαζα την αυτοπεποιθηση,χωρις να γουσταρει ιδιαιτερα μου φαινεται λιγο παραλογο,εκτος αν ειναι κτ που συμβαινει γνκ και πρπ να λαμβανω τα μετρα μου απο δω και στο εξης.επισης ξερω πολυ καλα,οτι κννς δεν καθεται μαζι σου με το ζορι και φυσικα δεν θα καθομουν να τον παρακαλαω.αντιθετα του ειχα ξεκαθαρισει οτι ηθελα να διακοψουμε καθε επικοινωνια και ακμ και οταν υποχωρησα να το πηγαιναμε χαλαρα του ειχα τονισει,οτι υπηρχε περιπτωση να μην το αντεχα για πολυ και να διεκοπτα την καθε επαφη μεταξυ μας.απλα με πονεσε πολυ,γιατι και εκεινος δεν μου μιλησε εξαρχης για τα θεματα που ειχε περι αποστασης ωστε να λαβω τα μετρα μου,(επιλεγοντας να τα σκεφτει-συζητησει οταν ημασταν μακρια) προδιδοντας ετσι την εμπιστοσυνη μου και γτ χαλασε κτ που ειχα με εναν ανθρωπο με τον οποιο ταιριαζαμε και τα πηγαιναμε καλα.Για αυτο λοιπον και θελω να ξεχασω τα οσα εγιναν,γτ με ποναει ακμ.ηξερα οτι το ολο θεμα ηταν ψιλοκαταδικασμενο,απλα περιμενα μια πιο ειλικρινη σταση,αντιστοιχη με την δικη μου.αυτο

Απλα, μην καθεσαι να τα υπεραναλύεις. Η προσήλωση της σκέψης, ως αποτελεσμα της υπεραναλυσης, δεν επιτρέπει τη γρήγορη μεταβαση στην αλλαγη. Υπεραναλύεις ενώ οι λόγοι για τους οποιους ηθελε να σταματησετε μπορει τελικά να μην εχουν να κανουν με σενα. Δεν ειναι ευκολο να διατηρηθει σχεση απο αποσταση, ιδιως οταν προκειται για σπουδες οπου ο καθενας θελει να αφεθει ελευθερος στο νεο του περιβαλλον, ανοικτος σε καινουργιες γνωριμιες χωρις να νιωθει ότι τον κρατανε πισω δεσμευσεις, και μαλιστα οταν επροκειτο για μια συντομη γνωριμία. Κατευθυνε τη σκεψη σου αλλου, σ' αυτα που αφησες πισω απασχολούμενη με το θεμα αυτο, στα τοσα αξιολογα που θα θελες να κανεις, κι ετσι αφηνεις κι εσυ τον εαυτο σου ελευθερο να δρασει...

συμφωνω με τον Γιαννη στο θεμα της υπεραναλυσης.
ειναι μια δραστηριοτητα μαζοχιστικη απο ενα σημειο και μετα, που το μονο που κανει ειναι να σε κραταει πισω.
υπαρχει μια πληροφορια που μονο εκεινος εχει και απ οτι φανηκε δεν θελησε να στην δωσει, ειτε απο διακριτικοτητα, ειτε απο πονηρια.
πολλα μπορει να ισχυουν με αποτελεσμα αυτος να απομακρυνθει και το μονο βεβαιο ειναι οτι το θελησε. δεν φοβηθηκε κατι, δεν ειχε μια ψυχολογια.
μπορει να προτιμησε καποια αλλη (τι μπορεις να κανεις εσυ, γι αυτο?), να ηξερε εξ αρχης οτι δεν θα το συνεχισει και να ηθελε τις λιγες αυτες μερες που ειχε μαζι σου, να ηταν οντως ενθουσιωδης μολις σε γνωρισε αλλα να του ξεφουσκωσε παρα πολυ γρηγορα.
συμφωνω οτι εχει καποια σημασια για την ηρεμια σου το να ξερεις τον ακριβη λογο, αλλα με εικασιες δεν προκειται να τον βρουμε, λειπει μια πληροφορια.
επισης, ακομα κι αν τον βρουμε, το αποτελεσμα θα ειναι το ιδιο. εκεινος δεν θελει να ειστε μαζι.
εσυ μεινε στο οτι απο μεριας σου ησουν απολυτως ενταξει, δεν ξεγελασες ουτε υπεσκαψες κανεναν, σαν ελευθερο τον γνωρισες, οτι ζησατε το ηθελες πραγματικα και δεν υποκρινοσουν, και δεν σου αξιζε καμια "τιμωρια" για την γνωριμια αυτη.
μην φορτωνεσαι λοιπον βαρη που δεν σου ανηκουν απο αυτη την ιστορια. προχωρα παρακατω αναλαφρη. τρικλοποδια στον εαυτο σου βαζεις με το να ασχολεισαι ακομα.

..συμφωνώ στα περισσότερα με τον γιάννη
Κλεμ, το ότι δεν έδεσε το θέμα δεν έχει να κάνει με το αν είσαι καλή η κακή, όμορφη ή άσχημη.
Εχει να κάνει με το πόσο ταιριαζε ο ένας στον άλλον και αν αυτό το λίγο που ζήσατε σας έδωσε χαρά.
Προφανώς απ τη μεριά του δεν ήταν αρκετό ώστε να το πάει παρακάτω.
Μη το ρίχνεις σε κανέναν από τους δύο.Οι σχέσεις είναι χημεία, όχι βαρόμετρο αξίας για τον καθέναν μας.
Λογικό είναι να σου πει δικαιολογίες για να χωρίσετε και όχι "δεν είσαι αυτό που θέλω".
Εσύ θα πλήγωνες έτσι έναν άνθρωπο?
Οπως σου είπε και κάποιος παραπάνω, άσε να κάνει τον κύκλο του μέσα σου.
Μη σκαλώνεις, πάρε το χρόνο σου μεν, αλλά μη βασανίζεσαι με ερωτηματικά.
Δεν έδεσε, προχωράς παρακάτω

πι ες: αυτό το χα γραψει χτες ή προχτές δεν θυμάμαι και σήμερα το βρήκα σε άλλο θέμα :Ρ

Clementine, το ενα σκελος του θεματος σου εχει να κανει με το αν οντως ταιριαζες μ αυτο τον ανθρωπο. Αμα πραγρατικα ταιριαζουμε με καποιον κανενας δεν μπορει να μας χωρισει, όση προσπαθεια για χαλάστρα κι αν πέσει, αλλιως το ότι μπηκαν καποιοι στη μεση και εριξαν λόγια ειναι αφορμη για να την κανουμε με ελαφρα πηδηματακια. Μπορει τελικα να τον εχασες απλα επειδη δεν ταιριαζατε...
Το αλλο σκελος εχει να κανει με την υποτιθεται φιλη σου, την πατησες δειχνοντας ευκολα εμπιστοσυνη σε ενα κακοπροαιρετο ατομο. Συνηθως πρεπει να εχουμε καποια καλα δειγματα γραφης οτι ο αλλος μας εμπνεει εμπιστοσυνη πριν του ξανοιχθουμε για το ειναι μας.

Ρε 'συ κοπελιά…
Δεν έχω τί να σου πω, αλλά αυτός ακριβώς θα ήταν ο τίτλος του θέματος που πριν από λίγο έκανα και με ακριβώς το ίδιο πρόβλημα.
Λυπάμαι πολύ που υπάρχουν άνθρωποι σαν εμάς που το μυαλό τους μοιάζει να τους παίζει τέτοια παιχνίδια επαναλαμβανομενων εικόνων και συναισθημάτων που οδηγούν στο συναισθηματικό πόνο.
Είναι απλά γελοίο να μην μπορούμε να το ελέγξουμε ώστε να πάψουμε να πονάμε.

Οι σχέσεις με απόσταση δεν είναι καταδικασμένες by default. Εξαρτάται από τον άνθρωπο, τη σχέση, τις ανάγκες, τις προσδοκίες.
Το λέω αυτό με 2 υπέροχες και μακρόχρονες σχέσεις (η μεγαλύτερη στα 9 χρόνια, από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη και στην πορεία σε διαφορετικές χώρες).
Ούτε ο έρωτας έσβησε εξ αιτίας της απόστασης, ούτε η επικοινωνία επιρεάστηκε, αντίθετως θα έλεγα, ούτε ποτέ τέθηκε σαν πρόβλημα.
Τό μόνο μας πρόβλημα ήταν το οικονομικό και πως θα διαχειριζόμασταν τα έξοδα των ταξιδιών και πως θα καταφέρναμε να βρούμε τρόπο να έχουμε λίγες μέρες μόνοι μας.
Το πάθος ήταν εκεί αδιάληπτα.
Ας πούμε, για εμένα, η σχέση από απόσταση μου κάλυπτε την ανάγκη να έχω το χρόνο που θέλω για να είμαι μόνη μου, introvert γαρ.
Βέβαια υπήρχαν στιγμές που τρωγόμασταν με τα ρούχα μας και σκάγαμε επειδή θέλαμε να είμαστε μαζί και λύπαμε ο ένας στον άλλον, αλλά αυτό μόνο δυνάμωνε το πάθος και την αγάπη, όχι το αντίθετο.
Ακόμα και τα θέματα εμπιστοσύνης και ζήλειας μπορούν να διευθετηθούν και ανάλογα τη σχέση να γίνουν αφορμή για μεγαλύτερο πάθος και ισχυροποίηση του ψυχικού δεσμού.

Είμαι της άποψης ότι αν υπάρχει ισχυρός συναισθηματικός δεσμός, καμιά απόσταση δεν είναι αρκετή για να τελειώσει τη σχέση.
Όταν όμως δεν υπάρχει αυτός ο ισχυρός δεσμός ή έχει υπάρξει ψυχική κούραση είναι η καλύτερη δικαιολογία.

Δεν λέω πως είναι ο κανόνας αυτός, αλλά το να καταδικάζουμε μια σχέση λόγω απόστασης θα μπορούσε να μας αφαιρέσει την πιθανότητα από μια εκπληκτική εμπειρία, κυρίως εγκεφαλική/συναισθηματική. :-)