πωπω χαλι...φανταζεσαι?οχι οχι...δεν παιζει..το χαμε συζητησει φυσικα με τον ανθρωπο δεν καναμε συστημικη!
οπως κ να χει..μας ενδιαφερουν τελικα οι ταμπελες?...σημασια εχει αν σε βοηθαει αυτο το πραμα η οχι.
Printable View
πωπω χαλι...φανταζεσαι?οχι οχι...δεν παιζει..το χαμε συζητησει φυσικα με τον ανθρωπο δεν καναμε συστημικη!
οπως κ να χει..μας ενδιαφερουν τελικα οι ταμπελες?...σημασια εχει αν σε βοηθαει αυτο το πραμα η οχι.
Θα ήθελα να σου πω κάποιες από τις σκέψεις μου. Όλοι οι άνθρωποι όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα μικρό ή μεγάλο, συνήθως έχουμε μάθει να έχουμε την αυτόματη αντίδραση να θέλουμε να το ξεχάσουμε. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε προβήματα, μην χάσουμε τη δουλειά μας, μην χάσουμε ανθρώπους κοντινούς μας, οικονομικά προβλήματα, κλπ. Προσπαθούμε να "κλείσουμε" το συναίσθημα, να σταματήσουμε να αισθανόμαστε φόβο και ότι άλλο συναίσθημα τυχαίνει να έχουμε. Νομίζω ότι αυτό είναι αδύνατο να γίνει. Και στην προσπάθειά μας να το κάνουμε, -να σταματήσουμε να αισθανόμαστε- κάνουμε το πρόβλημα μεγαλύτερο. Δεν φτάνει το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, βάζουμε και την προσπάθεια να μην αισθανθούμε κάτι.Quote:
Originally Posted by ερη
Είναι και ο τρόπος σκέψης της υπόλοιπης κοινωνίας που μας μαθαίνει να αντιδρούμε έτσι. π.χ. ακούω συχνά την έκφραση "να σκεφτόμαστε θετικά".
Βλέπω ότι όταν μας συμβεί κάτι φοβόμαστε. Π.χ. εσένα σου έτυχε ένας γιατρός με λάθος διάγνωση. Είναι φυσιολογικό για μένα να φοβηθείς. Απλά αντιμετώπισες και ένα ακόμα πρόβλημα, έναν ανεύθυνο γιατρό.
Εγώ ή κάποιος άλλος που δεν αντιμετώπισε ένα τέτοιο πρόβλημα, δεν έχει αυτό το φόβο. Αλλά εγώ έχω κάποιο άλλο φόβο που εσύ ίσως να μην αντιμετώπισες. Κανονικά θα ήταν προτιμότερο να μένουμε με τους φόβους μας και να μην προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτούς, γιατί ουσιαστικά δεν ξεφεύγουμε, απλά με τη φυγή επιδεινώνουμε το πρόβλημα. Αν εσύ και οι γύρω σου άνθρωποι το θεωρούσαν φυσικό, -ότι είναι φυσιολογικό να φοβάσαι-, δεν θα γινόταν μεγάλο πρόβλημα. Αν είμαι εγώ, θα σου πω να φοβάσαι ελευθερα, δεν γίνεται να σε κατηγορήσω γιατί φοβάσαι. Όλοι οι άνθρωποι φοβόμαστε. Και δεν μου προξενεί καμμιά μα καμμιά αρνητική στάση το να σε ακούσω να πεις αυτούς τους φόβους σου και όλους τους άλλους.
Έχεις δει κανέναν να θέλει να πάθει κάτι? Να μην φοβάται μήπως πάθει κάποια αρρώστεια? Έχεις δει κανέναν να μην φοβάται μήπως χάσει -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- κάποιον δικό του? Πώς λοιπόν αυτός ο άλλος θα έρθει να σου πει να μην φοβάσαι? Μπορεί κάποιοι να κάνουν ή να δείχνουν ότι δεν φοβούνται, αλλά αυτό είναι ψέμα. Αν βλέπεις κάποιους να ζουν πιο "ήρεμα", υπάρχουν δύο περιπτώσεις: ή κρατάνε τους φόβους τους μέσα τους και αυτό βγαίνει με άλλο χειρότερο τρόπο, ή πραγματικά έχουν αποδεχθεί τους φόβους και αυτή η αποδοχή κάνει το φόβο να μαραίνεται.
Και αν κάποιος έρθει και σου πει, -συνήθως με πλάγιο τρόπο, όχι λεκτικό-, να μην φοβάσαι ή ο ίδιος δεν έχει τύχει να φοβηθεί πραγματικά (άλλωστε και εσύ πριν τα 24 δεν είχες φοβηθεί απ' ότι λες), και τότε μπορεί να λέει ότι θέλει, αλλά δεν θα είναι απαραίτητα και αυτό που θα του τύχει στην υπόλοιπη ζωή του! Αν το σκεφτείς, και εσύ πριν τα 24 αν σου έλεγε κάποιος αυτά που εσύ τώρα λες και περνάς δεν θα είχες αρνητική στάση απέναντί του? Απλά ήταν η εποχή που δεν "ήξερες" και ήταν η εποχή που δεν θέλησες να σκεφτείς τους φόβους που ήδη υπήρχαν.
Γι' αυτό το πρώτο που θα σου προτείνω είναι να φοβηθείς ανεμπόδιστα, και έχεις δικαίωμα να αισθανθείς ότι θέλεις, ότι σου έρχεται. Μην το συγκρίνεις με τους άλλους, ο καθένας έχει το δικό του γολγοθά που ανεβαίνει και τα δικά του πράγματα που αισθάνεται. Ρίξε μια ματιά σε αυτό το φορουμ, σε άλλα άτομα, να δεις ότι όμοια πράγματα αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Μην θεωρήσεις ότι "εντάξει σε αυτό το φορουμ είναι άτομα με προβλήματα". Δες και τον εαυτό σου, πριν καιρό δεν θα πίστευες ότι θα σκεφτόσουνα έτσι όπως τώρα, δεν θα είχες αυτά τα "προβλήματα" που έχεις τώρα. Αποτέλεσες άτομο που είναι και εκτός προβλημάτων και μέσα στα προβλήματα. Τι θα σε έκανε να πιστεύεις ότι οι άλλοι ξεφεύγουν ή θα ξεφύγουν? Έχω την υποψία πως μόνο πολύ λίγα άτομα μπορούν να έχουν περισσότερη ευτυχία, και ίσως να είναι εξαιρετικά λίγα.
Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά, αλλά κουράστηκα. Θα περίμενα πάντως έστω ένα μικρό σχόλιό σου σε όλα αυτά που έγραψα.