Printable View
Μ\' αρέσει όπως το περιγράφεις!!! Κι εδώ κολλάει και η ισορροπία που έλεγα πρίν. Σαν το ζογκλέρ που παίζει με πολλα μπαλάκια και φροντίζει να μην του πέσει κανένα κάτω!Quote:
Originally posted by Kleiw
Αυτο μάλλον εννοώ και εγω .........
Προφανώς και δεν είσαι απλά εξωτερικός παρατηρητής , απλά πρέπει να αφήσεις χώρο και στην παρατήρηση και στο συναίσθημα ............και του άλλου και του εαυτού σου .............
:)
Η προσωπική μου αποψη είναι πως η ενσυναίσθηση λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο τόσο σε μια φιλική σχέση όσο και σε μια σχέση θεραπευτή- θεραπευόμενου (από την καρέκλα του ψυχολόγου δηλαδή)
Για να υπάρξει ενσυναίσθηση θα πρέπει βέβαια να υπάρχει η γνησιότητα, όπως ήδη αναφέρθηκε, και από τους δύο εμπλεκόμενους. Και αυτή η γνησιότητα σημαίνει να αποδέχεται ο καθένας τον εαυτό του, να αποβάλλει όλα τα προσωπεία που χρησιμοποιεί (που λέγαμε και στο \"Θέατρο Ζωής\") να συνειδητοποιεί και να αποδέχεται τα συναισθήματα και τις εμπειρίες του. Να είναι δηλαδή αυθεντικός, διάφανος και ειλικρινής απέναντι στον άλλον.
Συγκεκριμένα, ο ψυχολόγος ή ο εκάστοτε φίλος που πάιζει το ρόλο του ψυχολόγου στη φιλική σχέση, για να πετύχει την ενσυναίσθηση πρέπει να βρει το νόημα πίσω από αυτό που ακούει από τον άλλον σε μια δεδομένη στιγμή. Να \"διαβάσει ανάμεσα στις λέξεις\" δηλαδή και να το κοινοποιήσει αυτό και στον άλλον με κάποιο τρόπο. Όχι απαραίτητα με λόγια αλλά ακόμη και με μια ματιά, με τη γλώσσα του σώματος.
Για παράδειγμα, εγώ το αντιλαμβάνομαι ως εξής:
Βγαίνω για καφέ με την καλύτερή μου φίλη. Αυτή είναι άνθρωπος που δεν ανοίγεται πολύ, δεν βάζει βιτρίνα το τι νιώθει και πρέπει να σκαλίσω πολύ βαθιά για να το καταλάβω (ή τουλάχιστον αυτό χρειαζόταν να κάνω πριν μάθω ότι έτσι πρέπι να την αντιμετωπίζω) κάποια στιγμή πετάει ένα ξεκάρφωτο:
\"Χθες είδα την.....στο τάδε μαγαζί .Ξέρεις ότι είχα να τη δω από τότε που μαλώσαμε, έτσι? Εσύ τι έκανες χθες?Πού πήγες?\"
Και ΒΕΒΑΙΑ δεν περιμένει να της απαντήσω τι έκανα χθες. Δεν θέλει να μάθει που πήγα αλλά θέλει να καταλάβω τι ένιωσε όταν είδε την τάδε, που είχε να τη δει από τότε που μάλωσαν. Και θελει επίσης να καταλάβω και πώς ένιωσε αυτή όταν την είδε. και θέλει να μην τη ρωτήσω ίσως στα ίσια αλλά να της αφήσω χώρο να μου πει από μόνη της αυτά που θέλει. Εκείνη την ώρα ξέρω ότι αν τη ρωτήσω \"και πώς ένιωσες? θυμώμένη μάλλον, ε?\" το έχω χάσει το παιχνίδι. Δεν προκειται να μου απαντήσει \"ναι\" ακόμη κι αν ψοφάει να το πει.
Ο άλλος πάντα χρειάζεται το χώρο του για να αναπνέει, να μπορεί να κινείται χωρίς να νιώθει πως είναι ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ. και για να γίνω πιο ξεκάθαρη...Θέλουμε να μπορούμε να μιλάμε ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ότι αυτός που μας ακούει δεν μας ακούει μέσα από τις δικές του σκέψεις, αλλά προσπαθεί να μας άκούσει μέσα από τις δικές μας.
Σε κάτι τέτοιες καταστάσεις, και όχι μόνο, χρειάζεται να μπορόύμε να κοιτάξουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του συνομιλητή μας. Και ακόμη καλύτερο είναι όταν μπορούμε πάντα να το κάνουμε αυτό.
Πιστεύω πώς τόσο η σχέση ψυχολόγου- πελάτη, όσο και μια απλή διαπροσωπική σχέση, βασίζονται σε μια βαθύτερη φιλική σχέση. Και έχω την εντύπωση ότι αυτές οι φιλίες στις οποίες οι συντελεστές της λειτουργούν με ενσυναίσθηση, είναι οι πιο βαθιές και πετυχημένες. Πρέπει να εδραιωθεί μια σχέση επμπιστοσύνης, ασφάλειας και ειλικρίνειας για να δουλέψουν ΟΛΕΣ οι σχέσεις, ερωτικές, φιλικές, θεραπευτικές κ.ο.κ.
Αλλά, επίσης, έχω και μια άποψη που δεν είμαι σίγουρη αν είναι σωστή.Και θα ήθελα τη γνώμη σας.
Για να πετύχουμε αυτή τη γνησιότητα, την αυθεντικότητα και τη συμφωνία με τον εαυτο μας (δηλαδή, αφήνω τον άλλον να γνωρίσει πού βρίσκομαι συναισθηματικά και, όπως είπε ο Νίκος, αποφασίζω αν θέλω να επικοινωνήσω αυτά τα συναισθήματα και με ποιο τρόπο θα το κάνω) Έχω την εντύπωση όμως για να πετύχουμε αυτή τη γνησιότητα πρέπει να δουλέψουμε πρώτα σοβαρά με τον εαυτό μας, να αποδεχθούμε τον \"εαυτό\" μας και να ωριμάσουμε.
Είναι σωστό αυτό, έτσι δεν είναι?
Πρέπει να μάθω τον εαυτό μου, να τον αποδεχτώ και μόνο τότε θα είμαι αρκετά διάφανη, ειλικρινής και αυθεντική ώστε να καταφέρω να βοηθήσω τον άλλον, να τον κατανοήσω και να τον αποδεχτώ, να του δώσω ένα \"προτυπο\" για να πετύχει κι αυτός την αυθεντικότητα και τη διαφάνεις απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Έτσι δεν είναι?
Νομίζω οτι δεν μπορείς να δώσεις στον άλλον κάτι που δεν έχεις πρώτα δώσει στον εαυτό σου. Πιστεύω οτι όσο περισσότερο κατορθώνει κανείς να προσφέρει αυτός ο ίδιος στον εαυτό του ενσυναίσθηση, αυθεντικότητα και αποδοχή, τόσο περισσότερο θα γίνεται ικανός να την προσφέρει και στους άλλους. Για μένα είναι μια διαδικασία που δεν έχει τέλος.
και για μένα η ενσυναίσθηση αποτελεί σημαντική συνθήκη μέσα στην ψυχοθεραπευτική σχέση. προσωπικά με καλύπτουν αρκετά οι απαντήσεις του ΝίκουD σχετικά με το θέμα.και στις διαπροσωπικές σχέσεις είναι καλό να υπάρχει.
αυτό όμως που με προβλημάτισε liberchild στο ερώτημα σου είναι οτι δείχνεις να θες να την \"εφαρμόζεις\" και στις διαπροσωπικές σου σχέσεις. προσωπικά δε συμφωνώ με αυτό. ή τουλάχιστον να το κάνεις πάντα.
κάτσε να το θέσω πιο σωστά για να βγει κάποια άκρη.
θεωρώ ότι σε κάποιες περιπτωσεις είναι καλό να λειτουργούμε έτσι στις διαπροσωπικές μας, αλλά τις περισσότερες όχι.
στην ψυχοθεραπεία βλέπουμε το συναίσθημα του πελάτη και έχουμε επίγνωση του δικού μας συναισθηματος και διαλέγουμε εάν θα το επικοινωνήσουμε ή όχι στον πελάτη μας. στις διαπροσωπικές μας σχέσεις θεωρώ ότι τις περισσότερες φορες πρέπει να το επικοινωνούμε.
με άλλα λόγια ζήσε το συναίσθημα σου και αστο να βγει. ζήσε τις σχέσεις σου με τους άλλους σαν να μην ήσουν ποτε ψυχολόγος. ζήστην αυθεντική όπως είναι. προσωπικά πιστευώ ότι θα κερδίσεις πιο πολλά από να μπλοκάρεσαι μέσα στο ρόλο του ψυχολόγου με τις φίλες και τους φίλους ή το χειρότερο με την ερωτική σου σχέση.
ασε το θυμό, τη θλίψη, τον έρωτα να σε πλημμυρίσει...είναι σημαντική εμπειρία.
......... και ελευθερία .
Φυσικά και δεν μπορούμε να παίζουμε συνέχεια τον ψυχολόγο στις σχέσεις μας ....... αυτό που πρέπει είναι να είμαστε ανθρώπινοι ....... και ο άνθρωπος πότε έχει την Α συμπεριφορά , πότε την Β , πότε την Γ ........... (και τα γράμματα της ΑΒ δεν επαρκούν για την αρίθμηση)
Ο άνθρωπος που φτιάχνει εναν ιδανικο ρόλο και τον παίζει καθημερινά , καταπιέζεται ....
Ελευθερος πρέπει να επιλέγει την εκάστοτε φορά το κουστούμι του ....... και να το αλλάξει στη μέση της σκηνής ή να το σκίζει , ανάλογα με την επιλογή του .........
Ομως , μέσα στην φύση μας είναι και η επικοινωνία ......... δεν κάνουμε σε κανέναν χάρη ........
Και εξηγώ ( απαντώντας στον προβληματισμό σου Ειρηνέτα ) :
Δεν θεωρώ οτι πρέπει να είμαστε οι ίδιοι ώριμοι , για να βοηθήσουμε .......
Μπορεί η διαδικασία να είναι αμφίδρομη ......... και τότε την απολαμβάνουμε και οι δυο καλύτερα, γιατί και οι δύο δίνουμε και παίρνουμε ........
Τα λάθη και οι ατέλειες, που θα υπάρξουν , είναι τίποτα μπροστά στα οφέλη και στο δέσιμο που δημιουργείται με το άλλο μέλος της ομάδας ........ εμπιστευόμαστε καλύτερα αυτόν που μας εμπιστευεται και νιώθουμε περισσότερη ασφάλεια όταν είμαστε μαζί με τον άλλον στην ίδια διαδικασία ............
Ολα είναι πιο φυσιολογικά και δεν φοβόμαστε την κρίση , την ανωτερότητα του άλλου .......
Είχα μια φίλη που πορευόμασταν μαζι και το γλυκό έδεσε ..... ακόμη η θύμιση της γευσης του είναι παρούσα .....
Αργότερα είχα φίλη , που είχε πολλά προβλήματα και μου έδωσε ρόλο ψυχολόγου και προσπάθησα με την σειρά μου να την βοηθήσω ......... αλλα το γλυκό δεν έδεσε, διότι δεν με ένιωσε αρκετά κοντά της .......... δεν ήμουν στην ίδια φάση και παρολη την διάθεση μου να βοηθήσω, συναισθηματικά δεν παιρνούσα τα ίδια και αυτό πίστευε οτι ήταν απαραίτητο για να την καταλάβω και να μην κρίνω * ....... για να ρίξει τις άμυνες της , να νιώσει ασφάλεια και να έχουμε επικοινωνία ........
Είχε προσπαθήσει να πάει και σε ψυχολόγο ..... αλλα και αυτόν τον απέρριψε .........
* νομίζω οτι πανω απο όλα αυτό φοβότανε ........ παρόλο που δεν έκανα κρίσεις ........... απλά έγω ήμουν καλά και εκείνη όχι ........