έχω ακόμη πρόβλημα

Quote:

---

Originally posted by Pegasos
Αν ισχύει το πρώτο, τότε γιατί δεν είδα στα διάφορα θέματα σχετικά με την παιδοφιλία να προσπαθεί κανείς να αναζητήσει τα ΑΙΤΙΑ που οδηγούνε σε τέτοιες παθολογικές συμπεριφορές αν τελικά τις θεωρείτε τέτοιες;

---

Pegasos η οπτική του καθενός εξαρτάται απο την θέση στην οποία βρίσκεται .
Δεν είμαι ψυχολόγος και ο τύπος δεν είναι ασθενής μου για να ψάξω να βρώ τα αίτια που τον οδήγησαν σε αυτή την παθολογική συμπεριφορά . (με σκοπο να τον κατανοήσω και να τον βοηθήσω) Ούτε φυσικά υπήρξα ποτέ στη θέση του και ούτε μπορώ να με φανταστώ σε τέτοια θέση .

Βλέπω τα πράγματα απο την πλευρά του θύματος .
Αν για παράδειγμα ήσουν εσύ θύμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς ή ήταν η κόρη σου τέτοιο θύμα, θα είχες διάθεση να ψάξεις για τα αίτια που οδήγησαν τον τύπο στην παιδοφιλία και ο θυμός θα ήταν ανύπαρκτο συναίσθημα ?

δεν ειχα καταφερει εκεινο τον καιρό να μπω να εξηγήσω στην aphelia τι εννοουσα... πιστευω πως μου μιλησες πολυ επαγγελματικα και ηρεμα aphelia το εκτιμω.

το προβλημα μου εκείνον τον καιρό ήταν πως ήμουν πολύ απόμακρη με το αγόρι με το οποίο είχα σχέση. Φοβήθηκα πριν ακόμα ανοιχτώ μαζί του πως δεν θα μπορούσα να τον αντιμετωπίσω στο θέμα της αγάπης δεν θα ήμουν αρκετή, για να κάνω φυσιολογική την πορεία από τη γνωριμία στην αγάπη τον ενθουσιασμό και τη ζήλεια.

γιαυτό παλευα με το συμπέρασμα είμαι τελικά λίγο ζηλιάρα ή όχι. Πιστεύω ότι όταν πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει το αγόρι μου πως τότε είμαι πραγματικά ερωτευμένη. Μου έχει συμβεί μια φορά οπότε δεν ανησυχώ 100% ότι η απάθειά μου τελευταία οφείλεται στο γεγονός αυτό που σας διηγήθηκα.

ομως ήταν πολύ ενοχλητικό να μην με νοιάζει και γι αυτό ίσως, ξεκινώντας από τις νευρικές απολήξεις εφτασα στην απορία μήπως τελικά εφταιγε αυτή η παιδική μου εμπειρία? γιατί ήταν μια σχέση αρκετά καλή για να μπορέσω να αφεθώ, γιατί με πήγε πίσω στα παιδικά μου χρόνια και γιατί αναρωτήθηκα γιατί δεν αγαπώ πια.

για την ιστορία η σχέση τελείωσε. Κάτι έμαθα όμως!

Τελικά μόνο τους γονείς μου λατρέυω που κατά καιρούς τους φωνάζω και τους έχω βγάλει τον καρκίνο με αυτή την ιστορία, έχω όμως υποσχεθεί στον εαυτό μου πως μόλις βρώ την ησυχία στην προσωπική μου ζωή θα μπορέσω και αυτούς μέσα μου να τους συγχωρέσω..

Ελα όμως που κι αυτό αργεί... για τους ψ λόγους!

χαιρεται ευχαριστώ.


ΥΓ όχι δεν νομίζω ότι με ενδιαφέρει η παθοφυσιολογία που οδηγεί έναν ενήλικα ανδρα 35 χρόνων να αγγίζει και να \"μαγαρίζει\" που λένε ενα παιδί 7 χρονών. Πολύ απλά γιατί δεν πρόκειται για παθοφυσιολογία όσο και αν θέλει ο οποιοσδήποτε να το θεωρεί έτσι για να δικαιολογεί την ύπαρξή του ( ή την τσέπη του ). Είναι μόνο ενα κενο.

Αντε βρες του διεστραμμένου γιατί έχει κενό, αφού το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να το αυξάνει...

soupsoup
(δεν μπόρεσα να τα διαβάσω όλα, παρα μόνο το αρχικό σου ποστ)
δεν είσαι η μόνη κορίτσι μου, απόδωσε τις ευθύνες εκεί που πρέπει, κάνε κάτι για να μπορέσεις να ζήσεις την ζωή σου φυσιολογικά! σκεφτόμενη τα δικά μου.. δεν υπήρξε ποτε πρωτη φορά, ούτε θα υπάρξει, αφετηρία ή έναρξη της σεξουαλικής μου ζωής, δεν ξέρω αν υπήρξε ή αν το έκανα στις σχέσεις πολύ μετέπειτα, αφου έφτανα εκεί. όταν αισθάνθηκα για κάποιον, τότε άλλαξε.. ένιωσα, μα με κυνηγάνε κάτι σαν ενοχές, σαν τύψεις, κάτι σαν να μην μπορώ να ευχαριστηθώ το τώρα. παιδικη αθωότητα δεν υπάρχει, αφού η ζωή μου, άρχισε κ σταμάτησε εκεί. δες ειδικό κ προσπάθησε να το βγάλεις απο μέσα σου.. αυτό προσπαθώ! να είσαι καλά κ να ξέρεις ότι δεν έφταιξες σε τίποτα!

etsi zv ki ekmetalleyomai th zvh moy san na mhn eftaija se tipota kai prepei na wrimasw ligo perissotero... (?)......

όχι σαν να μην έφταιξες, ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΞΕΣ, ήσουν παιδί τότε!
άσε πως το βλέπουμε, εγώ, εσύ κ όσοι έχουν βρεθεί σε τέτοια περίπτωση, στην ουσία δεν φταίξαμε, πρέπει να το καταλάβουμε κ να συνεχίσουμε!

Σε τέτοια εγλήματα είμαι υπέρ της θανατικήσ ποινής

Κι εγώ υπέρ της θανατικής είμαι.

Τώρα soup τι να σου πω, αν μπορούσες με κάποιο τρόπο να το ξεχάσεις θα το είχες ήδη κάνει.

Ίσως αν σκεφτείς πως ότι ανέφερες δεν είχε ουσιαστικά κάποιο παρελκόμενο, συνεπώς μπορείς να πεις στον εαυτό σου, αρχίζω ρε παιδί μου τη ζωή μου χωρίς να με νοιάζει. Βέβαια αν τόσα χρόνια το σκεφτόσουνα και το σκεφτόσουνα οι ίδιες σου οι σκέψεις θα σου έχουν γίνει βίωμα με αποτέλεσμα αυτές να σου δημιουργούν πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από ότι σου χάιδεψε το πισινό (oups!) κάποιος στα 7 σου χρόνια.

Έχεις προσπαθήσει να το σκεφτείς έτσι? ότι \"ε εντάξει δεν έγινε και τίποτα ουσιαστικά\"

τι ακριβως θα λυσει η θανατικη ποινη???
θα επουλωθουν ολα τα τραυματα του θυματος?

Quote:

---

Originally posted by Kamlah
Κι εγώ υπέρ της θανατικής είμαι.

--------> Εαν υπαρχει δικαιοσύνη είναι στην ηθική υπόληψη όλων μας να αποδίδεται με το να λειτουργούμε κανονικά στις ζωές μας και να οργανώνουμε αποτελεσματικές κοινωνίες.


Τώρα soup τι να σου πω, αν μπορούσες με κάποιο τρόπο να το ξεχάσεις θα το είχες ήδη κάνει.

----------> Αυτό είναι και η ρίζα του προβλήματος. Νομίζω ότι ψυχαναλυτίκά, στην φάση που ήρθε το σεξουαλικό ερέθισμα, με πέρδεψε και δεν με άφησε να μεταβώ στα διάφορα στάδια με τον απλό τρόπο πχ στον φυσιολογικό παθητικό ρόλο της γυναίκας κλπ. Επίσης με έστρεψε στην αναζήτηση της ικανοποίησης από πολύ μικρή.

Ίσως αν σκεφτείς πως ότι ανέφερες δεν είχε ουσιαστικά κάποιο παρελκόμενο, συνεπώς μπορείς να πεις στον εαυτό σου, αρχίζω ρε παιδί μου τη ζωή μου χωρίς να με νοιάζει. Βέβαια αν τόσα χρόνια το σκεφτόσουνα και το σκεφτόσουνα οι ίδιες σου οι σκέψεις θα σου έχουν γίνει βίωμα με αποτέλεσμα αυτές να σου δημιουργούν πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από ότι σου χάιδεψε το πισινό (oups!) κάποιος στα 7 σου χρόνια.

Έχεις προσπαθήσει να το σκεφτείς έτσι? ότι \"ε εντάξει δεν έγινε και τίποτα ουσιαστικά\"


----------> Τέλειο είναι αυτό που λές και σε ευχαριστώ. Μετά από πολλά πιασίματα του πωπού, πλέον το εγώ μου μπορεί να το δεχτεί ακριβώς έτσι ( : ) Δεν ήθελα να είμαι έτσι. Ηθελα να σεβομαι το αγγιγμα και την αγάπη την ενδοοικογενειακή μου αλλά στην διάρκεια της ωρίμανσης μου τα ενδιαφέροντα μου στράφηκαν προς τα \"έξω\"...

---

Αρνούμαι πάντως συνολικά να δεχτώ ότι χρειάστηκαν τόσα χρόνια \"ανωριμότητας\" για να καταλήξω σε αυτην την γνωσιακή ωριμότητα. Θα σκεφτώ ότι είμαι ηρωίδα κάποιας αμερικάνικης ταινίας και όχι εγώ, αλλά και αυτό δεν γίνεται. να κυκλοφορώ με ένα γαμώτο στο κουτελο και αυτό δεν γίνεται. Ουτε με ένα κρίμα γιατί δεν έιναι αντιπροσωπευτικό, πια.. Οπότε θεωρώ τον εαυτό μου αποθεραπευμένο γνωσιακά και πάντα λίγο πιο συναισθηματικόν. ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ! :)