Το ξερω οτι σκεφτομαι πολυ και δυστυχως περναω πολυ χρονο μονος = αρα σκεφτομαι συνεχως, δεν μπορω να το ελεξγω με τιποτα. Γιαυτο και παιρνω ηρεμιστικα, γιατι με ενα μαγικο τροπο απλα σταματανε αυτο το χειμαρο σκεψεων, αδειαζει το κεφαλι απο τις σκεψεις και επειδη οι σκεψεις ειναι που προκαλουν την καταθλιψη, ετσι ανακουφιζομαι κιολας.
Το ξερω οτι ειδε κατι σε μενα αλλιως δεν θα μου εστελνε να μου πει αυτα που μου ειπε, αλλα ειδε τη "ναρκωμενη" πλευρα του εαυτου μου. Οσο εισαι με τα ηρεμιστικα, ουτε πλακες μπορεις να κανεις ουτε να σκασεις στα γελια που λεει ο λογος ουτε τιποτα. Απλα σε κανουν να μπορεις να κοιτας επι 2 ωρες τον τοιχο ή τον ουρανο και να λες τι ωραιο ταξιδι που κανω στο απολυτο κενο. Κατασταση ζομπι.
Πινοντας αλκοολ τα πραγματα γινονται τελεια. Απο εσωστρεφης μετατρεπομαι σε απολυτα εξωστρεφη ανθρωπο (στους συνηθισμενους ανθρωπους το λενε ευφορια και κανω κεφι, εγω το λεω "νιωθω πως ειναι να εισαι φυσιολογικος") αλλα φυσικα ειναι οτι χειροτερο. Το μονο που μου εμεινε ειναι να παω σε ψυχολογο για γνωστικη και να ξεκινησω SSRI κατι το οποιο απευχομαι γιατι διαβασα απειρες κ ασχημες ως επι το πλειστον ιστοριες για το τι κανουν οταν τα σταματησεις ή παψουν πλεον να δουλευουν.
Παλιοτερα επαιρνε και η μητερα μου SSRI για ενα θεμα υγειας που ειχε και την ειχε αγχωσει, το μονο που θυμαμαι να εκανε ηταν να κοιμαται ολη μερα και ολη νυχτα. Τις ελαχιστες στιγμες που ηταν ξυπνια δεν ηταν σε φαση που μπορουσες να συζητησεις μαζι της. Ηταν "αλλου". Ηταν τρομακτικο απλα.
