Ευχαριστω bonnie και sofia για τις απαντησεις σας! Εννοειται bonnie οτι ολες οι γνωμες ειναι υποκειμενικες, αν και καποτε πιστευα οτι οι δικες μου ειναι αντικειμενικες! :)
Λοιπον θα σου πω τη γνωμη μου σχετικα με τα προβληματα και τις λυσεις, καθως και με την αυτογνωσια. Καταρχην πιστευω οτι υπαρχουν τα προβληματα που παραδεχομαστε, καθως κι αυτα που δεν παραδεχομαστε ή δε θελουμε να τα παραδεχτουμε. Βασικα επειδη το ειχα αναλυσει αυτο σε προηγουμενο post μου, θα το κανω copy-paste κι εδω να μου πειτε τη γνωμη σας:
<<......πρεπει να λυσουμε τα προβληματα μας. Για να τα λυσουμε πρεπει να τα εντοπισουμε και να τα αντιμετωπισουμε. Εχω παρατηρησει στον εαυτο μου πρωτα απο ολα και μετα στους αλλους οτι οταν εχω ενα απλο προβλημα και η λυση ειναι απλη, τοτε την εφαρμοζω. Οταν ομως το προβλημα ειναι μεγαλο και πολυδιαστατο τοτε εννοειται οτι η λυση ειναι πολυ πιο δυσκολη. Οταν λοιπον η λυση εχει αμφιβολα αποτελεσματα και περναει μεσα απο μια διαδικασια πονου και κουρασης ψυχοσωματικη, τοτε εφαρμοζουμε τον ευκολο δρομο και το καλυπτουμε ετσι ωστε να το αποδεχομαστε το προβλημα ως φυσιολογικο να υπαρχει, αρα στην ουσια δεν αποτελει πια προβλημα αλλα ειναι φυσιολογικο κομματι της ζωης μας. Αυτο οδηγει οπως παρατηρησα σε ενα γενικο αγχος για ολα τα πραματα και την αισθηση οτι δεν ξερουμε απο που προερχεται το αγχος, ή ακομα οτι δεν ξερουμε ποιο απο ολα μας το πρωτοπροκαλει.
Να δωσω ενα παραδειγμα. Οταν πηγαινα σχολειο ειχα υπερβολικο αγχος για ολα, ειδικα στο γυμνασιο, αλλα και στο λυκειο. Λοιπον δεν ηξερα ακριβως τι ειναι αυτο που το προκαλουσε, ηταν τα μαθηματα, ηταν οι συμμαθητες μου, ηταν οτι δεν μου αρεσε το σχολειο? Η αληθεια ειναι οτι λιγο πολυ ολα προκαλουσαν λιγο αγχος, αλλα τελικα το πιο πολυ και η κυρια πηγη του ηταν η γνωμη των αλλων για μενα. Για να ειμαι κουλ, επρεπε υποτιθεται να τρωω πολλες αποβολες, να γραφω παντα μοναδα στα διαγωνισματα, να ειμαι επιθετικος και να ανηκω σε καμια συμμορια. Αυτο ηταν το προτυπο του κουλ τυπα. Δυστυχως οσο βρισκομουν στο λουκι με τα ιδια και τα ιδια ατομα το αγχος για το πως με βλεπουν οι αλλοι δεν εφευγε, καθως και το αγχος για ολα τα πραματα. Το προβλημα αρχισε να λυνεται οταν αρχισα να ανακαλυπτω τι πραγματικα ηθελα εγω, πως ηθελα να ντυνομαι, τι μουσικη να ακουω, αν ηθελα να ειμαι καλος μαθητης κτλ., κι οχι πως ηθελαν οι αλλοι να ειμαι. Απο τη στιγμη λοιπον που ανακαλυψα εστω και μερικως το τι θελω και αρχισα να το εφαρμοζω σταδιακα ενιωθα καλυτερα, μου εφευγε το αγχος και σιγουρα η αυτοπεποιθηση μου ηταν καλυτερη. Βεβαια το αγχος εξαφανιστηκε τελειως οταν τελειωσα το σχολειο και μοιραια δεν εβλεπα τα ιδια και τα ιδια ατομα. Το προβλημα ομως ειναι οτι οσο ειχα αγχος ΔΕΝ ηθελα να παραδεχτω την πηγη προελευσης του γιατι ηταν τοσο δυσκολο και για να την σταματησω επρεπε να ερθω σε συγκρουση με πολλα και πρωτα απο ολα το εαυτο μου. Ετσι ουσιαστικα καλυπτα το αγχος με το να αποδεχομαι την κατασταση γυρω μου σαν κατι το φυσιολογικοτατο και προσπαθοντας να γινω μερος της. Δηλαδη το καλυπτα με το να προσπαθω κι ας μην το ηθελα να γινω οπως με ηθελαν οι αλλοι για να θεωρουμαι ο μαγκας του σχολειου, κι ας μην γινομουν ποτε.
Προσεξτε λοιπον ενα κυριο προβλημα και δυο διαφορετικες αντιμετωπισεις. Το προβλημα και οι αγχωδεις συνεπειες του ειναι ενα, το πως με βλεπουν οι αλλοι.
Εαν εφαρμοσεις την αντιμετωπιση του στυλ ειναι φυσιολογικο να με απασχολει συνεχεια πως με βλεπουν οι αλλοι (αρα δεχεσαι σαν σωστο και λογικο το προβλημα), τοτε οι συνεπειες ειναι να κανεις συνεχεια οτι θελουν οι αλλοι για να εισαι αρεστος. Αυτο θα μετριασει μεν το αγχος σου γιατι θα ξερεις οτι οι αλλοι σε αποδεχονται και δεν σε κριτικαρουν τοσο πολυ, ομως μοιραια μπαινεις σε ενα φαυλο κυκλο να μην εισαι ο εαυτος σου και να εισαι οπως θελουν οι αλλοι να εισαι. Αρα το αγχος ουσιαστικα παραμενει αλλα σε λανθανουσα κατασταση, γιατι νομιζεις οτι λυθηκε το προβλημα αφου εισαι μεν αρεστος, αλλα εχεις το αγχος να διατηρησεις μια αρρωστημενη κατασταση του να μην εισαι ο εαυτος σου, αρα θα εχεις και παλι αγχος αφου δεν θα σαι ο εαυτος σου και μαλιστα δεν θα ξερεις απο που προερχεται αφου δε βρισκεις κατι λαθος στην αρχικη σου παραδοχη οτι πρεπει να ειμαι οπως με θελουν οι αλλοι, ή ισως και να το ξερεις αλλα να φοβασαι να το σκεφτεις. Και γιατι να φοβασαι να το σκεφτεις? Μα γιατι κανοντας το θα πρεπει να παραδεχτεις οτι κανεις λαθος στη σκεψη σου, και το να ξερεις οτι σε κατι κανεις λαθος θα πρεπει και να το διορθωσεις. Και για να το διορθωσεις θα πρεπει να βρεις μεγαλή δυναμη να ερθεις σε συγκρουση με τους αλλους, αρα θα πρεπει να περασεις απο μυρια κυματα και να καταναλωσεις πολυ ενεργεια για να το διορθωσεις. Ισως τωρα που το σκεφτομαι για αυτο πολλες φορες δεν παραδεχομαστε τα προβληματα μας, γιατι ο εγκεφαλος προσπαθει να λυσει ενα προβλημα με την μικροτερη καταναλωση ενεργειας. Οπως γινεται φανερο, η παθητικοτητα και η αποδοχη στην παραπανω κατασταση απαιτει λιγοτερη ενεργεια απο την ενεργεια που χρειαζεται στην εντοπιση και αντιμετωπιση του πραγματικου προβληματος.
Εαν ομως εφαρμοσεις τη δευτερη αντιμετωπιση, δηλαδη να πεις οτι δεν δεχομαι οτι ειναι σωστο να ειμαι οπως θελουν οι αλλοι να ειμαι, τοτε αυτοματως λυνεται το προβλημα γιατι εισαι οπως θελεις εσυ να εισαι και δεν εχεις κανενα αγχος. Βεβαια αυτο ειναι πιο δυσκολο σαν αντιμετωπιση γιατι οπως ειπα και πριν για να το κανεις αυτο προυποθετει να ερθεις σε κοντρα με τους γυρω σου, καθως προυποθετει και αυστηρη και ωμη αυτοκριτικη του εαυτου σου.
Αρα σαν τελικο συμπερασμα στο ιδιο προβλημα ειναι οτι η πρωτη αντιμετωπιση φερνει φαινομενικη και μονο λυση στο προβλημα και παραμενει λιγοτερο (φαινομενικα) αγχος το οποιο ειναι ομως ισοβιο. Η δευτερη αντιμετωπιση, σου φερνει πολυ αγχος (εξαιτιας της ενεργειας που καταναλωνεις στη λυση του προβληματος) το οποιο ομως ειναι προσωρινο και καταληγει να φυγει τελειως.
Ολα αυτα τα ειπα γιατι πρωτα αν δεν εφαρμοσουμε την πραγματικη και ενδεχομενως πολυ δυσκολη λυση στα προβληματα μας δεν θα φυγει ποτε το αγχος, καθως και θα φοβομαστε οποιαδηποτε μελλοντικη κατασταση εξαιτιας του γενικευμενου αγχους που θα μας εχει καταβαλει.>>
Αυτη ειναι πανω κατω η θεωρια που ειχα αναπτυξει με βαση τον εαυτο μου και παρατηρωντας και τους αλλους. Τωρα εγω εδωσα ενα παραδειγμα πιο πανω, αλλα με επαγωγη μπορει να γενικευτει και για ολα σχεδον τα πραγματα. Για παραδειγμα ανακαλυψα τα 2 τελευταια χρονια οτι ειχα προβλημα με πολλους φιλους μου σε σχεση με τη συμπεριφορα τους σε καποια πραματα (σε σχεση με μενα) το οποιο επισης καλυπτα για καιρο, γιατι δεν ηθελα να παραδεχτω οτι οι φιλοι μου μπορει σε κατι να μου φερονται σκαρτα. Κι αυτο γινοταν οπως ανακαλυψα γιατι στην τελικη ΦΟΒΟΜΟΥΝ να ερθω σε συγκρουση με τους αλλους, γιατι πολυ απλα δεν ηξερα που θα κατεληγε. Μηπως αν τσακωνομουν τους εχανα? Και αν τους εχανα τι θα εκανα χωρις φιλους? Μηπως επαιζα μπουνιες μαζι τους? Κι αν τις ετρωγα? Αρα προκειμενου να μην μπω σε μια αμφιβολη κι επιπονη διαδικασια το καλυπτα με το να ερμηνευω οπως με βολευε καποιες καταστασεις, πχ <<ο ταδε φιλος αυτο το ειπε για πλακα, κι οχι απο κακια>>, γιατι ομως δε νιωθω καλα? γιατι προφανως το ειπε απο κακια και εγω δεν το παραδεχομαι απο ενδομυχο φοβο οτι αν το παραδεχτω δεν το αντιμετωπιζω, κι αν δεν το αντιμετωπιζω ΦΟΒΑΜΑΙ, κι αν φοβαμαι ειμαι ΔΕΙΛΟΣ. Απο τη στιγμη που το καταλαβα και παραδεχτηκα το πραγματικο προβλημα (φοβος), μετα απο μια σειρα πολυ ωραιων τσακωμων και καυγαδων για αρκετο καιρο, λυθηκε κι αυτο το προβλημα.
Γραφω με κεφαλαια το φοβο και τη δειλια γιατι πιστευω οτι ειναι λεξεις κλειδια για καθε ανθρωπο, οπως και η λεξη αδυναμια, για το οτι δεν αντιμετωπιζει τα προβληματα του. Επομενως, τις κρυβει και τις παρερμηνευει τις δυσκολες καταστασεις, ακριβως για να μην βγουν στην επιφανεια αυτες οι λεξεις κλειδια.
Αρα αμα ξερουν γενικως τα πραγματικα προβληματα οι ανθρωποι και ξερουν και τη λυση με μια απλη αυτοκριτικη, τι μπορει να βρει ο ψυχολογος?
Θα το εκτιμουσα bonnie αν θα μπορουσες να μου πεις ενα παραδειγμα στο οποιο καποιος που νομιζει οτι ξερει πιο ειναι το προβλημα, και με αυτοκριτικη δεν βρισκει πραγματικα καποιο αλλο, τελικα πηγαινοντας στον ψυχολογο ανακαλυπτει οτι ειναι αλλο που ουτε καν το χε φανταστει.
Νομιζω οτι ενα τετοιο παραδειγμα θα ηταν πολυ χρησιμο...
