χαχα!οντως καποιους θα ηθελα να τους ξυρισουν γουλι και να τους γιαουρτωσω!βρε ουστ!
Printable View
Εμένα μου φαίνονται εξίσου δύσκολα και τα δύο..το "σωστός" ειναι κάπως υποκειμενικό...κάποιον να μπορείς να συνεννοηθείς βασικά :)
Το καλό σεξ δεν προϋποθέτει δοτικότητα;
Πάντα μου έκανε εντύπωση πως μπορεί κάποιος να τα δίνει όλα εκεί αλλά συναισθηματικά να μην έχει να δώσει τίποτα.
να το δούμε και λίγο έτσι:
νομίζω πως κάθε σχέση την σήμερον ημέραν και καθ' ημάς είναι ελεύθερη, ακόμα κι αν έχει διανθιστεί με χιλιάδες όρκους περί αφοσίωσης, αιώνιας αγάπης κλπ...
και είναι ελεύθερη γιατί
α) ο νόμος δεν υποχρεώνει κανέναν να παραμείνει σε μια σχέση (ούτε καν γάμο) χωρίς τη θέληση του και
β) τα ήθη της εποχής είναι αρκετά "χαλαρά" έστω και στον απόηχο της σεξουαλικής επανάστασης
άρα ακόμα και δυο σύζυγοι με τρία παιδιά, κοινή επιχείρηση και μεζονέτα εξ αδιαιρέτου, επί της ουσίας έχουν (τουλάχιστον εν δυνάμει) ελεύθερη σχέση...
γιατί όμως χαρακτηρίζουμε μια σχέση "ελεύθερη" με κριτήριο την μη ύπαρξη αποκλειστικότητας και όχι την ύπαρξη ελευθερίας βούλησης? δεν μπορεί δηλαδή ένας εντελώς μονογαμικός, "πιστός", -όπως θέτε πες τε τον- άνθρωπος να θεωρεί ότι έχει ελεύθερη σχέση απλά και μόνο επειδή θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο άνθρωπο?
μια δικαιολογια για να μπορεις να εχεις καποιον σιγουρο και να μπορεις παραλληλα να ξενοπηδ@@@@ς
Σαν έννοια η "ελέυθερη σχέση" είναι μια ταμπέλα,που εχει σκοπό ν' αποτινάξει τις ευθύνες μιας κανονικής σχέσης,και να δώσει βάρος στα ευχάριστα συναισθήματα (σεξ,επαφή,χάδια) χωρίς το κομμάτι της κτητικότητας που ενέχει πολλές φορές ο έρωτας..Ομως κάποιος απ'τους δύο συνήθως πληγώνεται,και αυτές είναι συνήθως οι γυναίκες(και ο άνδρας μπορεί,εγω είχα φάει κολλημα τρελλό με μια μεγαλύτερη και την περίμενα σαν το σκυλο με το μπολ φαγητού).Οι άνθρωποι δενονται και είναι πολυτα υγιές να συμβαίνει αυτό..
Με το σεξ αυτοεπιβεβαιωνονται,για αυτο ολοι θελουν να ειναι καλοι εραστες.Δεν ειναι ειδοποιος διαφορα αναμεσα στους αντρες εννοω.
Φυσικα δεν ειναι ολοι το ιδιο στο κρεβατι,γιατι δε μετρανε μονο οι προθεσεις.
Η δοτικοτητα φαινεται σε πιο δυσκολα πραγματα,οπως και ο ανθρωπος γενικα.
Να σου πω κατι,οκ θα εκτιμησεις την ειλικρινεια του,θα μεινει με το πουλι στο χερι,και θα κατσεις στον παρακατω που εχει τις ιδιες ακριβως προθεσεις,αλλα σου πουλαει (καλυτερο) παραμυθι.Οποτε μηδεν στο πηλικο.
Οσοι κανουν θεατρο ειναι γελοιοι,αλλα πρεπει να παραδεκτεις οτι μονες σας πλαθετε ενα σεναριο στο μυαλο σας για καποια πραγματα,και μετα βρισκετε τους καλυτερους ηθοποιους που θα παιξουν σε αυτην την παρασταση.
Να σου πω κατι,οκ θα εκτιμησεις την ειλικρινεια του,θα μεινει με το πουλι στο χερι,και θα κατσεις στον παρακατω που εχει τις ιδιες ακριβως προθεσεις,αλλα σου πουλαει (καλυτερο) παραμυθι.Οποτε μηδεν στο πηλικο.
Οσοι κανουν θεατρο ειναι γελοιοι,αλλα πρεπει να παραδεκτεις οτι μονες σας πλαθετε ενα σεναριο στο μυαλο σας για καποια πραγματα,και μετα βρισκετε τους καλυτερους ηθοποιους που θα παιξουν σε αυτην την παρασταση.[/QUOTE]Δεν λειτουργω ΕΓΩ ετσι.ουτε τα παραμυθια μου αρεσουν πλεον ουτε ανεβαζουμε καμια παρασταση.ειναι κουραστικο και για τους δυο ολο αυτο.
πάντως εγώ θα επιμείνω... τι είναι αυτό που κάνει μια "ελεύθερη σχέση" ελεύθερη? η επίκληση της ελευθερίας είναι απλά πρόφαση για "ξενοπήδημα"? είναι ένας συμβιβασμός των συναισθημάτων και των προσδοκιών των δύο μερών?
θέλω να πω, πως όλες οι σχέσεις (ακόμα και ο γάμος) είναι "ελεύθερες" αν οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε αυτές είναι "ελεύθεροι άνθρωποι"...
συμφωνώ με αυτό που λέει ο manos32 ότι "Οι άνθρωποι δενονται και είναι πολυτα υγιές να συμβαίνει αυτό.." με την προϋπόθεση ότι μιλάμε για αυτοδέσμευση και οχι για δέσμευση του ενός από τον άλλο...
Mama εδώ θα διαφωνήσω...παραείναι θεωρητικό το σενάριο της αυτοδέσμευσης.
Και αναιρει την έννοια της σχέσης ακόμα και της ελεύθερης...προφανώς αυτοδεσμεύεσαι όταν μπαίνεις σε μια σχέση εφόσον είναι και η δική σου θέληση...αλλά αυτοδεσμεύεται και ο άλλος..προστίθεται επομένως αλλη μια θέληση..θέλω και θέλεις...η σύμπτωση βουλήσεων που μας οδηγεί; σε μια σχέση.
Και σαφώς και δεσμεύεται ο ένας από τον άλλον...και αυτό ισχύει για όλες τις σχέσεις...είναι αναπόφευκτο όταν αλληλεπιδρούν δυο άνθρωποι να μην αλληλοδεσμευονται...είναι το αποτέλεσμα αμφότερων των αυτοδεσμεύσεων που λέγαμε πριν :)
Όσον αφορά την ελευθερία...προσωπικά την ορίζω μόνο ως προς αυτά που είναι τελείως δικά μου και από τα οποία μπορώ να απελευθερωθώ..
Στα κοινά θέματα που προκύπτουν από τη συσχέτιση των ανθρώπων, η ελευθερία πηγαίνει περίπατο...
Εχεις δικιο στο οτι το 'ελευθερη' ειναι καπως αφηρημενο.Γενικα οταν μιλαμε για ελευθερια,πρεπει να λεμε συγκεκριμενα για ελευθερια απο κατι.Ελευθερια γενικα δεν υπαρχει.
Οταν λεμε ελευθερη σχεση,εννοουμε ελευθερια να πηγαινουμε και με αλλους συντροφους.Αυτο δε σημαινει οτι στις 'νορμαλ' σχεσεις,οι ανθρωποι ειναι με αλυσιδες,απλως εχουν επιλεξει την αποκλειστικοτητα,γιατι ετσι πιστευουν οτι ζουν καλυτερα.
συμφωνώ ότι "ελευθερία γενικά δεν υπάρχει" και γι αυτό δεν μιλάω γενικά περί ελευθερίας...
πες μου αλαφροϊσκιωτε, η "αποκλειστικότητα" (στις ερωτικές σχέσεις πάντα) είναι επιλογή? μήπως είναι ανάγκη με την προβιά της επιλογής?
πες μου void, είναι το ίδιο να πεις στον αγαπημένο σου "μόνο με σένα θέλω να είμαι τώρα" και το ίδιο να του πεις "μόνο με μένα θέλω να είσαι τώρα"? το πρώτο είναι δήλωση αυτοδέσμευσης, το δεύτερο είναι απαίτηση δέσμευσης (και αποκλειστικότητας)...
δεν διαφωνώ και πολύ ότι το "σενάριο" είναι θεωρητικό και γνωρίζω πως την πραγματικότητα την διαμορφώνουν οι ανάγκες... δεν είναι κακό όμως να έχουμε και μια θεωριούλα να μας φέγγει το δρόμο...
Για μενα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Τόσο με την αυτοδέσμευση όσο και την απαίτηση δέσμευσης του άλλου, το ίδιο άτομο καλύπτει την ίδια ανάγκη, δηλαδη την ανάγκη για αποκλειστικότητα.
Η ανάγκη μου δεν είναι μόνο να έχω την αποκλειστικότητα του άλλου αλλά και να έχει ο άλλος την αποκλειστικότητα τη δική μου.
Η διαφορά σε αυτό που λες έγκειται σε ποια όψη του νομίσματος δίνω περισσότερη βαρύτητα δυνάμει του χαρακτήρα μου.. ποια δλδ μου βγαίνει αυθόρμητα..
αν μου βγαινει αυθόρμητα η αυτοδέσμευση χωρίς μέσα μου καταρχην να θετω κάποιους "ορους", τότε είμαι πολύ εκτεθειμένος..
Και όχι πως τρέχει και τίποτα το να φας τα μούτρα σου επειδή εσύ αυτοδεσμεύτηκες χωρίς την ανταπόκριση που έχεις ανάγκη...απλώς μετά από κάποιο σημείο κουράζεσαι τόσο πολύ να μην καλύπτονται οι ανάγκες σου, που στο τέλος ξεχνάς την ύπαρξή τους.
Και βασικά σε αυτή τη ζωή για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει καταρχήν να ακούς τις δικές σου αναγκες και μετά των άλλων..
η γνωμημου είναι ότι ολες είναι ελευθερες σχεσεις !! αλλιος παντρεψου!!!αν ηταν αμαρτιμα το να παει καποιος με μια η με έναν άλλο συντροφο ενώ εχει μονιμη σχεση τωτες συγουρα το κρατος θα εβαζε προστιμο!!η ποινη!!!
θαρρω πως την αποκλειστικότητα του κορμιου μιας κοπελας δεν εχω το δικαιωμα να την απαιτω!!! μπορω μοναχα να την κερδισω με την συμπεριφοραμου και με την αγαπη που θα της προσφερω!!δεν είναι το αμαξιμου!! να μην αφηνω αλλους να το οδηγανε!!! το να μπορω να είμαι πνευματικα κι σωματικα επαρκης μονο με μια κοπελα για αρκετους μηνες η χρονια το βλεπω ως αρετη!! το θεωρω μαγκια!! κι το επιδιωκω!! αλλα , αν δεν γινετε, τωτε με πιο δικαιωμα θα με βλεπουν αποκρουστικα εάν καποιο βραδυ τυχη να παω με μια άλλη κοπελα???ποιος θα με κρινει?? είναι δικαιωμαμου!!! εχω την αυτοδιαθεση του πνευματος κι τηςε ψυχης μου!!!!!! 2014!! εχουμε!! στην τελικη ισως κι να μην ηταν τοσο καλη η αγαπη καποιου με αποτέλεσμα να τον κανει να παει να την βρει αλλου!!!
όταν δυο ανθρωποι είναι ερωτευμενοι κι είναι πραγματικα ο ενας για τον αλλον!! εάν το θελουν και οι δυο από καρδιας!! τωτες είναι σαν δωρο θεου κι ο γαμος θα ηταν η επιβραβευση αυτου του δωρου!!
όλα τα παραπανω είναι γνωμημου, δεν θελω ουτε να προσβαλω ουτε να ταπεινωση αλλου την γνωμη!
Εννοώ ότι κοινωνικά για τις γυναίκες υπάρχουν διαφορετικές απαιτήσεις από ότι για τους άνδρες.
π.χ. για εμάς υπάρχει έντονα το ζήτημα της ηλικίας, ότι μετά από κάποια ηλικία δεν μπορείς να κάνεις παιδί, θεωρείσαι γεροντοκόρη και όλα αυτά τα όμορφα.
Νομίζω λοιπόν ότι από μικρή ηλικία, μπαίνουμε στο τριπάκι να αναζητούμε μια σχέση..αλλά όχι μόνο για να παντρευτούμε..μας έχει δημιουργηθεί πιστεύω σαν ανάγκη και περνάει από γενιά σε γενιά..
Ακόμα και τώρα που είμαστε πιο ανεξάρτητες λογω οικονομικής αυτάρκειας, σεξουαλικής απελευθέρωσης κλπ, νιώθω ότι παραμένει η ανάγκη για συντροφικότητα..και επειδή ακριβώς είναι ανάγκη, πολλές φορές απογυμνώνεται τελείως από το χαρακτηρα της προσωπικής επιλογής (ασυνειδητα αν θες) και επιδιωκεται με καθε κόστος.
Οπότε θεωρώ ότι μια γυναίκα, όταν ένας άνδρας αφού κανουν σεξ δε θελήσει να έχει κάτι παραπανω, δε σημαίνει ότι πληγώνεται επειδή ένιωθε περισσότερα από εκεινον...πάνω κάτω υπάρχει αμοιβαιότητα στο συναίσθημα...νομίζω οτι περισσότερο νιώθει ματαίωση που δεν εξελίχθηκε σε σχέση...την οποία η ίδια ενδεχομένως μπορεί να έληγε σε σύντομο χρονικό διάστημα ανακαλύπτοντας πράγματα που δεν της ταιριάζουν.
Είναι λες και θελουμε να αποδείξουμε στην κοινωνία πόσο άξιες είμαστε για το σκοπό που μας έχει προορίσει...και βάσει αυτης της ανασφάλειας καταλήγουμε να κάνουμε μεγάλες "εκπτώσεις", κυρίως συναισθηματικές.
Γι'αυτό έλεγα ότι βασικά εμείς οι ίδιοι πρώτα πρέπει να προσδιορίζουμε τι ζητάμε και να διεκδικούμε κάποιον που είναι διατεθειμενος να μας δώσει αυτά που ούτως ή άλλως έχουμε ανάγκη...όχι να διαμορφώνουμε τις ανάγκες μας στα δικά του θέλω.