Printable View
Από το πιο απλό που μπορείς να φανταστείς.Απο το να βάλω ηλεκτρική σκούπα μέχρι ξέρω γω...κάτι πολύ πιο σοβαρό τελοσπαντων.Ποιο πολύ με τρομάζει η ιδέα του μήπως μου συμβεί κάτι και δεν προλάβω να αποχαιρετήσω την οικογένεια μου.Η ιδέα του απροόπτου με τσακίζει.
Κ όταν αγχώνεσαι κ κλαις με το παραμικρό, σε δυσανάλογο βαθμό, κ θες ν αλλαξεις ροτα σκέψης κ κρατάς μια καθημερινοτητα για να νιώθεις έστω κ λίγο φυσιολογικός, κ μετά από μήνες (όχι μέρες, ούτε βδομάδες, μήνες) ξαναγυρνάς στο σημείο μηδέν? Τότε τι κάνεις? Ε εμένα αυτό είναι η πηγή άγχους το ότι νιώθω ότι θα μείνω πάντα μια ντράμα κουιν άνευ λόγου κ αιτίας κ θα περνούν από μπροστά μου τα χρόνια έτσι, κ αντί να βελτιώνομαι θ πέφτω κ άλλο.. Αλλάν νταλον δηλαδή...
δεν μπορω να στο εξηγησω καλα οι αντιδρασεισ σου ειναι δραματοποιημενεσ γτ με αυτεσ βολευτηκεσ ετσι πετυχαινεισ απο τα 5 τα 2 το θεμα ειναι αν δεν ησουν ντραμα κουιν θα πετυχαινεσ απο διαφορετικα αλλα 5 παλι τα 2 γτ δε θα αλλαζε ο χαρακτηρασ σου ο χαρακτηρασ σου ειναι τα παντα αρκει να σου πω εγω ειμαι φτωχοσ αλλα δουλευω σε 20 χρονια περασαν απο τα χερια μου και τα φαγα 60 70 χιλιαρικα ευρω τι θελω να σου πω οτι λεφτα θα περασουν απο τα χερια σου εδω περασαν απο τα δικα μου που ειμαι παντα τελευταιοσ ευκαιριεσ θα εχεισ ολα θα παιξουν μπροστα σου μεχρι τα 60 το θεμα ειναι αν τα δεισ κι αν τα εκμεταλευτεισ ποτε θα σου συμβουν κλπ αυτα συμβαινουν σε καθε ζωη κι ειναι τσαμπα καλο ειναι να περασεισ τι ζωη σου ξυπνητη γτ αμα κοιμασαι θα φτασεισ 60 και θα λεσ αδεια η ζωη μου επισησ η ζωη δεν ειναι οτι φαμε οτι πιουμε και πωσ θα ντυθουμε δυστυχωσ για τισ γυναικεσ ζωη ειναι τα παντα αυτα
Τι εννοείς όταν λες για τις γυναίκες ζωή είναι τα πάντα? Ποια πάντα? Γιατί, για τους άντρες, κ βασικά για κάθε άνθρωπο δεν είναι?Quote:
Originally Posted by elis
τα παντα απο το να ξερεισ πωσ φυτρωνει ενα δεντρο πωσ φτιαχνεται ενα αυτοκινητο πωσ φτιαχνεται η τσαντα σου μαγειρικη ξερεισ τιποτα απο αυτα οχι ε τοτε πωσ περιμενεισ να μεγαλωσεισ παιδια σε νοιαξε ποτε οχι ειναι θεμα χαρακτηρα που εχετε ολεσ και λεω δε φταιτε εσεισ φταιει ο τροποσ που μεγαλωνετε η μαμα κι ο μπαμπασ και μαλλον ο μπαμπασ αν ακουγατε τιποτα αυτα
Φοβάμαι τον χωρισμό από το θάνατο. Ειδικά η επιδημία του covit μαίνεται
Φοβάμαι τον απότομο θάνατο από ασθένειες. Με αγχώνει οτιδήποτε χαλάει μια ψεύτικη ηρεμία που έχω καθιερώσει ως καθημερινότητα μου, η οποία καθημερινότητα παίζει να είναι και η πηγή του άγχους μου.
Καποια στιγμη ολοι θα φυγουμε..
Ο καθενας απο εμας ξερει αν ειναι συμφιλιωμενος με τον θανατο. Εγω ειμαι οκ με αυτο αλλα οχι να γινει τωρα. Οχι στα 34 μου. Ο αποτομος θανατος θεωρω ειναι καλυτερος απο τον αργο βασανιστικο απο αρρωστιες! Δεν σε ξερω, αλλα σε πονεσα με αυτο που εγραψες. Εισαι ταλαιπωρημενη ψυχη. Οπως και εγω και ολοι εδω μεσα. Αγαπα λιγο πιο πολυ τον εαυτο σου!! Ξεκινα ενα χομπυ και δωσε ολο σου το ειναι. Τι θες να αφησεις πισω σου οταν φυγεις απο εδω; Οταν φτασεις στα 90 σου (που θα φτασεις σιγουρα) τι θες να θυμασαι; Μια ζωη μιζερη με αγχος ή μια ζωη πολυχρωμη; Και εννοω να εχει και το γκρι και το κοκκινο! Και το μαυρο και το λευκο! Και το γαλαζιο και το καφε! Στεναχωριες, λυπες, χαρες, γελια, αγκαλιες, φιλιες, ερωτες!!! Γεμισε την!!!! Εισαι αυτος που εισαι!! Δεν χρειαζεται να μου απαντησεις!! Θελω σε σε λιγο καιρο να δω οτι εγραψες κατι καλο!!! Το χρωστας στον εαυτο σου!!!
Δεν φοβάμαι το θάνατο, μόνο στην περίπτωση που αυτός θα είναι μέσα από ταλαιπωρία ασθένειες τέτοια. Επίσης σκεφτομαι την στεναχώρια των δικών μου εάν πεθάνω.
I couldn't help but leave a comment to thank you for this amazing article! Your writing style is captivating, and I'm excited to explore more of your blog in the future. Keep the great content coming!
Αυτό ακριβώς
το ρεύμα.
ότι θα γίνει βραχυκύκλωμα.
ότι θα πέσει το φωτιστικό.
ότι θα βγάλω τη πρίζα από τον τοίχο και θα γίνει κακό.
απλά καθημερινά πραματα.
ειχες καμια προβληματικη εμπειρια με το ρευμα οταν ησουν παιδι; η καποια κακη αναμνηση, απο ταινια, διηγηση;Quote:
Originally Posted by user
Εγω αυτο που φοβαμαι ειναι να μιλαω σε μια παρεα, προτιμω να μιλαω σε ατομα μεμονομενα γιατι νομιζω πως αν μιλω σε παρεα συνηθως επικρατει η λογικη της υποτιμησης του λογου μου ή η αντιπαραθεση. Κανενας δεν προσπαθει να καταλαβει τι λεω. Αυτο βεβαια ειναι μια φοβια που εχω απο μικρη καθως στη οικογενεια μου ποτε δεν με αφηναν να μιλαω ή οταν μιλουσα μου ελεγαν οτι λεω βλακειες και με μηδενιζαν.
Ακομα φοβαμαι μην τυχον καποια στιγμη αποκτησω παραισθησεις.