Originally Posted by
Constantly curious
Κατάθλιψη...
Μη αποδοχη της σκληρης πλευρας της ζωης, μη αποδοχη αδικου, τρομος θανατου, απορριψης, 5-6-7 κομβικα δυσαρεστα γεγονοτα και οτι επειδη ειχες-α μαθει λαθος να χειριζεσαι την πραγματικοτητα ερχεται και ξεχειλιζει το ποτηρακι. Το νερο (ο,τι εχεις συσσωρευσει ) θολωνει μυαλο,συναισθηματα, αποφασεις αρα και δρασεις.
Κατοπιν οτι επραττες "στην αντισταση του πονου" που ονομαζες θυμο πχ ερχεται και γινεται αυτο μομφη, τυψεις, αυτο λυπηση χαμενη αυτοπεποιθηση αιντε χτισε την τωρα...
Κομματι ασθενεια. Δεν νιωθεις καλα. Πολλοι θα αποφυγουν να σου δωσουν ταμπελα για να μην πεσεις κι αλλο, αλλα απαξ και παρεις χαπια - θες δε θες αλλαζεις τροπο. Βγαινεις απο το ληθαργο του προτερου κακου ονειρου αλλά εχεις μπει σε ενα νεο ονειρο-εφιαλτη με πολλες αποριες.
Συμπερασμα Νουμερο ενα - Η ζωη προ συνειδητοποιησης εαυτου και διαχειρισης δεν επιστρεφει.
Καθε πισω γυρισμα φερνει τεραστιοτατες τυψεις -βλεπε -γαρο, ξυδια κτλ. Εκει ειδικα χρειαζεσαι τροπο να βγεις πιο γρηγορα απο το τριπακι του ειμαι ενα τιποτα. Υπουλο σταδιο. :( Σου ρθε ? Και εμενα μου ερχονται, την τελευταια φορα που ηπια ενιωσα σκουπιδι τεραστιο, πρωτη φορα καταλαβα ποσο σκουπιδι με νιωθω.:(:(:(
Συμπερασμα Νουμερο 2 εχει επελθει τοσο μεγαλη αλλαγη στον εγκεφαλο- ψυχη αν θες, που και να προσπαθεις να βγαλεις νοημα δεν βγαινει. Που και που αντε να πεις, ναι εκανα βλακειες, μου φερθηκαν σκαρτα, ατιμη κακουργα ζωη αλλά εγω γιατι να μην ειμαι χοντροπετση ? Λαθος σκεπτικο. Η υγεια μιλαει και λεει - αυτα ολα γυρω σου ειναι παθογενη εσυ κοριτσι μου πως θα ζησεις ? θα επιλεξεις την νοσο ή την υγεια ? Εδω ερχεται το ακομα πιο ζορικο, σε ποια φαση της ζωης σου πειστηκες οτι σου αξιζει ο πονος, η θλιψη, η ματαιοτητα ?
Κατα τα αλλα, τις μερες που πιανω τον εαυτο μου σε απαθεια και με μονη αναγκη να κουλουριαστω και να κλαψω δεν με κατηγορω πλεον. Λεω ξεσπασε το γιατι τωρα δεν ειναι αποτελεσμα μιας ουσιας, αποτελεσμα μιας μνημης-κασετας- δεν ειναι ολα τοσο χαωμενα. Αρα μια μικρη προοδο την εκανες.
Βλεπω κοπελιες γυρω μου, βαμμενες στην πενα, που θα βγουν - θα πιουν θα φανε- και γιατι ο τακης δεν της πηρε τηλεφωνο ...? Μα γιατι ??? Ισως να μου λειπει και αυτο το κομματι του προβληματισμου, δεν το λεω κατακριτεα.
Στα 22 που ηδη ειχα καταθλιψη εν αγνοια μου με πιεζα να ενσωματωθω. Τωρα λεω... λυπαμαι αλλά αυτο που ειμαι ισως να θελει να ασχοληθει με το πιο κουφο που θα μπορουσες να φανταστεις... δεν θελω να εκτιναχθω κοινωνικα, θελω να μαθω να κανω σωστα βηματα. Πες με ρε και μουλαρα... αν δεν σεβεσαι οτι δεν ειμαι μονο καταθλιπτικη αλλά εχω κι αλλα στοιχεια. Μπορει να φαινομαι αδιαφορη αλλά οταν ειχα αποθεματα ναι στα εδωσα. Αν εσυ θες να κρατησεις μονον το "τωρα" (μπολικα χρονακια με εναλλαγες) της ασθενειας μου ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΘΕΜΑ!
Ρέα, μετα απο τοσα πανω - κατω και ψυχοσωματικα βασανα κατεληξα μονο σε ενα - Εισαι αυτη, εισαι μοναδικη, εν μερει εισαι παθογενης ναι, αυτο κυλαει στη φλεβα σου στην πιστη σου, γιατι θες να μοιασεις σε κατι που δεν ησουν ποτε ? Γεννηθηκες καταθλιπτικη ? Ξεχασες τι θα πει υγεια ? Μηπως σου εδειξαν μονον την αρρωστια ???? Πασχιζω να μαθω να ελεγχω την παθογενεια μου γιατι δεν νομιζω να την εξαλειψω.
Εγω εγινα φοβισμενο πλασμα.
Οκ... και που ειναι το κακο στον φοβο ? Για να μας προστατευει υπαρχει. Αλλος φοβαται το θεριο και αλλος τον σαπιο ανθρωπο. Αλλος το αιτιολογει αμεσα αλλος δεν μπορει.
Στις 7 μερες της εβδομαδας παιζει στις 3-4 να μαι σε αγανακτηση --- ποσο εκτιμω ομως τις επομενες που μπορω να χαμογελασω, να δρασω, να πω να μωρε - θελω αυτο- μη με κακοποιεις λεκτικα το θελω !!! Αλλά πιστευω100% εκεινην την στιγμη πως δεν με αγγιζει πλεον αυτο που θα ακουσω και δεν θα με διαπερασει ως κακοποιηση.
Υστερογραφο, εσενα σου συνταγογραφησαν λαθος αγωγη, εμενα με ξεπεταξαν και ως ανωριμη / μονη / ανιδεη παλι δεν πηγε η ιαση οπως θα επρεπε. Εσυ δεν παιρνεις σκευασματα και θα παρεις τον μικρο σου να τον πας μια βολτα, θα πιασεις να μαγειρεψεις, θα βγεις για εναν καφε, ακομα εχεις ζωη μεσα σου.
Εγω χωρις χαπια μεσα σε καποιους μηνες εκαψα εγκεφαλο. Εκει τα ειδα ολα. Ο φοβος που μου γεννηθηκε απο τοτε δεν ξερω ποτε θα μειωθει.
Ειναι πλεον τοσο καραμελα η λεξη που κανεις δεν σκεφτεται την αποσυνδεση που συμβαινει εντος του αλλου. Αξιζει να πεισουμε καποιον ομως για τη δικη μας πρεμουρα ? Αξιζει να μας ξανα τεντωσουμε σαν λαστιχα να γινουμε κατι που ποτέ τελικά δεν ηξερε ακριβως τι ειναι και απλα ζουσε πειραματικά με τα ορια του ?
Μεγαλο σεντονι. Πρωινη αφυπνιση... κατα τις 10 θα εχω νευρα. Το εμαθα το εργο πια !