Η δικια μου ''συνθετη'' μεγαλη ιστορια.

Νομιζα πως αυτο ειχα κανει καιρο τωρα πχ με το ισχαιμικο που ειχα παθει, αλλα να που ακομα με τρομαζει σαν ιδεα... Δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως παθαινω. Και σημερα πχ ξυπνησα ενω δεν κοιμηθηκα καλα και θελω απλα να κλαιω (και παλι δεν μπορω). Καθε φορα που παθαινω μια κριση πανικου, μετα μου ερχεται εντονα στο μυαλο η εικονα του πατερα μου οταν παθαινε το εγκεφαλικο... Πως μαζευτηκαν ασθενοφορα, φιλοι τριγυρω και εγω να προσπαθω να συντονισω τις κλησεις απο το κινητο... Ημουν τοσο ψυχραιμος τοτε και τωρα αναρωτιεμαι γιατι; πως; ακομα θυμαμαι ποσο τρομαγμενη ηταν η μητερα μου που προσπαθουσε να με πεισει οτι ολα ειναι καλα...Μα πως ειναι ολα καλα; Αφου τον ειδα τον ανθρωπο να καταρρεει μπροστα στα ματια μου...
Κοιτα ειναι εντονη εμπειρια κι εγω ειχα δει εναν ανγνωστο ανθρωπο στα 6-7 μου να αυτοκτωνει μπροστα μπυ και ακομα το θυμαμαι και ας μην ηταν γνωστο μου ποσο μαλλον ο πατερας σου για μενα καλα κανεις και θυμασε να μην το ξεχασεις ποτε μερικα πραγματα οσο και να μας πονανε αξιζουν να τα θυμομαστε
Τι ειναι το ισχαιμικο?
Και μηοως ο λογος που δεν κλαις ειναι ειπηδη δεν θες να φανεις αδυναμος ευαισθητος κλπ? κι εγω δεν κλαιω αλλα ξερω τον λογο ( βεβαια δεν μπορω να το πω εδω δημοσια αλλα τον ξερω ) εαν δεν το ξερεις προσπαθησε να το βρεις και θα δεις οτι μετα θα ανοιξεις και θα φυγουν ολοι αυτοι πι καπνοι που εχεις μεσα οπως λες


Καλησπερα, γενικα να ακουσω καποιες γνωμες, να παρω λιγο κουραγιο διαβαζοντας και θρεντς αλλων και τις ιστοριες τους, διαβαζοντας καποια καλα λογια-συμβουλες και να ξερουν μερικοι ανθρωποι που εχουν βρεθει σε δυσκολες καταστασεις την ιστορια μου (εστω και απο εδω). Τα ατομα της ηλικιας μου κακα τα ψεματα δεν μπορουν να αντιληφθουν τι σημαινουν ολα αυτα οποτε και οταν τους τα λεω απλα με κοιταζουν με ενα κενο βλεμμα η το παιζουν ξερολες και λενε αντε μωρε ξεκολλα και ακου τι εγινε με τον γκομενο/α. Οταν κατι σου τρωει το μυαλο και την ψυχη τοσο πολυ ειναι δυσκολο να ξεκολλησεις ομως και δεν το καταλαβαινουν, ορισμενοι για να ειμαι ειλικρινης νομιζω πως δεν με γνωριζουν καν καλα (και ας εχουμε και 7+ χρονια φιλιας με ορισμενους), ενω αλλοι σε κοιτανε με λυπηση. Και γενικα με ποναει παρα πολυ οταν ενω δεν δινω δικαιωμα για να με λυπουνται το κανουν...[/QUOTE]
Μερικες φορες οταν χρειαζεσε καποιον απλα σε αγνοει τωρα και αυτο απο προσωπικη εμπειρια αυτο που εκανα ειναι να χωρισω τους φιλους μπυ σε κατηγοριες πχ αλλους εχω για μπαλα αλλους για να βγαινω εξω αλλους για να περνω γνωμες κλπ ετσι ωστε και να μην απογοητευομαι αλλα και ουτε να ειμαι κλεισμαενη ολη μερα σε ενα σπιτι

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

.Εαν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου και να εδινα μια εικονα στην ψυχη μου αυτη την στιγμη, θα εδινα την εικονα του οτι εχει γεμισει σαν σιφωνι μαυριλα, μαυρο παχυ καπνο που εχει βουλωσει το σιφωνι και δεν μπορει να βγει και σιγο παιζει η λευκη της λαμψη που καποτε ειχε.

---

Νικόλα...

Το να αναλαμβανεις Ρολους που δεν ειναι δικοι σου ειναι το πρωτο βελος καταπιεσης.
Το να μην εκφραζεις οτι εχεις αναγκη λιγης υποστηριξης ειναι μεγαλο αγκάθι, γιατι μαθαινεις να βασιζεσαι μονο σε εσενα, οι αλλοι ολοι θεωρουν δεδομενο και αυτονοητο πως εσυ ο Δυνατος Το στηριγμα Ο αψογος και αυτο παιδι μου ειναι μια φουσκα. Οσο συνεχιζεις λοιπον να μπαινεις μονον στα παπουτσια των αλλων φυσικα και με μαθηματικη ακριβεια αυτο θα οδηγησει σε αισθημα μοναξιας, παραμελησης, μπουχτισμα, πονο.

Το οτι εχεις ικανοτητες και δεξιοτητες και καλη θεληση να προσφερεις δεν σημαινει οτι ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να το κανεις παντα. Καλο ειναι να ξεκινησεις να λες, που νιωθω δυσφορια ? ποτε την νιωθω ? μηπως επειδη δεν θελω στην πραγματικοτητα πραγματι να το κανω αυτο ? Δεν ξερω αν εχεις κανει την κουβεντα των προσωπικων οριων και ποσο σημαντικο ρολο παιζουν.

Φυσικα με την δικη σου θεραπευτρια ολα αυτα θα τα δουλευεις. Αλλά χριζουν τεραστιας σημασιας πριν φτασεις πατο. Εγω τον εφτασα τον γνωρισα καλα... και τωρα μαθαινω τα βασικα !!!

Φιλικα η C.C

Quote:

---

Originally Posted by arntaben

Νομιζα πως αυτο ειχα κανει καιρο τωρα πχ με το ισχαιμικο που ειχα παθει, αλλα να που ακομα με τρομαζει σαν ιδεα... Δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως παθαινω. Και σημερα πχ ξυπνησα ενω δεν κοιμηθηκα καλα και θελω απλα να κλαιω (και παλι δεν μπορω). Καθε φορα που παθαινω μια κριση πανικου, μετα μου ερχεται εντονα στο μυαλο η εικονα του πατερα μου οταν παθαινε το εγκεφαλικο... Πως μαζευτηκαν ασθενοφορα, φιλοι τριγυρω και εγω να προσπαθω να συντονισω τις κλησεις απο το κινητο... Ημουν τοσο ψυχραιμος τοτε και τωρα αναρωτιεμαι γιατι; πως; ακομα θυμαμαι ποσο τρομαγμενη ηταν η μητερα μου που προσπαθουσε να με πεισει οτι ολα ειναι καλα...Μα πως ειναι ολα καλα; Αφου τον ειδα τον ανθρωπο να καταρρεει μπροστα στα ματια μου...
Κοιτα ειναι εντονη εμπειρια κι εγω ειχα δει εναν ανγνωστο ανθρωπο στα 6-7 μου να αυτοκτωνει μπροστα μπυ και ακομα το θυμαμαι και ας μην ηταν γνωστο μου ποσο μαλλον ο πατερας σου για μενα καλα κανεις και θυμασε να μην το ξεχασεις ποτε μερικα πραγματα οσο και να μας πονανε αξιζουν να τα θυμομαστε
Τι ειναι το ισχαιμικο?
Και μηοως ο λογος που δεν κλαις ειναι ειπηδη δεν θες να φανεις αδυναμος ευαισθητος κλπ? κι εγω δεν κλαιω αλλα ξερω τον λογο ( βεβαια δεν μπορω να το πω εδω δημοσια αλλα τον ξερω ) εαν δεν το ξερεις προσπαθησε να το βρεις και θα δεις οτι μετα θα ανοιξεις και θα φυγουν ολοι αυτοι πι καπνοι που εχεις μεσα οπως λες


Καλησπερα, γενικα να ακουσω καποιες γνωμες, να παρω λιγο κουραγιο διαβαζοντας και θρεντς αλλων και τις ιστοριες τους, διαβαζοντας καποια καλα λογια-συμβουλες και να ξερουν μερικοι ανθρωποι που εχουν βρεθει σε δυσκολες καταστασεις την ιστορια μου (εστω και απο εδω). Τα ατομα της ηλικιας μου κακα τα ψεματα δεν μπορουν να αντιληφθουν τι σημαινουν ολα αυτα οποτε και οταν τους τα λεω απλα με κοιταζουν με ενα κενο βλεμμα η το παιζουν ξερολες και λενε αντε μωρε ξεκολλα και ακου τι εγινε με τον γκομενο/α. Οταν κατι σου τρωει το μυαλο και την ψυχη τοσο πολυ ειναι δυσκολο να ξεκολλησεις ομως και δεν το καταλαβαινουν, ορισμενοι για να ειμαι ειλικρινης νομιζω πως δεν με γνωριζουν καν καλα (και ας εχουμε και 7+ χρονια φιλιας με ορισμενους), ενω αλλοι σε κοιτανε με λυπηση. Και γενικα με ποναει παρα πολυ οταν ενω δεν δινω δικαιωμα για να με λυπουνται το κανουν...

---

Μερικες φορες οταν χρειαζεσε καποιον απλα σε αγνοει τωρα και αυτο απο προσωπικη εμπειρια αυτο που εκανα ειναι να χωρισω τους φιλους μπυ σε κατηγοριες πχ αλλους εχω για μπαλα αλλους για να βγαινω εξω αλλους για να περνω γνωμες κλπ ετσι ωστε και να μην απογοητευομαι αλλα και ουτε να ειμαι κλεισμαενη ολη μερα σε ενα σπιτι[/QUOTE]

Ναι, αυτο ειναι σωστο και το εχω κανει, απλα δυστυχως τα 3/4 ανηκουν στην κατηγορια του ο φιλος για τον καφε πλεον και απο κει και μετα επεσα λιγο απο τα συνεφα οταν το συνειδητοποιησα... Δεν ξερω, μπορει να εχω εγω πολυ υψηλα στανταρ σαν ανθρωπος τι να πω. Εχω φτασει σε σημειο να φοβαμαι να μιλησω σε ''φιλους'' μου για κατι που με χαροποιησε στην ζωη μου σε μια χ περιοδο γιατι φοβαμαι οτι θα με ''ματιασουν'', ατομα τα οποια καποτε εμπιστευομουν και μεσα σε 7 μηνες μου απεδειξαν ποσο λαθος ημουν (και που φυσικα δεν θα βγω για καφε μαζι τους, αλλα θα τους πετυχω καπου τυχαια και θα με χαιρετησουν). Σιγουρα παντως πρεπει να αποφευγεται η κλεισουρα καθως το να καθεσαι πολυ ωρα με το μυαλο σου ειναι επικινδυνο πολλες φορες.

Ειλικρινα δεν ξερω γιατι δεν μπορω να κλαψω, το ψαχνω το ρωταω στον εαυτο μου ξανα και ξανα...Δεν ειναι θεμα δυναμης παντως καθως εχω την αποψη οτι ο δυνατος ειναι αυτος που δεχεται τα συναισθηματα του, κλαιει αλλα ξερει οτι μπορα ειναι θα περασει.

Ισχαιμικο επεισοδιο ειναι ουσιαστικα ενα παροδικο εγκεφαλικο επεισοδιο. Στα καλα καθουμενα δεν μπορουσα να μετακινησω το χερι μου, επεσα απο την καρεκλα, ανοιξαν τα ποδια μου σπαγγατο και δεν ενιωθα ουτε πονο ουτε τιποτα... Δεν μπορουσα να φωναξω, να κουνηθω, δεν ηθελα να κλαψω, λες και με βαρεσαν 20 ηρεμιστηκες ενεσεις ταυτοχρονα, με πηγαν στα επειγοντα λιποθυμησα στον αξονικο και το επομενο πραγμα που θυμομουν ηταν το κρεβατι του νοσοκομειου και εμενα να εχω επανελθει πληρως....

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Νικόλα...

Το να αναλαμβανεις Ρολους που δεν ειναι δικοι σου ειναι το πρωτο βελος καταπιεσης.
Το να μην εκφραζεις οτι εχεις αναγκη λιγης υποστηριξης ειναι μεγαλο αγκάθι, γιατι μαθαινεις να βασιζεσαι μονο σε εσενα, οι αλλοι ολοι θεωρουν δεδομενο και αυτονοητο πως εσυ ο Δυνατος Το στηριγμα Ο αψογος και αυτο παιδι μου ειναι μια φουσκα. Οσο συνεχιζεις λοιπον να μπαινεις μονον στα παπουτσια των αλλων φυσικα και με μαθηματικη ακριβεια αυτο θα οδηγησει σε αισθημα μοναξιας, παραμελησης, μπουχτισμα, πονο.

Το οτι εχεις ικανοτητες και δεξιοτητες και καλη θεληση να προσφερεις δεν σημαινει οτι ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να το κανεις παντα. Καλο ειναι να ξεκινησεις να λες, που νιωθω δυσφορια ? ποτε την νιωθω ? μηπως επειδη δεν θελω στην πραγματικοτητα πραγματι να το κανω αυτο ? Δεν ξερω αν εχεις κανει την κουβεντα των προσωπικων οριων και ποσο σημαντικο ρολο παιζουν.

Φυσικα με την δικη σου θεραπευτρια ολα αυτα θα τα δουλευεις. Αλλά χριζουν τεραστιας σημασιας πριν φτασεις πατο. Εγω τον εφτασα τον γνωρισα καλα... και τωρα μαθαινω τα βασικα !!!

Φιλικα η C.C

---

Τα ορια ειναι κατι που μου ειπε απο την πρωτη στιγμη η ψυχοθεραπευτρια μου, βεβαια οσο και εαν τα επισημαινω σε ορισμενους ανθρωπους (πχ στην μητερα μου), δεν διατιθονται να τα κρατανε, η πολυ απλα τα ξεχνανε και ειναι τοσο κουραστικο να πρεπει να επαναλαμβανομαι ξανα και ξανα... Και εκει απλα κλεινω την πορτα μεχρι να συνελθουν, με γεμιζει θυμο οταν συμβαινει αυτο, απιστευτα πολυ.

Και στην σχολη μου νομιζω για αυτο δεν θελω να πηγαινω, τωρα που πηγα στο πηγαινε πρεπει να επαθα γυρω στις 5 κρισεις πανικου, οταν γυρνουσα ομως ημουν τσιτομενος και γεματος νευρα. Γιατι; Γιατι φροντιζουν να σε αγχωσουν, να σου σφιξουν τα λουρια ενω αυτοι στην κυριολεξια αραζουν και εαν σε βλεπουν (ειδικα στην πρακτικη) λιγο χαλαρο αμεσως σε πιεζουν χωρις καν να ρωτησουν τον λογο που εισαι ετσι. Σπουδαζω νοσηλευτικη παρεμπιπτοντως και το χαμογελο που παιρνεις απο ορισμενους ασθενης οταν τους βοηθας ειναι κατι που με χαροποιει τοσο μα τοσο πολυ... Αλλα οταν εχεις μια στριμενη καθηγητρια που σου την εχει κυριολεκτικα στημενη για να σου την πει, θελεις απλα να την πλακωσεις στο ξυλο και να φυγεις. Νιωθω τεραστιο διχασμο μεσα μου οσο αναφορα αυτο

Η ειρωνεια βεβαια ειναι οτι εχω την αισθηση οτι μερικοι περιμεναν κυριολεκτικα να σπασω... Σαν να ζηλευαν την εικονα του αψεγαδιαστου (που δεν ημουν, το ελεγα και ανοιχτα αλλωστε πως εχω και γω τα ζητηματα μου αλλα προσπαθω να ειμαι οσο πιο λειτουργικος γινεται), και μολις εχασα τον πατερα μου με κοιτουσαν λες και ηταν 2 μετρα ανωτεροι μου η λες και ημουν κανα κουταβι. Σε μαγαζι τωρα να γινεται δημοσιως θεμα το οτι ειμαι ορφανος σε γνωστους αγνωστους που δεν συμπαθω...;;;!!!! Αν ειναι δυνατον...

Κοίτα ψηλέ εγώ δεν μπορώ να σου πω κάτι γι αυτά που έχεις περάσει δεν είμαι ικανός γιατί πολύ απλά δεν τα χω ζήσει αλλά για τη σχολή που ξέρω μπορεί να είσαι καμπανόφατσα καμπανόφατσα είναι αυτός ο οποίος τραβάει την προσοχή και ότι κάνει σχολιάζεται συνήθως αρνητικά ήμουνα κι εγώ και ξέρω μετά πήγα στρατό κι έστρωσα πάντως άμα ξεχωρίζεις λογικό είναι να σε θάβουν κι όταν λέω ξεχωρίζεις δεν εννοώ να είσαι εσύ ο γαματος κι οι άλλοι όλοι για τα μπάζα απλά να είσαι διαφορετικός δηλαδή λογικό λόγω εμπειριών κατά τα άλλα μη νομίζεις όλους μας σχολιάζουν

Ναι, αυτο ειναι σωστο και το εχω κανει, απλα δυστυχως τα 3/4 ανηκουν στην κατηγορια του ο φιλος για τον καφε πλεον και απο κει και μετα επεσα λιγο απο τα συνεφα οταν το συνειδητοποιησα... Δεν ξερω, μπορει να εχω εγω πολυ υψηλα στανταρ σαν ανθρωπος τι να πω. Εχω φτασει σε σημειο να φοβαμαι να μιλησω σε ''φιλους'' μου για κατι που με χαροποιησε στην ζωη μου σε μια χ περιοδο γιατι φοβαμαι οτι θα με ''ματιασουν'', ατομα τα οποια καποτε εμπιστευομουν και μεσα σε 7 μηνες μου απεδειξαν ποσο λαθος ημουν (και που φυσικα δεν θα βγω για καφε μαζι τους, αλλα θα τους πετυχω καπου τυχαια και θα με χαιρετησουν). Σιγουρα παντως πρεπει να αποφευγεται η κλεισουρα καθως το να καθεσαι πολυ ωρα με το μυαλο σου ειναι επικινδυνο πολλες φορες.

Ειλικρινα δεν ξερω γιατι δεν μπορω να κλαψω, το ψαχνω το ρωταω στον εαυτο μου ξανα και ξανα...Δεν ειναι θεμα δυναμης παντως καθως εχω την αποψη οτι ο δυνατος ειναι αυτος που δεχεται τα συναισθηματα του, κλαιει αλλα ξερει οτι μπορα ειναι θα περασει.

Ισχαιμικο επεισοδιο ειναι ουσιαστικα ενα παροδικο εγκεφαλικο επεισοδιο. Στα καλα καθουμενα δεν μπορουσα να μετακινησω το χερι μου, επεσα απο την καρεκλα, ανοιξαν τα ποδια μου σπαγγατο και δεν ενιωθα ουτε πονο ουτε τιποτα... Δεν μπορουσα να φωναξω, να κουνηθω, δεν ηθελα να κλαψω, λες και με βαρεσαν 20 ηρεμιστηκες ενεσεις ταυτοχρονα, με πηγαν στα επειγοντα λιποθυμησα στον αξονικο και το επομενο πραγμα που θυμομουν ηταν το κρεβατι του νοσοκομειου και εμενα να εχω επανελθει πληρως....
Εαν θες στειλε μου το μειλ σου να σου οω την ακρως αστεια ιστορια μου οταν με βαλαν για αξονικη σιγουρα θα γελασεις promise
Οσο για το κλαμα ουτε αλλος λογος δεν υπαρχει?
Και για τους φιλους εγω τωρα ποια ειμαι επιλεκτηκη εαν δω οτι ο αλλος αξιζει ναι θα του δωσω τα παντα εαν οχι middle finger
Και αυτο το να σε λυπατε καποιος τι ειρωνικο ....αντι σε εψθθχωσει η να σε βοηθησει η εστω να μην πει τπτ ολα συγνωμε και τετοια το εχω νιωσει κι εγω αυτο και κατεληξα στο συμπερασμα οτι σε λυπουνται γτ εαν αυτοι ηταν στη θεση σου δεν θα το αντεχαν ενω εσυ εγω και ο καθενας το αντεξε

Τα ορια ειναι κατι που μου ειπε απο την πρωτη στιγμη η ψυχοθεραπευτρια μου, βεβαια οσο και εαν τα επισημαινω σε ορισμενους ανθρωπους (πχ στην μητερα μου), δεν διατιθονται να τα κρατανε, η πολυ απλα τα ξεχνανε και ειναι τοσο κουραστικο να πρεπει να επαναλαμβανομαι ξανα και ξανα... Και εκει απλα κλεινω την πορτα μεχρι να συνελθουν, με γεμιζει θυμο οταν συμβαινει αυτο, απιστευτα πολυ.

Και στην σχολη μου νομιζω για αυτο δεν θελω να πηγαινω, τωρα που πηγα στο πηγαινε πρεπει να επαθα γυρω στις 5 κρισεις πανικου, οταν γυρνουσα ομως ημουν τσιτομενος και γεματος νευρα. Γιατι; Γιατι φροντιζουν να σε αγχωσουν, να σου σφιξουν τα λουρια ενω αυτοι στην κυριολεξια αραζουν και εαν σε βλεπουν (ειδικα στην πρακτικη) λιγο χαλαρο αμεσως σε πιεζουν χωρις καν να ρωτησουν τον λογο που εισαι ετσι. Σπουδαζω νοσηλευτικη παρεμπιπτοντως και το χαμογελο που παιρνεις απο ορισμενους ασθενης οταν τους βοηθας ειναι κατι που με χαροποιει τοσο μα τοσο πολυ... Αλλα οταν εχεις μια στριμενη καθηγητρια που σου την εχει κυριολεκτικα στημενη για να σου την πει, θελεις απλα να την πλακωσεις στο ξυλο και να φυγεις. Νιωθω τεραστιο διχασμο μεσα μου οσο αναφορα αυτο
Αυτη την χαρα την ξερω την παιρνω κι εγω απο τα παιδια της θαρεπαυτικης ιππασια
Οσο για τις καθηγητριες .....φωναξε με καμια μερα εχω καιρο να εκτωνοθω χαχαχα

Η ειρωνεια βεβαια ειναι οτι εχω την αισθηση οτι μερικοι περιμεναν κυριολεκτικα να σπασω... Σαν να ζηλευαν την εικονα του αψεγαδιαστου (που δεν ημουν, το ελεγα και ανοιχτα αλλωστε πως εχω και γω τα ζητηματα μου αλλα προσπαθω να ειμαι οσο πιο λειτουργικος γινεται), και μολις εχασα τον πατερα μου με κοιτουσαν λες και ηταν 2 μετρα ανωτεροι μου η λες και ημουν κανα κουταβι. Σε μαγαζι τωρα να γινεται δημοσιως θεμα το οτι ειμαι ορφανος σε γνωστους αγνωστους που δεν συμπαθω...;;;!!!! Αν ειναι δυνατον...[/QUOTE]

Νταρκ εχεις κατοικιδιο?

Quote:

---

Originally Posted by arntaben

Νταρκ εχεις κατοικιδιο?

---

Ναι, εχω μια γατουλα πολυ τρυφερη και γλυκια. Ειναι τοσο χαδιαρα που πολλες φορες με κουραζει και με απωθει απο το να ασχολουμαι μαζι της, ειναι λες και εχουμε σχεση! :P

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Ναι, εχω μια γατουλα πολυ τρυφερη και γλυκια. Ειναι τοσο χαδιαρα που πολλες φορες με κουραζει και με απωθει απο το να ασχολουμαι μαζι της, ειναι λες και εχουμε σχεση! :P

---

Γιατι οχι δεν αποκλειετε εγω παντως ειμαι ερωτευμενη με το σκυλο μου πως την λες? εγω τον σκυλο αρη
Τα ζωα βοηθανε πολυ στη ψυχολογια εγω λεω στο σκυλο η στο αλογο τα προβληματα μου δεν κερω για σενα με την γατα αλλα φανταζομαι βοηθανε ολα τα κατοικιδια
Επισεις μας γεννησε μια γατα 4 γατακια εγω δεν εχω ιδεα απο αυτα ειναι αδεσποτη και μου βγαζει τα δοντια της αλλα την αγαπαω και κανω υπομονη να με συνηθησει και εκεινη και τα γατια
Επισεις σορυ που βγηκα εκτος θεματος αλλα δεν μπορω να σου στειλω πμ:-(

Quote:

---

Originally Posted by elis

Κοίτα ψηλέ εγώ δεν μπορώ να σου πω κάτι γι αυτά που έχεις περάσει δεν είμαι ικανός γιατί πολύ απλά δεν τα χω ζήσει αλλά για τη σχολή που ξέρω μπορεί να είσαι καμπανόφατσα καμπανόφατσα είναι αυτός ο οποίος τραβάει την προσοχή και ότι κάνει σχολιάζεται συνήθως αρνητικά ήμουνα κι εγώ και ξέρω μετά πήγα στρατό κι έστρωσα πάντως άμα ξεχωρίζεις λογικό είναι να σε θάβουν κι όταν λέω ξεχωρίζεις δεν εννοώ να είσαι εσύ ο γαματος κι οι άλλοι όλοι για τα μπάζα απλά να είσαι διαφορετικός δηλαδή λογικό λόγω εμπειριών κατά τα άλλα μη νομίζεις όλους μας σχολιάζουν

---

Σε ευχαριστω παρα πολυ φιλε μου και ειναι ακριβως οπως τα λες. Γενικα δεν μ'αρεσει ποτε να τραβαω την προσοχη αλλα συμβαινει καμια φορα μονο του οπως το λες. Απλα σε εκεινη ειδικα την περιοδο ηταν το τελευταιο που με ελειπε και για αυτο ακριβως με ενοχλησε τοσο πολυ (ασε που συνεβαινε και διαρκως). Να μαι εξω για ποτο 4ις η ωρα το χαραμα πχ και να φωναζει γνωστη μου στον δρομο μετα απο διαολογο μας ''Α και Νικο που'σαι, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΛΛΗΠΗΤΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ'' , μας κοιτουσε ολος ο δρομος (και ναι ηταν παλι γνωστοι μου τριγυρω..)

Quote:

---

Originally Posted by arntaben

Γιατι οχι δεν αποκλειετε εγω παντως ειμαι ερωτευμενη με το σκυλο μου πως την λες? εγω τον σκυλο αρη
Τα ζωα βοηθανε πολυ στη ψυχολογια εγω λεω στο σκυλο η στο αλογο τα προβληματα μου δεν κερω για σενα με την γατα αλλα φανταζομαι βοηθανε ολα τα κατοικιδια
Επισεις μας γεννησε μια γατα 4 γατακια εγω δεν εχω ιδεα απο αυτα ειναι αδεσποτη και μου βγαζει τα δοντια της αλλα την αγαπαω και κανω υπομονη να με συνηθησει και εκεινη και τα γατια
Επισεις σορυ που βγηκα εκτος θεματος αλλα δεν μπορω να σου στειλω πμ:-(

---

Δεν ξερω, προσωπικα τις περισσοτερες φορες μου φερνει αποστροφη. Οταν αντιλαμβανομαι οτι ειμαι ευαλωτος συναισθηματικα μου προσφερει ευχαριστηση. Αλλα τις περισσοτερες φορες βρισκομαι σε τρομερη συγχυση... Θελω να βγω εξω αλλα φοβαμαι να βγω εξω, θελω να μιλησω αλλα νιωθω οτι δεν εχω κουραγιο να μιλησω, θελω να ασχοληθω με κατι αλλα δεν θελω να σηκωθω απο το κρεβατι... Αστα βραστα

(δεν εχω ιδεα γιατι δεν μπορεις να μου στειλεις πμ)

Σημερα εντωμεταξυ υπαρχουν φασεις που νιωθω καλα, νιωθω δυνατος, νιωθω οπως παλια και αλλες που θα με πιασει η στεναχωρια η μια κριση και θα νιωθω τοσο κουρελι και ''βλακας''. Μου λειπω τρομερα ωρες ωρες...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Σε ευχαριστω παρα πολυ φιλε μου και ειναι ακριβως οπως τα λες. Γενικα δεν μ'αρεσει ποτε να τραβαω την προσοχη αλλα συμβαινει καμια φορα μονο του οπως το λες. Απλα σε εκεινη ειδικα την περιοδο ηταν το τελευταιο που με ελειπε και για αυτο ακριβως με ενοχλησε τοσο πολυ (ασε που συνεβαινε και διαρκως). Να μαι εξω για ποτο 4ις η ωρα το χαραμα πχ και να φωναζει γνωστη μου στον δρομο μετα απο διαολογο μας ''Α και Νικο που'σαι, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΛΛΗΠΗΤΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ'' , μας κοιτουσε ολος ο δρομος (και ναι ηταν παλι γνωστοι μου τριγυρω..)



Δεν ξερω, προσωπικα τις περισσοτερες φορες μου φερνει αποστροφη. Οταν αντιλαμβανομαι οτι ειμαι ευαλωτος συναισθηματικα μου προσφερει ευχαριστηση. Αλλα τις περισσοτερες φορες βρισκομαι σε τρομερη συγχυση... Θελω να βγω εξω αλλα φοβαμαι να βγω εξω, θελω να μιλησω αλλα νιωθω οτι δεν εχω κουραγιο να μιλησω, θελω να ασχοληθω με κατι αλλα δεν θελω να σηκωθω απο το κρεβατι... Αστα βραστα

(δεν εχω ιδεα γιατι δεν μπορεις να μου στειλεις πμ)

Σημερα εντωμεταξυ υπαρχουν φασεις που νιωθω καλα, νιωθω δυνατος, νιωθω οπως παλια και αλλες που θα με πιασει η στεναχωρια η μια κριση και θα νιωθω τοσο κουρελι και ''βλακας''. Μου λειπω τρομερα ωρες ωρες...

---

Δεν μπορω να σου στειλω πμ γτ δεν εχεις συμπληρωσει τα 66 ποστς
Εχεις δει ποτε ειναι αυτες οι φασεις που εισαι νταουν?

Quote:

---

Originally Posted by arntaben

Δεν μπορω να σου στειλω πμ γτ δεν εχεις συμπληρωσει τα 66 ποστς
Εχεις δει ποτε ειναι αυτες οι φασεις που εισαι νταουν?

---

Ναι, συνηθως οταν αγχωνομαι.
Πχ οταν παω γυμναστηριο, οταν εχω να παω στην σχολη (κυριως, οταν γυρναω δεν εχω τοσο θεμα) εαν εχω να βγω για καφε και εχω αργησει, εαν εχω να κατεβω Θεσσαλονικη για το οτιδηποτε, γενικα οποτε συναντω το παραμικρο αγχος με πιανει, παλαιοτερα το ειχα συνεχεια, τωρα το προσεχω μονο σε αυτα.

Αυτο οσο αναφορα τις κρισεις.

Νταουν μπορει να ξυπνησω χωρις ουσιαστικο λογο, η να εχει γινει κατι που υποσηνειδητα να με ενοχλησει δεν ξερω.

Μηοως ειχες κακιες εμπειριες με το να αργεις ?

Οχι δεν θα το λεγα, απλα μ'αρεσει να ειμαι πολυ τυπικος σαν ανθρωπος..

Και τωρα να και αλλη βομβα...
Μολις μου ειπε η μαμα μου οτι δανειστηκε καποτε μεσα στο περασμενο 6μηνο λεφτα απο την νονα μου, η οποια πηρε τηλεφωνο και τα ζητησε πισω και πρεπει να βαλω εγω χερι στις οικονομιες μου για να τα δωσω (το συνεννοηθηκανε μονες τους μια χαρουλα και μιλαμε για ενα αρκετα μεγαλο ποσο...). Εγω δεν ειχα ιδεα οτι τα πηρε αυτα τα λεφτα και τωρα ερχομαι να πληρωσω και τα σπασμενα... Νιωθω τοσο θυμωμενος, τοσο αβοηθητος, πραγματικα εκει που αρχιζεις να σχεδιαζεις με ενα μολυβακι λιγο εναν οριζοντα στο βαθος ενος τουνελ ξαφνικα ερχεται καποιος και σου σπαει το γ****νο μολυβι!!!!!! Καθε φορα η ιδια ιστορια... Δεν αντεχω αλλο, λες και με βλεπει καποιος και γελαει με το να μου παιζει τετοιες ιστοριες... 20 χρονων και πληρωνω χωρις καν την συγκαταθεση μου τα σπασμενα ολου του κοσμου...

Nίκο μου καλησπέρα κι από μένα, καταρχήν να σου πω ότι σε θαυμάζω γιατί πέρασες και περνάς τόσο δύσκολα πράγματα για ένα παιδί κι όμως είσαι εδώ και παλεύεις ακόμα να καταφέρεις το καλύτερο. Έχω περάσει και περνάω κάποιες φορές ακόμα κρίσεις πανικου.. ξέρω πως είναι ένας εφιάλτης που δύσκολα κάποιος μπορεί να αντιληφθεί τι είναι αν δε το έχει ζήσει ο ίδιος ή κάποιος κοντινός του. Ξέρω πως είναι ο εκφοβισμός στο σχολείο αλλά και η αρνητική προσοχή από άτομα που δε θες κυρίως όταν προσπαθούμε να μείνουμε μακριά της όποιας προσοχής και θέλουμε απλά την ησυχία μας. Θα σου πω αφενώς το εξής που μου είχε πει και μένα η θεραπεύτριά μου για τις κρίσεις : ότι προέρχονται από υπερβολική πίεση που πολλές φορές ασκούμε στον εαυτό μας και εμείς οι ίδιοι άθελά μας. Προφανώς σε σένα προέρχονται και από εξωτερική πίεση, από όσα βιώνεις στην οικογένεια ή τη σχολή, την υγέια κτλ. Αυτό που χρειάζεται να κάνεις απλό στα λόγια δύσκολο στην πράξη είναι να αφιερωθείς για λίγο έστω στον εαυτό σου. Δε χρειάζεται κάτι ακραίο, μια μικρή όμορφη πράξη για σένα είτε είναι αυτό να πας γυμναστήριο, είτε να διαβάσεις ένα ωραίο βιβλίο, να δεις μια σειρά που σε ιντριγκάρει, οτιδήποτε όμως που δεν αφορά άλλους παρά μόνο εσένα. Αν αυτό το βάλεις στη ζωή σου σαν μια μικρή γωνιούλα για σένα που θα μπορείς να αποφορτώνεσαι και να είσαι εκεί για σένα και μόνο θα δεις ότι ένα κομμάτι της πίεσης θα φύγει σιγά σιγά.. Γιατί ουσιαστικά ο πανικός έρχεται επειδή νιώθουμε ότι όσα κάνουμε δεν είναι για μας,δε μας γεμίζουν αν και πρέπει να τα κάνουμε κάποιες φορές ή απλά δε μας ταιριάζουν. Το νόημα είναι σιγά σιγά να βρεις το ποιος είσαι, το τι πραγματικά σε γεμίζει όσο χρόνο κ αν σου πάρει τον αξίζεις και τον χρειάζεσαι :)

Και όσο για αυτούς που ασχολούνται μαζί σου προσπάθησε όσο μπορείς (δε λέω ότι πάντα γίνεται και είναι εύκολο) να τους αγνοείς και να μη τους δίνεις τροφή να ασχολούνται.Δεν είσαι κάτι παράξενο, απλά διαφορετικό και το διαφορέτικό πάντα ενοχλεί δυστυχώς. Απλά κράτα τους μακριά σου. Προσπάθησε να σε θωρακίσεις με πράγματα και άτομα που αγαπάς και μόνο και σιγά σιγά αφού ξεπεράσεις κάθε άγχος και φοβία θα δεις πως θα τολμάς όλο και κάτι περισσότερο που τώρα σου φαίνεται βουνό ή άπιαστο. Χρειάζεσαι χρόνο για σένα και κυρίως να ζεις για σένα όπως σου είπαν και άλλοι. Όσο μπορείς, έστω και μια ώρα να σου αφιερώνεις κάθε μέρα είναι πολύτιμο.

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Οχι δεν θα το λεγα, απλα μ'αρεσει να ειμαι πολυ τυπικος σαν ανθρωπος..

Και τωρα να και αλλη βομβα...
Μολις μου ειπε η μαμα μου οτι δανειστηκε καποτε μεσα στο περασμενο 6μηνο λεφτα απο την νονα μου, η οποια πηρε τηλεφωνο και τα ζητησε πισω και πρεπει να βαλω εγω χερι στις οικονομιες μου για να τα δωσω (το συνεννοηθηκανε μονες τους μια χαρουλα και μιλαμε για ενα αρκετα μεγαλο ποσο...). Εγω δεν ειχα ιδεα οτι τα πηρε αυτα τα λεφτα και τωρα ερχομαι να πληρωσω και τα σπασμενα... Νιωθω τοσο θυμωμενος, τοσο αβοηθητος, πραγματικα εκει που αρχιζεις να σχεδιαζεις με ενα μολυβακι λιγο εναν οριζοντα στο βαθος ενος τουνελ ξαφνικα ερχεται καποιος και σου σπαει το γ****νο μολυβι!!!!!! Καθε φορα η ιδια ιστορια... Δεν αντεχω αλλο, λες και με βλεπει καποιος και γελαει με το να μου παιζει τετοιες ιστοριες... 20 χρονων και πληρωνω χωρις καν την συγκαταθεση μου τα σπασμενα ολου του κοσμου...

---

Η νονα δεν μπορει να περιμενει μεχρι να τα δωσει πισω η μητερα σου? και εαν τα δωσεις εσυ ....θα τα ξανα παρεις πισω απο την μητερα σου? εαν οχι πες της οτι καποια στιγμη τα θες