Μισώ τον εαυτό μου που δε μπορώ να αγαπήσω (ΝΔΠ)

Quote:

---

Originally Posted by Odette

@World, λατρεύω κάθε λέξη που λες. Με βοηθάς πολύ να σχηματήσω εικόνα.

Πες μου 2 πράγματα:
1. Έχεις ποτέ ελέγξει μήπως είσαι Aspie;
Ενδεικτικά, ένα test που πέτυχα πρόσφατα: http://www.wired.com/wired/archive/9.12/aqtest.html

2. Έχεις empathy για το σύνολο της ανθρωπότητας, εκτός από τα ζώα;

---

1. Ναι, δεν είμαι.

2. Ναι, συγκινούμαι απίστευτα εύκολα με σεισμούς, καταστροφές, ατυχήματα και γενικά με απασχολεί πολύ το πού πάει η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός. Εκεί μάλλον μου βγαίνει empathy.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Αλήθεια τι νοιώθεις τώρα για την μητέρα σου? Πιστεύεις ότι αγαπήθηκες από αυτήν?

---

Δεν ξέρω... Είναι απίστευα πολύπλοκο και μπερδεμένο για μένα αυτό που με ρωτάς. Δε μπορώ να την κατηγορήσω ευθέως για όλα, ξέρω ότι αυτη με εκανε αυτό που είμαι, ξέρω ότι ήταν δύσκολο να γλιτώσω και ότι προφανώς δε με αγάπησε όπως θα έπρεπε ούτε μου έδωσε αυτό που είχα ανάγκη, αυτό που έχει ανάγκη κάθε παιδί.


Πριν λίγο καιρό λιποθύμησε και πέρα από το πρακτικό κομμάτι (να της μετρήσω την πίεση, να δω αν είναι καλά, να της μιλάω) δεν ένιωσα τίποτα... Μόνο σύγχιση και αμηχανία και μια αποδιοργάνωση. Ένιωσα εντελώς ανάπηρος να νιώσω empathy γι' αυτή. Το ίδιο κάνει κι αυτή αν πάθω κάτι εγώ ή η αδερφή μου.

Ίσως έχω επενδύσει τόσο πολύ συναισθηματικά σε αυτήν (με τον ίδιο τρόπο που ο Ναρκισσιστικός ασθενής επενδύει στην πάθηση του για να μη νιώθει τρομερά κενός και ανεπαρκής) και δε μπορώ ακόμα, δεν έχω την πολυτέλεια, ή φοβάμαι πολύ να τη μισήσω ή να θυμώσω για όσα μου έκανε ή απλά να πάψω να προστρέχω σε αυτήν. Αυτό είναι υποθετικό πάντως.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

και ακόμα μία ερώτηση: Εκτός από την συναισθηματική κακοποίηση που βίωσες υπήρξε και σωματική?

---

Όχι. Το πιο τραυματικό που θυμάμαι είναι ότι με έστελναν επί χρόνια με το ζόρι σχεδόν σε ομάδα μπάσκετ ερασιτεχνική επειδή "είσαι ψηλός, πρέπει οπωσδήποτε να το εκμεταλευτείς", εγώ όμως μισούσα οτιδήποτε είχε να κάνει με αθλητισμό, επίσης δεν ήμουν κοινωνικό παιδί και δεν άντεχα να συμμετέχω σε ένα ομαδικό παιχνίδι που πρέπει συνέχεια να αλληλεπιδράς με τους άλλους. Για χρόνια πήγαινα εκεί 1 φορά τη βδομάδα και υπέφερα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου τους είπα ψέματα ότι πονάει η κοιλιά μου πάρα πολύ για να αποφύγω να πάω μία φορά και μετά γέμισα τύψεις. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Η ΚΑΠΟΙΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ. Τόσο χάλια ένιωθα!!!!

Τελικά το μαρτύριο μου τελείωσε όταν μια μέρα ο μπαμπάς ήρθε να με πάρει με το αυτοκίνητο νωρίτερα και με είδε να πηγαίνω πάνω κάτω στο γήπεδο αποφεύγοντας τη μπάλα και τους άλλους μου συμπαίκτες. ΈΣΕΡΝΑ τα πόδια μου, ήμουν σα φάντασμα και μάλλον με λυπήθηκε, ένιωσε έμπαθυ δεν ξέρω τι σκατά συνέβη αλλά αποφάσισε να σταματήσω εκείνη τη στιγμή ενώ η άλλη η αχαρακτήριστη ήθελε να συνεχίσω.

Εγώ όμως ο μ***ς δε μπόρεσα να τους αντιμετωπίσω 4 χρόνια που πήγαινα εκεί και να πω τέλος, δεν πάω ξανά, δε θέλω, γιατί ήθελα να ικανοποιήσω τις δικές τους ανάγκες παραβλέποντας τις δικές μου και το πόσο απαίσια ένιωθα και πόσο φρικτό μου ήταν αυτό που έκανα εκεί (ή που δέν έκανα, γιατί δεν έπαιζα στ' αλήθεια, απλά πήγαινα πάνω κάτω). Και τώρα αντί να με συμπονέσω, να νιώσω δλδ έμπαθυ για εκείνο το παιδάκι που δεν έφταιγε σε κάτι θυμώνω και τα ρίχνω σε μένα κυρίως που δεν τους αντιμετώπισα (sadistic superego?).

ΚΑΙ ΤΌΤΕ πάντως ένιωθα απίστευτες ενοχές που σταμάτησα, που τους απογοήτευσα, τώρα βλέπω ότι ως γκέι, όπως είναι συνηθισμένο, δεν είχα κλίση στον αθλητισμό, αλλά είναι και κάτι ακόμα. Δεν άντεχα τον ανταγωνισμό γιατί μισούσα να μην κερδίζω. Ακόμα και τώρα φοβάμαι απίστευτα πολύ να κάνω κάτι ανταγωνιστικό έστω και για πλάκα, πχ να παίξω επιτραπέζιο σε ένα καφε μπαρ με επιτραπέζια γιατί δεν αντέχω να χάνω... Θέλω να κερδίζω πάντα, να ξεχωρίζω και μου λένε συνεχώς μπράβο. :(

Είμαι έξω φρενών αυτή τη στιγμή. Είναι ξεκάθαρο το πώς δημιουργήθηκε το false self και η ανάγκη μου να καθρεφτίζομαι από τα μάτια των άλλων για να νιώθω καλά με τον εαυτό μου ΑΝΤΙ να αντλώ ικανοποίηση από τις δικές μου κλίσεις και ενδιαφέροντα είτε αρέσουν είτε όχι στους άλλους. Θα μπορούσα να αρχίσω να τους βρίζω, αλλά προτιμάω να πεισμώσω κι άλλο και να βάλω ακόμα πιο έντονα για μία ακόμα φορά στόχο να γίνω καλά για μένα και μόνο για μένα.

empathy=κατανόηση, συμπάθεια, ενσυναίσθηση, συναισθηματική ταύτιση
Για όσους δεν γνωρίζουν την αντίστοιχη ελληνική λέξη.

@world το ότι απλά θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να πάρω όλο τον πόνο σου από το παιδί που δεν κατάφερε να αγαπηθεί με κάνει co-dependent;

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

empathy=κατανόηση, συμπάθεια, ενσυναίσθηση, συναισθηματική ταύτιση
Για όσους δεν γνωρίζουν την αντίστοιχη ελληνική λέξη.

---

Για όσους δεν γνωρίζουν την έννοια «empathy» (και όχι την ερμηνεία της λέξης):

https://www.youtube.com/watch?v=1Evwgu369Jw

Quote:

---

Originally Posted by Odette

@world το ότι απλά θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να πάρω όλο τον πόνο σου από το παιδί που δεν κατάφερε να αγαπηθεί με κάνει co-dependent;

---

Ζηλεύω και θαυμάζω το empathy που τόσο πηγιαία νιώθεις

Quote:

---

Originally Posted by world

Ζηλεύω και θαυμάζω το empathy που τόσο πηγιαία νιώθεις

---

Δεν είναι πάντα καλό και δεν μπορώ να νιώσω για τα πάντα empathy και στον ίδιο βαθμό.
Όμως… Φαντάζομαι θα γνωρίζεις τη σχέση των Dark Souls / Empaths…

Λένε ότι το empathy είναι κάτι που μπορεί να διδαχθεί μέσω των mirror neurons. Πιστεύεις ότι ισχύει κάτι τέτοιο μιας και ζεις με τη NPD;

Δεν έχω ιδέα τι είναι όλα αυτά...

Έχεις κάποια παραπομπή;

Παρεμπιπτόντως....

http://thenarcissisticlife.com/the-narcissist-in-love/

από το σημείο αυτό και μετά:
What Does Love Mean to a Narcissist?

(Adapted from A Narcissist’s Love Letter)

εδώ είναι σα να μιλάει για μένα, σα να με ξέρει. Τρομαχτικό το πόσο μέσα πέφτει.

Γιατί αυτά που διάβασα δεν τα βρίσκω χαρακτηριστικά μιας ναρκισισιτικής προσωπικότητας, αλλά φυσιολογικά χαρακτηριστικά ενός ερωτευμένου ανθρώπου;
Όταν ερωτεύομαι θέλω ο άλλος να είναι ο κόσμος μου κι εγώ ο δικός του, ας πούμε. Το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό και αν δεν είναι έτσι, δεν είναι αληθινός έρωτας, αλλά κάτι να περνάμε την ώρα μας.
Αν δεν υπάρχει αυτός ο ενθουσιασμός τους πρώτους μήνες της σχέσης, αν δεν υπάρχει έντονη σωματική/εγκεφαλική έλξη, συναισθηματικό πάθος, καταλήγει σε φιλία και όχι ερωτική σχέση, έτσι δεν είναι;
Συγχώρεσε την άγνοιά μου, δεν προσπαθώ να σε ακυρώσω, απλά προβληματίζομαι γιατί όλα αυτά είναι πράγματα που τα νιώθω κι εγώ και θέλω να τα νιώθει και ο άλλος, αλλιώς αισθάνομαι ότι δεν είναι αληθινός έρωτας, αλλά αρπαχτή, να περνάει την ώρα.

Και από την άλλη, ο έρωτας ενέχει ναρκισισμό. Μέσω της ταύτισης αναπτύσσουμε συναισθηματικό δεσμό, έτσι δεν είναι;


Mirror neurons:
http://en.wikipedia.org/wiki/Mirror_neuron

Dark Souls/Narcissists and Empaths:
https://www.youtube.com/watch?v=PwWBHRKFYCA
https://www.youtube.com/watch?v=T4Gw6OUVuwY
(Είναι λίγο εκνευριστικά γιατί δεν είναι φυσική φωνή)

Έριξα μια ματιά στα λινκ, υπάρχουν δεκάδες παρόμοια άρθρα, βίντεο και έννοιες γι' αυτό το θέμα.

Όσο για το πώς μαθαίνει να νιώθει empathy κάποιος σαν εμένα, γίνεται κάτα με ένα είδος reparenting του ψυχολόγου προς τον ασθενή κι αργότερα του ασθενή προς τον εαυτό του..

Μην αυτοδιαγνωζεσαι μεσω ιντερνετ, και οχι, δεν εισαι ναρκισιστης, απλά είσαι παρτάκιας όπως το 100% των ανθρώπων, μόνο οι Άγιοι κατάφερναν (κατά περιόδους) να ξεπεράσουν το φυσικό ανθρώπινο εγωισμό, οπότε μη νιώθεις ντροπή. Απλά είσαι άνθρωπος που ξεκλειδώνει πιο δύσκολα. Μη νομίζεις πως οι πιο εκδηλωτικοί είναι απαραίτητα καλύτεροι άνθρωποι, κιαυτοί πρώτα δικές τους ανάγκες καλύπτουν. Πιστεύω πως δε νιώθεις τις δυσκολίες των άλλων και τις υποτιμάς γιατί θεωρείς πως έχεις περάσει μεγαλύτερες δυσκολίες. Αν γνωρίσεις κάποιον που έχει περάσει τραγικά στη ζωή του δε θα τον λυπόσουν δηλαδή? Όταν αγαπήσεις τον εαυτό σου θα μπορέσεις να αγαπήσεις και τους άλλους, δεν είσαι ανίκανος για αγάπη.
Οι πραγματικά ανίκανοι για αγάπη δε νιώθουν τύψεις για αυτό όπως εσύ, εσύ θυμώνεις γιατί δε μπορείς να νιώσεις την δήθεν αγάπη (καψούρα) που ακούμε στα τραγούδια, νομίζεις πως όσοι νιώθουν αυτό το πράγμα αγαπάνε? Αυτό κιαν είναι ναρκισσισμός- εγωισμός.

Όπως έχω ήδη γράψει πάω σε ψυχολόγο εδώ και χρόνια και είμαι διαγνωσμένος με ναρκισσιστική διαταραχή της προσωπικότητας.

Aγαπητε World....ειμαι με μια κοπελα που εμφανιζεται ακριβως οπως σε περιγραφεις..........
αληθεια πως καταφερες να το διγνωσεις αυτο? Ηταν ευκολο? αν θες διαβασε το δικο μου θεμα ( ναρκισσιστική διαταραχή της προσωπικότητας ?) και θα με ενδιεφερε η κουβεντα μαζι σου πολυ!!!
Βασανιζομαι καθε μερα...και οτι εχεις αυτογνωσια ισως να μπορεσει να με λυτρωσει μιλοντας μαζι σου.

σε ευχαριστω

Σου απάντησα στο θέμα που άνοιξες

καλημέρα world

επειδή διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τις τοποθετήσεις σου και πιστεύω ότι είσαι ένας αξιόλογος άνθρωπος που έχεις επιλέξει να εξελιχθείς και μάλιστα ξεκινώντας να ανέβεις "ανηφόρα " .Αλλά τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς ,θα ήθελα να σε συγχαρώ αρχικά και να ζητήσω την άποψη σου .Είμαι απο τις αρχές του χρόνου 2017 χωρισμένος με 2 παιδιά ,αγόρασα σπίτι ,μετακόμισα και αποφάσισα να κάνω μιά νέα αρχή στην ζωή μου ,σκεπτόμενος μόνο θετικά .Μου άρεσε μία γυναίκα χωρισμένη με ένα παιδί ,με την οποία δεν ξέρω αν ήταν έρωτας ή κάτι άλλο ένοιωθα κάτι ,παρά πολύ όμορφη και ευγενική ,έκανα την κίνηση μου τέλος Μαίου και στα μέσα του Ιουνίου μετά απο πολλά "σκωτσέζικα ντους "κάναμε σχέση την οποία και ολοκληρώσαμε τέλος ιουνίου (σχεδόν καυγαδίζοντας ,ενώ την πήγαινα στο σπίτι ,μου ζήτησε να πάμε ξενοδοχείο ,όπου και φύγαμε το πρωί....)
Κάθ'όλη την διάρκεια του καλοκαιριού ,πηγαίναμε για μπάνιο με την οικογένεια της τα παιδιά μας ,όπου αποκρύπταμε την σχέση για χάρη των παιδιών ,εξαφανιζόταν για ημέρες με διάφορες προφάσεις και εγώ το ίδιο αφου είχα καταλάβει κάτι ,ταυτόχρονα πόσταρα φωτογραφίες στα social media ότι περνάω καλά ,τότε εμφανιζόταν με ύφος αδικημένης και με διάθεση να βρεθούμε ,ενώ με έιχε "γραμμένο".
Τέλος Iουλίου μετά απο συνάντηση ,που με κατηγορεί με απίστευτες στρεβλώσεις με αποχαιρετάει ψυχρά και λέω "τελεισαμε " μετά απο 2 ημέρες με παίρνει τηλέφωνο σαν να μην τρέχει τίποτα δύο μέρες συνεχόμενες ...μετά εξαφανίζεται μία εβδομάδα ,την ψάχνω, μου λέει κάποια στιγμή θα τα πούμε 'όταν μπορούμε ..." Μου την δίνει ,φεύγω στην Παρο 2 εβδομάδες και την αγνοώ..μου στέλνει μηνύματα ότι θέλει να με δεί "όποτε έχω χρόνο.." έρχομαι τα ξαναβρίσκουμε ,αρχίζει πάλι τα ίδια ,ώσπου Σεπτέμβρη με άφησε ,έκτοτε μου έστειλε μία "καλησπέρα " ένα βράδυ ,βγήκαμε ένα Σάββατο την πήγα απίστευτα κόντρα και με πήγε ... και απο τότε σε έναν κοινό χώρο που βρισκόμαστε 2 με 3 φορές την εβδομάδα σχεδόν κρύβεται ,αποφεύγει να με δεί ,κάθεται στο αυτοκίνητο και δεν ανεβαίνει πάνω ,μία φορά την χαιρέτησα και μου απάντησε σαν
"ζόμπι "ετοιμοθάνατο ,τι τρέχει την άποψη σου ,δεν θέλω να πάθει κακό ,εμένα πλέον δεν με πονάει ,αλλα δεν θέλω και το κακό της
σε ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγνώμη για το μακροσκελές !!!