Σωματική και λεκτική κακοποίηση απο γονείς !

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by Μιχάλης
Ακολουθούν τις σπουδές που θέλουν οι άλλοι, αντί να ασκήσουν την ελεύθερη βούλησή τους. Πηγαίνουν στην εκκλησία που επιβάλλουν οι γονείς τους, μιας και δεν θέλουν να συγκρουστούν μαζί τους. Διαλέγουν τους φίλους που προτιμούν οι γονείς τους, από φόβο μήπως πληγώσουν τα συναισθήματά τους. Με δυο λόγια, γίνονται μικρογραφίες των γονιών τους. Η συμπεριφορά τους κατευθύνεται από το φόβο της τιμωρίας, με τη μορφή της ενοχής. Πολύ σύντομα, μαθαίνουν τι αποδοκιμάζουν οι γονείς τους, και αρχίζουν τη ζωή τους όχι σαν άτομα που σκέφτονται ελεύθερα, αλλά σαν προγραμματισμένα κομπιούτερ, που συνεχίζουν να ζουν μ\' αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι όταν οι γονείς τους έχουν πάψει να ελέγχουν τη ζωή τους, ακόμα κι όταν οι γονείς τους έχουν φύγει από αυτόν τον κόσμο.

---

αυτο ειναι μια εκδοχη,αλλα οχι μονο αυτη...ακομα κ ετσι να ναι ομως, μεγαλώνοντας το ατομο αναλαμβανοντας την ευθύνη του εαυτου του ολοκληρωτικα μπορει να \"σπασει\" το καλουπι που του χει επιβληθει...

---

Ευτυχώς που δεν καθοριζόμαστε απο τους γονείς μας !

Ειδικά απο τη στιγμή που γινόμαστε ανεξάρτητοι , μπορούμε να αλλάξουμε πολλά !

Μια φίλη που πάει σε ψυχολόγο , μου είπε το εξής

\'\' Οι σχέσεις γονιού-παιδί δεν πρέπει να βασίζονται στο αποδοχή- απόρριψη ! \'\' ή κάπως έτσι !

....είναι πολύ δύσκολο να ζεις στο ίδιο περιβάλλον με τους γονείς, δεν μιλάω για ίδιο σπίτι φυσικά, και να προσπαθείς να σπάσεις καλούπια.
Λερναία Ύδρα.

δεν μπορεις να ζεις μια ζωη στο σπιτι των γονιων...ή να μεταβαινεις απο μια οικογενεια (αυτη που μεγάλωσες) σε μια αλλη (αυτη που δημιουργεις) και να σαι σουπερ!ε, τοτε προφανως κ θα κουβαλας πολλα....

Quote:

---

Originally posted by Reina
....είναι πολύ δύσκολο να ζεις στο ίδιο περιβάλλον με τους γονείς, δεν μιλάω για ίδιο σπίτι φυσικά, και να προσπαθείς να σπάσεις καλούπια.
Λερναία Ύδρα.

---

Αν γεννιόμουν κατευθείαν έτσι όπως είμαι τώρα, θα μπορούσα κάλλιστα !

Αλλα ήμουν μικρή και φοβόμουν ! (Καταρχήν ήταν ψηλότερη απο εμένα ! Και όχι μονο !)

Τώρα βέβαια έχει πάρει θάρρος, που δεν κόβεται εύκολα ! Θα πρέπει να είμαι συνεχώς σε σύγκρουση ! Το κάνω κάποιες φορές, αλλα δεν θέλω και να την στεναχωρώ ! Στο κάτω - κάτω η ίδια είναι πιο δυστυχισμένη απο εμένα ! (μάλλον)

...σοφία, εννοώ να ζεις στην ίδια επαρχιακή πόλη, χωρίς να έχεις μεταβεί σε άλλη οικογένεια. Να έχεις \'ανεξαρτητοποιηθεί\'. Μπορείς να φανταστείς τα παρατράγουδα. Μέχρι βεβαίως να κόψεις αυτό που δεν λύνεται. Και μετά όλες οι στρίγγλες γίνονται αρνάκια, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού. μου.

Ασούμε:D

Quote:

---

Originally posted by Reina
...σοφία, εννοώ να ζεις στην ίδια επαρχιακή πόλη, χωρίς να έχεις μεταβεί σε άλλη οικογένεια. Να έχεις \'ανεξαρτητοποιηθεί\'. Μπορείς να φανταστείς τα παρατράγουδα. Μέχρι βεβαίως να κόψεις αυτό που δεν λύνεται. Και μετά όλες οι στρίγγλες γίνονται αρνάκια, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού. μου.

Ασούμε:D

---

Η επαρχία έχει και τα \'\'κακά\'\' της !

Σου περιορίζει την ελευθερία σου ! Και είναι πιο άδική με τις γυναίκες !

..λοιπόν κοίτα να δεις πως έχει:

τα τρία πλαίσια που έχω στοχεύσει είναι το επαγγελματικό, το προσωπικό, και το κοινωνικό.

ελεύθερη προσωπικά είμαι όταν μπορώ να έχω ποιότητα ζωής, πράγμα που έχει άμεση σχέση με την οικονομική ευρωστεία.
για να έχω οικονομική ακμή, θα πρέπει να μην χαρακτηριστώ κοινωνικά δυσπροσαρμοστική.
έως ένα βαθμό, έχω αποτινάξει τις εφηβικές ανοησίες της επαναστατικής μου φύσης για να ελίσσομαι και να φτάσω μία ώρα αρχύτερα στην πραγματική επανάσταση, που θα είναι το νέο μου εγώ.

εκεί έρχεται και κάθεται το κεράσι- η οικογένεια..

το θέμα δεν είναι στην πόλη.

Δεν νομίζω ότι πρόκυται για κακοποίηση η δική μου ερίπτωση. Δεν θα μπορούσα ποτέ να τους καταλογίσω κάτι τέτοιο. Μάλλον άγνοια θα το έλεγα. Δεν ήξεραν τι είναι καλό να κάνουν και τι όχι. Ποτέ δεν άπλωσαν χέρι να με δείρουν, αλλά ήταν λίγες οι φορές που το άπλωσαν και για να με αγκαλιάσουν. Δεν θυμάμαι ποτέ τη φωνή τους να μου λέει \"Σάγαπω\". Ούτε κι εγω έχω μάθει να το λέω πλέον. Λίγες ήταν οι φορές που ετοιμαζόμουν για να βγω και η μαμά μου μου είπε πως είμαι όμορφη. Πολλές όμως ήταν εκείνες που μου είπε πως με παχαίνει αυτή η φούστα. Από τα παιδικά χρόνια και μετά δεν θυμάμαι να ανταλλάξαμε δώρα στα Χριστούγεννα. Πάντα επίσης με έκανε ο μπαμπάς μου να νιώθω ενοχές για τα οικονομικά προβλήματα μέσα στο σπίτι. Δεν θα ξεχάσω μία φορά στα 17 μου, που είχα μαζέψει από το χαρτζηλίκι μου λεφτά για να πάω 2-ήμερο με την παρέα μου και χρειαζόμουν ακόμα 5.000 δρχ. Του της ζήτησα. Πρώτα μου έβγαλε την ψυχή ότι δεν μου τις δίνει και δεν πάω πουθενά. Το τελευταίο βράδυ πριν φύγω, μου τα έδωσε λέγοντας μου \"Ένα σπίτι θα πεινάσει ένα ολόκληρο Σαββ/κο εξαιτίας σου!!\" Εγώ κάτι τέτοια δεν μπορώ να τα αποβάλλω από το μυαλό μου... και πολλά άλλα τετοιου στιλ που πέρασα... Πιστεύετε ότι είναι σημανικά για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μου?

Νομίζω ότι μία εξίσου βάναυση μορφή κακοποίησης είναι και η αδιαφορία. Χωρίς βρισιές και ξύλο. Μόνο βλέμματα, παγερά ή και αδιάφορα. Εγώ τουλάχιστον αυτή την κακοποίηση βίωσα από τον πατέρα μου. Αλλά δεν του κρατώ κακία πια,γιατί ξέρω ότι δεν ήταν ικανός να μου δώσει πολλά παραπάνω

Quote:

---

Originally posted by nama
Δεν νομίζω ότι πρόκυται για κακοποίηση η δική μου ερίπτωση. Δεν θα μπορούσα ποτέ να τους καταλογίσω κάτι τέτοιο. Μάλλον άγνοια θα το έλεγα. Δεν ήξεραν τι είναι καλό να κάνουν και τι όχι. Ποτέ δεν άπλωσαν χέρι να με δείρουν, αλλά ήταν λίγες οι φορές που το άπλωσαν και για να με αγκαλιάσουν. Δεν θυμάμαι ποτέ τη φωνή τους να μου λέει \"Σάγαπω\". Ούτε κι εγω έχω μάθει να το λέω πλέον. Λίγες ήταν οι φορές που ετοιμαζόμουν για να βγω και η μαμά μου μου είπε πως είμαι όμορφη. Πολλές όμως ήταν εκείνες που μου είπε πως με παχαίνει αυτή η φούστα. Από τα παιδικά χρόνια και μετά δεν θυμάμαι να ανταλλάξαμε δώρα στα Χριστούγεννα. Πάντα επίσης με έκανε ο μπαμπάς μου να νιώθω ενοχές για τα οικονομικά προβλήματα μέσα στο σπίτι. Δεν θα ξεχάσω μία φορά στα 17 μου, που είχα μαζέψει από το χαρτζηλίκι μου λεφτά για να πάω 2-ήμερο με την παρέα μου και χρειαζόμουν ακόμα 5.000 δρχ. Του της ζήτησα. Πρώτα μου έβγαλε την ψυχή ότι δεν μου τις δίνει και δεν πάω πουθενά. Το τελευταίο βράδυ πριν φύγω, μου τα έδωσε λέγοντας μου \"Ένα σπίτι θα πεινάσει ένα ολόκληρο Σαββ/κο εξαιτίας σου!!\" Εγώ κάτι τέτοια δεν μπορώ να τα αποβάλλω από το μυαλό μου... και πολλά άλλα τετοιου στιλ που πέρασα... Πιστεύετε ότι είναι σημανικά για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μου?

---

Ειλικρινά πιστευω πως είναι πολύ σημαντικά. Ένα παιδί που δεν το αγκαλιάζουν, δεν του λένε σ΄αγαπώ μεγαλώνει πιστεύοντας ότι δεν είναι άξιο να το αγαπήσουν...

Quote:

---

Originally posted by nama
Το τελευταίο βράδυ πριν φύγω, μου τα έδωσε λέγοντας μου \"Ένα σπίτι θα πεινάσει ένα ολόκληρο Σαββ/κο εξαιτίας σου!!\" Εγώ κάτι τέτοια δεν μπορώ να τα αποβάλλω από το μυαλό μου... και πολλά άλλα τετοιου στιλ που πέρασα...

---

Αχ αυτές οι ενοχές...

Σε ευχαριστώ Μιχάλη γι αυτά που μου έγραψες... Όντως παιδιά, πήγα 30 χρονών για να πείσω τον εαυτό μου ότι αξίζω να αγαπηθώ και ακόμα για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω καταφέρει όσο πρέπει. Και πάντα ένιωθα ενοχές για ότι στραβό συνέβαινε στο σπίτι μου. Αξέχαστα... όταν γνώρισα τον άντρα μου, η ατάκα της μαμάς μου ήταν \"Κοίταξε να μην είσαι απότομη ως συνήθως και να φέρεσαι καλά, γιατί είναι καλό παιδί και από καλή οικογένεια\" Λες κι εγώ είμαι κακό παιδί και από κακή οικογένεια και μου έκανε χάρη που τον έχω δίπλα μου... Σε 6 μήνες θα γίνω μαμά! Ευχομαι να γεμίσω το παιδί μου αγάπη, αγκαλιές και να του υπενθυμίζω συχνά πόσο μοναδικό και υπέροχο πλάσμα είναι!

πιο παλια λεκτικη και σωματικη κακοποιηση.
τωρα πια μονο λεκτικη κακοποιηση(οχι τοσο συχνα),παρολο που σε αλλες φασεις(οταν ολα πανε καλα) εισπρατω υπερπροστασια και τρυφεροτητα.
γενικα οι γονεις μου-οπως καταλαβατε-εχουν αντιφατικη συμπεριφορα απεναντι μου....

υγ.παντως τα παιδικα μου τραυματα με εχουν στιγματισει ανεπανορθωτα:(

Υπερπροστατευτικοτητα φανταζομαι...με φροντιζουν πολυ...δεν εχω παραπονο.