Printable View
πες του να τρωει πολλα φρουτα τουλαχιστον , πορτοκαλια κλπ. , λεμονια και να πινει χυμους απο φρουτα.
βιταμινη c βοηθαει πολυ.
υπαρχουν και καποια συμπληρωματα διατροφης που βοηθανε.
η βαλεριανα για τα νευρα κλπ.
εμενα με βοηθαει πολυ και το lexotanil σαν ηρεμιστικο.
ρωτα το γιατρο και πες του να αρχισει να παιρνει κανενα ηρεμιστικο τουλαχιστον.
τα αντιψυχωτικα αργουν να δρασουν γυρω στις 20 μερες (τουλαχιστον ετσι σε εμενα) και μεχρι τοτε να παιρνει ηρεμιστικα.
Εκνευρίζομαι που δεν υπάρχει πρόνοια και βοήθεια ουσιαστική για τους ανθρώπους που υποφέρουν.
σ'ευχαριστώ για τις συμβουλές maus!:-) θα του πω ότι μου είπες.
Εύχομαι να είσαι πάντα καλά και συ και όλα τα παιδιά!
Προσπάθησε σε μια συζήτηση μαζί του να τον κάνεις να θυμηθεί το πρώτο ψυχωτικό επεισόδιο που είχε και να του αντιτείνεις πως όπως κ τότε έτσι κ τώρα έχει κάποιες λανθασμένες πεποιθήσεις και δεν είναι καρκινοπαθής ούτε οι γονείς του βάζουν φάρμακα στο φαγητό...ότι όλη αυτή η κούραση που νιώθει είναι από την αυπνία που έχει λόγω της υποτροπής.Αν δεν μπορεί να δει τηλεόραση ρώτησέ τον γιατί,κ με λογικά επιχειρήματα πες του πως είναι από τη μειωμένη αυτοσυγκέντρωση που έχει κ είναι ένα από τα συμπτώματα της ψύχωσης..Γενικά είναι δύσκολο να πείσεις κάποιον με ψύχωση με λογικά επιχειρήματα αλλά μια δοκιμή δεν βλάπτει.Προσωπικά αυτά τα επιχειρήματα δεν μου τα είπαν ποτέ αλλά κάτι τέτοιο θα έλεγα σε κάποιον που πάσχει μιας κ γνωρίζω την πάθηση.Βέβαια πιθανόν να μη μπορεί να θυμηθεί και να σκεφτεί εύκολα αυτή τη στιγμή.Σίγουρα είναι ταλαιπωρημένος από την insomnia.
καλησπέρα! Διάβαζα την ιστορία και έβλεπα την δική μου ιστορία σε έναν άλλον άνθρωπο.
Η αδερφή μου εδώ και 20 χρόνια έχει σχιζοφρένεια παρανοικού τύπου, άρχισε στα 18 με διπολική διαταραχή με σχιζοφρενικά στοιχεία και με τα χρόνια έγινε έκπτωση των γνωστικών της λειτουργιών και πλέον είναι σχιζοφρενής (ίδια διάγνωση από 5 διαφορετικούς ψυχιάτρους). Αυτό που ήθελα να πω και ο λόγος ουσιαστικά που γράφω είναι για να σου τονίσω ότι πρέπει να επικρατήσει η λογική και όχι το συναίσθημα. Το δικό μας λάθος βλέπω να το κάνουν πολλές οικογένειες παρασυρόμενες από τα αισθήματα αγάπης που τρέφουν για τον πάσχοντα με αποτέλεσμα να τον καταστρέφουν αφού οι ίδιοι τελικά δεν έχουν αποδεχτεί τον άνθρωπό τους δλδ ότι είναι ασθενής με μια τόσο σοβαρή ασθένεια. Από την εμπειρία μου έχουμε κάνει όλα όσα κάνουν οι οικογένειες πριν φτάσουν στο τελευταίο σκαλί... δλδ κρυφά φάρμακα στο φαγητό (τεράστιο λάθος) μέχρι να κοιμάμαι με μαχαίρι κάτω από το μαξιλάρι μου μην τυχόν και συμβεί κάτι γιατί ήταν σε υποτροπή και κλασσικά δεν ήθελε φάρμακα και κλασσικά δεν ήθελε να πάει στο γιατρό και κλασσικά δεν είχε πρόβλημα-νοσοαγνωσία.
Τελικά όλη αυτή η ανοχή μας την κατέστρεψε αφού οι παραληρηματικές ιδέες εγκαταστάθηκαν στο κεφάλι της και πλέον δύσκολα φεύγουν, δυστυχώς δεν θέλαμε να δούμε το μέγεθος του προβλήματος ή δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε την έκταση του. Το θέμα είναι ότι βλέπω στην ιστορία σου να κάνεις τα ίδια λάθη με μας με αποτέλεσμα να χάνεται πολύτιμος χρόνος εις βάρος του αδερφού σου... αυτό δεν μπορούσα να το δω τότε αλλά το βλέπω σήμερα. Όταν πλέον η κατάσταση είχε ξεφύγει δλδ δεν ήθελε να πάει στο γιατρό, δεν ήθελε να πάρει φάρμακα και αποφάσισε μέσα στο παραλήρημά της να φύγει εκτός Ελλάδας χωρίς να ξέρουμε που τότε αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα στην ρίζα του. Πιστεύω ότι μόνο ο δρόμος της αλήθειας μπορεί να βοηθήσει αυτούς τους ασθενείς και δυστυχώς η αλήθεια πάντα πονάει. Όταν προσπαθούσαμε να την βρούμε στο εξωτερικό τότε όλοι οι ψυχίατροι μιλούσαν για εισαγγελική εντολή και κανείς μας δεν μπορούσε να το κάνει. Πέρασαν 2 μήνες ψάχνοντάς την, μιλούσε μαζί μας στο κινητό όποτε ήθελε χρήματα και κάναμε υπομονή να εμφανιστεί. Τεσπα...
Η μόνη λύση δυστυχώς είναι η νοσηλεία, ξέρω πόσο δύσκολο ακούγεται, πόσο ψυχοφθόρο είναι να πας στον εισαγγελέα, πόσο ψυχοφθόρο είναι να είσαι με την αδερφή/αδερφό σου στο περιπολικό για το ψυχιατρείο... όμως δεν υπάρχει άλλη λύση. Η λογική είναι αυτή που πρέπει να επικρατήσει και όχι το συναίσθημα... εμείς 20 χρόνια αναβάλαμε την νοσηλεία και τώρα πια θεωρώ ότι ήταν εγκληματικό λάθος μας γιατί θα μπορούσαν αυτές οι ιδέες να μην είχαν ριζωθεί τόσο βαθιά μέσα της. Εμείς την πήγαμε στο Δρομοκαίτειο (αυτό εφημέρευε) και ακολούθως στην ιδιωτική, δεν την αφήσαμε να μείνει στο δημόσιο για να μην πονέσει από αυτήν την διαδικασία της εισαγγελικής (ούτε καν είχε καταλάβει ότι βρισκόταν στο Δρομοκαίτειο) - πάλι κάναμε λάθος- όπου έπειτα την παρακολουθούσε εξωτερικός ψυχίατρος. Έπειτα από 2 μήνες στην ιδιωτική είδα την παλιά αδερφή μου... έδωσε διαβεβαιώσεις ότι θα παίρνει τα φάρμακα και θα βλέπει τον γιατρό... μετά από ένα μήνα ξανά τα ίδια βέβαια. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ στο τι έγινε μετά την κλινική απλώς θα αναφέρω ότι έπεσε θύμα αλλοδαπού απατεώνα, φυσικά έφτιαχνε τα φάρμακα όπως ήθελε, δεν πήγαινε στο γιατρό κλπ... Δεύτερη εισαγγελική αλλά αυτήν την φορά με παραμονή στο δημόσιο για ένα μήνα... αδιαφορία από το δημόσιο και έτσι ξανά στην ιδιωτική με παρακολούθηση από τον εξωτερικό γιατρό-ψυχίατρό της. Σήμερα... μας ευγνωμονεί, αναρωτιέται τι συνέβαινε στο κεφάλι της και μας έβριζε, απορεί γιατί ήθελε να σκοτώσει την αδερφή μου (της είχε κλείσει ραντεβού για να την μαχαιρώσει), μας ευχαριστεί που την βοηθήσαμε και την βάλαμε μέσα, αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματός της και πλέον είναι η αδερφή μου, έχει συναίσθημα στα μάτια της... μετανιώνω που όλα αυτά δεν τα κάναμε νωρίτερα... κλείναμε το τηλέφωνο στους γιατρούς όταν ακούγαμε για εισαγγελική και τους λέγαμε κακούς γιατρούς.... όμως εμείς τελικά είχαμε το πρόβλημα γιατί δεν είχαμε δεχτεί-αντιληφθεί το πακέτο της αρρώστιας της αδερφής μου... και ευτυχώς το καταλάβαμε πριν υπάρξει και άλλο θύμα στην οικογένεια.
Αυτή είναι η συμβουλή μου λοιπόν... λογική πριν να είναι αργά.
πολυ σπανια ειναι η εισαγγελικη λυση οταν το ατομο γινεται πραγματι επικινδυνο
ειμαι καθετα εναντια στην εισαγγελικη..
δεν θα συγχωρουσα τους δικους μου
για να το λετε εσεις, κατι θα ξερετε.
θα επρεπε να υπηρχε κατι καλυτερο, οπως νοσοκομειακο αντι για αστυνομια κλπ. και οχι δεσιμο των ασθενων κλπ.
ωστοσο κατι πρεπει να γινει.. να δοκιμασει αλλο φαρμακο και μεγαλυτερη δοση.
Quote:
Originally Posted by εσωτερική_σήψη
nelli14 ευχαριστώ που μοιράστηκες και συ την ιστορία της αδερφής σου και χαίρομαι που είναι τώρα καλά!
Αν υπήρχε ιδιωτική κλινική που ήξερα ότι εκεί υπάρχει ομάδα καλών γιατρών ψυχολόγων νοσηλευτών κτλ που να συμπεριφέρονται καλά στον ασθενή, να ενδιαφέρονται και γενικά κάπου που να ήξερα ότι το περιβάλλον θα ήταν τέτοιο όπου κάποιος θα ένιωθε καλά και οικεία θα το πρότεινα στους γονείς μου. Έχω διαβάσει ότι στο εξωτερικό υπάρχουν τέτοιες κλινικές. Εδώ που είμαι δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ευτυχώς ακόμα δεν δείχνει ότι είναι επικίνδυνος είτε προς εμάς είτε προς τον εαυτό του, και εύχομαι να μην γίνει ποτέ.
Θα έπρεπε να υπήρχε κάτι καλύτερο όπως λέει και ο/η maus.
Να προσθέσω ότι προχτές σε μια στιγμή που μπορέσαμε να μιλήσουμε λογικά κατάλαβα από τα λεγόμενα του ότι νιώθει άσχημα όταν αντιλαμβάνεται μετά τι λέει και κάνει (πχ να παίρνει στην αστυνομία και αλλού και να κάνει καταγγελείες για μας) και ίσως νιώθει ότι είναι βάρος στην οικογένεια του. Δεν θέλω να το σκέφτεται αυτό, λυπάμαι μόνο στην σκέψη να νιώθει ένας άνθρωπος έτσι για κάτι που ουσιαστικά δεν φταίει. Αν πήγαινε σε νοσοκομείο χωρίς την θέλησή του ίσως να ένοιωθε ότι δεν τον θέλουμε ότι είναι βάρος για μας και τέτοια και σίγουρα δεν θα συγχωρούσε τους γονείς μου.
Τις τελευταίες 5 μέρες περίπου παίρνει και 5 mg Haldol το μεσημέρι εκτός από τα άλλα φάρμακα και απ'οτι μου είπε η μητέρα μου εδώ και 3 μέρες σταμάτησε τις ενέσεις ινσουλίνης. Εχτές και σήμερα ήταν καλύτερα από την άποψη ότι δεν μας έβρισε και δεν μας κατηγορεί για διάφορα. Συνεχίζει όμως να λέει ότι έχει καρκίνο παντού. Δεν ξέρω τι βοήθησε, το Haldol ή το ότι σταμάτησε την ινσουλίνη. Άρχισα να πιστεύω ότι μπορεί να μην έχει καν διαβήτη αλλά να το πίστευε έτσι όπως πιστεύει και για τον καρκίνο. Ακόμα δεν δέχεται να πάει σε γιατρό, ούτε καν να έρθει ένας γιατρός να του πάρει αίμα για να κάνει αναλύσεις αίματος. Συνέχεια ξαπλώνει και λέει ότι πονάει παντού. Ελπίζουμε ότι αν συνεχίσει έτσι ίσως δεχτεί να πάει σε γιατρό σε κάποια φάση.
maus, προχτές που είχα πάει σπίτι του μου έδειξε τα φάρμακα του και το ένα που παίρνει είναι zoloft, νομίζω μου είπε ότι είναι ηρεμιστικό αλλά δεν είμαι και σίγουρη. Του πήρα τσάι χαμομήλι με μέλι να πίνει. Επίσης ακούει cds με θρησκευτικές λειτουργίες, λέει ότι τον ηρεμεί.
serios, πριν λίγες μέρες που με πήρε τηλέφωνο και μου έβριζε τους γονείς μου για διάφορα προσπάθησα να κάνω αυτό που πρότεινες, να του υπενθυμίσω ότι όταν αρρώστησε ξανά παλιά έλεγε πράγματα που δεν στέκουν στην λογική. Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσει να με βρίζει και μένα και να λέει διάφορα. Όταν είναι σε τέτοια φάση που φαίνεται ότι έχει εκνευρισμό και ένταση και λέει τις ασυναρτησίες του δεν μπορεί κανένας να κάνει λογική συζήτηση μαζί του.
χαλντολ δλδ αλοπεριντιν με εκαψε αυτο το φαρμακο...
αλλα οκ 5μγ ειναι λιγο
εσωτερική_σήψη, γιατί σε έκαψε? τι παρενέργειες είχες όταν το πήρες?
Κ ΕΓΩ τρελες παρενεργιες μην το ψαχνεις...
yulunga, δυσκολη περιπτωση ο αδερφος σου, γιατι κανει το δικο του και δεν ακολουθει τις οδηγιες των γιατρων.
εδω περα, πολλοι δε γινονται καλα με τα φαρμακα και τους γιατρους.
αμα κανει τα δικα του με φαρμακα, κινδυνευει η ζωη του.
γιατι δε λετε σε εναν γιατρο να τον επισκεφθει ; δωστε του χρηματα, κανουν και ιδιωτικες επισκεψεις σε σπιτια και εχουν περισσοτερη εμπειρια..
και τελως παντων, που ζει ; εχει δικο του σπιτι τζαμπα ; που δουλευει ; πως μπορει και πληρωνει νοικι σε τετοια κατασταση ;
απο οτι εχω καταλαβει ειναι δυσπιστος απεναντι σας.
πρεπει να του μιλατε ευθεως και με αγαπη.
αλλα τα φαρμακα ειναι δηλητηρια και μπορει να βλαψουν ή και πεθανεις αμα τα παιρνεις αλογιστα.
οι ιδιωτικες κλινικες ψιλοκαλες ειναι.
θελεις να συνεχισει ετσι ο αδερφος σου και να γινει κατι μοιραιο ;
εγω θα τον πηγαινα αμεσως σε ιδιωτικη κλινικη.
Η ουσία είναι η νοσηλεία... Όμως όταν ένα άτομο δεν θέλει νοσηλευτεί που σε τέτοια κατάσταση είναι φυσικό να μην θέλει τότε γίνεται εισαγγελική εντολή. Για να δεχτεί η ιδιωτική κλινική την ακούσια νοσηλεία γίνεται μόνο με εισαγγελική. Μου φαίνεται απίστευτο ολόκληρη Κύπρος να μην έχει ιδιωτική ψυχιατρική κλινική... σίγουρα στο εξωτερικό (ειδικά όταν πληρώσεις αδρά) θα υπάρχουν καλύτερες συνθήκες τόσο στις υποδομές όσο και στην υγεία... το θέμα είναι ότι με τα δεδομένα που έχεις κοιτάς να λύσεις το πρόβλημα. Ένας άνθρωπος υποφέρει χωρίς να έχει επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασής του και εκτός αυτού είναι χωρίς ιατρική παρακολούθηση τόσο για την ψυχική του νόσο όσο και για τα σωματικά του προβλήματα και εκτός αυτού ρυθμίζει μόνος του τα φάρμακα τόσο για την ψυχική του νόσο όσο και για τα υπόλοιπα προβλήματα υγείας που έχει... μου ακούγονται όλα αυτά παράλογα αλλά κυρίως βλέπω ότι κάνεις το λάθος που κάναμε και εμείς... χορεύει όλη η οικογένεια στον ρυθμό του. Δυστυχώς είναι δύσκολο να καταλάβει η οικογένεια του ασθενούς ότι πλέον ο αδερφό σου δεν είναι αυτός που ήξερες... είναι ένας άνθρωπος που βασανίζεται από τα παραληρήματά του, από τις ψευδαισθήσεις του και δυστυχώς τις πιστεύει και πράττει σύμφωνα με αυτές... δεν φαντάζεσαι πόσο υποφέρει στον φανταστικό κόσμο που έχει δημιουργήσει... το πιο τραγικό είναι ότι όλα αυτά τα παραληρήματα θα ριζωθούν, θα ισχυροποιηθούν αφού αφήνεται έτσι τον χρόνο να περνάει και μετά δύσκολα θα φύγουν... κάθε υποτροπή αφήνει μια ουλή και όσο πιο πολύ κρατάει η υποτροπή τόσο βαθύτερη είναι η ουλή στην ψυχή του ασθενούς. Δεν το παίζω ειδήμων... μάλλον εκ των υστέρων προφήτης θα έλεγα ειρωνικά... απλά είναι κρίμα να βλέπω την ίδια αντιμετώπιση που είχαμε εμείς στην αδερφή μου να συμβαίνει και αλλού... τα ίδια λάθη... η ίδια σπατάλιση χρόνου. Η αδερφή μου δεν είναι καλά... μην μπερδεύεσαι... ποτέ δεν θα γίνει καλά... πάντα θα αγωνιζόμαστε εμείς ενάντια στα διάφορα παραληρήματά της... αλλά πλέον οι ψευδαισθήσεις παλεύονται και υπάρχει συναίσθημα μέσα της (χαρακτηριστικό της σχιζοφρένειας είναι η έλλειψη συναισθήματος).
Λύσεις: Πήγαινε με τους γονείς σου σε έναν γιατρό, συζητήστε με το γιατρό του πως θα χειριστείτε την κατάσταση... ιδιώτη γιατρό να έρθει επίσκεψη στο σπίτι, αν δεν γίνεται θα σας πει πως θα το χειριστείτε, πώς θα του μιλήσετε, πώς θα τον προσεγγίσετε, πώς θα τον κάνετε να θέλει να πάει στον γιατρό... έχουν δει τόσα τα μάτια τους που η δική σας περίπτωση είναι πλέον συνηθισμένη γι αυτούς. Παλιότερα ποιος τον παρακολουθούσε; ποιος του χορήγησε την αγωγή που παίρνει; Δεν μπορείτε να πάτε σε αυτόν που τον παρακολουθούσε τότε;... Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να μην τον καλύπτει πλέον η αγωγή και να πρέπει να ρυθμιστεί ξανά; Όλα αυτά όμως τα ξέρει ο ψυχίατρος... Σου εύχομαι να βρείτε την δύναμη σαν οικογένεια να δράσετε γρήγορα για το καλό του αδερφού σου.
δεν υπάρχει ιδιωτική ψυχιατρική κλινική, είναι μόνο το ψυχιατρείο όπου εκεί πας με εισαγγελική εντολή και η ψυχιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου όπου εκεί πας οικιοθελώς (αυτό μου είπε ο πατέρας μου). Η ιδιωτική κλινική στο εξωτερικό δεν είναι μεσα στις επιλογές για οικονομικούς λόγους, συνταξιούχοι είναι οι γονείς μου και γω χωρίς δουλειά.
Λυπάμαι που λες ότι δεν θα γίνει ποτέ καλα :( η αδερφή σου πως συμπεριφέρεται τώρα? πως είναι η ζωή της?? το ξέρω ότι δεν θα είναι ποτέ όπως πριν αρρωστήσει αλλά έχω ακόμα ελπίδες ότι ίσως γίνει καλύτερα και να ζει μια εντάξει ζωή παρ΄όλες τις δυσκολίες. Και άμα διαβάζω και εδώ στο φόρουμ και αλλού για άτομα που καταφέρνουν και είναι καλά το χαίρομαι πάρα πολύ και ελπίζω ότι και ο αδερφός μου ίσως το καταφέρει αυτό. Βέβαια αντιλαμβάνομαι ότι εξαρτάται και από το άτομο και πόσο το προσπαθεί, δυστυχώς ο αδερφός μου ήταν ισχυρογνώμων ανέκαθεν. Πολύ παλιά πήγαινε σε έναν ψυχίατρο, του είχε πει αυτός ο ψυχίατρος να κάνει και ψυχοθεραπεία αλλά φυσικά δεν ήθελε. Μετά βρήκε άλλον, μετά πήγαινε και του έγραφε τα φάρμακα του ένας ψυχίατρος στο δημόσιο. Αλλά δεν πήγαινε καθόλου συχνά. Λέει ότι τους φοβάται τους γιατρούς, ότι μπορεί να σε καταστρέψουν και όπως είπα επειδή έχει τόμους με ιατρικά βιβλία νομίζει ότι αυτός ξέρει καλύτερα, τι να πω, αν μπορούσα να του τα κάψω αυτά τα βιβλία θα το έκανα, πιστεύω ότι τον έχουν καταστρέψει. Οι γονείς μου έχουν μιλήσει μέχρι τώρα με 3 ψυχίατρους και κανένας δεν πάει σπίτι του. Βρήκαμε έναν αιματολόγο που δέχεται να πάει σπίτι του να του πάρει αίμα για αναλύσεις τουλάχιστον, αν και δεν ξέρω κατά πόσο θα δείξουν σωστά αποτελέσματα αφού κάποια βράδυα ξυπνάει και τρώει. Πάντως πάλι σήμερα με πήρε τηλέφωνο και μου έλεγε τα άσχετα του, νομίζει ότι είμαι στο ψυχιατρείο.
maus, έχει το δικό του σπίτι, δεν πληρώνει ενοίκιο, μέχρι πριν λίγα χρόνια δούλευε (με πολλές κρίσεις πανικού μετά την δουλειά) και μετά την παράτησε, δεν άντεχε. Τώρα παίρνει σύνταξη ανικανοτητας? δεν ξέρω πως ακριβώς λέγεται, πέρασε από επιτροπή. Είναι δυσπιστος απέναντι μας και δεν καταλαβαίνω γιατί, ειδικά οι γονείς μου είναι πάντα δίπλα του και τον στηρίζουν και τους θεωρώ ήρωες, εγώ δεν θα άντεχα, το πιο πιθανόν θα αρρωστούσα και γω.