Γιατί δεν έγινα Άνθρωπος?

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Άρα υπήρχαν περιθώρια γι' αυτο που πιο πριν σου ζήτησα να κάνεις!
Αρα οπουδήποτε βρεθείς σου δίνονται τέτοιες ευκαιρίες. Κι όχι μόνο αυτες, μπορεί μέσω γνωστών τυχαία να γνωρίσεις κάποιους, που κατα τα λοιπα να μην υπάρχει κάτι κοινο μαζι σας (πχ σχολή, δουλεια, γειτονιά), κι όμως αυτοί να σου γινουν κολλητοί και φίλοι! Αυτο θα το καταλάβεις από την καλή διάθεση μεταξύ σας, κυρίως δε κάτι ως ένστικτο, ως χημεία, οδηγεί ως από φυσικού τους τα πράγματα στο να σχετιστείτε, ήτοι σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις, απλα βαζοντας και εσυ λίγο την πρωτοβουλία σου, την πρόταση/προτείνοντας, το λιθαράκι σου που λενε, θα βρεθεις μαζι τους σε κανα μπαρ, καφε κλπ.

Τους υπόλοιπους, που δεν έβαλα στην παραθεση από το μηνυμα σου, (αυτους απ το στρατο και αυτους που δεν σε καλούσαν ποτε εξω απο τη σχολή) αυτους στις τρεις, στις τέσσερεις φορές απλα τους εγκαταλείπεις, το πολύ μια τυπική επικοινωνία και παύεις να ελπίζεις σε κατι επιπλέον. Η συναναστροφη με τετοιους όσο κι αν φαινεται ομαλή είναι απίστευτα ψυχοφθόρα γι αυτον που επιζητεί την προσοχή και παρεα τους. Η συναναστροφή σου μαζι τους όπως την περιγραφεις σου έριχνε την αυτοπεποίθηση, αρκετά την αυτοεκτίμηση, σε γέμιζε απελπισία και απογοήτευση για σενα. Δεν παρακαλάμε τετοιους αλλά μόλις διαπιστωσουμε ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση φεύγουμε!

Πιο πάνω ο Αλέξανδρος θα πρεπε να φαει βρισίδη γι αυτα που σου ειπε. Ο ανθρωπος βελτιώνεται, η φυση, ο Θεός, δεν τον εφτιαξαν για να μεινει όπως ειναι. Γι αυτο υπάρχει η ψυχολογία, γι αυτο και τα γυμναστηρια και τα ινστιτουτα αδυνατισματος, φτανει να θελει κανεις να βελτιώσει τον εαυτο του!

Κατα τα λοιπα ελπίζω να τα πήγες καλα με τη σχολή και τα μαθηματα σου και τωρα να παλευεις με αξιωσεις για καποια δουλεια.

---

Συμφωνω με οσα λες. Ο Αλεξανδρος δε μου φανηκε να ειπε κατι κακο, απλα εξεφρασε την άποψη του με βαση τη δικη του λογικη.

Στις σπουδες μου τα πηγα καλα.

Εννοειτε πως ειχα και εγω τα περιθωρια. Αλλωστε το ειπα και πριν, η ζωη μου εδωσε την ευκαιρια να ζησω, απλά εγω με την ψυχοσυνθεση που ανέπτυξα δεν την άρπαξα την ευκαιρια.
Για αυτο και θελω να αλλαξω. Υποφερω να ειμαι κλεισμενος ολη την μερα στο σπιτι και να κλέγομαι οταν βλεπω οτι μεγαλωνω και σπαταλω τα χρόνια μου χωρις να εχω πετυχει τιποτα.

Quote:

---

Originally Posted by toplel

Κοίτα. Μεταξύ μας τώρα, είσαι μικρός για να απελπίζεσαι για τέτοια πράγματα. Ίσως αν αρχίσεις τώρα να τα κάνεις δεν θα έχει την ίδια γλύκα με το να τα έκανες στην προ-18 ηλικία. Μην επαναπαύεσαι σε αυτά που λες. Απ'το να τα σκέφτεσαι και να στεναχωριέσαι κάνε κάτι. Αναγνωρίζεις και μόνος σου πως κάτι τρέχει, κάνε κάτι. Δεν είναι τίποτα το τρελό. Γνωστούς έστω θα έχεις, πίεσε τον εαυτό σου και βγες. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Εξάλλου όλα αυτά που λες είναι αλυσίδα. Αν βγεις, θα γνωρίσεις καινούρια άτομα, θα αποκτήσεις καινούριες ασχολίες, θα γνωρίσεις και κοπέλες, θα θα θα. Μην μείνεις στο "θα". Στο χέρι σου είναι όλα. Όσο για το σεξ μην απελπίζεσαι. Δεν είναι ανάγκη επειδή τώρα ποια το επιβάλλουν σαν ανάγκη να έχεις κάνει σεξ πριν τα 18 να το βλέπεις και εσύ έτσι. Τιμή σου και καμάρι σου, και το εννοώ. Κάτι τελευταίο, άσε τις υποθέσεις στην άκρη. Με το "αν" και το "ίσως" κανείς δεν έζησε την ζωή του. Επειδή δεν βγαίνεις να τα σπας σε μαγαζιά μέχρι το πρωί, δεν έχεις χίλιους φίλους, δεν έχεις πάει με εκατό κοπέλες σημαίνει πως είσαι και "ο χάλιας". Ξεκόλλα από αυτήν την λογική φίλε μου. Και το διαφορετικό να ξέρεις αρέσει στις κοπέλες, στο λέω με βάση την μικρή εμπειρία που έχω. Ζήσε, βγες έξω. Αν χρειαστεί με το ζόρι. Φιλικά πάντα.

---

Φιλε μου συμφωνω με οτι λες, αλλα οχι για το σεξ. Το σεξ ειναι απο τις πιο αρχεγονες αναγκες και απο τα πιο παναρχαια ενστικτα όλων των ζωων. Ειναι ΑΦΥΣΙΚΟ να εισαι 25 και να μην εχεις κανει σεξ. Εκτος και αν εισαι στο ποσοστο των ασεξουαλικών, οταν δεν ακολουθεις τη φύση σου σημαίνει οτι υπαρχει κατι που πρεπει να το ψάξεις.

Και ΟΧΙ, το διαφορετικο ΔΕΝ αρεσει στις κοπελες. Εχω βαρεθει να ακουω αναθεωρητικες και ρομαντικες αποψεις για τις κοπελες. Μικρος ειχα και εγω τετοια άποψη για τις κοπελες, οτι κοιτανε μονο τον ερωτα και τη χημεία, και τον ρομαντισμο κλπ. Αλλα τελικα καθως μεγαλωνω βλεπω οτι η λαικίστικη αποψη για τις Γυναικες, που απέρριπτα με πεισμα οταν ημουν μικρος, τελικά ισχυει. Και μιλω για την αποψη που λεει οτι οι Γυναικες κοιτουν το ΧΡΗΜΑ, την ομορφια, τα μπράτσα και γενικά το επιφανειακο λουκ. Οσο μεγαλώνω τοσο το πιστευω αυτό.ΑΥΤΟ λενε ολοι άλλωστε. Πως να διαφωνήσω εγω που δεν εχει και εμπειρίες?

Quote:

---

Originally Posted by περαστικός

Τίιι?? Είναι μικρός και έχει περιθώρια?? Ο τύπος λέει ότι είναι 25 χρονών και δεν έχει ζήσει απολύτως τίποτα στην ζωή του παρα μονο μενει κλεισμενος μεσα στο καβουκι του κατηγορωντας τους παντες και τα παντα(άκου εκεί 50% φταιξιμο), τους γονείς του, τους συμμαθητές του, τους συμφοιτητες του, τις γυναίκες, τις ανδροπαρεες, ενδεχομένως και το global warming να ευθυνεται για την <<κοινωνικοποιηση>> του φιλου μας...Δεν έχει περιθώρια γιατί ο άνθρωπος σαν τα δέντρα...Όσο το δεντράκι είναι μικρό, βλασταρι, έχει εύκαπτο κορμό και μπορείς πανευκολα να το ισιωσεις(δενοντας πχ σε ένα ξυλο) γιατί αν γίνει ολοκληρο πλατανι μετά θα μεινει στραβο για ολη του την ζωη(εχετε δει αγροτη να ισιωνει ολοκληρο δεντρο?)....Αυτή η όλη κατασταση(κοινωνική φοβία, απομονωση, εσωστρεφεια) είναι στην ουσια γονιδιακα χαρακτηριστικά, ανηκουν στον γονοτυπο του και δεν αλλάζουν, έτσι γεννηθηκε δυστηχως ή ευτυχως...Μπορεί ίσως να το <<ελενξει>> ολιγον τι(αλλά όχι τρομερες διαφορες)και αυτό με παρα πολυ κοπο, δεν αλλαζει...Είναι σαν να έχεις αρσενικό μέσα σε ένα ποτήρι...Μπορείς να ρίξεις νερό για να το αραιώσεις, να το περιορίσεις ολιγον τι, μα το αρσενικό δεν αλλάζει!

---

Δεν κατηγορω τα πάντα φιλε μου, ισα ισα μεχρι την ηλικια των 21-22 ειχα την τάση να κατηγορω ΜΟΝΟ εμένα. Μετά απο επαναλαμβανόμενες μελέτες εκ μερους μου πάνω στο τι εκανα λαθος στο παρελθον, ανακαλυψα οτι και οι γονεις μου και καποιοι άλλοι έκαναν καποια λάθη με εμενα και οχι μονο εγω. βαρεθηκα πλεον να το παιζω "ιπποτης" και να θεωρω οτι εγω φταίω για όλα, και οταν ειδα τα πραγματα απο μια πιο αντικειμενικη, σκληρή ματιά, ειδα οτι τελικα δεν ημουν ο κυριος, αλλα οχι ο μονος υπαιτιος της καταστασης μου.

Οσον αφορα τα γονιδια, δυστυχως έχεις αδικο. Διοτι κανεις στην οικογενεια μου δεν εχουν τετοια χαρακτηριστικα. Ειναι χαρακτηριστικα που ανεπτυξα εγω ανεξάρτητα απο τα γονιδια μου.

Ο πατερας μου για παραδειγμα, εχει ευρύ κοινωνικο κυκλο, εχει πραγματικα πιστους φιλους, ειναι αρκετα κοινωνικος, και έχει εμφανιστει και στη τοπικη τηλεοραση αρκετες φορες σε θεματα που αφορουν την τοπικη επιχειρηματικοτητα.

Η μητέρα μου απο την άλλη κατειχε σημαντικη θέση σε τράπεζα και καθε μέρα ειχε συνναλλαγες και αλληλεπιδρασεις με ανθρωπους και πελατες απο όλο το κοσμο, αλλά και αυτη δεν ήταν ανθρωπος εσωστρεφης.

Στα ίδια επιπεδα κειμένονται και οι συγγενεις των γονιων μου, τουλαχιστον οι πιο κλειστοί.


Αυτά λοιπον ειναι τα αρνητικα χαρακτηριστικα ειναι χαρακτηριστικα που τα έχω αναπτυξει εγω. Μακάρι να μεγάλωνα αποκλειστικα και μονο με τα γονίδια μου....

Quote:

---

Originally Posted by Aeriko

Πως περιμένεις να αλλάξεις από την στιγμή που μισείς κ συχαίνεσαι τον εαυτό σου? Απ'ότι λες είσαι διαβασμένος, σε όλα τα βιβλία ψυχολογίας γράφουν ότι η αλλαγή μπορεί να πραγματοποιηθεί με αγάπη κ αποδοχή.

)

---

Η αλήθεια ειναι οτι δεν τρωω για να τιμωρησω τον εαυτο μου.... αλλα γιατι εχω εθιστεί στο κακο φαγητο. ΕΚΤΟΣ και αν το υποσυνειδητο μου παίζει μεγαλυτερο ρόλο απο οτι εγω φαντάζομαι.
Ειναι αλήθεια ομως οτι νιωθω μισος...ΜΙΣΟΣ για μένα καποιες φορες. Και δεν θέλω να περνάω αυτο το μισος και σε άλλους. Οπότε όλα αυτά που γραφεις στη πρωτη σου παραγραφο (το οτι αυτοτιμωρούμαι) ισχυουν μονο αν είναι παιχνιδι του υποσυνειδητού μου, γιατι συνειδητά δεν ειναι αυτοι οι λογοι που σταματω καθε εβδομαδα τη διατροφη μου και το γυμναστηριο μου.

"
Γιατί έχεις θυμώσει τόσο πολύ με τον εαυτό σου? Πότε για πρώτη φορά αισθάνθηκες έτσι? Μήπως όλα ξεκίνησαν για να τιμωρήσεις κάποιον άλλον που είχες θυμώσει και κατέληξε να τιμωρείς τον εαυτό σου μια ζωή?"

Δεν θυμάμαι ποτε για πρωτη φορα αισθάνθηκα έτσι. Φαντάζομαι ηδη απο το Γυμνάσιο, κάθε φορα που έβλεπα οτι υπολείπομαι καποιων άλλων λογω της παχυσαρκιας, ένοιωθα μισος για μένα. Οταν εβλεπα οτι ντρεπομαι να παω στη παραλια, ένιωθα έτσι.

Θυμαμαι οταν ημουν μικρος, αρνιόμουν πεισματικά να κοινωνικοποιηθώ, διοτι ήθελα να με προσεξουν οι γονεις μου. Ηθελα να δουν οτι δεν είμαι κοινωνικός, ήθελα ισως να με λυπηθούν, νομιζω μου άρεσε να με λυπουνται... δεν θυμάμαι καλά γιατί ημουν μικρος. Με το να αποφεύγω τη κοινωνικοποιηση παντως προσπαθουσα έμμεσα να στείλω καποιο μήνυμα στους γονεις μου, να τους τραβηξω τη προσοχή για κάτι..αλλά δε θυμάμαι τι. Μπορεί και να το έκανα για να τους τιμωρήσω, πραγματικά δε ξέρω.


Ένα άλλο αδύναμο σημείο που διακρίνω είναι η πειθαρχεία. Μάλλον η έλλειψη πειθαρχίας. Ζεις συνέχεια στο παρελθόν κ το μέλλον. Λες συνέχεια "όταν ήμουν μικρός.." ή "μακάρι να μπορούσα..., αν...", με το μυαλό σου είσαι παντού εκτός από τούτη την στιγμή. Και βέβαια, θα μου πεις, "μα δεν είναι ωραία τούτη η στιγμή, βαριέμαι, δεν κάνω τίποτα, προτιμώ να κλάψω για το αδικοχαμένο παρελθόν ή για το αδικοχαμένο μέλλον, το τώρα δεν έχει σασπένς". Σε αυτό το σημείο πρέπει να καταλάβεις ότι μόνο το τώρα μπορείς να αλλάξεις, το παρελθόν κ το μέλλον δεν υπάρχουν, στο τώρα πρέπει να επενδύσεις την ενεργειά σου. Σε αυτό το σημείο κολλάει η πειθαρχία! Αν καταφέρεις να πειθαρχήσεις το μυαλό σου να είναι εδώ κ τώρα έχεις κερδίσει το παιχνίδι.

Δηλαδή εδω λες να κοιτάω το τωρα και οχι το μελλον? Μα, οτι πράξη κανω ΤΩΡΑ το κάνω στα πλαισια ενος σχεδίου που έχω για ΑΥΡΙΟ. Όταν πηγαινω ΤΩΡΑ γυμναστηριο το κανω για να ειμαι ΑΥΡΙΟ αδυνατισμένος.

Αν κοιτώ το τώρα τοτε απο που θα αντλήσω ελπίδα για κάτι καλυτερο αύριο?


Το να βρίσκομαι εδώ σημαίνει συγκεντρώνομαι σε αυτό που κάνω κ δεν πετάω στα σύννεφα. Και αυτό θέλει φοβερή πειθαρχία. Απ'ότι κατάλαβα οι γονείς δεν σε πίεσαν ποτέ για κάτι, πάντα υπήρχαν κάπου στο υπόβαθρο κ δεν πολύ ασχολήθηκαν μαζί σου, ζήτημα αν σε ανάγκασαν να κάνεις οτιδήποτε στο σπίτι. Μπορεί κιόλας να σου εξέφραζαν την αγάπη τους έτσι, "οτι θέλει το παιδί". Έτσι ήρθε η αναβλητικότητα, "αφού δεν είναι σημαντικό θα το κάνω αργότερα με το πάσο μου".

Αυτο που γραφεις ισχύει. Οι γονεις μου παντα ελεγαν, πανω κατω, "οτι θελει το παιδι". Με άφηναν να πηγαινω να τρωω συνεχως ανθυγιεινα φαγητα, αρκετες φορες μου ελεγαν οτι δεν πρεπει, και προσπαθουσαν να μου γεμισουν και ενοχες, μου ελεγαν οτι θα ειμαι παχυς και οτι κανει κακο στην υγιεια μου κλπ κλπ αλλά δε θυμαμαι ποτε να ειχαν παρει δραστικό μετρο.

Επισης, κάθε φορα που ηθελαν να με ηρεμησουν με έριχναν στα βιντεογκειμς. Χρησιμοποιουσαν τα βιντεογκειμς οταν ήθελαν να ηρεμησουν ή να κανουν κατι, ποσες φορες θυμάμαι μου ελεγε η μητερα μου "οκ αντε απο'κει παίξε τωρα".

Όλα αυτά ομως δεν θελω να τα θυμαμαι γιατι αν τα θυμηθω και τα αναλύσω τότε απλά θα καταστρέψω τη καλή ανάμνηση και άποψη που έχω για τους γονεις μου....

Το σημαντικό κ το μη σημαντικό μας το ορίζουν οι γονείς με το να μας υποδεικνύουν πράγματα. Προφανώς εσένα σου υπέδειξαν ότι είναι σημαντικό να μην εκφράζεσαι. Γενικά πως είναι η ατμόσφαιρα στο σπίτι? Όλοι είναι θερμοί μεταξύ τους, αγκαλιές κ φιλιά?

(επίσης τα μικρα παιδιά που δεν τα έχουν πειθαρχήσει καθόλου, αναπτύσσουν πολύ θυμό μέσα τους, θυμώνουν με τον εαυτό τους κ τους γύρο, τα αποκαλούν κακομαθημένα, δεν πιστεύω ότι είσαι κακομαθημένο απλά εσύ, πιθανός, να έστρεψες τον θυμό μέσα σου, εναντίον σου, δεν τον εξέφρασες κ συνεχίζεις να τον τρως κ να σε τρώει)

Η ατμοσφαιρα στο σπιτι ειναι αρκετα φιλική προς το μετριο. Δεν ειναι εχθρικη ομως. Παλια υπηρχαν επικες μαχες μεσα στο σπιτι μεταξυ πχ εμου και της αδερφης μου αλλα δεν νομιζω αυτο να επηρεασε σημαντικα το πως εγω μεγάλωσα.
Ο πατερας μου ειδικα ειναι αρκετά νοήμων ανθρωπος και έχουμε συζητήσει μαζί για πολλά πράγματα.

Πειθαρχημενος οχι δεν ημουν, και ουτε κακομαθημένος. Ημουν εσωστρεφης και ηρεμος. Αλλά εκδηλωνομουν ως παιδι αρκετες φορες. Όταν οι γονεις μου ηταν διπλα, σε καποια δεξιωση, η γαμο, ή συγκεντρωση, και παρουσια αλλων παιδιων, πολλες φορες έπαιζα μαζι τους. Όταν ομως επρεπε να κανω κατι μονος μου, να παρω μια πρωτοβουλια μονος μου, πχ στο Δημοτικο μετα τη Τετάρτη δημοτικου, η στο Γυμνάσιο, εκεί αλλαζουν τα πράγματα.

Με ψιλό-σοκάρισες οταν μου ειπες για τον παιδικο προγραμματισμό. Αν και το υποψιαζόμουν, δεν ήξερα οτι υπήρχε κάτι τετοιο. Ίσως οι πηγες σου με βοηθήσουν.

Quote:

---

Originally Posted by Anakin

Ωραια αφου σε καλεσε πριν 3 βδομαδες (προσφατα δλδ) καλεσε τον εσυ η πεσ του να βγειτε δεν περασαν χρονια που δεν τα πατε καθολου, πρεπει να αρχισουμε να αλλαζουμε την ζωη μας τωρα που ειμαστε μικροι πριν φτασουμε τα 30 φιλε, ειμαι κι εγω αντικοινωνικος οπως κι εσυ αλλα αρχιζω και το ψιλοαλλαζω, θελω να παραμεινω λιγο αντικοινωνικος και οχι τοσο οσο ειμαι, κανε κατι τωρα που προλαβαινεις.

---

Λες να το τολμήσω? Να σου πω την αλήθεια ο ξαδερφος μου ειναι γενικα πολύ γκομενιαρης. Στο παρελθον ειχε παρα πολλες σχεσεις αλλα και φιλους. Και ειναι μονο 24 χρονών. Φαντάσου ποσο ομορφα έχει ζησει αυτος.
Αν κανω παρεα με αυτον φοβαμαι να μη με καταλαβει. Εχω μεγαλωσει μαζί του στην ιδια γειτονια και δε θελω να ανακαλυψει οτι ο παλιος του ξαδερφος ειναι ανθρωπος των σπηλαιων.

Επίσης, φοβαμαι μη τον ντροπιασω. Μη τον ξεφτιλίσω έξω. Αν με συστησει σε μια παρέα και εγω πω καμια βλακεία, η γενικα αν δειχνω περιεργος? Δεν θέλω να τον εκθέσω. Θα γυρισουν και θα του πουν "τι περιεργος που ειναι αυτος" και αυτο θα είναι οτι χειροτερο για μενα γιατί και θα ντροπιαστω στα μάτια του και δεν θα θέλει να ξανα βγούμε.

Εχω κάτι κομπλεξ..

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Συμφωνώ μαζί σου. Εύστοχη η παρομοίωση σου!
Μετά δεν αλλάζει τίποτα, απλά ζεις στη ψευδαίσθηση οτι άλλαξες (επειδη κοινωνικοποιήθηκες ή έκανες ψυχοθεραπείες) και οι υποτιθέμενες αλλαγές ειναι μπαλώματα (πραγματα που δεν εκανα πριν λόγω ασχημης ψυχολοογίας πχ μια σπουδή, ένα χόμπι, ενα ταξίδι, σεξ, περισσότερο ομιλητικός κλπ με τα οποια πιστευεις πως καλυψες αυτα που δεν εκανες πριν και σου ελειπαν), μπαλώματα δλδ σε κατι που κατα τα λοιπα εμεινε ακριβως το ίδιο, αφού ο χαρακτηρας στον πυρηνα του παρεμεινε σχεδόν αναλλοίωτος. Ητοι από τις πιθανόν τεραστιες προσπαθειες αλλαγης που κατεβαλες πιθανον να σημειωσες απλα καποιες ασημαντες βελτιώσεις στον πυρηνα του χαρακτηρα όπου εγκειται η αρχή και η ουσία των πάντων στη ζωη σου.

Πότε το δεντρο ειναι εύκαμπτο? Στην παιδική ηλικία, το πολύ αρχές της εφηβικής. Εχεις περιθωριο μέχρι εκει να προλάβεις το κακο που λέγεται ψυχολογικά προβλήματα. Μετά ακολουθούν οι ψυχοθεραπείες σε κάτι που στέριωσε για τα καλα και το μονο που λαμβανεις απο τις ψυχοθεραπειες ειναι συνειδητοποιηση του προβλήματος και υποβοηθιση μεσω της ψυχοθεραπειας απλα για να κανεις τα πιο πάνω μπαλωματα και αλλαγες συμπεριφορας.

Κατα τα λοιπα ήδη εμεινες ο ίδιος. Κατα πασα πιθανοτητα στο εξης ενεκα της συνειδητοποίησης και της προσπαθειας αλλαγης θα βρισκεις τον εαυτο σου να απασχολείται σε νεους τομείς ζωής, ως η εξωτερική διασταση της αλλαγης (έξοδοι, χόμπι, δουλειες, σπουδες) όμως στην ουσία ο πυρηνας του χαρακτηρα σου εμεινα βασικα ο ίδιος. Κι ο καλύτερος τροπος να το διαπιστωνεις αυτό ειναι η ανατροφοδότηση που θα σου δίνουν οι αλλοι, πχ περίπου σου συμπεριφερονται το ίδιο όπως και πριν και σε περιγραφουν ως χαρακτηρα με τους ίδιους χαρακτηρισμούς που σε περιεγραφαν και πριν. Αρα δεν αλλαξες!

Μπορεί να χεις και δικαιο ως προς τα γονιδιακα χαρακτηριστικα, με θυμαμαι με τα προβληματα σε λανθάνουσα κατασταση από το τότε που μπορώ να θυμαμαι στη ζωη μου.

Όπως κι ο Σελτζουκος μισω εκεινους που δεν με προσκαλούσαν ενώ τους εδειχνα πως ημουν δεκτικός και επιζητουσα την παρεα τους, που δεν μου εδιναν την ευκαιρια κι αυτο μου στοιχισε στη ψυχολογια,ς ήτοι σε περιοδους πριν τη συνειδητοποίηση. Καποτε λέω να μην πέσει κανα φονικό αντικείμενο στα χέρια μου επειδή δεν ειναι δυσκολο να φτιαξω λίστα!!

---

Εδώ θα ηθελα να ξεκαθαρισω κάτι στον Ioannis και στον Περαστικο.


Παιδιά, ισως να με πήρατε λιγο λαθος. Λέτε οτι και να αλλάξω, παλι θα μεινω ιδιος. Μα... εγω έχω ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ και ΥΠΕΡΟΧΗ προσωπικότητα. και δε θέλω να την αλλάξω.

Για παράδειγμα, έχω πάντα μια τάση να λέω την αλήθεια και να είμαι ειλικρινής. Έχω πάντα την τάση να βοηθω και να συμπονώ τον άλλον οταν με χρειάζεται. Ειμαι καλος ακροατής, έχω μάθει να ακουω. Θυμάμαι, αν εξαιρέσουμε το γεγονος οτι παιζω σκάκι και διαβάζω ιστορια απο την ηλικια των 13, ότι για ανήλικος είχα ενδιαφέροντα αλλά και σοβαρότητα ενήλικα.
Επίσης, έχω τη τάση να υποστηρίζω ένθερμα κάτι καινούριο, είμαι φιλελευθερος και ανοιχτόμυαλος σε πολλες απόψεις, και μπορω να εκφέρω άποψη για ποικιλα θεματα, απο ιστορια και πολιτικη και διπλωματια μέχρι το ποδόσφαιρο, την επιστήμη και τη μουσικη. Έχω τη δικη μου άποψη για θεματα που αφορουν τη πολιτικη, τη θρησκεια και τη φιλοσοφια. Έχω όραμα και φιλοδοξιες για κάποια πράγματα.
Συνηθίζω να σκέφτομαι θετικα, και συνηθως διέπομαι απο μια κουλτουρα θετικης σκέψης και οπτιμισμού (Μη κοιταται τώρα που κλαίγομαι) Επίσης, μπορω να γινω αρκετά ομιλητικός και κοινωνικος, υπο δυο προϋποθεσεις:

1: Να έχω την διάθεση
2: Να νιώθω άνετα με τη παρέα

Αυτό το απέδειξα όχι μονο στη σχολη που έκανα παρουσιασεις μπροστα απο αρκετο΄κοσμο, αλλά και στο στρατό. Μάλιστα, θυμάμαι, μπορούσα να γίνω τόσο πειστικός και επιβλητικός που ένας ανώτερος μου ήθελε να ειμαι εγω αυτος που έιχε υπηρεσία καθε φορα που γίνονται επιθεωρήσεις εκ μερους ανωτέρων. Για να μην αναφέρω το γεγονος οτι εχω βγει αναφερομενος επειδη ΠΡΟΣΒΑΛΑ ανώτερο. Ειμαι ενας ανθρωπος που δε κωλώνει να τα "χωσει" όταν ειμαι υπο πίεση, ακόμα και αν πρεπει να τα "χωσω" σε κάποιον ανώτερο ή σε καποιον με μεγαλύτερο κοινωνικο "πρεστιζ".

Και αυτο γιατί μέσα μου εχω εντονη την αισθηση της ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ των πραγματων, ειμαι υπερήφανος που εχω αυτη τη προσωπικοτητα και απο εγωισμο και μόνο αρνουμε το παραδειγμα που εδωσε ο περαστικος, ότι δηλαδη απο μικρος εγινα ενα δενρο που γέρνει. ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΔΕΝΔΡΟ που έίναι ισιο και αγέρωχο.

ΟΜΩΣ, αυτό που θέλω να αλλάξω, ειναι οι κακιές συνηθειες που έχω αναπτυξει, και την αλληλεπίδραση μου προς τον εξωτερικό κόσμο, προς την εξωτερικη διασταση της αλλαγης, οπως ειπε ο Ιωαννης.

Ναι μεν εχω αρκετα καλά χαρακτηριστικά, αλλα, δε πιστευω οτι αυτα με κανουν ευτυχισμενο. Η τουλαχιστον, δεν με κάνουν πλεον ευτυχισμενο. Πιστευω οτι εχω τη γενετικη προδιαθεση να είμαι ανθρωπος εξωστρεφης, κοινωνικος κλπ. Τα νιωθω ολα αυτά μεσα μου οτι έτσι επρεπε να ειμαι κανονικα.

Αλλά αντι να γινω κατι τετοιο... εγινα κάτι άλλο. Υπήρξαν διάφοροι εξωτερικοί παράγοντες, που σε συνδυασμό με αναδυόμενους εσωτερικους παραγοντες (πχ παχυσαρκια) με έκαναν αυτο που είμαι.

Δε γινομαστε ολοι αυτο που πρεπει να γινουμε, η που ταιριαζουμε να γινουμε. Ουτε κανουμε ολοι τη δουλειά που πρεπει να κάνουμε. Ούτε παντρευομαστε ολοι τη κοπελα/αγορι που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μας ταιριάζει.

Θέλω να βρω αυτη τη συνδεση με τον 8χρονο εαυτό μου. Τι άλλαξε απο τη Τετάρτη-Πέμπτη δημοτικου (γύρω στα 7-8 χρονών) και άρχισα να διαφοροποιούμαι απο τις μάζες της δικης μου ηλικιας?

Θέλω να βελτιωσω τα αρνητικα της προσωπικοτητας μου γιατι, Ιωαννη, δεν ξερω αν με καταλαβαινεις, εχω φτασει σε ενα σημειο που τα αρνητικα της προσωπικοτητας μου μου κανουν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΚΟ απο οτι καλο μου κάνουν τα θετικα της προσωπικότητας μου.

Για να στο θέσω και αλλιως:

Η βαρύτητα των αρνητικων χαρακτηριστικών της προσωπικοτητας μου ειναι πλέον μεγαλυτερη απο τα θετικα χαρακτηριστικά της προσωπικοτητας μου.

Quote:

---

Originally Posted by elis

αν συνεχισεισ και με πεισεισ οτι η αλλαγη εχει βαθοσ θα σε αποδεχτω αλλα αυτο προυποθετει συζητηση
δε ξερω αν και παλι με ενοεισ
μη γινεσαι πυροβολημενοσ οτι κανεισ το κανεισ για τον εαυτο σου
μη χυνεισ τον κουβα επειδη οι γυρω σου σε εχουν μαθει αλλιωσ
ακομα και γω σε εχω μαθει αλλιωσ
θεσ να αλλαξεισ μαγκια σου αλλα για σενα

---

Ναι.. νομίζω οτι σε καταλαβαίνω. Προσπαθώ. Προσπαθώ να αλλάξω για μένα, και όχι για τους άλλους. Αλλά έχω αποτύχει τόσες φορες που καθε φορα που ξεκινω να αλλάξω το κάνω με λιγο λιγότερη δυναμη και κουραγιο απο την τελευταια φορα.

εσυ αγαπασ τον εαυτο σου εγω δεν τον αγαπω δεν ξερω αν σ λεει κατι αυτο

Quote:

---

Originally Posted by μυσπ

Κουραγιο σου μελος να θυμασαι οτι το παν ειναι να βρεις μια καλη κοπελα για μετεπειτα οικογενεια κ λιγους κ καλους φιλους οι εμπειριες δεν ειναι το παν αυτο το οποιο ειναι το παν ειναι να βρεις καλοπροαιρετους ανθρωπους τωρα σπιτι σου θελω να πω να καλεις την φορα ενα δυο ανθρωπους δεν ειναι αναγκη να εισαι φουλ κοινωνικος καλυτερα λιγες κ ουσιαστικες παρεες παρα μια τεραστια παρεα αγνωστων καλεσε τους κερασε τους ασχολησου με τα προβληματα τους κ θα ειναι περισσοτερο οικεια τα πραγματα μαζι τους μπορεις να πεις κ σε οικεια σου προσωπα να βοηθησουν να γνωρισεις μεσα απο αυτους κοσμο

---

Καλημέρα/Καλησπέρα Μυσπ.

Κοίταξε.... εχω κανει παρεα με άτομα... έχω ασχοληθει εκτενέστερα με προβλήματα τους... αλλά... ποτέ δε γίνεται το κάτι παραπανω.

Για παράδειγμα στο στρατο, ήξερα ενα παιδι που δε τη πάλευε... μίλαγα αρκετο καιρο με αυτον. Ειμασταν καλή "φιλοι" με αυτόν.... άρχισε σε μια φαση να παθαινει καποιου ειδους.... ηπια τρελα/κατάθλιψη, λογω του στρατου. Παρολα αυτα κάθισα μια μερα και του μιλησα.. και του μιλησα με τετοιο τροπο που με κοιταγε στα μάτια και του αναπτέρωσα το ηθικό. Τον ειχα βοηθησει πάρα πολυ αρκετες φορες. Οταν απολυθηκαμε, μου ειπε θα με καλέσει να βγουμε, δε με καλεσε ποτε.

Ειχα εναν παιδικο φιλο που πάντα οταν κατεβαινε στη πολη μου βγαιναμε μαζι. Ηταν και αυτος σαν και μενα. Παχυς, και του αρεσαν τα βιντεογκειμς. Καναμε αρκετα παρεα. Οταν ανεβηκα για Αθηνα να σπουδασω, τη πολη του δηλαδη, με ξέγραψε..

Τι να κάνω λοιπον? Να επιμείνω? Να επιμείνω να κανω παρεα με καποιον και να τον αναγκαζω να βγαινει μαζι μου? Να κανω συνεχως εγω τη πρωτη και τη δευτερη και τη τριτη κινηση? Και αν δεν με θελει για παρεα και τον φέρνω σε δυσκολη θεση? (Δε μιλω για καποιον συγκεκριμενο αλλα γενικα).

Απλά νιωθω οτι οι ανθρωποι, τουλαχιστον οι περισσοτεροι, δεν με θελουν για παρέα..

Οσον αφορα τη κοπέλα, πφφφφφ, καθε φορα που με βλέπω στον καθρεφτη ουτε εγω ο ιδιος δεν θα μου "καθομουν" αν ημουν Γυναικα. Οι Γυναίκες δε πάνε με Ανδρες σαν και μένα.

Πάνε με ανδρες που τουλαχιστον 2-3 χαρακτηριστικα πάνω τους φωνάζουν "'Ανδρας". Δεν μπορω να καταλαβω, υπαρχουν Γυναικες που κανουν σεξ με χοντρους? Και το αντιθετο? Δεν το βρισκουν αηδιαστικό? Τι μέλλον μπορει να εχω εγω σε αυτο το τομεα αν δεν χασω τουλαχιστον αλλα 10-15 κιλά?....

ειμαι σακατεμενοσ ψυχολογικα και σωματικα επειδη ακριβωσ ηθελα να ζησω
τιποτα απο οσα εκανα δε μ βγηκε σε καλο εχω γεμισει με αρνητικεσ εμπειριεσ
και διαφορεσ σκορπιεσ γνωσεισ σε πληροφορω τωρα αισθανθηκα ενα αισθημα ικανοποιησησ
εμαθα μια δουλεια ξερω και πεντε κουβεντεσ να πω τεσπα το μεγαλο μου ονειρο παραμενει ενα παπακι
αντ αυτου εχω ποδηλατο
φιλικα ο κανγκουρασ τησ διπλανησ πορτασ

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Καλημέρα/Καλησπέρα Μυσπ.

Κοίταξε.... εχω κανει παρεα με άτομα... έχω ασχοληθει εκτενέστερα με προβλήματα τους... αλλά... ποτέ δε γίνεται το κάτι παραπανω.

Για παράδειγμα στο στρατο, ήξερα ενα παιδι που δε τη πάλευε... μίλαγα αρκετο καιρο με αυτον. Ειμασταν καλή "φιλοι" με αυτόν.... άρχισε σε μια φαση να παθαινει καποιου ειδους.... ηπια τρελα/κατάθλιψη, λογω του στρατου. Παρολα αυτα κάθισα μια μερα και του μιλησα.. και του μιλησα με τετοιο τροπο που με κοιταγε στα μάτια και του αναπτέρωσα το ηθικό. Τον ειχα βοηθησει πάρα πολυ αρκετες φορες. Οταν απολυθηκαμε, μου ειπε θα με καλέσει να βγουμε, δε με καλεσε ποτε.

Ειχα εναν παιδικο φιλο που πάντα οταν κατεβαινε στη πολη μου βγαιναμε μαζι. Ηταν και αυτος σαν και μενα. Παχυς, και του αρεσαν τα βιντεογκειμς. Καναμε αρκετα παρεα. Οταν ανεβηκα για Αθηνα να σπουδασω, τη πολη του δηλαδη, με ξέγραψε..

Τι να κάνω λοιπον? Να επιμείνω? Να επιμείνω να κανω παρεα με καποιον και να τον αναγκαζω να βγαινει μαζι μου? Να κανω συνεχως εγω τη πρωτη και τη δευτερη και τη τριτη κινηση? Και αν δεν με θελει για παρεα και τον φέρνω σε δυσκολη θεση? (Δε μιλω για καποιον συγκεκριμενο αλλα γενικα).

Απλά νιωθω οτι οι ανθρωποι, τουλαχιστον οι περισσοτεροι, δεν με θελουν για παρέα..

Οσον αφορα τη κοπέλα, πφφφφφ, καθε φορα που με βλέπω στον καθρεφτη ουτε εγω ο ιδιος δεν θα μου "καθομουν" αν ημουν Γυναικα. Οι Γυναίκες δε πάνε με Ανδρες σαν και μένα.

Πάνε με ανδρες που τουλαχιστον 2-3 χαρακτηριστικα πάνω τους φωνάζουν "'Ανδρας". Δεν μπορω να καταλαβω, υπαρχουν Γυναικες που κανουν σεξ με χοντρους? Και το αντιθετο? Δεν το βρισκουν αηδιαστικό? Τι μέλλον μπορει να εχω εγω σε αυτο το τομεα αν δεν χασω τουλαχιστον αλλα 10-15 κιλά?....

---

Αυτό που έχω παρατηρήσει φίλε σελτζουκε ειναι ότι είσαι τρομαχτικά αβουλος εώς και τρομαχτικά παθητικός σε βαθμό κακουργηματος(βασίζομαι στις αναφορές σου)....Περιμένεις από τους γονείς σου να σε ρωτήσουν γιατί δεν κάνεις παρέα με τους άλλους....Περιμενεις από τους καθηγητες σου να σε ρωτησουν γιατι οι συμμαθητες σου δεν σου κανουν παρεα...Περιμενεις από τους γονείς των γνωστών σου να τους ρωτησουν γιατι σε είχαν "γραμμενο"....Κατηγορείς τα κιλά σου(που μαλλον ήρθαν ουρανοκατεβατα ως φαινεται)για το ότι δεν βρισκεις γκομενα... Κατηγορείς τους γνωστούς σου πχ από τον στρατό που μεταξύ τους κάνουν παρέα, εσένα σου λένε ότι θα σε πάρουν(τηλέφωνο, facebook)και ΕΣΥ απλά περιμένεις...Περιμένεις τον γερανό που θα σου φέρει σηκωτή την ωραία γκόμενα επάνω στα πόδια σου και θα σου ζητησει Η ΙΔΙΑ να βγείτε έξω....Από ότι καταλαβα έχεις την μανία να δικαιολογείς κάθε τι που σου έχει συμβεί(μάλλον ΔΕΝ έχει συμβεί)στην ζωή σου με βαση τις πραξεις των άλλων, μετάθεση ευθύνης λοιπόν...Το πιό εύκολο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος...Μην περιμένεις να αλλάξεις σε ο,τιδηποτε με τέτοια νοοτροπία.....

Μήπως τα αρνητικά είναι τελικά στη σκέψη σου? Μήπως προκειται δλδ για τα χαρακτηριστικά αρνητικού περιεχομένου τα οποία προσέδωσες σε σενα τα οποία επέτρεψες να καθορίζουν (έστω στο τωρα) τη στάση σου έναντι των αλλων και γενικά στη ζωή? πχ επικεντρώνεις τη σκεψη σου σε αρνητικά σου χαρακτηριστικά, γυροφερνεις σ' αυτα, τα αναγαγεις σε επίκεντρο με έντονο το στοιχειο της υπερβολής.
Μήπως οι συνθήκες της ζωης σου τωρα (ανεργία, έλλειψη φιλων/παρέας εκει που ζεις) είναι ο λόγος που σε ωθουν να σκεφτεσαι αρνητικά? διότι η αδράνεια τρέφει τον αρνητικό τροπο σκέψης.

Όταν ειμαστε σε χαλια ψυχολογική κατασταση ενας καλος τροπος αντιμετωπισης της ειναι η επανακληση στη μνημη μας, συνεπως η ανατροφοδοτηση της σκεψης μας, με όλα εκεινα τα θετικά μας χαρακτηριστικά, με όλα όσα έχουμε επιτυχει στη ζωη μας, σαν όλα αυτα που μας περιεγραψες δλδ! Αυτο όχι μονο ενισχύει και αλλάζει τη ψυχολογια μας αλλά και μας ωθει στο να δρασουμε, στο να βρουμε διεξόδους.

Την κατασταση που περιγραφεις καποτε τη βιωση, ητοι να καθομαι στο σπιτι χωρις να εχω κατι να κανω, σ αυτο συνεβαλλε το ότι δεν ειχα καταστασλάξει καπου επαγγελματικά και δυστυχως όπως και εσυ δεν ειχα φιλους/παρεες. Το τελευταιο ειναι θεμα να βρεις τα καταλληλα για σενα ατομα, αυτους με τους οποιους πρωτα θα επικοινωνεις και μετα θα παιρνας καλα κι όχι με τον καθενα που θα τον παρακαλας κι απλα θα εισαι μαζι του. Δες και λιγο το θεμα σχεση διοτι τα χαρακτηριστικα σου που μας περιεγραψες (αν όντως ετσι έχουν) βοηθούν σ' αυτη την κατευθυνση.

Έχεις κάτσει και έχεις γράψει πολλά ρε φίλε. Δυσκολεύτηκα λίγο να τα μαζέψω στο μυαλό μου.

Αν μπορούσες να κάνεις κάτι αυτή τη στιγμή από όλα όσα γράφεις (και "τσουβαλιάζεις" λίγο-πολύ) στο αρχικό σου μήνυμα, τί θα ήταν (πες οτι δεν θα υπάρχει αλληλεπίδραση της τωρινής σου κατάστασης με αυτό).

Ακούγεσαι πολύ για άνθρωπος της συνήθειας (είτε καλή είναι αυτή, είτε κακή), συγκρίνεις τον εαυτό σου όπου βρεθείς και όπου σταθείς και νομίζω οτι το οικογενειακό σου περιβάλλον, σε βοηθάει παρα πολύ να συνεχίζεις να θρέφεις τα θέματά σου. Κάνουν τα στραβά μάτια, είναι απασχολημένοι με την επιβίωση, δεν τους νοιάζει, δεν έχουν τον τρόπο..., εσύ ξέρεις.
Αν αύριο (χτύπα ξύλο), έχανες την οικογένειά σου, πιστεύεις οτι θα συνέχιζες να σκέφτεσαι και να ενεργείς το ίδιο όπως κάνεις τώρα ή οχι;

δε θελω να ανακαλυψει οτι ο παλιος του ξαδερφος ειναι ανθρωπος των σπηλαιων.

Δεν εισαι ανθρωπος των σπηλαιων εισαι απλα πιο κλειστος χαρακτηρας

Επίσης, φοβαμαι μη τον ντροπιασω. Μη τον ξεφτιλίσω έξω. Αν με συστησει σε μια παρέα και εγω πω καμια βλακεία, η γενικα αν δειχνω περιεργος? Δεν θέλω να τον εκθέσω. Θα γυρισουν και θα του πουν "τι περιεργος που ειναι αυτος" και αυτο θα είναι οτι χειροτερο για μενα γιατί και θα ντροπιαστω στα μάτια του και δεν θα θέλει να ξανα βγούμε.

Αυτο που περιγραφεις λεγεται κοινωνικη φοβια την εχω κι εγω, δεν θα τον ξεφτυλισεις αμα βγεις εξω, αυτο που θα δειξεις ειναι οτι εισαι χαμηλων τονων που το πολυ πολυ αυτο να πουνε και οι αλλοι οχι οτι εισαι τοσο περιεργος οσο νομιζεις, κανονιστε και γρηγορα σιγα σιγα θα μαθεις να επικοινωνεις, πρωτα καλεσε τον σπιτι σου αραξτε και πες του να κανονισετε να βγειτε μια μερα, μην χανεις χρονο καντο και τωρα αν μπορεις και μην ανησυχεις ολοι οταν βγαινουν με μια παρεα πρωτη φορα και δεν την ξερουν περιπου σαν εσενα ειναι, κανε ενα βημα κατι ειναι και αυτο καντο γρηγορα ομως

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Η αλήθεια ειναι οτι δεν τρωω για να τιμωρησω τον εαυτο μου.... αλλα γιατι εχω εθιστεί στο κακο φαγητο. ΕΚΤΟΣ και αν το υποσυνειδητο μου παίζει μεγαλυτερο ρόλο απο οτι εγω φαντάζομαι.
Με ψιλό-σοκάρισες οταν μου ειπες για τον παιδικο προγραμματισμό. Αν και το υποψιαζόμουν, δεν ήξερα οτι υπήρχε κάτι τετοιο.

---

Αχ και να ξερες πόσα ασυνείδητα πράγματα κάνουμε στην καθημερινότητά μας... θα τρόμαζες!!! Όταν γεννηθήκαμε ήμασταν άγραφος σκληρός δίσκος, στη συνέχεια γράψαμε εκεί ότι βλέπαμε γύρο μας, δηλαδή τους γονείς μας πρώτα-πρώτα! Περάσαμε από μηδέν φίλτρο αυτά που μας δώσανε, σχηματίσαμε ένα στρεβλό πρίσμα (γιατί προφανώς οι γονείς μας δεν είχαν λύσει τα ψυχολογικά τους) και συνεχίζουμε να βλέπουμε κ να δρούμε μεσα απο αυτό το πρίσμα, προσθέτοντας κ άλλες στρεβλές επιστρόσεις πάνω στα γυαλιά μας γιατι κουτουλάμε εδώ κ εκεί! Και κουτουλάμε εδώ κ κεί γιατί αποκτήσαμε λανθασμένους αλγορίθμους συμπεριφοράς. Ένα τέτοιος αλγόριθμος είναι η "αντικοινωνικότητα", γιατί είναι λανθασμένος? γιατί σε κάνει δυστυχισμένο, δηλαδή η πραγματικότητα σου λέει "όπα φίλε εδώ τοίχος, μην βαράς το κεφάλι σου, θα πονέσεις". Εσύ όμως εκεί! Από κάποιο πείσμα στους γονείς σου, από κάποια απόφαση που πήρες σε παιδική ηλικία, από κάποιο γεγονός που ούτε καν το θυμάσαι τώρα, αποφάσισες ότι απο δω και μπρος θα είσαι αντικοινωνικός. Πέρασε καιρός, αλλά ως τίμια παιδιά πάντα κρατάμε τις αποφάσεις μας, συνεχίζεις να είσαι αντικοινωνικός και έχεις βρεθεί με πολλά χτυπήματα στο κεφάλι για να αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι πάει στραβά.

Πιστεψέ με όλοι έχουμε αναπτύξει αλγορίθμους συμπεριφοράς που μας δυσκολεύουν την ζωή, άλλοι λιγότερους άλλοι περισσότερους. Άπλα όταν κάποιος έχει την άγνοια των αλγορίθμων συμπεριφοράς του, συνηθίζει να κατηγορεί τους άλλους, ρίχνει το φταίξιμο αλλού, δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του για ότι του συμβαίνει, γιατί δεν καταλαβαίνει πόσο στρεβλό είναι το πρίσμα του και πόσο λανθασμένα μέσα από αυτό σκέφτεται κ πράτει. πχ. Όταν σε ένα λαβύρινθο πάρεις το λάθος δρόμο (χωρίς να το ξέρεις βέβαια) είναι σίγουρο ότι θα καταλήξεις σε αδιέξοδο (κοινός βρίσκω τοίχο)! Έγινε ένα λάθος στην αρχή και συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε το λάθος αυτό.

Το κακό είναι ότι οι άνθρωποι είναι ζώα της συνήθειας! Ότι έχουμε συνηθίσει αυτό κ θα ζητάμε. Και το ΚΑΛΟ είναι ότι είμαστε ζώα της συνήθειας, αν συνηθίσουμε να μην το ζητάμε - δεν θα το ζητάμε! Αν έχουμε συνηθίσει να τρώμε γρήγορα το ίδιο εύκολο είναι να συνηθίσουμε να τρόμε αργά, οι μελέτες έχουν αποδείξει ότι χρειάζονται 21 μέρες για να στερεωθεί μια συνήθεια! Κανε ένα πείραμα, βάλε στον εαυτό σου να κάνει κάτι για 21 μέρες, πχ να ξυπνάς στις 7 το πρωί καθε μέρα, ή να πίνεις ένα ποτήρι νερό με άδειο στομάχι. Θα δεις ότι μετά από 21 μέρες θα τα κάνεις αυτά στον αυτόματο, δεν θα σκεφτεσαι καν το τι κάνεις. Λοιπόν μπορούμε να μάθουμε τον εαυτό μας με κάποιες καλές συνήθειες και να αντικαταστήσουμε, αυτό είναι αλήθεια.

Έλα όμως που το φαγητό δεν είναι συνήθεια! Είναι μια ανάγκη. Δεν μπορείς να πεις οτι τρώω υγιεινά για δύο βδομάδες κ αυτό ήταν! Είναι πιο σύνθετα τα πράγματα εκεί. Επίσης παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχολογία στο θέμα του φαγητού.
Ούτε μπορείς να πεις από αύριο θα συνηθίσω να είμαι πειθαρχημένος, κοινωνικός, αισιόδοξος κλπ, για τον απλό λόγο ότι οι αλγόριθμοι συμπεριφοράς δεν είναι απλά συνήθειες, είναι πολύ-σύνθετες λειτουργίες του ΕΙΝΑΙ μας, και συνήθως βρίσκονται εκεί που δεν μπορούμε να τις φτάσουμε συνειδητά, δεν είναι εύκολο να τις αντιληφθούμε μιας κ βρίσκονται στο ασυνείδητο κ το υποσυνείδητο. Γιαυτό κ πάμε σε κάποιον ειδικό, για να μας τα υποδείξει κ να τα δούμε. Το βασικό είναι να αντιληφθούμε την ρίζα του προβλήματος κ όχι το πρόβλημα καθαυτό.

Εσύ λες ότι το πρόβλημα σου είναι τα περιττά κιλά, το πάχος κ το κακό φαγητό. Κ λες, αν δεν ήταν αυτό θα ήμουν καλύτερα, όμως τα περιττά κιλά δεν είναι κάτι που σου έτυχε από την μια στιγμή στην άλλη, δεν ήταν ατύχημα, είναι αποτέλεσμα κάποιον ψυχολογικών σου διεργασιών. Κάτι έγινε μέσα σου κ άρχισες να συμπεριφέρεσαι έτσι ώστε να πάρεις τα κιλά. Ίσως, λέω ίσως, μια υπόθεση κάνω για να σου δείξω το πως μπορεί να εξελίχθηκαν τα πράγματα, πιο πάνω γράφεις:

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Θυμαμαι οταν ημουν μικρος, αρνιόμουν πεισματικά να κοινωνικοποιηθώ, διοτι ήθελα να με προσεξουν οι γονεις μου. Ηθελα να δουν οτι δεν είμαι κοινωνικός, ήθελα ισως να με λυπηθούν, νομιζω μου άρεσε να με λυπουνται... δεν θυμάμαι καλά γιατί ημουν μικρος. Με το να αποφεύγω τη κοινωνικοποιηση παντως προσπαθουσα έμμεσα να στείλω καποιο μήνυμα στους γονεις μου, να τους τραβηξω τη προσοχή για κάτι..αλλά δε θυμάμαι τι. Μπορεί και να το έκανα για να τους τιμωρήσω, πραγματικά δε ξέρω.

---

Ένα σενάριο είναι οι γονείς του μικρού Σελτζούκου να μην του έδιναν όση προσοχή χρειαζόταν, να τον παραμελούσαν κατα την γνώμη του, και σε κάποια στιγμή αποφάσισε ότι θα τους δείξει αυτός! Θα τους κάνει να τον προσέξουν! Δεν ήταν όμως φασαριόζικο παιδάκι, δεν ήθελε να παίρνει την προσοχή από φωνές και ξύλο. Οπότε κατέφυγε σε άλλες μεθόδους, θα έκανε τους γονείς του να τον λυπούνται, όπου μεταφράζεται θα κάνω κακό στον εαυτό μου, θα αποκτήσω αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, θα τους βασανίσω με ενοχές γιατί αυτοί είναι υπεύθυνοι για μένα, οι γονείς με την σειρά τους υποκινούμενοι από ενοχές έδιναν την προσοχή τους που εκφραζόταν στο να λυπούνται τον μικρό Σελτζούκο. Φυσικά κ άρεσε στον μικρο Σελτζούκο να τον λυπούνται αφού μόνο με αυτό το τρόπο έπαιρνε αυτό που ζήταγε. Μια υποσυνείδητη σκέψη του μπορεί να ήτανε "θα γίνω μεγάλος, τόσο μεγάλος που δεν θα μπορούν να μην με προσέξουν".

Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά που ανέπτυξε ο Σελτζούκος ήταν να αντικοινωνικοποιηθεί, θα κατέπνιγε την ανάγκη να παίζει με τα υπόλοιπα παιδάκια αλλά θα κέρδιζε (χρυσάφι) την προσοχή των γονιών. Κατέληξε ένας φαύλος κύκλος, να τιμωρεί τους γονείς με το να κάνει κακό στον εαυτό του, οι γονείς τον λυπόντουσαν κ διαιώνιζαν με αυτό το τρόπο την λάθος συμπεριφορά του, επειδή είχαν τύψεις δεν του έβαζαν ποτέ όρια, παρά μόνο ξεστόμιζαν ενοχικές παρατηρήσεις για τα κιλά του, γεμίζοντας τον Σελτζούκο με ενοχές για τα ανθυγιεινά φαγητά, αλλά μετά ξανά αισθανόντουσαν τύψεις για αυτά που έλεγαν και έτσι δεν έπαιρναν ποτέ μέτρα για να σταματήσουν την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Σελτζούκου.

Έτσι ο Σελτζούκος κατέληξε να τιμωρεί τον αυτό του για να τιμωρεί τους γονείς του. Τώρα μπορεί να μην το συνειδητοποιείς τι αποφάσεις πήρες ως μικρό παιδί, αλλά σίγουρα βαδίζεις συμφώνα με αυτές. Όταν κάποιος κλείνεται στον εαυτό του δεν εκφράζεται στον έξω κόσμο τότε μαζεύεται ένα τεράστιο αποθεματικό συναισθημάτων που δεν βρίσκουν διέξοδο, βασικά η καταπίεση αυτή προσπαθεί να βρει διέξοδο, βρίσκει διέξοδο στο φαγητό (στην περίπτωσή σου, κάποιος άλλος πιο καταστροφικός να βρίσκει διέξοδο στα ξυράφια, ναρκωτικά, αλκοόλ κτλ) και στην αυτοκαταστροφή. Γιαυτό σου έγραψα στο πρώτο ποστ ότι τρως για να τιμωρήσεις τον εαυτό σου.

Με όλα αυτά που σου γράφω θέλω να σου πω ότι το προβλημά σου δεν είναι η εμφάνιση σου αλλά κάτι πιο βαθύ στην ψυχολογία σου, στον προγραμματισμό σου, στους αλγορίθμους συμπεριφοράς που ανέπτυξες. Εκεί πρέπει να εστιάσεις.

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Δηλαδή εδω λες να κοιτάω το τωρα και οχι το μελλον? Μα, οτι πράξη κανω ΤΩΡΑ το κάνω στα πλαισια ενος σχεδίου που έχω για ΑΥΡΙΟ. Όταν πηγαινω ΤΩΡΑ γυμναστηριο το κανω για να ειμαι ΑΥΡΙΟ αδυνατισμένος.

---

Αυτό που θέλω να σου πω είναι όταν πας ΤΩΡΑ στο γυμναστήριο και το κάνεις για να είσαι ΑΥΡΙΟ αδυνατισμένος, ζεις στην εικονική πραγματικότητα του αύριο που την έχεις πλάσει όπως την θέλεις εσύ, και δεν απολαμβάνεις το παρόν που κάνεις γυμναστική, δεν δίνεις την ενεργεία σου στο τώρα, δεν κάνεις γυμναστική για την γυμναστική. Κάνεις γυμναστική για χιλίους άλλους λόγους που έχεις πλάσει στο μυαλό σου και μετά απορείς γιατί τα παρατάς, γιατί η γυμναστική δεν αποδίδει? Αφού την κάνεις με το ζόρι και για λάθος λόγους, είναι δυνατόν να μην τα παρατήσεις? Βρες μια γυμναστική που να την απολαμβάνεις που να σε φέρνει στο τώρα κ όχι στο αύριο. Κατά την γνώμη μου το απλό γυμναστήριο είναι πολύ βαρετό, έχω βρει όμως ότι μου αρέσει ο χορός και γράφτηκα σε σχολή χορού. Είμαι πολύ χαρούμενη όταν χορεύω, ευγνωμονώ τον αυτό μου που το κάνει αυτό, σαν μπόνους λαμβάνω γυμνασμένο σώμα. Σαν μπόνους όμως! Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.

Μόνο αν κάνεις γυμναστική στο όνομα της γυμναστικής θα έχεις τα σχετικά μπονουσάκια. Αυτή είναι η μαγεία του τώρα!

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Αν κοιτώ το τώρα τοτε απο που θα αντλήσω ελπίδα για κάτι καλυτερο αύριο?

---

Αν κοιτάς το τώρα δεν θα χρειάζεσαι να αντλείς ελπίδες για το αύριο, γιατί απλούστατα το αύριο θα έρθει αύριο. Αν ζεις συνέχεια με ελπίδες για το αύριο, απελάσεις τον εαυτό σου από τις ευθύνες του τώρα, δεν παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου στο σήμερα γιατί ελπίζεις ότι κάτι θα αλλάξει αύριο. Κ φυσικά συνηθίζουμε να ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους, αυτή είναι η αλήθεια της ελπίδας.

Αλλά η πίστη είναι άλλο πράγμα! Λέμε πιστεύω στον εαυτό μου. Δεν λέμε ποτέ ελπίζω στον εαυτό μου, ακούγεται κ λιγάκι αστείο, έτσι δεν είναι? Το "πιστεύω" έχει άλλη δυναμική, είναι σαν ένα είδος υποσυνείδητης γνώσης. Είναι σαν να είμαστε βέβαιοι για κάτι που πιστεύουνε, ενώ η ελπίδα χωράει τον φόβο της αποτυχίας κ της αβεβαιότητας. Βασικά όταν λέμε "Πιστεύω ότι θα πετύχω" εννοούμε ότι 90% είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχουμε, ενώ όταν λέμε "Ελπίζω ότι θα πετύχω" είμαστε 90% σίγουροι για το αντίθετο.

Πίστεψε στον εαυτό σου, στηρίξου στον εαυτό σου (κ θα δεις θα σε στηρίξει κ αυτός), κάνε πράγματα θετικά για τον εαυτό σου σήμερα και άσε τις ελπίδες για το αύριο, ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ :) Δεν χρειάζεται να αντλείς ελπίδες για αύριο αν είσαι ικανοποιημένος σήμερα. Αυτό το σκεπτικό προσπαθώ να σου περάσω.

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Επισης, κάθε φορα που ηθελαν να με ηρεμησουν με έριχναν στα βιντεογκειμς. Χρησιμοποιουσαν τα βιντεογκειμς οταν ήθελαν να ηρεμησουν ή να κανουν κατι, ποσες φορες θυμάμαι μου ελεγε η μητερα μου "οκ αντε απο'κει παίξε τωρα".

---

Εμμ έχεις μάθει να ζεις στην εικονική πραγματικότητα από μικρός, την έκανες placebo. Και ιδού τα αποτελέσματα! Δεν ξέρεις πως να ζεις στην πραγματική πραγματικότητα, όπου χρειάζεται να αντιμετωπίσεις πραγματικά προβλήματα και πραγματικούς ανθρώπους. Αλλά ποτέ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ! Μπορεί στην αρχή να σου φανούν βουνό, αλλά με την πίστη στον εαυτό σου θα κάνεις θαύματα! Όπως έκαναν κ άλλοι πριν από σένα! Κ ψάχνοντας μπορείς να βρεις πολλά τέτοια παραδείγματα. Δες το παράδειγμα του Νικ Βούισιτς.

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Όλα αυτά ομως δεν θελω να τα θυμαμαι γιατι αν τα θυμηθω και τα αναλύσω τότε απλά θα καταστρέψω τη καλή ανάμνηση και άποψη που έχω για τους γονεις μου....

---

Τι σημαίνει δεν θέλω να καταστρέψω την καλή ανάμνηση για τους γονείς μου??? Να συνεχίζω να ζω με μια ψεύτικη αντίληψη των γονιών μου? Και από την στιγμή που οι γονείς μου ήταν άψογοι άρα δεν έκαναν λάθη όσο ήμουν μικρός, άρα το παρελθόν μου είναι εντάξει, άρα δεν χρειάζεται να το ξεσκαλίζω, άρα δεν χρειάζεται να κάνω τίποτε γιαυτο ? Το επόμενο ερώτημα είναι: άραγε τι να μου φταίει στο παρόν???? Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές σκαλίζουν το παρελθόν! Εκεί έχει θαφτεί ο θησαυρός.

Τους γονείς σου πρέπει να τους αποδεχτείς όπως πραγματικά είναι, με τα σκατά τους κ με τα καλά τους! Κανείς δεν είναι τέλειος κ δεν έχουμε τέτοια απαίτηση από κανέναν. Ναι έκαναν λάθη, μας προγραμμάτισαν με Α, Β τρόπο μας έμαθαν Α,Β πράγματα, από κει και πέρα είμαστε αυτόνομες προσωπικότητες! Έχουμε χίλιες επιλογές στην διάθεση μας. Μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, μπορούμε να δουλέψουμε τον εαυτό μας - κανείς δεν μας έκοψε αυτό το δικαίωμα, δεν είμαστε καταδικασμένοι εκτός αν πιστεύουμε ακράδαντα ότι είμαστε καταδικασμένοι. ΟΛΑ μα ΟΛΑ είναι στα χέρια μας.

Ψάξου λοιπόν και σταμάτα τον φαύλο κύκλο! Εγώ πιστεύω σε ΣΕΝΑ, ξέρω ότι μπορείς να τα καταφέρεις! Όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε είναι από τα κρυφά ταλέντα που αποκτάμε όταν γεννιόμαστε άνθρωποι :)

Quote:

---

Originally Posted by Aeriko

Αν κοιτάς το τώρα δεν θα χρειάζεσαι να αντλείς ελπίδες για το αύριο, γιατί απλούστατα το αύριο θα έρθει αύριο. Αν ζεις συνέχεια με ελπίδες για το αύριο, απελάσεις τον εαυτό σου από τις ευθύνες του τώρα, δεν παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου στο σήμερα γιατί ελπίζεις ότι κάτι θα αλλάξει αύριο. Κ φυσικά συνηθίζουμε να ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους, αυτή είναι η αλήθεια της ελπίδας.

Αλλά η πίστη είναι άλλο πράγμα! Λέμε πιστεύω στον εαυτό μου. Δεν λέμε ποτέ ελπίζω στον εαυτό μου, ακούγεται κ λιγάκι αστείο, έτσι δεν είναι? Το "πιστεύω" έχει άλλη δυναμική, είναι σαν ένα είδος υποσυνείδητης γνώσης. Είναι σαν να είμαστε βέβαιοι για κάτι που πιστεύουνε, ενώ η ελπίδα χωράει τον φόβο της αποτυχίας κ της αβεβαιότητας. Βασικά όταν λέμε "Πιστεύω ότι θα πετύχω" εννοούμε ότι 90% είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχουμε, ενώ όταν λέμε "Ελπίζω ότι θα πετύχω" είμαστε 90% σίγουροι για το αντίθετο.

Πίστεψε στον εαυτό σου, στηρίξου στον εαυτό σου (κ θα δεις θα σε στηρίξει κ αυτός), κάνε πράγματα θετικά για τον εαυτό σου σήμερα και άσε τις ελπίδες για το αύριο, ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ :) Δεν χρειάζεται να αντλείς ελπίδες για αύριο αν είσαι ικανοποιημένος σήμερα. Αυτό το σκεπτικό προσπαθώ να σου περάσω.




Εμμ έχεις μάθει να ζεις στην εικονική πραγματικότητα από μικρός, την έκανες placebo. Και ιδού τα αποτελέσματα! Δεν ξέρεις πως να ζεις στην πραγματική πραγματικότητα, όπου χρειάζεται να αντιμετωπίσεις πραγματικά προβλήματα και πραγματικούς ανθρώπους. Αλλά ποτέ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ! Μπορεί στην αρχή να σου φανούν βουνό, αλλά με την πίστη στον εαυτό σου θα κάνεις θαύματα! Όπως έκαναν κ άλλοι πριν από σένα! Κ ψάχνοντας μπορείς να βρεις πολλά τέτοια παραδείγματα. Δες το παράδειγμα του Νικ Βούισιτς.



Τι σημαίνει δεν θέλω να καταστρέψω την καλή ανάμνηση για τους γονείς μου??? Να συνεχίζω να ζω με μια ψεύτικη αντίληψη των γονιών μου? Και από την στιγμή που οι γονείς μου ήταν άψογοι άρα δεν έκαναν λάθη όσο ήμουν μικρός, άρα το παρελθόν μου είναι εντάξει, άρα δεν χρειάζεται να το ξεσκαλίζω, άρα δεν χρειάζεται να κάνω τίποτε γιαυτο ? Το επόμενο ερώτημα είναι: άραγε τι να μου φταίει στο παρόν???? Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές σκαλίζουν το παρελθόν! Εκεί έχει θαφτεί ο θησαυρός.

Τους γονείς σου πρέπει να τους αποδεχτείς όπως πραγματικά είναι, με τα σκατά τους κ με τα καλά τους! Κανείς δεν είναι τέλειος κ δεν έχουμε τέτοια απαίτηση από κανέναν. Ναι έκαναν λάθη, μας προγραμμάτισαν με Α, Β τρόπο μας έμαθαν Α,Β πράγματα, από κει και πέρα είμαστε αυτόνομες προσωπικότητες! Έχουμε χίλιες επιλογές στην διάθεση μας. Μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, μπορούμε να δουλέψουμε τον εαυτό μας - κανείς δεν μας έκοψε αυτό το δικαίωμα, δεν είμαστε καταδικασμένοι εκτός αν πιστεύουμε ακράδαντα ότι είμαστε καταδικασμένοι. ΟΛΑ μα ΟΛΑ είναι στα χέρια μας.

Ψάξου λοιπόν και σταμάτα τον φαύλο κύκλο! Εγώ πιστεύω σε ΣΕΝΑ, ξέρω ότι μπορείς να τα καταφέρεις! Όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε είναι από τα κρυφά ταλέντα που αποκτάμε όταν γεννιόμαστε άνθρωποι :)

---

Στο πρώτο σκελος, οταν μιλησα για το αύριο εννοούσα ενα visualisation. Αν δεν σκέφτομαι το πως θα είμαι αυριο με βαση τις πραξεις του τώρα, τοτε χάνω λιγο τον λόγο που κάνω τωρα αυτό που κάνω. Κατά τα άλλα συμφωνων με αυτα που λες.

Στο δεύτερο σκέλος, λες οτι εχω μάθει να ζω σε μια εικονική πραγματικότητα απο μικρός. Λες να ισχύει κάτι τέτοιο? Για αυτό ισως δεν ειμαι συνειδητοποιημένος σε κάποια πράγματα? Ίσως για αυτο να μην έχω συνειδητοποιήσει κάποια προβλήματα, όπως η ανεργία κλπ κλπ?

Ενώ ειναι αλήθεια οτι εχω πιασει πολλές φορες τον εαυτο μου να κάνει daydreaming, δηλαδη να φαντασιωνεται το πως θα ειναι στο μέλλον, εχουν υπάρξει εξίσου αρκετες φορες που έχω κάνει προσπαθειες για να κανω αυτες τις φαντασιωσεις πραγματικότητα. Καποιες απο αυτες ήταν να προσπαθησω πιο σκληρά στη σχολή για να βγαλω καλυτερους βαθμους, να πάω Ισπανικα (αλλο αν τα σταμάτησα :( ), να πάπω γυμναστήριο, να κάνω διατροφή κλπ. Νομίζω εδώ εχεις δίκιο.

Τον Βουισιτς τον είδα. Ο τυπος έχει κάνει απίστευτα πράγματα, έχει παντρευτει μια πανέμορφη Ασιάτισα και έχουν κανει παιδι. Πραγματικά αυτος μου έδωσε κίνητρο, αν τα κατάφερε αυτος, τότε φαντάσου τι μπορουμε να καταφερουμε εμείς. Ακόμα ομως δεν έχω δει καποια δίαλεξη του.


Στο τρίτο σκέλος, όπως είπα μέχρι πριν 2-3 χρόνια συνηθιζά να θεωρώ μονο τον εαυτό μου υπευθυνο. Καθώς σκάλιζα το παρελθον μου για να δω τι πήγε λαθος είδα οτι και οι γονεις μου είχαν μεγαλο μερίδιο ευθυνης. Δεν θέλω ομως να το σκαλισω περισσότερο γιατι δεν θέλω να αρχισω να νιώθω μισος και θυμό για τους γονεις και να αρχίσω να τους κατηγορώ.

Δέχομαι οτι με προγραμμάτισαν λάθος, και δέχομαι οτι είμαι ανεξάρτητη προσωπικότητα, αλλά πως μπορει το δεύτεορ να νικήσει το πρώτο? Πως δηλαδη μπορεί η ανεξάρτητη προσωπικότητα να νικησει εναν προγραμματισμο 15 ολόκληρων χρόνων?

Ο φαυλος κυκλος που έχω πεσει ειναι ο κυκλος κουραγιο -> αυτοπεποιθηση -> προσπαθεια -> μερικη επιτυχια -> αποτυχία. Δηλαδή πάντα όταν ξεκινουσα μια προσπαθεια, απο τα πρωτα βηματα μου στο γυμναστηριο στο Γυμνάσιο μέχρι τώρα, πάντα στο τελος αποτύγχαναν. Όλες αυτες οι αποτυχιες έχουν συσσωρευτεί τόσο πολυ μέσα μου, που κάθε φορά που ξεκινω μια νεα προσπαθεια θέλω λιγο περισσοτερο κουράγιο και θέληση απο πριν..

Quote:

---

Originally Posted by Aeriko

Και κουτουλάμε εδώ κ κεί γιατί αποκτήσαμε λανθασμένους αλγορίθμους συμπεριφοράς. Ένα τέτοιος αλγόριθμος είναι η "αντικοινωνικότητα", γιατί είναι λανθασμένος? γιατί σε κάνει δυστυχισμένο, δηλαδή η πραγματικότητα σου λέει "όπα φίλε εδώ τοίχος, μην βαράς το κεφάλι σου, θα πονέσεις". Εσύ όμως εκεί! Από κάποιο πείσμα στους γονείς σου, από κάποια απόφαση που πήρες σε παιδική ηλικία, από κάποιο γεγονός που ούτε καν το θυμάσαι τώρα, αποφάσισες ότι απο δω και μπρος θα είσαι αντικοινωνικός. Πέρασε καιρός, αλλά ως τίμια παιδιά πάντα κρατάμε τις αποφάσεις μας, συνεχίζεις να είσαι αντικοινωνικός και έχεις βρεθεί με πολλά χτυπήματα στο κεφάλι για να αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι πάει στραβά.

---

Νομίζω αυτή η πρώτη παράγραφος τα λέει ολα. Διάβασα το κείμενο σου και δεύτερη φορά, για να εμπεδώσω αυτά που έγραψες. Είναι αλήθεια οτι καθώς γεννιόμαστε δεν έχουμε συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς και πατέντες καθημερινότητας, ούτε διάφορες τάσεις και συνήθειες. Τα χτίζουμε απο μικρά παιδιά, και σιγά - σιγά αυτά στερεώνονται ώστε όσο μεγαλώνουμε τόσο μεγαλώνει το επιπεδο δυσκολιας αλλαγής των συγκεκριμένων συνηθειών/αλγορίθμων.

Επιπροσθέτως, ο άνθρωπος πάντα ήταν ενα κοινωνικό ζωο, επιστημονικά τεκμηριομένο γεγονός.


Κανε ένα πείραμα, βάλε στον εαυτό σου να κάνει κάτι για 21 μέρες, πχ να ξυπνάς στις 7 το πρωί καθε μέρα, ή να πίνεις ένα ποτήρι νερό με άδειο στομάχι. Θα δεις ότι μετά από 21 μέρες θα τα κάνεις αυτά στον αυτόματο, δεν θα σκεφτεσαι καν το τι κάνεις. Λοιπόν μπορούμε να μάθουμε τον εαυτό μας με κάποιες καλές συνήθειες και να αντικαταστήσουμε, αυτό είναι αλήθεια.

Χε χε σε εμένα το λες? 9 μήνες στο στρατό και μου ήταν απολύτως φυσιολογικό να σηκώνομαι κάθε μέρα στις 6, όπως και απολύτως φυσιολογικό να κοιμάμαι 3-4 ώρες μέσο όρο κάθε βράδυ. Είναι αλήθεια οτι χτίζεις μια συνήθεια μέσω της επιμονης, αλλά να προσθέσω οτι όσο πιο δύσκολη είναι αυτή η συνήθεια, τόσο πιο εύκολα μπορεί να σπάσει.

Η κατανάλωση ενος ποτηριού νερού την ημέρα με άδειο στομάχι είναι μια σχετικά εύκολη πράξη, λίγο ευκολότερη απο το να βλέπεις ένα επεισόδιο Game Of Thrones καθημερινά, είναι όμως σχετικα εύκολες πράξεις άρα και η συνήθεια είναι ευκολη.

Από την άλλη, το γύμναστηριο δεν είναι ευκολη πράξη. Έχει κούραση, έχει πόνο, έχει έντονα συναισθήματα, κυρίως αρνητικά, οπότε είναι ευκολότερο να σπάσεις αυτή τη συνήθεια ακόμα και αν την κάνεις όχι για 21 ημέρες, αλλά για 21 εβδομάδες. Πάντα στο υποσυνείδητο θα υπάρχει αυτό το μικρό διαβολάκι, δημιουργημένο απο τους λανθασμένους παιδικους αλγόριθμους, που θα προσπαθει να σε πείσει να μη πας γυμναστήριο, γιατί η ζωή που πας να χτίσεις, δηλαδή μια υγιεινή ζωή, είναι αντίθετη απο αυτό που ειχες μαθει εσυ και το υποσυνείδητο σου τόσα χρονια, δηλαδή μια ανθυγιεινή ζωή.

Έλα όμως που το φαγητό δεν είναι συνήθεια! Είναι μια ανάγκη. Δεν μπορείς να πεις οτι τρώω υγιεινά για δύο βδομάδες κ αυτό ήταν! Είναι πιο σύνθετα τα πράγματα εκεί. Επίσης παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχολογία στο θέμα του φαγητού.
Ούτε μπορείς να πεις από αύριο θα συνηθίσω να είμαι πειθαρχημένος, κοινωνικός, αισιόδοξος κλπ, για τον απλό λόγο ότι οι αλγόριθμοι συμπεριφοράς δεν είναι απλά συνήθειες, είναι πολύ-σύνθετες λειτουργίες του ΕΙΝΑΙ μας, και συνήθως βρίσκονται εκεί που δεν μπορούμε να τις φτάσουμε συνειδητά, δεν είναι εύκολο να τις αντιληφθούμε μιας κ βρίσκονται στο ασυνείδητο κ το υποσυνείδητο. Γιαυτό κ πάμε σε κάποιον ειδικό, για να μας τα υποδείξει κ να τα δούμε. Το βασικό είναι να αντιληφθούμε την ρίζα του προβλήματος κ όχι το πρόβλημα καθαυτό.

Όταν ημουν σε μικρότερη ηλικία, θεωρούσα οτι το "απο αυριο" είναι η μαγική λεξη. Πάντα έλεγα οτι θα κάνω κάτι απο αυριο. Απο αυριο θα αδυνατίσω, απο αύριο θα αρχισω να διαβάζω, απο αύριο θα μιλώ περισσότερο, απο 10 - 20 ετών ειμαι σιγουρος οτι πρεπει, συνειδητά ή υποσυνείδητα, να είχα πει περισσότερα απο 500 "απο αυριο" στη ζωή μου. Φαντάζομαι αυτό το "απο αυριο" είναι άλλη μια μέθοδος που επιστράτευσε το υποσυνείδητο για να με κρατήσει σταθερό στο παιδικό προγραμματισμό και στις αρνητικές συνήθειες. Το θέμα ειναι, οτι, καθως εγω θυμάμαι οταν ημουν μικρός, πραγματικά ΠΙΣΤΕΥΑ οτι όντως "απο αυριο" θα αλλάξω, ακόμα και οταν στο παρελθον είχα αναβάλλει τόσες πολλές φορες τη ζωη μου "για αύριο".

Στο τέλος τι κατάφερα? Κατάφερα να αναβάλω ΟΛΗ μου τη ζωή, απο τα πιο απλά στα πιο σύνθετα πράγματα, "για αύριο".

Μίζερο.



Ένα σενάριο είναι οι γονείς του μικρού Σελτζούκου να μην του έδιναν όση προσοχή χρειαζόταν, να τον παραμελούσαν κατα την γνώμη του, και σε κάποια στιγμή αποφάσισε ότι θα τους δείξει αυτός! Θα τους κάνει να τον προσέξουν! Δεν ήταν όμως φασαριόζικο παιδάκι, δεν ήθελε να παίρνει την προσοχή από φωνές και ξύλο. Οπότε κατέφυγε σε άλλες μεθόδους, θα έκανε τους γονείς του να τον λυπούνται, όπου μεταφράζεται θα κάνω κακό στον εαυτό μου, θα αποκτήσω αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, θα τους βασανίσω με ενοχές γιατί αυτοί είναι υπεύθυνοι για μένα, οι γονείς με την σειρά τους υποκινούμενοι από ενοχές έδιναν την προσοχή τους που εκφραζόταν στο να λυπούνται τον μικρό Σελτζούκο. Φυσικά κ άρεσε στον μικρο Σελτζούκο να τον λυπούνται αφού μόνο με αυτό το τρόπο έπαιρνε αυτό που ζήταγε. Μια υποσυνείδητη σκέψη του μπορεί να ήτανε "θα γίνω μεγάλος, τόσο μεγάλος που δεν θα μπορούν να μην με προσέξουν".

Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά που ανέπτυξε ο Σελτζούκος ήταν να αντικοινωνικοποιηθεί, θα κατέπνιγε την ανάγκη να παίζει με τα υπόλοιπα παιδάκια αλλά θα κέρδιζε (χρυσάφι) την προσοχή των γονιών. Κατέληξε ένας φαύλος κύκλος, να τιμωρεί τους γονείς με το να κάνει κακό στον εαυτό του, οι γονείς τον λυπόντουσαν κ διαιώνιζαν με αυτό το τρόπο την λάθος συμπεριφορά του, επειδή είχαν τύψεις δεν του έβαζαν ποτέ όρια, παρά μόνο ξεστόμιζαν ενοχικές παρατηρήσεις για τα κιλά του, γεμίζοντας τον Σελτζούκο με ενοχές για τα ανθυγιεινά φαγητά, αλλά μετά ξανά αισθανόντουσαν τύψεις για αυτά που έλεγαν και έτσι δεν έπαιρναν ποτέ μέτρα για να σταματήσουν την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Σελτζούκου.

Έτσι ο Σελτζούκος κατέληξε να τιμωρεί τον αυτό του για να τιμωρεί τους γονείς του. Τώρα μπορεί να μην το συνειδητοποιείς τι αποφάσεις πήρες ως μικρό παιδί, αλλά σίγουρα βαδίζεις συμφώνα με αυτές. Όταν κάποιος κλείνεται στον εαυτό του δεν εκφράζεται στον έξω κόσμο τότε μαζεύεται ένα τεράστιο αποθεματικό συναισθημάτων που δεν βρίσκουν διέξοδο, βασικά η καταπίεση αυτή προσπαθεί να βρει διέξοδο, βρίσκει διέξοδο στο φαγητό (στην περίπτωσή σου, κάποιος άλλος πιο καταστροφικός να βρίσκει διέξοδο στα ξυράφια, ναρκωτικά, αλκοόλ κτλ) και στην αυτοκαταστροφή. Γιαυτό σου έγραψα στο πρώτο ποστ ότι τρως για να τιμωρήσεις τον εαυτό σου.

Με όλα αυτά που σου γράφω θέλω να σου πω ότι το προβλημά σου δεν είναι η εμφάνιση σου αλλά κάτι πιο βαθύ στην ψυχολογία σου, στον προγραμματισμό σου, στους αλγορίθμους συμπεριφοράς που ανέπτυξες. Εκεί πρέπει να εστιάσεις.

Ναι... καθώς διάβαζα το κείμενο σου προσπαθούσα να σκεφτώ κατά πόσο τελικά έχουν μερίδιο ευθύνης και οι γονείς μου. Ο πατέρας μου μου έχει πει οτι πάντα αναβάλω τη ζωή μου για όταν θα αδυνατίσω. Θυμάμαι σε μικρή ηλικία με είχε γράψει σε κάποιο σώμα...προσκόπων. Εγώ γκρίνιαζα και μετά απο λίγο καιρό έφυγα. Θυμάμαι αυτό το έκανα ΠΑΛΙ για να τραβήξω τη προσοχή του. Είναι αλήθεια οτι ποτέ δεν έβαλαν περιορισμούς. Και αν έβαζαν, είμαι βεβαιος οτι έβρισκα τρόπο να τους παρακάμπτω. Ίσως να θεωρούσαν οτι με το να με κριτικάρουν για τα κιλά και για την ακοινώνητη ζωή μου και θα με κάνουν να ενεργοποιηθώ. Πιστεύω οτι αν έκαναν κάποια προσπάθεια, αυτή δεν ήταν αρκετή, ή δεν είχε σωστές βάσεις.

Το κείμενο που γράφεις θεωρώ οτι εκφράζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τι έγινε. Πράγματι, δεν ήμουν φασαριόζικο παιδάκι, και ποτέ δεν κατεφευγα σε ξύλο και φωνες, οπως λες. Οπότε μπορει να κατέφυγα στο να κάνω τους γονεις μου να με λυπούνται. Είναι μια αστεία ιστορία έτσι οπως τη περιγράφεις τόσο παραστατικά, αλλά συγχρόνως θλιβερή οταν συνειδητοποιείς οτι ειναι πραγματική και ισχύει.



Αυτό που θέλω να σου πω είναι όταν πας ΤΩΡΑ στο γυμναστήριο και το κάνεις για να είσαι ΑΥΡΙΟ αδυνατισμένος, ζεις στην εικονική πραγματικότητα του αύριο που την έχεις πλάσει όπως την θέλεις εσύ, και δεν απολαμβάνεις το παρόν που κάνεις γυμναστική, δεν δίνεις την ενεργεία σου στο τώρα, δεν κάνεις γυμναστική για την γυμναστική. Κάνεις γυμναστική για χιλίους άλλους λόγους που έχεις πλάσει στο μυαλό σου και μετά απορείς γιατί τα παρατάς, γιατί η γυμναστική δεν αποδίδει? Αφού την κάνεις με το ζόρι και για λάθος λόγους, είναι δυνατόν να μην τα παρατήσεις? Βρες μια γυμναστική που να την απολαμβάνεις που να σε φέρνει στο τώρα κ όχι στο αύριο. Κατά την γνώμη μου το απλό γυμναστήριο είναι πολύ βαρετό, έχω βρει όμως ότι μου αρέσει ο χορός και γράφτηκα σε σχολή χορού. Είμαι πολύ χαρούμενη όταν χορεύω, ευγνωμονώ τον αυτό μου που το κάνει αυτό, σαν μπόνους λαμβάνω γυμνασμένο σώμα. Σαν μπόνους όμως! Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.

Μόνο αν κάνεις γυμναστική στο όνομα της γυμναστικής θα έχεις τα σχετικά μπονουσάκια. Αυτή είναι η μαγεία του τώρα!


Εσύ δίνεις μια άλλη οπτική αντιμετώπισης του γυμναστηρίου, που με προβληματιζει. Η αλήθεια είναι οτι δε τη κάνω με το ζόρι, την απολαμβάνω, απλά έχω δώσει προτεραιότητα στο μυαλό μου στο οτι κάνω γυμναστική για το μέλλον. Ίσως να υπολείπομαι και αντίστοιχης συναισθηματικής νοημοσύνης για να αγαπήσω τόσο πολύ τη γυμναστική. Ίσως εσύ να έχεις πάθος μέσα σου για αυτό που κάνεις ενώ εγώ να μην το έχω. Η γυμναστική μου αρέσει όταν κάνω βάρη και λοιπές ασκησεις αντίστασης. Και αυτό το είδα προσφατα, που είδα τους μύες να αναπτύσσονται και να ανεβάζω κιλά στα βάρη (το μπονους που λέγαμε ). Αλλά οταν έχει να κάνει με αερόβιο, δηλαδή αδυνάτισμα, αυτό είναι το λιγότερο απολαυστικό μέρος της γυμναστικης.

Στο μόνο που διαφωνω είναι ο λογος που τρώω. Μπορεί παλια να έτρωγα όντως για να τιμωρήσω.. τους γονεις μου. Αλλά πλέον δεν αισθάνομαι την ανάγκη να τους τιμωρησω. Μάλλον τρώω λογω εθισμού. Όχι πραγματικου εθισμου, καθώς απο πλευρα καθαρης ιατρικής δεν είμαι εθισμενος σε τιποτα. Μιλώ για συναισθηματικό εθισμό.

Πολύ χαίρομαι που είσαι τόσο ανοιχτόμυαλος άνθρωπος και έπιασες με την μια όλα όσα προσπαθούσα να σου μεταφέρω. Εγώ ήθελα να σου δώσω ένα ερέθισμα για να αρχίσεις να ψάχνεσαι μόνος σου και από τα σχόλιά σου κατάλαβα ότι έχεις πιάσει την ουσία και το προχώρησες παραπέρα! Χρησιμοποίησες και λέξεις όπως "συναισθηματική νοημοσύνη", που για περισσότερους είναι άγνωστες, που δείχνει ότι ψάχνεσαι. Και όποιος ψάχνει βρίσκει, και εγώ στο ψάξιμο είμαι :)