Printable View
Εγώ θα έλεγα οτι είναι απλά κάτι που το χρειάζεσαι για κάποιο λόγο. Κάτι παίρνεις από αυτό. Κάτι που μόνο εσύ ξέρεις.Quote:
Originally posted by konman
ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ...οτι ζουμε δεν πρεπει να διαγραφεται.Αλωστε οπως λεει κι erineta σε αλλο post,ειναι κατι σαν μαζοχισμος!
Φοιβη,αυτο με το υγρο οντως παρομοιαζει τελεια την κατασταση.Το μονο που θελω να συμπληρωσω ειναι οτι αν προσπαθεις να το αφαιρεσεις,με νερο δε φευγει.Ειναι ρετσινη και θελει βενζινη για να φυγει,οποτε λουζεσαι και μετα αναβεις και ενα τσιγαρο και δενει το γλυκο!:P
Εμένα eirineta μου μου αρέσει πάρα πολύ και αυτό που είπες με την ηρωίνη. Έχω βιώσει κι εγώ αρκετές φορές ως τώρα σχέσεις που μοιάζουν με τοξικομανία. Έχω νιώσει εξαρτημένη από τέτοιες καταστάσεις. Έχω νιώσει σαν να κάνω χρήση όταν απλά βλέπω τον άλλον.
Αν φεύγει το υγρό ρωτάς. Νομίζω οτι με πολύ τρίψιμο το υγρό φεύγει. Δεν ξέρω όμως τι γίνεται με την επιθυμία που υπάρχει βαθιά μέσα μου. Κι όταν λέω επιθυμία εννοώ αυτό το πράγμα που με πιάνει καμιά φορά και το μόνο πράγμα που θέλω είναι να βουλιάξω μέσα στο κολλώδες υγρό, οποιοδήποτε κολλώδες υγρό, και να χαθώ.
Μετά ΄πμως θυμάμαι τον ήλιο, τη ζέστη, την καθαριότητα έξω από αυτό...και κρατιέμαι και δεν ξαναβουλιάζω...κι έτσι πάει το πράγμα...
Αλλά αυτό είναι η δική μου ιστορία. Εσύ τι πιστεύεις για σένα? Φεύγει λες?
Κοιτά darling! Μια φορά χώρισα, μετά από σχέση πολλών χρόνων, και το υγρό έκανε ένα χρόνο να φύγει...Τώρα πλέον νιώθω καθαρή από εκείνο το υγρό.
Τώρα είμαι βουτηγμένη σε άλλο, πιο κολλώδες από το πρώτο. Και βουτηγμένη πιο πολύ...Θα βγω κι από αυτό όμως. Δεν ξέρω πώς. Αν ήξερα δε θα έγραφα τώρα εδώ!Αλλά, ναι, το πιστεύω ότι φεύγει...Θέλει προσπάθεια, τρίψιμο, πλύσιμο...δεν ξέρω πόσο καιρό. ΜΑτώνεις από το τρίψιμο αλλά φεύγει κα μετά είσαι πιο καθαρός και πιο διάφανος...
Όσο για το ναρκωτικό του έρωτα...Ναι, παίρνεις τη δόση σου μόνο με το να βλέπεις τον άλλον στην αρχή. Μετά θες μεγαλύτερη δόση, φλερτ, φιλιά, αγκαλιές, σεξ. Μετά κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο....Και βουλιάζεις, βουλιάζεις, βουλιάζεις...
Και εξαρτάσαι πλέον από αυτόν/ήν και τη δόση που θα πάρεις κάθε φορά...Σαν την αποτοξίνωση. Η χρήση σε μεταφέρει σε άλλα επίπεδα. Η περίοδος της αποτοξίνωσης είναι δύσκολη, επώδυνη και το μετά, το καινούριο φαντάζει τρομαχτικό αλλά και ελκυστικό. Έτσι δεν είναι?
Πρίν λίγο καιρό είχα γράψει το εξής:
Τελευταία, το σπίτι μου μυρίζει πλαστικό, νάιλον ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Ή απλά είναι μια μυρωδιά που εγώ έβαλα με το ζόρι στα ρουθούνια μου. Για να είναι πάντα εκεί, να μην μ’ αφήνει, να μου υπενθυμίζει το «κάτι καινούριο» που ξεκινά. Αυτό που ξεκινάει, αυτό που ξεκίνησε, αυτό που θα ξεκινήσει. Αυτό που αν δεν το κλωτσήσω μακριά θα με σώσει. Γιατί όσο γελοίο κι ακούγεται, μόνη μου δεν πρόκειται να σωθώ. Αιωνίως θα γυρνώ στις λίγες υπέροχες στιγμές που μου έχεις χαρίσει και θα ελπίζω ακόμα…και θα αναρωτιέμαι αν τελικά έκανα το σωστό ή μήπως έπρεπε να προσπαθήσω λίγο ακόμα, να περιμένω λίγο ακόμα, να υπομένω και τελικά να υποφέρω λίγο ακόμα.
Κάθε φορά που το ξαναδιαβαζω με ανανεώνει. Σιγά σιγά φεύγει αυτη η μυρωδιά, μαζί με το υγρό. Το ξέρω ότι φεύγει...
Για τον καθένα νομίζω οτι αυτό το υγρό είναι αλλιώτικο και λειτουργεί αλλιώς. Για μένα φεύγει με πολύ πολύ τρίψιμο...για σένα είναι ρετσίνη και δεν φεύγει με νερό...Τώρα το αν θα ανάψεις τσιγάρο, όντας λουσμένος με βενζίνη, αυτό μάλλον δεν έχει να κάνει με την προσπάθειά σου να αφαιρέσεις το υγρό.Έτσι δεν είναι?;)Quote:
Originally posted by konman
Φοιβη,αυτο με το υγρο οντως παρομοιαζει τελεια την κατασταση.Το μονο που θελω να συμπληρωσω ειναι οτι αν προσπαθεις να το αφαιρεσεις,με νερο δε φευγει.Ειναι ρετσινη και θελει βενζινη για να φυγει,οποτε λουζεσαι και μετα αναβεις και ενα τσιγαρο και δενει το γλυκο!:P
Αν δε μπορεις να το αφαιρεσεις,τοτε ζεις με αυτο μεχρι να ξεθωριασει και να χαθουν οι ιδιοτητες του..Μα κοιτα ομως,καποτε ημουν 22 και τωρα 26μισο και δε λεει να ξεθωριασει...
Συγγνώμη...4,5 χρόνια δεν έχει ξεθωριάσει κάπως?
(μεταφέρθηκα... ;Ρ)
Τί όμορφο κείμενο eirineta μου...Με συγκίνησε πάρα πολύ...Quote:
Originally posted by eirineta
Πρίν λίγο καιρό είχα γράψει το εξής:
Τελευταία, το σπίτι μου μυρίζει πλαστικό, νάιλον ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Ή απλά είναι μια μυρωδιά που εγώ έβαλα με το ζόρι στα ρουθούνια μου. Για να είναι πάντα εκεί, να μην μ’ αφήνει, να μου υπενθυμίζει το «κάτι καινούριο» που ξεκινά. Αυτό που ξεκινάει, αυτό που ξεκίνησε, αυτό που θα ξεκινήσει. Αυτό που αν δεν το κλωτσήσω μακριά θα με σώσει. Γιατί όσο γελοίο κι ακούγεται, μόνη μου δεν πρόκειται να σωθώ. Αιωνίως θα γυρνώ στις λίγες υπέροχες στιγμές που μου έχεις χαρίσει και θα ελπίζω ακόμα…και θα αναρωτιέμαι αν τελικά έκανα το σωστό ή μήπως έπρεπε να προσπαθήσω λίγο ακόμα, να περιμένω λίγο ακόμα, να υπομένω και τελικά να υποφέρω λίγο ακόμα.
Κάθε φορά που το ξαναδιαβαζω με ανανεώνει. Σιγά σιγά φεύγει αυτη η μυρωδιά, μαζί με το υγρό. Το ξέρω ότι φεύγει...
Έχεις δίκιο...κι εγώ για να βγω χρειάστηκε να κρατηθώ από κάτι και από κάποιους...και για να παραμείνω έξω αυτό κάνω...κρατιέμαι από κάτι που πάντα μου θυμίζει οτι έξω είναι, αν μη τι άλλο, πιο αληθινά τα πράγματα...πιο υγιή.
Είμαι σίγουρη οτι θα βγεις από το δικό σου υγρό.Ξέρεις τον τρόπο.Και φαίνεσαι αποφασισμένη. Ο συνδυασμός αυτών των δυο είναι νομίζω το καλύτερο σαπούνι!;)
Χμ, δε το έγραψα το προηγούμενο σχόλιο για να σε πληγώσω Konman, έγραψα αυτό που \"θα έπρεπε\" να κάνεις, να θυμώσεις δηλαδή με τον εαυτό σου, να σου βγει ο εγωισμός. Όταν βρισκόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις καλό είναι να αναγνωρίζουμε ότι τη δική μας αδυναμία εκμεταλλεύεται ο άλλος. Το να μας τύχει κάτι μία φορά από τον άλλο είναι δικαιολογημένο, δε ξέραμε που μπλέξαμε, όταν όμως το αφήνουμε και χρονίζει είμαστε οι ίδιοι υπόλογοι στον εαυτό μας που δεν τον προστατεύουμε.
Ασε που πρεπει να βρεθει και καποιος να με βαλει για απεξαρτηση συντομα..Φαντασου οτι το τσιγαρο το εκοψα πολυ πιο ευκολα,αν και δεν ηταν η καταλληλη εποχη για κατι τετοιο.Παντως οντως αν της κανεις ολα τα χατηρια δε σε χρειαζεται πια,οποτε σε αποθηκευει γιατι σε εχει παντα και το ξερει οτι δε θα φυγεις και σε κανει οτι θελει..Οταν γνωριστεις τοσο πολυ με καποιον σε σημειο να συζεις,τοτε λιγα παιχνιδια μπορεις να του κανεις,γιατι σε ξερει πολυ καλα για να του αλλαξεις γνωμη,οποτε γι\'αυτο και προτιμησα να κανω αλλη σχεση για να τραβηξω την προσοχη,χωρις βεβαια να πληγωσω τη Λενα.Για εκεινο το διαστημα παντως ειχα ξεπλεινει σχεδον ολο το υγρο και ημουν κολλημενος με τη Λενα,αλλα μετα το χωρισμο με τυλιξε η Μαρια,οντως αδυναμος ψυχικα τοτε..Οποτε απο αυτα που γραφω,ανακαλυπτει κανεις οτι ο ερωτας περνα με ερωτα,αρκει να κρατησει για περισσοτερο καιρο,μεχρι να βυθιστεις σε υγρο γλυκο σαν σοκολατα...
Thanks Φοίβη για τα καλά σου λόγια...
Γιατί ρε γμτ όμως να χρειαζόμαστε κάτι να μας κρατήσει?
Κάτι, κάποιους, δεν ξέρω...
Και με το krino το συζητούσαμε μια φορά αυτό και μου έλεγε να μην στηρίζομαι σε κανέναν παρά μόνο σε μένα, στη δική μου δύναμη, να πατάω στα δικά μου πόδια. Πλέον δεν είμαστε μωρά που πατάνε στα πόδια του μπαμπά για να χορέψουν. Δεν θα έπρεπε να έχουμε μάθει τα βηματα?
Γενικά έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στη δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του, ακόμη κι αν δεν το ξέρει.Και έχουμε δύναμη. Μήπως τελικά το γουστάρουμε και λίγο το δράμα?Αυτό το βούλιαγμα? Έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να βουλιάζω καινα το γουστάρω...Δεν είναι και πολύ τιμητικό που το λέω μάλλον...
\"κρατιέμαι από κάτι που πάντα μου θυμίζει οτι έξω είναι, αν μη τι άλλο, πιο αληθινά τα πράγματα...πιο υγιή.\"
Αυτό θυμίζει την ιστορία του σπηλαίου που κάναμε στο σχολείο (μάθημα φιλοσοφίας)...Το σκοτεινό σπήλαιο μέσα στο οποίο ο άνθρωπος είναι αλυσσοδεμένος και υποχρεωμένος να κοιτά μόνο μπροστά του σε ένα τοίχο. Με τη βοήθεια μιας φωτιάς, πάνω στον τοίχο προβάλλονται οι σκιές διαφόρων αντικειμένων. Όταν τελικά ο άνθρωπος βγαίνει από το σπήλαιο και βλέπει τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ, τα αληθινά αντικείμενα δυσκολεύεται να πιστέψει ότι αυτά που έβλεπε στον τοίχο ήταν απλά σκιές...Αλλά.......τον τυλώνει το άπλετο φως και ξυπνάει...
Έτσι είναι Φοίβη μου, το έξω είναι το αληθινό!
[quote]Originally posted by eirineta
Συγγνώμη...4,5 χρόνια δεν έχει ξεθωριάσει κάπως?
Ουπς,γραψε λαθος,23 με 26,5 εννοουσα.Βαλε μειον ενα χρονος παρα κατι που την κυνηγουσα μεχρι να δεσει το γλυκο...
Και μενα μου αρεσει λιγο το δραμα και η μελαγχολια..Και στα τραγουδια και στις ταινιες και στη ζωη..Οχι,δεν θα το κρυψω,μην επιμενεις...Quote:
Originally posted by eirineta
Μήπως τελικά το γουστάρουμε και λίγο το δράμα?Αυτό το βούλιαγμα? Έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να βουλιάζω καινα το γουστάρω...Δεν είναι και πολύ τιμητικό που το λέω μάλλον...
Πραγματικα ομως χαιρομαι που ανακαλυψα αυτο το site και με εχετε ηδη κανει να νιωθω πολυ καλυτερα απο προχθες..
Είδες?
Άνοιξε την καρδιά σου...Να φανταστείς κι εγώ την πρώτη φορά που έγραψα ένιωσα αμέσως καλύτερα..Και τώρα που νιώθω κάποιον άλλον τόσο πολύ (ναι, εσένα!) και νιώθω ότι και ο άλλος με νιώθει....είμαι ακόμη καλύτερα από καλά...
Τελικά το forum δρα όντως ψυχοθεραπευτικά...!!!
Όσο για το δράμα...άσ\' τα δράμα η κατάσταση...αλλά γουστάρουμε...ΜΑΖΟΧΕΕΕΕΕΕΣ! !!Άρα μην κλαιγόμαστε... ;Ρ