Printable View
Προσπαθησε να ανεξαρτοποιηθεις,οσο θα ζεις μαζι τους θα συσσωρευεις οργη που θα ξεσπαει στην ψυχη σου..Συμφωνω απολυτα με την τοποθετηση του Vagabond , ομως αυτο θα ηταν εφικτο αν ησουν μακρια τους και τους εκανες απλα μια επισκεψη..Τουλαχιστον οσο εισαι μαζι τους ή κατω απο την οικονομικη τους στεγη,προσπαθησε να ΜΗΝ ΘΕΣ να τους αποδειξεις τιποτα..Αγνοησε καποιους χαρακτηρισμους οσο μπορεις , αχρηστη δεν εισαι καθολου και το ξερεις!
Καλο κουραγιο..
Εννοώ, ότι δυστυχώς σαν παιδιά και μέχρι ένα σημείο της ζωής μας, ίσως και πάντα, έχουμε ανάγκη την επιβράβευση και την αποδοχή των γονιών μας... επίσης ότι οι γονείς μας, ακόμα κι αν έχουν καλές προθέσεις, είναι συνήθως εκείνοι που μας γεμίζουν τραύματα και συμπλέγματα... δεν ξέρω πόσοι και πόσο αντιλαμβάνονται τι τεράστια εξουσία έχουν στον ψυχικό κόσμο των παιδιών τους. Οι δικοί σου γονείς έχουν φερθεί πραγματικά άσχημα σε εσένα. Δεν είναι παράλογο λοιπόν να είσαι ίσως τραυματισμένη, πληγωμένη, φοβισμένη, αλλά ταυτόχρονα να είσαι και δέσμια συναισθηματικά σε αυτήν την κατάσταση (ίσως γιατί υποσυνείδητα είσαι και διψασμένη για γονική αποδοχή και αγάπη). Και πολύ πολύ θυμωμένη. Ξέρω γω? Πιστεύω όλοι κάπως έτσι θα ήμασταν.Quote:
Originally Posted by fraoulitsa89
Η γνώμη μου είναι ότι ο θυμός και η πικρία μπορούν να μας εγκλωβίσουν πολύ άσχημα στην κατάσταση που τα προκαλεί, κι αντί να την αφήσουμε πίσω, να καθόμαστε να αναλώνουμε την ζωή μας μέσα σε αυτήν. Το να συγχωρέσουμε, για εμένα σημαίνει ότι συναισθηματικά το αφήνουμε πίσω όλο αυτό και δεν μας πηγαινοφέρνει πια. Δεν μας αφορά πλέον συναισθηματικά. Γιαυτό και νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να συγχωρήσεις *πραγματικά* κάτι που σε πληγώνει τόσο πολύ, και γιαυτό πιστεύω ότι είναι πολλαπλά πιο δύσκολο να το κάνεις όσο ζεις εκεί και έχεις συνεχώς νέα αρνητικά ερεθίσματα.
Στο σενάριο όπου φεύγεις από το σπίτι και (με προσπάθεια) καταφέρνεις να τους συγχωρήσεις, ναι πιστεύω πως ό,τι και να σου πει μετά ο πατέρας σου δεν θα σε ακουμπάει... γιατί δεν θα είναι πλέον ο μπαμπάς σου που όφειλε να σου δίνει αγάπη όπως κάθε γονιός και απέτυχε οικτρά, θα είναι ένας δυστυχισμένος ανθρωπάκος που κατατρώγεται από τα δικά του συμπλέγματα, είναι πολύ λίγος για να τα βρει με τον εαυτό του, και προσπαθεί να τα ξεσπάσει πάνω σε άλλους... που δεν τον έχεις πλέον συναισθηματική ανάγκη και άρα δεν έχει καμία εξουσία πάνω σου.
τι να σου πω ρε φραουλιτσα, εγω προσωπικα τα εχω ζησει αυτα κ ναι του εχω κανει μηνυση κ δεν ειναι ακραιο κοπελα μου. ακραιο ειναι που τους επιτρεπεις 25 χρονων να σε 'χειριζονται', να μην εχεις ελευθερια, να μην εχεις βουληση, προσωπικοτητα, να εισαι ενα τιποτα, σε εχουν καταστρεψει, ανοιξε τα ματια σου κ δες το.
Καποια πραγματα δεν αλλαζουν κ πρεπει ΕΣΥ να τα αλλαξεις για να φυγεις απο αυτο το περιβαλλον. το θεμα ειναι να δεις την αληθεια κ να φυγεις. πολλοι δε θελουν να δουν την αληθεια κ μενουν στα πατρικα τους κ τους χτυπανε οι γεροι γονεις τους μεχρι να πεθανουν. Αυτη ειναι η αληθεια, αυτη που ζεις κι εσυ καθημερινα. Εσυ επιλεγεις αν θες να τη δεις.
vagabond πολυ ωραιο το κειμενο σου.Ακουγεται ωραιο αλλα ειναι πολυ δυσκολο στη πραξη.Εγω προσωπικα για να τον συγχωρεσω πρεπει πρωτα να το θελω.Και πιστεψε με δε μενδιαφερει καθολου.Απλα να εχω την ησυχια μου μεχρι να φυγω απο δω μεσα.Μετα θα ριξω μαυρη πετρα πισω μου.Παλια φανταζομουν αυτη τη στιγμη και δακρυζα,αλλα πλεον δε με αγγιζει καθολου.Εχει τελειωσει μεσα μου αυτο το κομματι.
Gothly εσυ πως τα καταφερες?σου ασκουσε και σωματικη και λεκτικη βια?Η μητερα σου και σενα επερνε το μερος του?Βασικα νομιζω χρειαζεται πολλα κοτσια γτ ατομα σαν εμας τους φοβομαστε πολυ αυτους τους ανθρωπους.Μπραβο σου!
ps για καποιο λογο δε μπορω να σου στειλω μηνυμα.
Η έννοια της συγχώρεσης του εαυτού σου είναι το σημαντικό, για να μη συνεχίζεις να συντηρείς αρνητικά συναισθήματα,Quote:
Originally Posted by fraoulitsa89
που σου κλέβουν ενέργεια και σε κρατάνε πίσω, γιατί όπως και να το κάνεις έχεις κι εσύ ευθύνη, που μένεις μαζί τους
έστω κι αν αυτό συμβαίνει στη παρούσα φάση αναγκαστικά.
φραουλιτσα, εμενα πιο πολυ το αγορι μου με επεισε, δεν ειναι κ οτι πιο ευχαριστο , αλλα καποτε πρεπει να μπει ενα τελος κ καποια ορια σε καποιες τετοιες καταστασεις κ να το αντιμετωπισεις.
ψυχολογικη βια ναι οκ με το κουταλι (οπως πολλοι γονεις), κ με αφορμη τελευταιας σωματικης βιας του εκανα τη μηνυση.
αλλα δε μενουμε πολυ μακρια κ οχι μαζι (με τους γονεις εννοω)
η μητερα μου ignore, μαρτυρας χωρις να κανει τπτ, αδιαφορη-συνενοχη.
Κι εγω προσπαθω πολυ με τους φοβους μου. Αλλα θελω να καταφερω να διωξω οσο πιο πολλους φοβους μπορω. Δε θελω να με διακατεχει ο φοβος και καμια φορα πρεπει να πας κοντρα στο φοβο σου. Το θεμα ειναι να θελεις πραγματικα.
Εγω δε θα αφησω κανενα αξεστο απολιτιστο να μου συμπεριφερεται ετσι κ να φοβαμαι. κ το δουλευω, κ ελπιζω να βελτιωθω.
θα σε συμβουλευα αν στη πολη σου εχει να πας σε συμβουλευτικο κεντρο γυναικων. αν θες. ειναι κ εκει δωρεαν κ καλυτερα απο τα κψυ.
εμενα με βοηθανε πολυ.
για πμ πρεπει να συμπληρωσεις 50 ή 55 μηνυματα απ'οτι εχω διαβασει εδω στο φορουμ.
Δυστυχως δεν εχουμε...ειναι πολυ μικρη η πολη που μενω.Να σε ρωτησω μετα απο τη μηνυση τι εγινε?Καταρχην πως αντεδρασε αυτος?σιγουρα θα του ηρθε κεραμιδα.Τωρα μιλατε?
σε ποια πολη μενεις? μπορει να εχει γινει καινουριο γιατι ειναι κ καινουρια καποια.
ειναι πολυ προσφατο κ ακομη δν εχει γινει η δικη. οποτε δε το ξερει ακομη.
τωρα το πως θα αντιδρασει δε μπορω να ξερω, αν ειναι χαζος θα ερθει να με δειρει ή εμενα ή το αγορι μ. κακο του κεφαλιου του γιατι θα το πληρωσει επι 2 φορες!
αν ειναι 'εξυπνος' δε θα επιβαρυνει παραπανω τη θεση του με ξυλο. θα δειξει..
οχι πως θελω να φαω ξυλο αλλα ισως προτιμω να με σαπισει να με στειλει στο νοσοκομειο, χεστηκα για το ποσο θα κανω να αναρρωσω. αλλα μακαρι ετσι να εμπαινε φυλακη. αλλα δυστυχως δε μπαινεις ετσι ευκολα. οκ θα πληρωσει καποιο ποσο(εξαγορασιμο) κ θα ειναι κομπλε. το θεμα ειναι οτι κανεις δε θελει να μπλεκει με δικαστηρια κ αστυνομιες.. γιατι ολοι τους ειναι κοτες κ θρασυδειλοι! μονο τους νταηδες ξερουν να κανουν κ οταν δουν αστυνομια κλοσανε. καλα να παθει τωρα.
δε μιλαμε οχι.
Quote:
Originally Posted by Vagabond
.....αυτο ακριβως εννούσα
Σε ευχαριστω που με έβγαλες απο τον κόπο να γράψω κατεβατα :Ρ
Τι να πω βρε παιδια...εδω τα πραγματα καθε μερα και χειροτερα.Εχω καταληξει να ειμαι ολη μερα στο δωματιο μου,και να φοβαμαι και να κλαιω και εσεις μου λετε για συγχωρεση.Δε παιζει σε αυτη τη φαση αλλα ουτε και στο μελλον νομιζω.εντομεταξυ μιλησα στο τηλ με τη ψυχολογο μου για να της πω τα τελευταια γεγονοτα γιατι ειχαμε ενα μεγαλο καβγα και παλι τα ιδια μου ειπε,απλα να μην απανταω και να φευγω.Ελα μου ομως που ερχονται στο δωματιο μου,και οσο δε τους απανταω τοσο με προσβαλουν και καθονται και με κοιτανε πωπω δεν αντεχω αλλο,τα νευρα μου...
Σχεση εχεις? γτ δεν πας να μεινεις με το φιλο σου?
οχι δεν εχω.και πως να εχω δηλαδη αφου παρακολουθουν τα παντα και γκρινιαζουν.Ενα καιρο που ημουν μενα παιδι,κρυφακουγαν πισω απο τη πορτα,και γκρινιαζαν οτι τι θα πει ο κοσμος και διαφορα τετοια...ασε που μια φορα ειδα τη μανα μου να παρακολουθει με το αμαξι.ρεζιλι!
Τα περί συγχώρεσης εγώ τουλάχιστον τα εννοούσα αφού φύγεις από εκεί μέσα και ηρεμήσεις, σταθείς στα πόδια σου και δεν έχεις μια τόσο αρνητική καθημερινότητα, σαν το τελικό βήμα για να ηρεμήσει και η ψυχή σου εντελώς... όσο μένεις εκεί, ούτε να ησυχάσεις δεν μπορείς, λογικό είναι.Quote:
Originally Posted by fraoulitsa89
Πάντως... στάθηκες στα πόδια σου στο παρελθόν... έπιασες δουλειά, ένα χρόνο σπούδαζες κρυφά με δικές σου δυνάμεις, πας σε ψυχολόγο αν κατάλαβα από μόνη σου... δεν είσαι άτομο που χρειάζεται δεκανίκια ή σπρώξιμο, ίσως είσαι αποσυντονισμένη από τις καταστάσεις στο σπίτι και δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις, αλλά εμένα τουλάχιστον μου δίνεις την εντύπωση ατόμου που αν το πάρει απόφαση στέκεται στα ποδια του μια χαρά... άλλοι κωλώνουν ακόμα κι αν έχουν τους γονείς τους βοηθούς, πόσο μάλλον αν τους έχουν απέναντι... μήπως να εστιάσεις ολοκληρωτικά προς αυτήν την κατεύθυνση σε αυτήν την φάση... να βρεις μια δουλειά, μια γκαρσονιέρα ή μία συγκάτοικο και να φύγεις από εκεί... τι θα πει δεν σε αφήνουν ή δεν σε άφησαν, δεν είναι στο χέρι τους, στον φόβο σου στηρίζονται και σου επιβάλλουν πού θα πας και αν θα πας...
Γιατι δε δοκιμαζεις να κανεις αυτο που σου κανει ο πατερας σου σ αυτον? Βρες κατι να τον μειωνεις κ συ πχ οτι ειναι γερος.
Όχι ρε συ κεράσι, θα πάει να παίξει το παιχνίδι τους στο γήπεδό τους? Γιατί, για να μιμηθεί το καταπληκτικό πρότυπο που προσφέρει ο πατέρας της και να κάνει και την δική της ψυχή κουλουβάχατα?Quote:
Originally Posted by kerasi