Πήγα στον Ψυχολόγο

Κι εγώ να πω την αλήθεια δε συμφωνώ απόλυτα ότι δεν είναι ζήτημα του έτερου ήμισυ τα δικά μας συναισθήματα ανασφάλειας και ζήλειας, κάποιος μπορεί να σου τα προκαλεί και άλλος όχι. Το πως θα τα χειριστείς είναι όμως αποκλειστικά δικό σου ζήτημα.

Π.χ. εγώ καταλαβαίνω από τον εαυτό μου ότι δεν προκαλώ συναισθήματα ζήλειας, φροντίζω με τον καιρό να χτίσω μια εμπιστοσύνη μεταξύ μας για τέτοια θέματα και μάλιστα κάποιοι που σε προηγούμενες σχέσεις τους ήταν ζηλότυποι, έχουν παραδεχτεί ότι μαζί μου νιώθουν ήσυχοι.
Προκαλώ όμως μια άλλου είδους ανασφάλεια, αυτή που νιώθουν ότι ακόμα και αν έχουμε μια καλή σχέση εγώ μπορεί να φύγω ανά πάσα στιγμή (χωρίς να συντρέχει λόγος η ύπαρξη κάποιου άλλου ατόμου). Αφού λοιπόν τους το δηλώνω και τους το υποβάλλω πως μπορούν να νιώσουν πλήρη ασφάλεια μαζί μου, να αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο να επενδύσει στη σχέση κλπ;
Εάν δεν υπάρχει κλίμα ασφάλειας μέσα σε μία σχέση δεν είναι φυσικό να νιώθει κάποιος ανασφαλής για αυτή;

Μα ναι Aphelia, κάποιος μπορεί να προσπαθεί να μας προκαλέσει με χ τρόπους, το αν θα τα καταφέρει όμως εξαρτάται από εμάς. Κι αν τα καταφέρνει, καλό είναι αντί να προσπαθούμε να τον \'αλλάξουμε\', να τον \'βοηθήσουμε\', να τον \'διορθώσουμε\' ή να τον αναλύσουμε, να ψάξουμε να βρούμε τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο ευάλωτους.

Στη διάρκεια δε της προσπάθειας που θα κάνουμε να ψάξουμε μέσα μας και να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας, είναι μάλλον ωφέλιμο να απομακρύνουμε όσους προσπαθούν να σαμποτάρουν την προσπάθεια αυτή. Αρκεί μετά την απομάκρυνση των ενοχλητικών να εστιάσουμε στον εαυτό μας και όχι μόνο στο να βρούμε κάποιον που δεν θα μας προκαλεί.

Με λίγα λόγια, μπορεί κάποιοι να κρατάνε τουφέκι και να μας σημαδεύουν. Εμείς γιατί να βρισκόμαστε στο πεδίο βολής και ακόμα περισσότερο, γιατί να είμαστε ο στόχος;

Θα συμφωνήσω λίγο με την Aphelia , χωρίς να σημαίνει οτι δεν θεωρώ οτι η Κάλλια πρέπει να δουλεψει με τον εαυτό της .

Με άλλα λόγια σε μια σχέση ο καθένας έχει ενα μερίδιο ευθύνης .

Και οι δύο πρέπει να δουνε κατάματα τα λάθη τους , τις ανασφάλειες τους και το μέρος της ευθύνης τους στην ελλειψη εμπιστοσύνης που έχει δημιουργηθεί στη σχέση .

Και θα ήταν πολύ ομορφο να το κάνουν μαζί , αφού έχουν παραδεχτεί ήδη το πρόβλημα που υπάρχει .

Συμφωνώ ότι θα ήταν πολύ όμορφο, όπως επίσης σωστά σε μια σχέση δεν φέρει μόνο ο ένας την ευθύνη για τα προβλήματα. Ούτε όμως μπορεί να πάρει ο ένας την ευθύνη για τη βελτίωση της σχέσης, πόσο μάλλον όταν δεν έχει ακόμα πάρει την ευθύνη του εαυτού του.

Εδώ βλέπω όπως έχει ήδη επισημανθεί ότι δεν υπάρχει επικοινωνία και ειλικρίνεια. Μας λέει η Κάλλια \'να του πω ή να μην του πω ότι πήγα σε ψυχολόγο...θα με ρωτά τι του είπα....να του γράψω άραγε;....αν του πω ότι γράφω εδώ θα με κατηγορήσει ότι μιλάω με άλλους στο ιντερνετ....κοιτάει με άλλο μάτι την αδελφή μου, το είπε κι ο γαμπρός μου....μου παραδέχτηκε ότι έχει πρόβλημα άρα θέλει να το λύσει\'.

Από αυτά διακρίνω μια φοβερή ευθυνοφοβία και ανασφάλεια της ίδιας της Κάλλιας, ενασχόληση με σενάρια, να ψάχνει απεγνωσμένα να επιβεβαιωθεί από άλλους, τάση για αυθαίρετα συμπεράσματα και ταυτόχρονα αστάθεια και αναποφασιστικότητα στο πώς θα προχωρήσει για να βγάλει άκρη. Ο ιερέας, ο ψυχολόγος, το φόρουμ εδώ, οι συγγενείς, ο φίλος....η Κάλλια πού είναι ακριβώς;

Ως προς το από που θα πρότεινα εγώ να ξεκινήσει, συμφωνώ με όσα έχει ήδη γράψει η Reina.

Quote:

---

Originally posted by NikosD.
Kallia,
είναι αρκετά περίεργο το γεγονός ότι ο ψυχολόγος σου είπε να χωρίσεις και σου έδωσε κι αλλες κατευθύνσεις για το τι να κάνεις. Οχι σε μία αλλά ούτε σε 10 συνεδρίες δεν θεωρώ ότι έχει νόημα κάτι τέτοιο. Εάν κάτι χρειάζεται είναι να σε βοηθήσει να βρεις τις δικές σου απαντήσεις και όχι να σου σερβίρει στο πιάτο τις δικές του.
Οι έτοιμες λύσεις δεν ειναι ποτέ μέρος της θεραπείας. Εξαιρούνται μόνο καταστάσεις διαχείρισης κρίσης (πχ, εν ώρα επεισοδιου πανικού). Και εσύ σε κρίση σίγουρα δεν βρίσκεσαι.

Οσο για την τελευταία ερώτηση σού... δεν είναι ζήτημα του έτερου ήμισυ, το δικό σου συναίσθημα ανασφάλειας/ζήλειας.
Θα θελα τόσο πολύ να το καταλάβεις αυτό!

edit: Marina, δεν ειχα δει τη δική σου απάντηση, τη διάβασα αφότου απάντησακαι τελικά φαίνεται ότι απλώς κατέγραψα τις ίδιες σκέψεις που τόσο καλά διατύπωσες εσύ.

---

Πάνω σε αυτό παρατήρηση....Επειδή έτυχε σε μία μου συνεδρεία να συζητάμε για το θέμα της ζήλειας ο ειδικός με παρότρυνε να αποφεύγω όσο το δυνατόν γίνεται πολύ ζηλότυπα άτομα που φέρνουν σε παρανοειδείς καταστάσεις.....Μήπως θέλει ψυχοθεραπεία και ο σύντροφος της Κάλλιας;;;

Quote:

---

Originally posted by marina38
Μα ναι Aphelia, κάποιος μπορεί να προσπαθεί να μας προκαλέσει με χ τρόπους, το αν θα τα καταφέρει όμως εξαρτάται από εμάς. Κι αν τα καταφέρνει, καλό είναι αντί να προσπαθούμε να τον \'αλλάξουμε\', να τον \'βοηθήσουμε\', να τον \'διορθώσουμε\' ή να τον αναλύσουμε, να ψάξουμε να βρούμε τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο ευάλωτους.

Στη διάρκεια δε της προσπάθειας που θα κάνουμε να ψάξουμε μέσα μας και να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας, είναι μάλλον ωφέλιμο να απομακρύνουμε όσους προσπαθούν να σαμποτάρουν την προσπάθεια αυτή. Αρκεί μετά την απομάκρυνση των ενοχλητικών να εστιάσουμε στον εαυτό μας και όχι μόνο στο να βρούμε κάποιον που δεν θα μας προκαλεί.

Με λίγα λόγια, μπορεί κάποιοι να κρατάνε τουφέκι και να μας σημαδεύουν. Εμείς γιατί να βρισκόμαστε στο πεδίο βολής και ακόμα περισσότερο, γιατί να είμαστε ο στόχος;

---

Νομίζω ότι πρέπει να διαχωρίσουμε τα επίπεδα και τα είδη ανασφάλειας. Το να θεωρούμε κάθε είδος ανασφάλειας ως κάτι κακό είναι για μένα ισοπεδωτικό. Είναι απλά μια αντίδραση του οργανισμού απέναντι σε διάφορα ερεθίσματα και μας προφυλάσσει. Το θέμα είναι αν προκαλείται ακόμα και αν δεν υπάρχουν τα κατάλληλα ερεθίσματα, σαν λανθασμένο συναγερμό και ο χειρισμός του από μας δεν είναι ο βέλτιστος.

Π.χ. γνωρίζουμε κάποιον ο οποίος από την πρώτη στιγμή μας δηλώνει ότι δεν μπορεί να έχει μόνο μία σχέση και ανά πάσα στιγμή μπορεί να είναι με κάποιο άλλο πρόσωπο. Φυσικό δεν είναι να νιώσουμε ανασφάλεια; Υπάρχει κάποιο νόημα στο να νιώσουμε ασφαλείς μαζί του; Απλά θα αρχίσουν να χτυπάνε καμπανάκια μέσα μας, άλλα λογικής, άλλα συναισθημάτων (η ανασφάλεια ανήκει στα συναισθηματικά καμπανάκια), άλλα ενστίκτων και θα φύγουμε τρέχοντας.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που νιώθουν ανασφαλείς χωρίς προφανείς λόγους, γιατί δε νιώθουν άνετα με τον εαυτό τους, πιστεύουν ότι δεν αξίζουν και δε μπορούν να καταλάβουν τι τους βρίσκει ο άλλος και μένει μαζί τους. Φοβούνται λοιπόν ότι κάποια στιγμή ο άλλος θα τους αφήσει. Σε μια τέτοια περίπτωση η ανασφάλεια έχει χτυπήσει λανθασμένα το καμπανάκι.

Νομίζω ότι κάθε φορά πρέπει να μπορούμε να αναλογιστούμε τι μας προκαλεί την ανασφάλεια (μπορεί να είναι παραπάνω από ένας οι λόγοι), πόσο ποσοστό ευθύνεται το καθένα, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για αυτό.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που νιώθουν ανασφαλείς χωρίς προφανείς λόγους, γιατί δε νιώθουν άνετα με τον εαυτό τους, πιστεύουν ότι δεν αξίζουν και δε μπορούν να καταλάβουν τι τους βρίσκει ο άλλος και μένει μαζί τους. Φοβούνται λοιπόν ότι κάποια στιγμή ο άλλος θα τους αφήσει. Σε μια τέτοια περίπτωση η ανασφάλεια έχει χτυπήσει λανθασμένα το καμπανάκι.


Πάνω σε αυτό μου είπε μια κουβέντα....Συνέχεια μου λέει: \"Είσαι κούκλα..δεν μπορώ να καταλάβω τι μου βρήκες...\" μόνο απο αυτό φαίνετε ότι δεν εκτιμα τον εαυτό του....Εγώ μπορεί να λέω και να ξέρω ότι είμαι όμορφη αλλά πάλι έχω ανασφάλειες.

Το μόνο που δεν έχω καταλάβει είναι - Αν ήμουν με κάποιον άλλο θα ζήλευα τόσο? ή επειδή τα κάνει ο Β. αυτά και μου φουντώνει τη ζήλια μου?

Ψες τα μίλησα με την αδερφή μου και μου είπε ότι είναι ανώριμος και ότι ούτε αυτή τον πιστεύει...τον κατάλαβε ότι λέει ψέματα πολλές φορες. Εγώ το ξέρω ότι λέει. και δεν μαρεσει καθόλου. Και του το έχω πει ότι χώρισα με τον πρώην μου γι αυτό το λόγο....μισώ το ψέμα. Ακόμη μου είπε (η αδερφή μου) ότι επειδή είμαι καλή δεν ξέρω να του απαντήσω κατάλληλα και κάθομαι εκεί και τον ακούω και τα κρατάω μέσα μου και ούτε να τον διώξω δεν θα τα καταφέρω. Η δεν θα ξέρω τον τρόπο ή θα τον λυπηθώ όπως πάντα...δυστυχώς έτσι είμαι...δεν είμαι δυνατή.

Σαν χτες που ήμουν δουλειά μου έστειλε μήνυμα και μου λέει τι κάνεις? του λέω γράφω μια επιστολή του Δ/ντη μου λέει δεν ακουγεσε καλά. του λέω επειδη βιάζομαι και μετα με πέρνει τηλ συνέχεια 1 2 3 φορές και εγώ επειδή δεν το απαντούσα λόγο δουλειάς φώναζε τι έκανα και δεν το απαντούσα? που τι στιγμή που του είχα πεί ότι είχα πολλη δουλεια....δεν ξέρω γιατί δεν με καταλαμβαίνει όταν του μιλώ.. είναι λίγο σπαστικό να μην συνενοήσε με τον άλλο!

Λοιπόν Κάλλια, επειδή θα συμφωνήσω απόλυτα και με το τελευταίο post της Aphelia και επειδή κι εσύ γράφεις ότι δεν νιώθεις δυνατή και δεν έχεις καταλάβει κάποια πράγματα για τον εαυτό σου, δούλεψέ τα συστηματικά με έναν θεραπευτή αφού μόνη δεν βγάζεις άκρη.

Ίσως στην πορεία να νιώσεις έτοιμη να απομακρυνθείς, ίσως και να πείσεις τον καλό σου να κάνει και αυτός μια προσπάθεια, απλά έχε υπόψη ότι το αποτέλεσμα δεν θα είναι προκαθορισμένο.

Κάποιες τέτοιες συμπεριφορές που περιγράφεις, είχε και ένας δικός μου πρώην π.χ. έλεγε \'γιατί δεν μου μιλάς γλυκά\' ή \'γιατί δεν μου απαντάς\' όταν ήμουν στη δουλειά. Έγινε πρώην λοιπόν και ησύχασα.

Την παρασκευή το βράδυ έψαχνε το κινητό μου και βρήκε κλήσεις με το όνομα του ψυχολόγου μου και μου λέει \"ποιος είναι αυτός? μετά θες να σου έχω εμπιστοσύνη?\" του λέω είναι ο ψυχολόγος. και του έδωσα το γράμμα και το διάβασε και γελούσε. του λέω γιατί γελάς. μου λέει \"επειδή τα έγραψες\". όταν τέλειωσε μου λέει τα ξέρω όλα αυτά. του λέω τα ξέρουμε αλλά δεν κάνουμε τπτ. και μετά έκατσα και του εξήγησα με παραδείγματα τι θέλω να του πω και είπε οκ. και το παράπονό του προς εμένα ήταν να μήν ξαναπάω κλαπ μόνη μου με φίλες...και του είπα οκ θα έρχεσε και εσύ όταν θα πηγαίνω και είπε οκ. απο αυτό και μετά ηρεμήσαν τα πνεύματα στο σπίτι. Αλλά ψες που βγήκαμε βόλτα με ακόμα ένα ζευγάρι τον έβλεπα να κοιτάζει σε κάποια φάση επίμονα την αλλη και θύμωσα λίγο αλλα κρατήθηκα και δεν του έκανα σκηνή και ήταν όλα καλά μεχρί τώρα...δεν του έκανα σκηνή γιατί λόγο της ζήλιας μου ποτέ δεν θα είμαι σίγουρη αν γίνεται και έτσι δεν του λέω τπτ για να μην τσακκωνόμαστε..κι αν γίνεται? είμαι μπερδεμένη...θέλω συνέχεια κάποια τρίτο πρόσωπο δίπλα μου ειδικά για αυτό το λόγο....να ελέγχει και να μου λέει αν πραγματικά βλέπει επίμονα γιατι δεν μπορω να καταλάβω....:(

Δεν θα πατε σε ψυχολόγο μαζί ?

Δυσκολευομαι να πιστεψω οτι χωρίς βοηθεια , θα βρείτε την λύση !

οχι δεν πάει...
Τον ειδε ο γαμπρος μου να κοιταει την αδερφή μου πονηρά και έτσι σιγουρέυτικα 99% οτι δεν βλέπω λάθος...

Quote:

---

Originally posted by kallia13
.... σιγουρέυτικα 99% οτι δεν βλέπω λάθος...

---

μήπως το ...1% που σε κρατάει σ΄αυτή τη σχέση είναι πολύ λίγο τελικά ?

... ξανασκέψου το !