Δεν αντέχω άλλο τους γονείς μου!!!!!!!!!!!!

Moonlight δεν μπορώ να δουλέψω 8ωρο, με τίποτα. Τα 'χα σκεφτεί αλλιώς με τα λεφτά, αφού όλο αυτά σκέφτομαι, γιατί το 8ωρο μου φαίνεται βασανιστικό...........ξέρεις τι είναι να έχεις προβλήματα και να δουλεύεις κιόλας 8ωρο, δηλαδή να είσαι όλη τη μέρα σε ένταση; Κάπως αλλιώς το είχα σκεφτεί αλλά προϋποθέτει ότι θα φύγω από το σπίτι σύντομα. Και εξάλλου για να μαζέψω λεφτά για να φύγω για ένα χρόνο πχ, πρέπει να δουλεύω ένα χρόνο είτε με τον τρόπο που σκέφτομαι εγώ είτε με τον δικό σου. Αν θες το συζητάμε σε μηνύματα. Οπότε δεν με συμφέρει αυτή η λύση, μόνο αυτή που είχα σκεφτεί που σου λέω εγώ. Αλλά είναι και το άλλο......θα με αφήσουν να φύγω από το σπίτι ή θα φωνάξουν την αστυνομία; Βασικά η αλήθεια είναι ότι επειδή με γράφουν και δεν τους νοιάζει που είμαι δυστυχισμένη και επειδή έχω μπουχτήσει που δεν έχω ένα αγόρι τους τη λέω φωναχτά και γι'αυτό με εκβιάζουν........Δεν μ' έχουν εκβιάσει πολλές φορές αλλά είμαι σίγουρη ότι μπορεί να το κάνουν αν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο......Είχα μπλέξει με κάποιον που δεν τον ήθελαν στο παρελθόν και τελικά είχαν δίκιο και γι'αυτό φοβούνται να μείνω μόνη μου και δεν θα με αφήσουν μάλλον όσο και αν ονειρεύομαι εγώ. Το συζήτησα και με μια κοπέλα που έχει παρόμοια προβλήματα και όντως επειδή η κοινωνία είναι χάλια παίζει να ξαναπέσω σε πολλά τέτοια άτομα αν ζήσω μόνη μου, γι'αυτό τους είπα (άλλη λύση) να μετακομίσουμε κάπου που μ' αρέσει κιόλας σε δύο σπίτια μικρότερα από αυτό που μένουμε οι γονείς μου πάνω εγώ κάτω πχ. Αλλά ούτε αυτό ήθελαν, μου λένε είναι δύσκολο να γίνει αυτό. Επιπλέον να δουλέψω όσο το σκέφτομαι δεν έχω το κουράγιο, για δουλέψτε κι εσείς ρε παιδιά με χάλια διάθεση! Γίνεται; Και μ' ένα σωρό προβλήματα.....άσε που δεν υπάρχουν δουλειές.........Αν ήταν όλα τόσο εύκολα θα το είχα κάνει!!!!! Αν δεν ήμουν σε κάποιο ψυχιατρείο τώρα, είναι αδιέξοδη η κατάσταση........με τη δουλειά μία το σκέφτομαι μία φοβάμαι!!!! Είμαι σε πολύ χάλια ψυχολογική κατάσταση, προχθές ήθελα να αυτοκτονήσω, αλλά δεν θα το έκανα, μόνο αν είχα κάποιο όπλο αλλά που να το βρω.
Σεβάκι δεν είναι όπως τα λες.......δεν υπάρχουν δουλειές αλλά και να έβρισκα θα ήταν χάλια....θα με έκανε ότι ήθελε το αφεντικό........δεν ζούμε πλέον σε καλές εποχές ούτε βρήκα δουλειά στο δημόσιο!
John αν και σε άλλα θέματα διαφωνούσα μαζί σου και έλεγα θα μου πεις κάτι επικριτικό, έμεινα έκπληκτη από την απάντησή σου, θα 'θελα να διατηρήσω την ανωνυμία μου αν δεν σε πειράζει, έχεις δίκιο σε όλα όμως σχεδόν.

pillow δεν διαφωνώ καθόλου όμως μπορείς να αρχίσεις από κάτι μικρό και δύσκολο αλλά σιγά σιγά θα αρχίζεις να τα πας καλύτερα και ποτέ δεν ξες μπορεί να βρεις μια καλύτερη δουλειά...εντάξει και το δημόσιο πίστεψέ με δεν είναι και ότι καλύτερο.... Απλά άρχισε με κάτι στην αρχή θα είναι δύσκολο αλλά μετά θα είναι καλύτερο από το τίποτε...θα σε βοηθήσει και στην υγεία σου μια δουλειά...

Σ' ευχαριστώ Σεβάκι αλλά αυτό που λες, είναι όντως δύσκολο να ξεκινήσω κάτι και πως το κάνω αυτό όπως λέει και ο John χωρίς υποστήριξη;

Δεν αμφιβάλλω καθόλου πως πρέπει να έχεις και υποστήριξη στην αρχή αλλά πιστεύω πως αν δουν οι γονείς σου ότι αρχίζεις σιγά σιγά να ενδιαφέρεσαι δηλαδή να ψάχνεις για δουλειά κτλ τότε θα σε βοηθήσουν γονείς είναι πάντα βοηθάν τα παιδιά τους...

γεια σου pillow, θέλω να σου κάνω δυό ερωτήσεις καταρχήν και εφόσον δεν γίνομαι αδιάκριτη: πρώτο, τι ηλικία έχεις και δεύτερο γιατί οι γονείς σου θέλουν να σε βάλουν στο ψυχιατρείο όπως λες?

Σεβάκι δεν νομίζω να με βοηθήσουνε, δεν νομίζω να θέλουν να δουλέψω πόσο μάλλον να βρω σπίτι να νοικιάσω, οπότε δεν θα υπάρχει υποστήριξη. Είναι και το άλλο, μπαίνω κάθε μέρα για να ψάξω για δουλειά και δεν υπάρχει κάτι! Αλλά και από την άλλη φοβάμαι...

Μαμα δεν μπορώ να πω την ηλικία μου, είμαι πάνω από 20 πάντως, οι γονείς μου θέλουν να με βάλουν στο ψυχιατρείο επειδή δεν με αντέχουν άλλο, ούτε εγώ τους αντέχω βέβαια, όπως είπα και πιο πάνω τους φωνάζω επειδή δεν αντέχω να είμαι μόνη μου να μην έχω κανέναν ούτε ένα αγόρι ούτε καν αυτούς αφού με γράφουν και με καταπιέζουν σε 1-2 θέματα. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πάντα ο φόβος ή να μην ξαναμπλέξω με τον πρώην μου που δεν άξιζε ή να μπλέξω με καναν άλλον σαν κι αυτόν, δεν ξέρω τι φοβούνται από τα δύο.

Δεν γίνεται να λένε ότι κουράστηκαν μαζί σου και να θέλουν έτσι απλά να σε παρατήσουν σε κανένα ψυχιατρείο...θα σε βοηθήσουν και αν όχι ζήτα από καμιά φίλη ή από κανέναν άλλο που ξες ότι θα σε βοηθήσει προσωρινά έστω...όσο για την δουλειά είναι δύσκολο να βρεις αλλά αν είσαι καλή με πολλές ικανότητες θα βρεις και ας μην είναι και τόσο καλή. Ο άνθρωπος στην ανάγκη μπορεί να κάνει τα πάντα...όμως τι φοβάσαι?

βρε pillow, δεν μπορεί κανένας να βάλει κανέναν στο ψυχιατρείο, έτσι απλά επειδή δεν τον αντέχει... μήπως έχεις κάποιο σχετικό πρόβλημα υγείας και οι γονείς σου πιστεύουν ότι δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στην καθημερινότητα χωρίς αυτούς? τη γνωρίζω καλά αυτή την κατάσταση, έχω γιό 17 χρόνων με σύνδρομο άσπεργκερ... σ' ένα χρόνο ενηλικιώνεται και τελειώνει το σχολείο... θα τον στηρίξω να φύγει και να κάνει μια αυτόνομη ζωή, αλλά οι πιθανότητες να τα καταφέρει μόνος του δεν είναι και πάρα πολλές... ειδικά στις μέρες μας, όπου άνθρωποι πραγματικά αυτόνομοι και καλά εφοδιασμένοι δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι λόγω ανεργίας και αναγκάζονται να ξαναγυρίσουν στα πατρικά τους και που η κοινωνική πρόνοια είναι ανύπαρκτη σχεδόν... το πρόβλημα δεν είναι εύκολο και πραγματικά δεν αρκεί η θέληση για να το λύσεις... δεν είναι όμως μόνο δικό σου, αφορά πολύ κόσμο...

απλά προσπαθώ να σου πω, να μην κατηγορείς τον εαυτό σου, ούτε και τους γονείς... δεν είναι απαραίτητο να φταίει κάποιος από σας... βλέπεις κάποιον γιατρό ή "ειδικό"?

Σεβάκι γίνεται αλλά όχι για μόνιμα, για λίγο φαντάζομαι ότι εννοούν. Δεν έχω φίλες ούτε έχω δουλέψει ποτέ να αποκτήσω δεξιότητες. Φοβάμαι ότι θα είναι δύσκολα, ότι δεν θα αντέξω, αφού δεν θα έχω καμία υποστήριξη, ότι θα με προσβάλλουν αφεντικό και πελάτες..
Μαμα υπάρχει πρόβλημα, το έχω δηλώσει κι εδώ, απλά εμένα οι γονείς μου δεν θέλουν να 'χω αυτονομία επειδή δεν μ' εμπιστεύονται. Το ξέρω ότι δεν αρκεί η θέληση, όπως και σ' όλα τα προβλήματα που έχω..

pillow μην φοβάσαι θα έχεις στην αρχή υποστήριξη από τους γονείς σου εγώ αυτί πιστεύω... Όσο για το αφεντικό και αυτά που λες μην φοβάσαι πρέπει να έχεις αυτοπεποιθηση και δεν πρέπει να αφήσεις το αφεντικό σου να σε προσβάλλει ή οτιδήποτε αν γίνει που εντάξει δεν το νομίζω. Θέλει θάρρος και υπομονή στην αρχή πρέπει να στηριχτεις στις δυνάμεις και όλα θα πάνε καλά καλή τύχη από εμένα!!!

Σεβάκι μου τα λες πολύ θετικά τα πράγματα. Το θέμα είναι ότι δεν έχω αυτοπεποίθηση ούτε είχα ποτέ και το πληρώνω παντού, στις σχέσεις μου, στην εύρεση ή διατήρηση εργασίας, κτλ. Πάντα σχεδόν τα αφεντικά προσβάλλουν, είναι πιο πιθανό απ' το να μη σε προσβάλλουν. Αλλά αν έχεις αυτοπεποίθηση βοηθάει, πως γίνεται να έχεις όμως; Ίσως δεν θέλω να στηριχθώ στις δυνάμεις μου, ίσως φοβάμαι δεν ξέρω κι εγώ τι αλλά δεν θα τ' αντέξω να με ρίξουν κι άλλο, ήδη έχω τον εαυτό μου πολύ χαμηλά. Οι γονείς μου δεν υπάρχει περίπτωση να με υποστηρίξουν, δεν είμαι 15 χρονών....και δεν θέλουν και να φύγω κιόλας.

Quote:

---

Originally Posted by pillow

Moonlight δεν μπορώ να δουλέψω 8ωρο, με τίποτα. Τα 'χα σκεφτεί αλλιώς με τα λεφτά, αφού όλο αυτά σκέφτομαι, γιατί το 8ωρο μου φαίνεται βασανιστικό...........ξέρεις τι είναι να έχεις προβλήματα και να δουλεύεις κιόλας 8ωρο, δηλαδή να είσαι όλη τη μέρα σε ένταση; Κάπως αλλιώς το είχα σκεφτεί αλλά προϋποθέτει ότι θα φύγω από το σπίτι σύντομα. Και εξάλλου για να μαζέψω λεφτά για να φύγω για ένα χρόνο πχ, πρέπει να δουλεύω ένα χρόνο είτε με τον τρόπο που σκέφτομαι εγώ είτε με τον δικό σου. Αν θες το συζητάμε σε μηνύματα. Οπότε δεν με συμφέρει αυτή η λύση, μόνο αυτή που είχα σκεφτεί που σου λέω εγώ. Αλλά είναι και το άλλο......θα με αφήσουν να φύγω από το σπίτι ή θα φωνάξουν την αστυνομία; Βασικά η αλήθεια είναι ότι επειδή με γράφουν και δεν τους νοιάζει που είμαι δυστυχισμένη και επειδή έχω μπουχτήσει που δεν έχω ένα αγόρι τους τη λέω φωναχτά και γι'αυτό με εκβιάζουν........Δεν μ' έχουν εκβιάσει πολλές φορές αλλά είμαι σίγουρη ότι μπορεί να το κάνουν αν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο......Είχα μπλέξει με κάποιον που δεν τον ήθελαν στο παρελθόν και τελικά είχαν δίκιο και γι'αυτό φοβούνται να μείνω μόνη μου και δεν θα με αφήσουν μάλλον όσο και αν ονειρεύομαι εγώ. Το συζήτησα και με μια κοπέλα που έχει παρόμοια προβλήματα και όντως επειδή η κοινωνία είναι χάλια παίζει να ξαναπέσω σε πολλά τέτοια άτομα αν ζήσω μόνη μου, γι'αυτό τους είπα (άλλη λύση) να μετακομίσουμε κάπου που μ' αρέσει κιόλας σε δύο σπίτια μικρότερα από αυτό που μένουμε οι γονείς μου πάνω εγώ κάτω πχ. Αλλά ούτε αυτό ήθελαν, μου λένε είναι δύσκολο να γίνει αυτό. Επιπλέον να δουλέψω όσο το σκέφτομαι δεν έχω το κουράγιο, για δουλέψτε κι εσείς ρε παιδιά με χάλια διάθεση! Γίνεται; Και μ' ένα σωρό προβλήματα.....άσε που δεν υπάρχουν δουλειές.........Αν ήταν όλα τόσο εύκολα θα το είχα κάνει!!!!! Αν δεν ήμουν σε κάποιο ψυχιατρείο τώρα, είναι αδιέξοδη η κατάσταση........με τη δουλειά μία το σκέφτομαι μία φοβάμαι!!!! Είμαι σε πολύ χάλια ψυχολογική κατάσταση, προχθές ήθελα να αυτοκτονήσω, αλλά δεν θα το έκανα, μόνο αν είχα κάποιο όπλο αλλά που να το βρω.

---

Με την δουλειά δεν εννοούσα απαραίτητα 8ωρο, μπορεί να είναι και κάτι μικρό με λίγες ώρες απλά για να βάζεις στην άκρη κάποια χρήματα ή να βρεις 2-3 μικρά πραγματάκια για να μην δουλεύεις πολλές ώρες την μέρα. Δεν είπα πως είναι κάτι εύκολο, προς Θεού, το αντίθετο μάλιστα... Είναι ΚΑΙ θέμα τύχης αλλά ΚΑΙ θέλησης, να το ψάχνεις δηλαδή και να το πάρεις απόφαση. Αλλά μην τα παρατάς έτσι γιατί βλέπεις πως αλλιώς δεν βγαίνει άκρη. Δεν ξέρω την δική σου εναλλακτική λύση που σκέφτηκες όμως. Θα με ενδιέφερε να μου στείλεις να μου πεις στα προσωπικά μηνύματα. Πάντως, πίστεψέ με, καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς με το ότι δεν έχεις όρεξη για τίποτα με τέτοια διάθεση, πόσο μάλλον για δουλειά. Όσο είσαι βυθισμένη όμως σ' αυτή την κατάσταση και σ' αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, στο υπογράφω πως δεν πρόκειται να ξεκολλήσεις. Η διάθεση αλλάζει σταδιακά, ακόμη κι' από κάτι μικρό, και τώρα είναι λογικό να μην το βλέπεις. Και εννοείται πως δεν πρόκειται να αλλάξει δια μαγείας και ούτε τόσο εύκολα και γρήγορα, αλλά θα ξέρεις τουλάχιστον πως κάνεις κάτι για να βοηθήσεις τον εαυτό σου, έστω και με το ζόρι -αρχικά-! Και όσο είσαι "έξω", έστω και με χαμηλή αυτοπεποίθηση και χάλια διάθεση, και πάλι δεν θα είναι καλύτερο παρά να είσαι κλεισμένη σ' ένα σπίτι με ανθρώπους που σε γράφουν και νιώθεις τόσο χάλια; Πάντως έτσι όπως τα περιέγραψες, δεν φαίνεται πως θέλουν το κακό σου, ανησυχούν λόγω προηγούμενων εμπειριών σου και επειδή ξεσπάς... Απλά, όπως η ίδια έχεις αντιληφθεί, κερδίζεις χρόνο με το να μην δίνεις σημασία στο τι λένε, με το να μην απαντάς και να μην ξεσπάς γιατί έτσι χειροτερεύεις την κατάστασή σου. Είναι δύσκολο να το πετύχεις αυτό, αλλά, υπάρχει άλλος τρόπος; Θα σου πρότεινα επίσης να συζητήσετε ήρεμα ξανά για τις άλλες εναλλακτικές που λες, δίνοντας τους επιχειρήματα για το ότι αν συμφωνήσουν, εσύ θα είσαι πιο καλά (πολύ καλύτερο θα ήταν αν το έβλεπαν και στην πράξη αυτό, εννοώ να βλέπουν όντως πως είσαι καλύτερα και πως καταφέρνεις μόνη σου κάποια πράγματα), αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα έχει αποτέλεσμα απ' την στιγμή που εσύ η ίδια δεν το πιστεύεις. Δεν μπορείς να προβλέψεις το μέλλον όμως, το αν θα βρεις κάποιον σαν τον πρώην π.χ και πληγωθείς, αν θα νιώθεις πιο χάλια στην δουλειά απ' ότι στο σπίτι και "πέσεις" περισσότερο κλπ. Το θέμα είναι να κάνεις κινήσεις που θα σε βοηθήσουν να ξεφύγεις απ' την αδράνεια και από τα συναισθήματα που νιώθεις μένωντας σε εκείνο το σπίτι.

Απ' ότι έχω καταλάβει, οι γονείς σου δεν αντέχουν τα ξεσπάσματα, τις φωνές, και επειδή ανησυχούν για το τι θα σου συμβεί αν μείνεις μόνη, σε εκβιάζουν ότι θα σε κλείσουν στο ψυχιατρείο; Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε όντως εγώ θα έκανα αυτό που σου πρότεινα. Θα προσπαθούσα να μην ξεσπάω και να κάνω όσο γίνεται λιγότερο αισθητή την παρουσία μου. Επίσης, αν σε βλέπουν ότι είσαι τόσο χάλια, δεν είναι λογικό να πιστεύουν πως και μόνη σου δεν πρόκειται να τα καταφέρεις αν σκέφτονται κιόλας πως έχεις περάσει ήδη άσχημα με παλιές επιλογές και εμπειρίες σου; Δεν το λέω για να τους δικαιολογήσω, προς Θεού, απλά μ' αυτά που είπες κατάλαβα πως δεν θέλουν να σε κλείσουν μέσα επειδή θέλουν πραγματικά το κακό σου, και πως αυτό διορθώνεται με την συμπεριφορά σου προς αυτούς. Αν λυθεί αυτό το θέμα δηλαδή, θα συνεχίζεις να νιώθεις έτσι μένωντας μαζί τους; (Πέρα από την χαμηλή αυτοπεποίθηση και την χάλια διάθεση εννοείται που αυτό μπορεί να αλλάξει σταδιακά κάνωντας μικρά μικρά βήματα)...

Moonlight δεν ήμουν σπίτι όταν το διάβασα, ήθελα να σου απαντήσω εκείνη τη στιγμή αλλά δεν μπορούσα! Όπως έγραψα έχουν δίκιο και οι γονείς από τη μεριά τους γιατί φοβούνται πάλι μην μπλέξω (με τον ίδιον ή με άλλον δεν ξέρω πως το βλέπουν) και το κατάλαβα αργά αυτό ότι νοιάζονται για το καλό μου, αλλά έχω δίκιο κι εγώ που προχωράει η ζωή μου δεν βρίσκω ένα αγόρι και μένω σπίτι με τους γονείς μου. Εξαιτίας όλων αυτών ξεσπάει εγώ σ'αυτούς και αυτοί σε μένα πιστεύω, δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο, μάλλον και οι δύο πλευρές! Ίσως πρέπει να πάρω και ένα αντικαταθλιπτικό γιατί και για να πιέσω τον εαυτό μου που λες να κάνει κάτι σε τι να τον πιέσω; Αφού δεν έχω παρέες να κάνω κάτι με κάποιον και μόνη μου δεν μ' αρέσει να κάνω τίποτα! Γενικά μ' έχει φάει η μοναξιά και κανείς δεν νοιάζεται........Τώρα δεν έχει νόημα να σου απαντήσω στα υπόλοιπα, θεωρώ το θέμα λήξαν μιας και αν μπορέσω θα κάνω αυτό που σκέφτηκα γιατί άλλη λύση δεν υπάρχει. Για τον καθένα θα ήταν διαφορετική η λύση. Πάντως θα πάρει καιρό δεν γίνεται απ' τη μια στιγμή στην άλλη.

Οκ, τώρα το ξεκαθάρισα και εννοείται πως έχεις κι' εσύ τα δίκια σου. Είναι και λογικό πως όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνουμε, να θέλουμε να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας και να ζήσουμε μόνοι μας.

Όταν είπα πως πρέπει να πιέσεις τον εαυτό σου, εννοούσα να ξεκινήσεις να κάνεις κάτι κι' ας είναι μικρό, κι' ας το κάνεις με το ζόρι, έστω κι' αν δεν σ' αρέσει, για να πάρεις λίγο μπρος μέχρι να σου γίνει τρόπος ζωής και να ξιμαγκώσεις, γιατί έτσι δεν πιστεύω πως θα αλλάξει η διάθεση και οι τόσο αρνητικές σκέψεις για το μέλλον... :( Μπορεί να είναι μια απλή βόλτα στην παραλία ή στην φύση, γυμναστική ή να βγαίνεις έξω να ρωτάς για δουλειές για να μην είσαι συνεχώς κλεισμένη και να βλέπεις γύρω σου άτομα, ίσως έτσι γνωρίσεις και κόσμο και δεν νιώθεις τόση μοναξιά. Κάθε φορά που νιώθεις πως θέλεις να ξεσπάσεις στους γονείς σου ( ακόμη κι' αν οι ίδιοι ξεσπάνε σε σένα), προσπάθησε να μην το κάνεις αφού βλέπεις πως δεν βοηθάει κάπου (αλλά αντιθέτως καταλήγουν να σε εκβιάζουν), γράφε εδώ μέχρι να νιώσεις πως όντως έχεις διαχειριστεί με επιτυχία τον τόσο θυμό και την θλίψη που είχες μέσα σου την στιγμή που ήθελες να ξεσπάσεις.

Αν έχεις την οικονομική δυνατότητα, μπορείς να επισκεφτείς ψυχολόγο, πριν πάρεις οποιαδήποτε χάπια, εκτός κι' αν νιώθεις τόσο χάλια όπως προχθές που κόντεψες ν' αυτοκτονήσεις...

Τελοσπάντων, όπως και να' χει, εσύ θα αποφασίσεις τι είναι το καλύτερο και το πιο αποδωτικό για σένα, ό,τι κι' αν λέμε εμείς, όσο εύκολα και απλά κι' αν ακούγονται όλα σε σένα (λογικότατο). Εύχομαι να πάνε όλα καλά... :)