Δεν εχω με ποιον να μοιραστω το προβλημα της κοινωνικης φοβιας μου.

Θα δωσω πανελλήνιες σε λιγες μερες οποτε αν καταφερω και γραψω καλα, θα περασω στο πανεπιστημιο..είναι δηλαδή κατι που το θελω και εγω και οι γονεις μου..
Κοιτα ειχα πολύ κουραγιο να ξεκινησω μονη μου να το ξεπερασω γιατι διαβαζω και βιβλια όπως σου ειπα και κανω καποιες γραπτες ασκήσεις αυτοβοηθειας αλλα νομιζω εφτασα
σε ένα σημειο που με πηρε από κατω και μαζεψα πολλα μεσα μου οποτε τωρα δεν μπορω να κανω τιποτα..Δεν ξερω αν μπορεις να το νιωσεις ή όχι αλλα νομιζω ότι πλεον είμαι ψυχικα εξασθενημενη.. Για αυτό και το θεμα της μοναξιας και του ψυχολογου.. Ελπιζω να είναι περαστικο γιατι δεν θα καταφερω ουτε να τα βγαλω περα ουτε να το κραταω για πολύ καιρο..

Quote:

---

Originally Posted by Ιωαννα!

Θα δωσω πανελλήνιες σε λιγες μερες οποτε αν καταφερω και γραψω καλα, θα περασω στο πανεπιστημιο..είναι δηλαδή κατι που το θελω και εγω και οι γονεις μου..
Κοιτα ειχα πολύ κουραγιο να ξεκινησω μονη μου να το ξεπερασω γιατι διαβαζω και βιβλια όπως σου ειπα και κανω καποιες γραπτες ασκήσεις αυτοβοηθειας αλλα νομιζω εφτασα
σε ένα σημειο που με πηρε από κατω και μαζεψα πολλα μεσα μου οποτε τωρα δεν μπορω να κανω τιποτα..Δεν ξερω αν μπορεις να το νιωσεις ή όχι αλλα νομιζω ότι πλεον είμαι ψυχικα εξασθενημενη.. Για αυτό και το θεμα της μοναξιας και του ψυχολογου.. Ελπιζω να είναι περαστικο γιατι δεν θα καταφερω ουτε να τα βγαλω περα ουτε να το κραταω για πολύ καιρο..

---

Η μοναξιά που βιώνεις κ νιώθεις θα βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό αν αρχίσεις να βγαίνεις κ να κάνεις νέους φίλους, φίλες κ.τ.λ. αν νικήσεις λοιπόν τις φοβίες σου...μακάρι να περάσεις στο Πανεπιστήμιο που θες.. μα και πάλι για να χαρείς τη φοιτητική ζωή θα πρέπει να τα καταφέρεις με τις φοβίες σου.. οπότε μια λύση είναι ένας ειδικός.. δεν μπορώ να σε νιώσω όχι γιατί δεν σε πιστεύω το αντίθετο σε πιστεύω απόλυτα.. μα δεν νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον άλλο ούτε στις καλές και πολύ περισσότερο στις άσχημες περιόδους τις ζωής τους... ελπίζω να καταλαβαίνεις κ να μη με παρεξηγείς.

Quote:

---

Originally Posted by IVAN

Η μοναξιά που βιώνεις κ νιώθεις θα βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό αν αρχίσεις να βγαίνεις κ να κάνεις νέους φίλους, φίλες κ.τ.λ. αν νικήσεις λοιπόν τις φοβίες σου...μακάρι να περάσεις στο Πανεπιστήμιο που θες.. μα και πάλι για να χαρείς τη φοιτητική ζωή θα πρέπει να τα καταφέρεις με τις φοβίες σου.. οπότε μια λύση είναι ένας ειδικός.. δεν μπορώ να σε νιώσω όχι γιατί δεν σε πιστεύω το αντίθετο σε πιστεύω απόλυτα.. μα δεν νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον άλλο ούτε στις καλές και πολύ περισσότερο στις άσχημες περιόδους τις ζωής τους... ελπίζω να καταλαβαίνεις κ να μη με παρεξηγείς.

---

To να κανω καινούριους φιλους τωρα είναι λιγο δυσκολο..αλλα πιστευω ότι θα γνωρισω ατομα στο πανεπιστημιο
αν με το καλο περασω..που και παλι δεν πιστευω ότι θα μου αποκαστησουν την μοναξια με την εννοια ότι
θελει χρονο να βρεις φιλους, να δεις αν ταιριαζεις, να δεθεις μαζι τους κτλ..και οντως σ αυτο χρειαζεται να περασω και εν μερει την φοβια μου. .Απο την άλλη τι κανω σ αυτην την περιπτωση οπου εχω φιλους αλλα απλα δεν μπορω να τους νιώσω δικους μου..και το θεμα είναι ότι χρειαζομαι, πραγματικα νιωθω ότι χρειαζομαι καποιον σ αυτην την φαση της ζωης μου.. γιατι είναι το αγχος μου με την φοβια, είναι οι πανελλήνιες.. είναι όλα...
Ναι καταλαβαινω τι εννοεις..γιατι μπορει ολοι εδώ μεσα να βιωνουμε ένα κοινο, το αγχος και τα προβλήματα αλλα ο καθενας τα περναει με τον δικο του τροπο
και την δικη του κατασταση.. Απλα το ειπα περισσοτερο με την εννοια ότι αν γνωρίζεις πως είναι αυτο το ψυχικα εξαντλημένος..!

Δε νομιζω οτι θα αλλαξει κατι στη σχολη.

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Δε νομιζω οτι θα αλλαξει κατι στη σχολη.

---

Εσυ για να καταλαβω εισαι εδώ για εμψυχωση ή κατι άλλο παιζει..;! :p

Για πες μου τι πιστευεις...

Που θελεις να περασεις?

Kαταλαβαίνω γιατί πάνω κάτω είμαι και γω σ'αυτή τη φάση. Δεν μιλάω στους γονείς μου ακόμη και για πράγματα σοβαρά /αποφάσεις κτλ και νιώθω πως ακόμη κι αν τους μιλήσω δεν θα με καταλάβουν. Το ίδιο και στις φίλες μου. Έχω μια κολλητή εδώ και 5 χρόνια και είναι στο μόνο άτομο που λέω τα πάντα. Και μετά το μετανιώνω. ΟΜΩΣ τη στιγμή που τα βγάζεις από μέσα σου πίστεψε με σε βοηθάει πάρα πολύ. Μπορεί να είναι και το μόνο που χρειάζεσαι. Πιστεύω πως νιώθεις μοναξιά γιατί δεν έχεις κάποιον να μιλήσεις, δεν νιώθεις κανένα άτομο τόσο κοντά σου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ούτε πως είσαι αντικοινωνική, ούτε πως έχεις αγοραφοβία. Η μάνα μου έβγαλε διάγνωση πως έχω το 2ο :p Καμία σχέση όμως. Και ναι, στο πανεπιστήμιο θ'αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα χωρίς καν να το καταλάβεις. Φτάνει να θέλεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Στην 3η λυκείου είχα αλλάξει λίγο εγώ, αλλά στο πανεπιστήμιο ήθελα να αλλάξω την κοινωνική μου ζωή και πάντα εγώ πλησίαζα τον κόσμο και του έπιανα κουβέντα, για να μου αποδείξω και μένα αλλά και στην μάνα μου πως κάνει λάθος. Ωστόσο κάποια πράγματα είναι στοιχεία του χαρακτήρα μου και δεν μπορώ ούτε και θέλω να τ'αλλάξω, π.χ την εσωστρέφεια μου, και αυτό δεν είναι καθόλου κακό! Με τον εαυτό σου επικοινωνείς καλύτερα απ'όλους και είναι ο μόνος που μπορεί να σε καταλάβει. Και πλέον όλο αυτό, ότι είμαι μόνη μου κτλ δεν με ενοχλεί και τόσο. Να έχεις παρέες να βγαίνεις εντάξει, να τους πλησιάζεις, να τους μιλάς, αλλά αν δεν σου βγάζουν εμπιστοσύνη ή αν δεν τους νιώθεις τόσο κοντά σου, τα πολύ προσωπικά σου άστα για τον εαυτό σου. Δεν υπάρχουν "πρέπει" και γιατί σ'αυτά τα θέματα. Είναι το πως νιώθεις με τον εαυτό σου που μετράει. Τελοσπάντων, είσαι μικρή ακόμα και θα αλλάξουν πολλά πράγματα στην πορεία. Πάντως, πιστεύω πως θα σε βοηθούσε να μιλήσεις με κάποιον, είτε αυτός ο κάποιος είναι ψυχολόγος, είτε η κολλητή σου. Επίσης, γράφε τι σκέφτεσαι, ακόμη και το πιο ασήμαντο. Εμένα πάντα με βοηθάει.

Αχ, αν δεν θέλει κάποιος να βοηθήσει ας μην κάνει άσκοπες/ανούσιες ερωτήσεις και να προσβάλλει έμμεσα τον άλλον που προσπαθεί να βοηθηθεί. Εδώ είναι και φόρουμ ψυχολογίας τρομάρα του.

Quote:

---

Originally Posted by Ιωαννα!

Ναι καταλαβαινω τι εννοεις..γιατι μπορει ολοι εδώ μεσα να βιωνουμε ένα κοινο, το αγχος και τα προβλήματα αλλα ο καθενας τα περναει με τον δικο του τροπο
και την δικη του κατασταση.. Απλα το ειπα περισσοτερο με την εννοια ότι αν γνωρίζεις πως είναι αυτο το ψυχικα εξαντλημένος..!

---

Μπράβο Ιωάννα αυτό ακριβώς εννοούσα .. ΔΕΝ μπορεί κανείς να καταλάβει τι νιώθει ο άλλος ειδικά εκείνοι που είναι καλά..
Την έννοια και το συναίσθημα που λες τα έχουμε βιώσει σχεδόν όλοι..είναι αυτό που έχεις νιώσει (το γραψες κάπου) κι εσύ, κι εγώ και όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους.. π.χ. μετά από το θάνατο ενός αγαπημένου ή από έναν επώδυνο χωρισμό..
Είναι εκείνη η αίσθηση που έχει ο κάθε άνθρωπος πριν.... την Απόγνωση............

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Που θελεις να περασεις?

---

Δεν εχει σημασια που θελω να περασω.. Ο,τι γραψω..!

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Kαταλαβαίνω γιατί πάνω κάτω είμαι και γω σ'αυτή τη φάση. Δεν μιλάω στους γονείς μου ακόμη και για πράγματα σοβαρά /αποφάσεις κτλ και νιώθω πως ακόμη κι αν τους μιλήσω δεν θα με καταλάβουν. Το ίδιο και στις φίλες μου. Έχω μια κολλητή εδώ και 5 χρόνια και είναι στο μόνο άτομο που λέω τα πάντα. Και μετά το μετανιώνω. ΟΜΩΣ τη στιγμή που τα βγάζεις από μέσα σου πίστεψε με σε βοηθάει πάρα πολύ. Μπορεί να είναι και το μόνο που χρειάζεσαι. Πιστεύω πως νιώθεις μοναξιά γιατί δεν έχεις κάποιον να μιλήσεις, δεν νιώθεις κανένα άτομο τόσο κοντά σου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ούτε πως είσαι αντικοινωνική, ούτε πως έχεις αγοραφοβία. Η μάνα μου έβγαλε διάγνωση πως έχω το 2ο :p Καμία σχέση όμως. Και ναι, στο πανεπιστήμιο θ'αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα χωρίς καν να το καταλάβεις. Φτάνει να θέλεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Στην 3η λυκείου είχα αλλάξει λίγο εγώ, αλλά στο πανεπιστήμιο ήθελα να αλλάξω την κοινωνική μου ζωή και πάντα εγώ πλησίαζα τον κόσμο και του έπιανα κουβέντα, για να μου αποδείξω και μένα αλλά και στην μάνα μου πως κάνει λάθος. Ωστόσο κάποια πράγματα είναι στοιχεία του χαρακτήρα μου και δεν μπορώ ούτε και θέλω να τ'αλλάξω, π.χ την εσωστρέφεια μου, και αυτό δεν είναι καθόλου κακό! Με τον εαυτό σου επικοινωνείς καλύτερα απ'όλους και είναι ο μόνος που μπορεί να σε καταλάβει. Και πλέον όλο αυτό, ότι είμαι μόνη μου κτλ δεν με ενοχλεί και τόσο. Να έχεις παρέες να βγαίνεις εντάξει, να τους πλησιάζεις, να τους μιλάς, αλλά αν δεν σου βγάζουν εμπιστοσύνη ή αν δεν τους νιώθεις τόσο κοντά σου, τα πολύ προσωπικά σου άστα για τον εαυτό σου. Δεν υπάρχουν "πρέπει" και γιατί σ'αυτά τα θέματα. Είναι το πως νιώθεις με τον εαυτό σου που μετράει. Τελοσπάντων, είσαι μικρή ακόμα και θα αλλάξουν πολλά πράγματα στην πορεία. Πάντως, πιστεύω πως θα σε βοηθούσε να μιλήσεις με κάποιον, είτε αυτός ο κάποιος είναι ψυχολόγος, είτε η κολλητή σου. Επίσης, γράφε τι σκέφτεσαι, ακόμη και το πιο ασήμαντο. Εμένα πάντα με βοηθάει.

Αχ, αν δεν θέλει κάποιος να βοηθήσει ας μην κάνει άσκοπες/ανούσιες ερωτήσεις και να προσβάλλει έμμεσα τον άλλον που προσπαθεί να βοηθηθεί. Εδώ είναι και φόρουμ ψυχολογίας τρομάρα του.

---

Και γω ελπιζω στο μελλον...! Δεν ξερω.. μερικες φορες σκέφτομαι ότι με ενοχλεί τοσο πολύ που δεν μπορω να μιλησω σε καποιον
το γεγονος ότι σχεδόν παντα ειχα.. Όπως αναφερα και σε αλλα ποστ συνηθιζα να εχω μια κολλητη που ηταν στην ουσια σαν αδερφη μου
οποτε ο,τι με απασχολουσε, από οσο μπορω να θυμηθώ ηταν η 1η που θα της το ελεγα και όλα ηταν διαφορετικα..
Πιστευω ότι αυτό μου στοιχιζει πολύ.. Βρεθηκα σε μια περιοδο στην ζωη μου οπου εχω ανθρωπους ενώ στην ουσια δεν εχω(ποσο ''αδικο'' αυτό, δεν ξερω αν είναι και
η καταλληλη λεξη), με τρομερο αγχος και πιεση, χωρις καποιον να μιλησω... Μαλλον δεν το ειχα συνειδοτοποιησει τοσο καιρο, ότι στην ουσια ημουν μονη μου και τωρα
νομιζω ότι αυτό που νιωθω είναι το ''δεν ξερω από που μου ηρθε αλλα και τι να κανω''!

Quote:

---

Originally Posted by IVAN

Μπράβο Ιωάννα αυτό ακριβώς εννοούσα .. ΔΕΝ μπορεί κανείς να καταλάβει τι νιώθει ο άλλος ειδικά εκείνοι που είναι καλά..
Την έννοια και το συναίσθημα που λες τα έχουμε βιώσει σχεδόν όλοι..είναι αυτό που έχεις νιώσει (το γραψες κάπου) κι εσύ, κι εγώ και όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους.. π.χ. μετά από το θάνατο ενός αγαπημένου ή από έναν επώδυνο χωρισμό..
Είναι εκείνη η αίσθηση που έχει ο κάθε άνθρωπος πριν.... την Απόγνωση............

---

Μαλλον απογνωση αποκαλείται..Βρηκες την λεξη που χρειαζοταν..
Και τι κανεις δηλαδή σε αυτην την περιπτωση; Τι υπαρχει μετα την απογνωση...;!

Quote:

---

Originally Posted by Ιωαννα!

Μαλλον απογνωση αποκαλείται..Βρηκες την λεξη που χρειαζοταν..
Και τι κανεις δηλαδή σε αυτην την περιπτωση; Τι υπαρχει μετα την απογνωση...;!

---

Μετά αφού έχεις ''πέσει'' στο χώμα κι έχεις ''χτυπήσει'' άσχημα ... σηκώνεσαι και συνεχίζεις.. ακόμα και με τις πληγές αθεράπευτες.. ακόμα κι αν ''αιμορραγούν''
προχωράς.. ''όλα είναι δρόμος'' με ανηφόρες και απότομες στροφές.... εσύ ψάχνεις μια ήρεμη διαδρομή χωρίς πολλές λακκούβες...
Απόψε έχω ''αφηρημένη σκέψη'' και ποιητική διάθεση.. έτσι κι αλλιώς είπαμε, πρακτικές συμβουλές είμαι σχεδόν ανίκανος να σκεφτώ.. και δεν νομίζω πως υπάρχουν...
Εσύ πάντως τα πας καλά το νιώθω... ακόμα κι αν ξαναγυρνάς πίσω .. νομίζω πως έχεις βρει το μονοπάτι που οδηγεί στο ξέφωτο..

Quote:

---

Originally Posted by IVAN

Μετά αφού έχεις ''πέσει'' στο χώμα κι έχεις ''χτυπήσει'' άσχημα ... σηκώνεσαι και συνεχίζεις.. ακόμα και με τις πληγές αθεράπευτες.. ακόμα κι αν ''αιμορραγούν''
προχωράς.. ''όλα είναι δρόμος'' με ανηφόρες και απότομες στροφές.... εσύ ψάχνεις μια ήρεμη διαδρομή χωρίς πολλές λακκούβες...
Απόψε έχω ''αφηρημένη σκέψη'' και ποιητική διάθεση.. έτσι κι αλλιώς είπαμε, πρακτικές συμβουλές είμαι σχεδόν ανίκανος να σκεφτώ.. και δεν νομίζω πως υπάρχουν...
Εσύ πάντως τα πας καλά το νιώθω... ακόμα κι αν ξαναγυρνάς πίσω .. νομίζω πως έχεις βρει το μονοπάτι που οδηγεί στο ξέφωτο..

---

Για την ακριβεια νιωθω ότι ενώ βρισκω το μονοπατι, κανω στασεις...!
Το μονο που με παρηγορει είναι ότι τα βραδυα εχω αρχισει και κλαιω.. (σαν να το προγραμματιζω με τον εαυτο μου)
και μετα κανω κατι να ηρεμησω και κοιμάμαι...Το ότι κλαιω νομιζω είναι καλο; Ετσι δεν είναι;! Αν σκεφτεις ότι εδώ και πολύ
καιρο ''γεμιζα'' και ''ξαναγεμιζα''...

Quote:

---

Originally Posted by Ιωαννα!

Για την ακριβεια νιωθω ότι ενώ βρισκω το μονοπατι, κανω στασεις...!
Το μονο που με παρηγορει είναι ότι τα βραδυα εχω αρχισει και κλαιω.. (σαν να το προγραμματιζω με τον εαυτο μου)
και μετα κανω κατι να ηρεμησω και κοιμάμαι...Το ότι κλαιω νομιζω είναι καλο; Ετσι δεν είναι;! Αν σκεφτεις ότι εδώ και πολύ
καιρο ''γεμιζα'' και ''ξαναγεμιζα''...

---

Κοίτα, εγώ στο κλάμα έχω πάρα πολύ μεγάλη αδυναμία... αλλά όσο και να ενθουσιάζομαι τώρα που το διαβάζω..όφείλω να σου πω ότι πρέπει να έχεις και όρια...
σκέψου πως είναι σαν πως να το πω .. σαν ένα ζαχαρωτό .. που δεν πρέπει να το φας με τη μια.. γιατί αφενός θα βαρυστομαχιάσεις κι αφετέρου θα χαθεί και η απόλαυση...
όλα θέλουν μέτρο..και το κλάμα όσο ανακουφιστικό κι αν είναι για σένα, για μένα, για όποιον... δεν πρέπει εθιστείς..χάνει τη αξία του και μετά ''αδειάζεις'' περισσότερο απ΄όσο θες.. φτάνεις στο κενό..