Ο πόνος υπάρχει και μπορώ να πω οτι τώρα της λείπει ίσως πιο πολύ. Είναι βλέπεις ακόμα νωρίς, στις 30 Αυγούστου κλείνει ένας χρόνος που έφυγε από κοντά μας. Το σημαντικό όμως που μπόρεσε να καταφέρει σε αυτό το διάστημα είναι να επαναπροσδιοριστεί ψυχολογικά και κοινωνικα. Δηλαδη, να προσαρμοστεί στις νέες καταστάσεις, αυτές τις πολύ δύσκολες, να τις αποδεκτεί και να "πορευτεί" αναλόγως. Και δεν ηταν καθόλου εύκολο για μια γυναίκα που δεν ηξερε ούτε πώς ανοίγει και πώς κλείνει το κλιματιστικό του σπιτιού της, ούτε πώς πληρώνεται ένας λογαριασμός της ΔΕΗ. Και να είναι άνεργη, με χρέη, με δάνεια, με δύο ανήλικες κόρες, να μην έχει ούτε για τον τάφο, ουτε αν θα φάνε την άλλη μέρα δεν ήξερε. Αυτό όμως που έλεγε ενα μήνα μετα το θάνατό του είναι πως "ο άντρας μου τόσα χρόνια πάλευε για μας, τωρα χρειάζεται να παλέψω εγώ και για εκείνον. Δεν θα τον απογοητεύσω, θα βάλω όλες μου τις δυνάμεις κι ότι γίνει !". Στα σαράντα ειχε έρθει σεμνά ντυμένη, όμως πολύ περιποιημένη και όμορφη και με ωραίο χτένισμα. Ηταν αποφασισμένη να το παλαίψει ψυχολογικά. Και τα καταφέρνει σου λέω, τα καταφέρνει! Ηταν και δεκτικη στην βοήθεια των γύρω, την ψυχολογική και την πρακτικη βοήθεια. Και όπως ξέρεις κι εσύ είχε ένα σωρό τρεχάματα με εκκρεμότητες, τράπεζες, υπηρεσίες, τα κληρονομικά, ατέλειωτες καταστάσεις! Δεν τα σκεφτόταν όμως όλα μαζί, αλλά μόνο τα πιο επείγοντα που "έτρεχαν" για τις επόμενες μέρες. Μπορώ να πω και οτι ψυχολογικά έχει ορθοποδήσει τώρα αν και πονάει μέσα της. Όπως σου είπα ήταν από τα λίγα ευτυχισμένα και ερωτευμένα ζευγάρια μετά από πολλα χρόνια γάμου, κι εκείνη πρόσφατα έχασε τους γονείς της. Έτσι ειναι η ζωή, σκληρή, δύσκολη και πικρή. Σε πολύ λίγους "χαρίζεται".Quote:
Originally Posted by ασπασια
Ασπασία μου, ήρθε η ώρα να δώσεις τον μεγάλο αγώνα της ζωής σου. Σκέψου οτι είχες την τύχη να βρεις έναν καλό σύντροφο και να κάνεις μαζί του οικογένεια, να αποκτήσεις και να μεγαλώσεις παιδιά. Είναι πολύ σημαντικά αυτά που έκανες και έζησες. Εγώ θαυμάζω τις γυναίκες που έχουν μεγαλώσει παιδιά και μάλιστα καλά παιδια. Εγώ δεν μπόρεαα να το κάνω. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν βρει κάποιον να τους αγαπήσει και δεν είναι λίγοι, πίστεψέ με. Έχεις μπροστά σου να ζήσεις και ωραίες στιγμές, να ζήσεις χαρές, όσο κι αν αυτό σου φαίνεται τώρα απίθανο. Σε παρακαλώ να κάνεις για λίγο καιρό την καρδιά σου πέτρα και να κάνεις αυτό που πρέπει και όχι αυτό που αισθάνεσαι.
Ναι, εγώ είμαι αυτή τη στιγμή "εξω απ τον χορό", αλλά κι εσένα αυτή τη στιγμή το έντονο συναίσθημα του πόνου σου διαστρεβλώνει την εικόνα της πραγματικότητας. Γι αυτό μην λες οτι δεν θέλεις να ζήσεις και ιδιαίτερα μην το πεις στα παιδιά σου. Μην τους προσθέσεις και άλλη αγωνία και πόνο.
Δες και αυτό που σου έγραψε ο elis.
