Χωρισμός και τύψεις

Δεν μπορείς να μιλάς για να δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία στη σχέση σας και παράλληλα να αναφέρεσαι σε δεύτερο χωρισμό, είναι σαν να το προδικάζεις όλο αυτό...Η κοπέλα σε θέλει, περιμένει να γυρίσεις εσύ ας πούμε? Εγώ λέω να μιλήσεις ειλικρινά στην κοπέλα σου όπως τα λες εδώ...ότι σε θέλω αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το αντέξω όλο αυτό και φοβάμαι μη σε κάνω χειρότερα. Και εκείνη λογικό είναι να διεκδικεί την σχέση που θέλει , αν όμως εσύ πνίγεσαι? Άμα ξεκινήσεις την ίδια σχέση με τον φόβο ότι θα πνίγεσαι ή ότι θα την πληγώσεις δεν θα είσαι και καλά , θα είσαι σε ένα μόνιμο φόβο. Επομένως αν αποφασίσεις να είστε μαζί κάνε της μια κουβέντα για το τι και πως....Αν εκείνη σου ξαναπεί ότι δεν θέλει να αλλάξει, δεν ξέρω αν αξίζει και τον κόπο...Και τελικά εκείνη θα βοηθηθεί με το να ανέχεσαι εσύ όλα αυτά που σε πνίγουν ή με το να έχει μια υγιή σχέση μαζί σου?

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου Cube! Με την κοπελιά έχουμε βρεθεί μετά τον χωρισμό άλλες 2 φορές, μιλήσαμε διεξοδικά, και δεν βγήκε άκρη, διότι αυτή μου είπε και τις 2 φορές ότι δε μπορεί να αλλάξει, και ότι είναι αυτή που είναι. Οπότε μια τυχόν επανασύνδεση θα φέρει πάλι στο προσκήνιο τα ίδια προβλήματα δυστυχώς. Εφόσον το λέει και η ίδια.
Την κοπέλα την θέλω και εγώ, αλλά με προβληματίζει το ότι μου το έχει πει και η ίδια ότι δε πρόκειται να αλλάξει, και το ότι πάσχει από την κατάθλιψη, και ποτέ δε ξέρεις στο μέλλον πως θα εξελιχθεί. Επιπλέον οι γονείς μου και οι φίλοι μου είναι όλοι αρνητικοί στην επανασύνδεση, διότι δε τους άρεσαν καθόλου οι συμπεριφορές τις, ενώ οι γονείς μου φοβούνται και την κατάθλιψη. Για αυτό το θέμα, εγώ ντρέπομαι να μιλήσω με την κοπέλα. Δεν αισθάνομαι άνετα..
Εμένα εν κατακλείδι αυτό που με τσιγκλάει και με ενοχλεί, είναι πως ήταν μια κοπέλα όπως την ήθελα, ταιριάζαμε αρκετά, απλά είχε άλλα θέλω, και το ότι έπασχε από κατάθλιψη τις δημιουργούσε προβλήματα στη συμπεριφορά της.
Και τέλος αγχώνομαι στο ότι δε θα ξανά βρω μια άλλη κοπέλα που να με αγαπάει και να είναι έτσι όπως την θέλω. Διότι σκέφτομαι ότι έφτασα 23 χρονών για να βρω μια σωστή κοπέλα, ποιος ξέρει πόσο καιρό ακόμα θα κάνω... :/

Εγώ από αυτά που διαβάζω δεν με βοηθάς να σου πω μείνε μαζί της, το αντίθετο.... Θέλω να σου πω να την αφήσεις και να πας παρακάτω αλλά δεν είναι τόσο απλό για σένα φαντάζομαι αλλιώς δεν θα το σκεφτόσουν κιόλας...Δεν αισθάνεσαι άνετα για το θέμα της κατάθλιψης? Τι κουβέντες κάνατε δηλαδή? Της έλεγες ότι πνίγεσαι, ότι έχει άσχημες συμπεριφορές?

Quote:

---

Originally Posted by cube

Εγώ από αυτά που διαβάζω δεν με βοηθάς να σου πω μείνε μαζί της, το αντίθετο.... Θέλω να σου πω να την αφήσεις και να πας παρακάτω αλλά δεν είναι τόσο απλό για σένα φαντάζομαι αλλιώς δεν θα το σκεφτόσουν κιόλας...Δεν αισθάνεσαι άνετα για το θέμα της κατάθλιψης? Τι κουβέντες κάνατε δηλαδή? Της έλεγες ότι πνίγεσαι, ότι έχει άσχημες συμπεριφορές?

---

Την σκέφτομαι πολύ, διότι όπως προανεφερα μου άρεζε πολύ ο χαρακτήρας της, ήταν τρυφερή μαζί μου, και μου έβγαζε πολλά όμορφα στοιχεία. Συν ότι ήταν και η πρώτη μου, άρα ακόμα παραπάνω.
Αυτή είχε όμως άλλα θέλω. Ήθελε μία σχέση πολύ σοβαρή, κανονιζε ήδη το μέλλον μας από κοινού, ενώ γνωριζομασταν μόλις 5 μήνες, απαιτούσε να βρισκόμαστε κάθε μέρα και για πάρα πολλές ώρες, ήθελε να τα κάνουμε όλα μαζί. Στην αρχή μου αρεζε, αλλά στη συνέχεια άρχισα να πνίγομαι. Ήθελα λίγο το χώρο μου. Έκανα προσπάθειες να το αλλάξω, αλλά ήταν αμεταπιστη. Εγώ επειδή την αγαπούσα έκανα πράγματα χωρίς να τα θέλω πάντα, πιεζομουν, αρρώστησα και εκεί είπα δε πάει άλλο και τη χώρισα. Μετά βέβαια άρχισαν οι τύψεις, του τύπου βιάστηκα κτλ.. Όταν βρέθηκαμε 2 φορές μετά τον χωρισμό τις τα είπα όλα όσα με ενοχλούσαν, και συμφώνησε. Καταλάβαινε τα λάθη τις, και μου είπε ότι πληρώνεις τα σπασμένα από τη προηγούμενη της σχέση που είχε άσχημη κατάληξη. Μετά μου είπε ότι είχε και αυτή παράπονα από εμένα, του τύπου ότι είχα αρχίσει να πνίγομαι, το έβλεπε αλλά δε έλεγα κάτι, και αυτή προσπαθούσε να βρει τι φταίει, και ότι ήμουν πολύ μαλθακός και δε διεκδικούσα τα θέλω μου. Συμφωνώ διότι όντως τα έκανα.. Ωστόσο και στις 2 συναντήσεις μου είπε ότι δε μπορώ να αλλάξω παραπάνω και ότι θα είμαι η ίδια.. Θα θέλω να σε βλέπω συνέχεια, τα πάντα μαζί, όλη μέρα μαζί, θα συνεχίσω να μιλάω άσχημα αν νευριασω κτλ.. Και εκεί κολλάει το πράγμα... Εγώ δε μπορώ να ξανά μπω στη σχέση με αυτές τις προϋποθέσεις διότι θα πνίγω ξανά και σίγουρα θα ξανά φύγω. Επίσης όπως ειπα και πιο πάνω οι άνθρωποι του στενού μου περιβάλλοντος είναι όλοι αρνητικοί στο να τα ξανά βρω... Οπότε μάλλον δε βγαίνει άκρη... Απλα εμένα μου μένει το μαράζι του ότι τέλειωσε πολύ νωρίς, και ξαφνικά και το ότι δε έδωσα μία δεύτερη ευκαιρία ώστε να δω αν τυχόν μπορεί να αλλάξει κάτι και να πορευτουμε καλύτερα!

Κοίταξε το ότι έχει νεύρα το καταλαβαίνω δεν μπορεί να το αλλάξει.... Αλλά αν είναι καταπιεστική να είστε όλη μέρα μαζί θα μπορούσε να κάνει μια υποχώρηση και να σε αφήνει και λίγο ελεύθερο... Στην τελική τι είσαι φυλακισμένος? Όση ώρα θες περνάς μαζί της, ίσως έπρεπε να διεκδικήσεις τα δικά σου θέλω και αν δεν της έκανες θα σε χώριζε εκείνη και δεν θα σου έμενε το μαράζι. Και έπειτα λες ότι δεν αισθάνεσαι άνετα, δεν έλεγες τα παράπονά σου, άρα πως ήταν δυνατόν να είσαι καλά μέσα στη σχέση, όταν πνίγεσαι και σκας? Εγώ λέω να προχωρήσεις πάντως....Μέχρι να παίξει τίποτα καινούργιο θα σκέφτεσαι εκείνη, αν της έδινες μια δεύτερη ευκαιρία και αν, αν, αν..... Δεν θα είναι εύκολο δηλαδή.....αλλά έτσι όπως τα γράφεις δεν βλέπω να είσαι και αισιόδοξος με αυτοπεποίθηση ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.. περισσότερο πάει σε απόγνωση και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... Κατά βάθος πιστεύω ότι δεν την θέλεις κιόλας, υπάρχει τόσος πολύ φόβος που δεν σου αφήνει χώρο για τίποτα άλλο.............

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Ακριβώς όπως τα λες είναι. Και εγώ με αυτό απορώ: Με ένα άτομο που αρκετές φορές πιεζόμουν, πνιγόμουν, και δε περνούσα τόσο καλά, όσο θα ήθελα, και παρόλα αυτά ακόμα το σκέφτομαι, προσπαθώ να εξιδανικεύσω καταστάσεις κτλ.. Ίσως το ότι ήταν η πρώτη μου σχέση, και έζησα στιγμές πρωτόγνωρες για εμένα, με επηρέασε και τώρα απλά φοβάμαι την μοναξιά. Επίσης η κοπέλα, όταν ήταν στα καλά της, ήταν πολύ τρυφερή, και η αλήθεια είναι ότι αυτό μου λείπει..
Εγώ θεωρώ πως με το χρόνο θα περάσει όλο αυτό το αίσθημα. Εσύ τι θεωρείς;

---

Δεν ήξερα σε πιο από όλα να σταθώ για να σου απαντήσω.Πρώτα θα σου αναφέρω ενα προσωπικό περιστατικό για να απαντήσω στο ''σχέση και κατάθλιψη'' ή ''σχέση με καταθλιπτικό''.
'Εχω μια σχέση εδώ και 3 χρόνια με συγκατοίκηση σχεδόν τα 2.Στην αρχή ήμουν απόλυτος,νευριασμένος,με πείραζαν πολλά.Άλλα είχαν βήμα από την ψυχολογική μου κατάσταση κι άλλα όχι.Για παράδειγμα οι αντιδράσεις μου μπορεί να είχαν περισσότερη ένταση από κάποιον που λέει πως δεν έχει πρόβλημα.ΑΥΤΟ όμως δεν αναιρούσε ότι πολλές φορές το πρόβλημα ξεκινούσε από την απέναντι πλευρά.Οπότε άλλο η αντίδραση η δική μου κι άλλο η αρχή του προβλήματος ή του καβγά,πες το όπως θέλεις.
Δεν φταίει συνεχώς το άτομο που δηλώνει πως έχει ένα πρόβλημα κι είναι άδικο να ρίχνουμε όλο το βάρος εκεί κι από την άλλη πλευρά ούτε το πρόβλημα μας δίνει το δικαίωμα να νομίζουμε πως πάντα έχουμε δίκιο.ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ απλά εξηγώ πως έχουν τα πράγματα.ΝΑΙ οι αντιδράσεις διαφέρουν σε ''ένταση'' αλλά μέχρι εκεί.
Σϊγουρα θα υπάρξουν και καταστάσεις που θα τις θεωρήσουμε παράλογες αλλά πες μου σε ποια σχέση δεν υπάρχουν αυτά?

Το περιστατικό λοιπόν (το έχω ξαναναφέρει) έχει να κάνει με την κοπέλα μου και με μια συνάδελφό της (κατά κάποιο τρόπο) νευρολόγο.Επειδή ήταν η αρχή της σχέσης η κοπέλα προσπαθούσε να μαζέψει ότι πληροφορίες μπορεί για να καταλάβει πως λειτουργεί ένα άτομο σε τέτοιες καταστάσεις.Η απάντηση της νευρολόγου ήταν ''Φϋγε όσο είναι καιρός,πριν μπλέξεις''.Αυτό ευτυχώς το έμαθα αρκετό καιρό μετά,πάνω σε καβγά κι η αλήθεια είναι ότι με πείραξε.Κάντο εικόνα στο μυαλό σου.Εγώ κι εσύ έχουμε σχέση,εγώ έχω το ''πρόβλημα'',εσύ μου λες αυτό πάνω σε καβγά.
Με λίγα λόγια κι εγώ να φταίω για τον καβγά μας ή το πρόβλημά μου τεσπά,εκείνη τη στιγμή ξαναξεκινάμε γιατί είπες κάτι που με αδικεί.Έχω δίκιο?Κατά κάποιο τρόπο πετάς όλες τις ευθύνες στην απέναντι πλευρά.Δεν είναι η αλήθεια όμως.Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση,ΠΑΝΤΑ!Σίγουρα όμως πάνω σε έναν καβγά ειπωνονται διάφορα ειδικά όταν μιλάμε για νέους ανθρώπους.Μάλλον όχι ακριβώς πολλά αλλά ...περίεργα!Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα

Στη δική σου περίπτωση τώρα.Τι ακριβώς θέλεις?Γιατί ρωτάς γονείς και φίλους?Τι μπορεί να σου πει ο γονιός ή ένας 23χρονος φίλος για την κατάθλιψη?Το πιο εύκολο είναι να σου πει ''ΦΥΓΕ".Δυστυχώς φοβόμαστε ότι δεν γνωρίζουμε και δεν το παρεξηγώ απλά θεωρώ την πιο σωστή απάντηση ''Δεν γνωρίζω'' γιατί είναι και η αλήθεια.

Χρησιμοποιείς τις λέξεις ''παραμέλησα'' ''αξίζει ο κόπος'' κλπ κλπ.Οπότε σε ξαναρωτάω,εσύ τι θέλεις?Τι νιώθεις?Νιώθεις ότι μπορείς να βοηθήσεις την κοπέλα και την σχέση σας ή νιώθεις ανασφάλεια γιατί δεν ξέρεις αν βρεις άλλη κοπέλα?Αυτά θα πρέπει να τα ξεκαθαρίσεις.Επίσης ένα σημαντικό κομμάτι είναι ότι ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν ζητάς από τον άλλο να αλλάξει.Με το να ζητάς να αλλάξει στην ουσία του λες ''Σε θέλω αλλιώς'' ΑΣΧΕΤΑ πως το εννοείς εσύ.Και τελευταίο,ποτέ δεν παραμελούμε κάτι επειδή έχουμε μια σχέση.Αυτά είναι όρια και μπαίνουν σε μία σχέση με τον καιρό αλλά με πράξεις κι όχι με λόγια.

Κομμάτι στρατός.Έφυγες εξωτερικό,φεύγεις στρατό που ακριβώς δοκιμάστηκε η σχέση?Αν θέλεις τη συμβουλή μου αυτά να τα έχεις ξεκαθαρίσει στο μυαλό σου πριν μπεις στρατό.

Δεν ξέρω αν ξέφυγα από το θέμα αλλά πραγματικά θέλω πολλά να γράψω.Η σχέση με ένα τέτοιο άτομο ίσως χρειάζεται παραπάνω υπομονή από ότι χρειάζεται μια άλλη σχέση αλλά και γι αυτό δεν είμαι σίγουρος.Για μένα η λύση είναι η κατανόηση και η υπομονή.Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες αλλά μικρές πράξεις μέρα με τη μέρα.Όπως διάβασα κάπου ''το άγχος ή η κατάσταση πολλές φορές σε κάνει να αμφισβητείς την ικανότητά σου να δεχθείς αγάπη''.Αυτό σου το γράφω στο γιατί συνεχίζει και θέλει η κοπέλα.Συνεχίζει γιατί πριν αμφισβητήσει οτιδήποτε,έχει ρημάξει στην αμφισβήτηση τον ευατό της.

Αυτά αλλά σίγουρα μπορώ να γράψω πολλά :)

Ευχαριστώ Ntoubroutza για την άμεση απάντηση σου! Λοιπόν μιας και σε βλέπω ορεξάτο, να γράψω και εγώ λίγο παραπάνω κάποια πράγματα. Καταρχάς φυσικά και δε θεωρώ ότι επειδή η κοπέλα έχει την κατάθλιψη, δεν είναι αυτή η υπαίτιος για όλα. Ξέρω τα δικά μου λάθη, και ίσως και για αυτό το λόγο να θέλω να γυρίσω και πίσω, διότι έκανα λάθη απειρίας, που τα κατάλαβα τώρα, όλο αυτό το διάστημα που είμαστε χωρισμένοι.
Η κοπέλα είναι από τα πιο ειλικρινή άτομα που έχω γνωρίσει. Από τη 1η στιγμή που τη γνώρισα μου είπε τα πάντα για τη ζωή της. Οπότε ήξερα για την κατάθλιψη πριν τα φτιάξω μαζί της, και παρόλα αυτά συνέχισα μαζί της, διότι είμαι άτομο που έχω υπομονή και αν αγαπώ κάποιον κάνω πολλές θυσίες.
Με το που γνωριστήκαμε, μετά από λίγες ημέρες εγώ έφυγα στο εξωτερικό. Εκεί πέρα έκατσα για 3 μήνες, και η σχέση μας δοκιμάστηκε όλο το διάστημα εκείνο. Ήδη από όσο έλειπα στο εξωτερικό, άρχισε να μου δημιουργεί προβλήματα. Πολύ πίεση στο να μιλάμε πολλές ώρες, ζήλια για ότι έκανα, τρομερές ανασφάλειες, κτλ.. Έγιναν αρκετοί καβγάδες, ωστόσο ούτε εγώ, ούτε αυτή μπήκαμε στη διαδικασία να χωρίσουμε.. Με το που γύρισα Ελλάδα, περάσαν 2 μήνες, όπου ήμασταν κάθε μέρα μαζί, κάναμε κοινές δραστηριότητες, κοιμόμασταν αρκετές φορές μαζί κτλ, ώσπου εγώ έφτασα σε ένα οριακό σημείο και της ζήτησα να χωρίσουμε οριστικά.
Από τη δικιά μου συμπεριφορά, αυτά που τη πείραζαν και μου τα είχε πει, ήταν ότι δεν ήμουν ο άντρας της σχέσης, καθώς ήμουν πολύ μαλθακός, δε έπαιρνα ποτέ γρήγορες αποφάσεις κτλ,δε διεκδικούσα το δίκαιο μου, με αποτέλεσμα αυτό να την εκνευρίζει. Συμφωνώ με όλο αυτό, αλλά πραγματικά φοβόμουν δίπλα της τις αντιδράσεις τις, και έκανα πράγματα που δε τα ήθελα, απλά και μόνο για να μην τη στεναχωρήσω. Προς το τέλος της σχέσης αυτή κατάλαβε ότι εγώ άρχιζα να απομακρύνομαι και προσπαθούσε να βρει μια άκρη, ωστόσο εγώ ακόμα και τότε δε έλεγα κάτι, μέχρι που μια μέρα τις λέω ξαφνικά χωρίζουμε. Αυτές ήταν οι συμπεριφορές μου που την πείραξαν και μου τα είπε.. Κατά άλλα δεν έκανα κάτι άλλο, και θεωρώ πως τις φερόμουν πολύ καλά. Αυτή ώρες ώρες δεν ήταν ικανοποιημένη με τίποτα.. Ήθελε όλο και παραπάνω, με αποτέλεσμα εγώ να σκάσω, να αρρωστήσω, και να φτάσω στο σημείο αυτό.
Αυτό που νιώθω είναι ότι παρόλο τα προβλήματα που υπήρχαν, ήταν ένας άνθρωπος που με καταλάβαινε πολύ, με αγαπούσε, και μου ήταν στήριγμα.. Εγώ από την άλλη προσπαθούσα να τις καλύπτω όλες τις ανάγκες, ωστόσο από ένα σημείο και μετά δε μπορούσα να την ακολουθήσω. Τις 2 φορές που τη συνάντησα και τα είπαμε μετά τον χωρισμό, δεν ένιωσα ότι μπορούμε να ξανά είμαστε μαζί, όσο και αν το θέλω, διότι έχουμε διαφορετικά θέλω.
Όσον αφορά για εμένα, πραγματικά αυτό το καιρό πραγματικά δε ξέρω τι ακριβώς θέλω. Βρίσκομαι σε ένα μεταβατικό στάδιο, θα μπώ στρατό τον Σεπτέμβριο, και γενικά είμαι φουλ μπερδεμένος.. Ελπίζω πραγματικά με το καιρό να ξακαθαρίσω λιγάκι, γιατί έτσι πως είμαι τώρα δε βγάζω άκρη..

Να ξεκαθαρίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν ρίχνω κάπου την ευθύνη και δεν χρειάζεται να αναλάβει κάποιος την ευθύνη.Ειδικά όταν μιλάμε για μια σχέση.¨Αλλοστε όπως ξαναέγραψα οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες.

Μια ερώτηση,εφόσον δεν το ένιωσες γιατί ζορίζεις τον ευατό σου?Δεν υπάρχει λόγος.Μήπως εδώ έρχεται ο φόβος της μοναξιάς που αναφέρεις κι όλες σου οι κινήσεις γυρνάρε γύρω από αυτό?

Καλησπέρα κι απο μένα! Θέλεις να είστε μαζί ή δεν θέλεις? Ειλικρινά φάσκεις και αντιφάσκεις. Εκείνη όσο καιρό έχετε διακόψει σε ενοχλεί το ίδιο? Βρεθήκατε για να συζητήσετε αν μπορείτε να είστε μαζί? Εξήγησε της ότι δεν μπορείτε να είστε κάθε μέρα. Αν δεν το καταλάβει, δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά . Μάλλον τα θέματα που έχει δεν την αφήνουν να δει τα λάθη της. Πέρα από την αγωγή , κάνει και ψυχοθεραπεία?? Αν τις πρότεινες να πάτε μαζί στην/στον ψυχολόγο της??

Quote:

---

Originally Posted by Ntoubroutza

Να ξεκαθαρίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν ρίχνω κάπου την ευθύνη και δεν χρειάζεται να αναλάβει κάποιος την ευθύνη.Ειδικά όταν μιλάμε για μια σχέση.¨Αλλοστε όπως ξαναέγραψα οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες.

Μια ερώτηση,εφόσον δεν το ένιωσες γιατί ζορίζεις τον ευατό σου?Δεν υπάρχει λόγος.Μήπως εδώ έρχεται ο φόβος της μοναξιάς που αναφέρεις κι όλες σου οι κινήσεις γυρνάρε γύρω από αυτό?

---

Αυτό ακριβώς που λες είναι. Ενώ βλέπω ότι δε πάει πολύ παρακάτω, πιέζονται λόγω του φόβου της μοναξιάς. Επιζητουσα επί 22 χρόνια μία σχέση, και όταν ήρθε δε τη χαρηκα όσο ήθελα, με αποτέλεσμα να νιώθω άσχημα. Διότι οκ γενικά έχω μία ζωή με αρκετά ενδιαφέροντα και φίλους, αλλά δε νιώθω πλήρης. Σε αυτή τι περίπτωση τι πρέπει να κάνω;

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Αυτό ακριβώς που λες είναι. Ενώ βλέπω ότι δε πάει πολύ παρακάτω, πιέζονται λόγω του φόβου της μοναξιάς. Επιζητουσα επί 22 χρόνια μία σχέση, και όταν ήρθε δε τη χαρηκα όσο ήθελα, με αποτέλεσμα να νιώθω άσχημα. Διότι οκ γενικά έχω μία ζωή με αρκετά ενδιαφέροντα και φίλους, αλλά δε νιώθω πλήρης. Σε αυτή τι περίπτωση τι πρέπει να κάνω;

---

Αμα τη θες την κοπέλα,πργματικά όμως μην την αφήσεις.
δώσε μια ακόμα ευκαιρία και πες της να την βοηθήσεις και εσύ ν αλλάξει και να μν σ πιέζει

Quote:

---

Originally Posted by PAPA

Καλησπέρα κι απο μένα! Θέλεις να είστε μαζί ή δεν θέλεις? Ειλικρινά φάσκεις και αντιφάσκεις. Εκείνη όσο καιρό έχετε διακόψει σε ενοχλεί το ίδιο? Βρεθήκατε για να συζητήσετε αν μπορείτε να είστε μαζί? Εξήγησε της ότι δεν μπορείτε να είστε κάθε μέρα. Αν δεν το καταλάβει, δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά . Μάλλον τα θέματα που έχει δεν την αφήνουν να δει τα λάθη της. Πέρα από την αγωγή , κάνει και ψυχοθεραπεία?? Αν τις πρότεινες να πάτε μαζί στην/στον ψυχολόγο της??

---

Μέσα μου ναι θέλω να είμαι μαζί της. Η καρδιά μου αυτό λέει. Ωστόσο με φρενάρει η λογική, διότι έζησα αρκετές περίεργες σκηνές και δε θέλω να ζήσω πάλι τα ίδια... Τις 2 φορές που βρέθηκαμε ήταν από δικιά μου πρωτοβουλία, μήπως βρεθεί άκρη. Αυτή όμως και τις 2 είπε ότι δε αλλάζει. Αυτή όχι, μετά τον χωρισμό δε με ενόχλησε καθόλου. Δε έχουμε καμιά επαφή. Εγώ ττην επιδίωκα.
Όχι ψυχοθεραπεία δε κάνει.. Έκανε παλιά. Τώρα παίρνει μόνο της αγωγή της. Δε ξέρω αν θα βοηθήσει καθόλου να πάμε στο ψυχολόγο της μαζί... Μου το πρότεινε, αλλά δισταζω...
Γενικά εγώ αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι η κατάθλιψη της, και το ότι αν τα ξανά βρούμε και ξανά φύγω θα της κάνω κακό, διότι έχει πολύ εύθραυστη ψυχολογία.. Αυτό μου λένε και οι γονείς μου/φίλοι

Booth δεν εχω πει μεχρι στιγμης κατι αλλα παρακολουθω το θεμα σου. Ας μιλήσουμε λίγο για θέματα καρδιάς/λογικής και ας τα ζυγισουμε. Ή καρδιά σου σου λέει να μείνεις μαζί της, αυτό λες ότι θέλεις και σε πιστεύω και αυτό είναι που σε μπλοκαρει. Καμια φορα ειναι καλο και ωραιο να την ακολουθουμε. Μπορεί ομως πχ η καρδιά να λέει μετά από ένα χωρισμό "πάνε να πεθανεις"...είναι καλό και σωστο; Όχι. Την ακολουθουμε και πηδαμε απο τη ταρατσα; Όχι δα. Είμαι βέβαιη πως σε αυτή τη περίπτωση θα έλεγες σε φίλο να μην την ακολουθήσει.
Πάμε στη λογική τώρα. Ή λογική λέει ότι μία σχέση για να είναι καλή και να έχει μέλλον πρέπει να σε κάνει να αισθάνεσαι καλά μέσα σε αυτήν ως ανθρωπος. Όχι ότι δεν θα έχει σκαμπανεβασματα η ότι δεν πρέπει να στεκόμαστε στον ανθρωπο μας στα δύσκολα. Αλλα όχι και να πνιγομαστε και να πιεζομαστε σε αυτήν και να τα παραταμε όλα για αυτην και να μένουμε πίσω σε τομείς της ζωής μας για αυτην και να σαπίζουμε μέσα σε αυτην. Ή μικρή μου εμπειρία δείχνει πως μία καλη σχέση πρέπει να μας ωθεί να γινόμαστε η καλύτερη έκδοση του εαυτού μας. Εσύ γίνεσαι καλύτερος μέσα σε αυτην; Προχωράς σε αλλους τομείς της ζωής σου που είναι σημαντικοι για εσένα μέσα σε αυτήν; Νιώθεις δημιουργικός μέσα σε αυτήν; Είσαι το περισσότερο καιρό ευχαριστημένος μέσα σε αυτήν; Μη μπερδεύεις την άνεση και την γλυκα του γνωστού μπροστα στο αγνωστο με την ευτυχια. Και κάποιος που σαπίζει στο καναπέ του 24 ώρες τη μέρα είναι ανετος. Είναι όμως χαρούμενος; Νομίζω κάνεις απο τους δύο σας δεν είναι χαρούμενος όπως τα περιγραφεις. Ούτε η κοπέλα μπορεί να προχωρήσει και να βελτιωθεί και να ωριμασει αν κρέμεται από την ασφάλεια της σχέσης σας. Όπως τα βλέπω κρατατε ο ένας τον άλλον πίσω.
Επίσης ένα μεγάλο καμπανάκι είναι το ότι δεν ερωτευτηκατε ποτέ. Ή βάσεις ήταν εξαρχής καθαρά θέμα άνεσης και οικειοτητας. Ο έρωτας περνάει αλλά είναι σημαντικό να έχεις θαυμάσει και να θαυμάζεις τον αλλον ως αντρα/γυναικα αντιστοιχα αλλα και πιο ολιστικα ως ανθρωπο, δεν αρκουν τα τρυφερα συναισθηματα.
Θα σας συντριψει ο οριστικός χωρισμός; Φυσικά. Θα είναι εύκολο; Όχι. Θα είναι το καλύτερο; Έτσι νομίζω. Αυτά λέει η λογική.
Θα το παω λίγο αλλιώς τώρα. Ή καρδιά σου ειπαμε σου λέει να μείνεις. Εγώ επειδή είμαι λίγο περίεργη σε άλλη περίπτωση θα σου έλεγα τερμάτισε το, ακόλουθα τη καρδιά σου μέχρι να γίνεις κομμάτια για να μην σκεφτεσαι μετά "τι μπορουσες να είχες κάνει αλλιώς". Η λογική λέει ομως ότι μαλλον αργά ή γρήγορα θα τελειώσει αυτό και οτι περιμενεις ενα ματαιο θαυμα -εφοσον ειπατε πως συνειδητοποιειτε οτι δεν θα αλλαξει κατι. Αρα επίσης λέει ότι θα καταλήξεις να πληγωσεις τη κοπέλα κι άλλο και είναι ήδη σε ευαίσθητη κατάσταση. Ή καρδιά σου φαντάζομαι σου λέει πως δεν το θες αυτο σωστά;
Το τελικο ερώτημα λοιπόν είναι: Έχεις τη δυναμη να κάνεις αυτό που και ο ίδιος σκέφτεσαι ότι είναι το σωστό; Δεν είναι κακό να εξαντλήσεις κάθε προσπαθεια και να ακολουθήσεις τη καρδιά σου, απλά είσαι διατεθειμενος να πληρωθεί το τίμημα; (Να πληγωθειτε πιο πολύ δηλαδή); Είναι και η πρώτη σου σχέση και είναι πολύ πολύ δύσκολο το ξέρω. Αλλα προσπαθησε όσο μπορείς να ξεχωρίσεις την αγάπη/τον έρωτα σου από το τον φόβο σου μπροστά στο άγνωστο/ την άνεση σου κοντά στο οικείο. Σορυ για το τεράστιο σχόλιο και αν καπου τα όσα λέω φαίνονται απόλυτα. Μακάρι να κάνω λάθος αν αυτό θελεις και φυσικά εσύ μόνο μπορείς να κρινεις κατάλληλα. Ευχομαι να σου έδωσα εστω κάποια χρήσιμη τροφή για σκέψη και να μη σε μπέρδεψα παραπάνω.

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Μέσα μου ναι θέλω να είμαι μαζί της. Η καρδιά μου αυτό λέει. Ωστόσο με φρενάρει η λογική, διότι έζησα αρκετές περίεργες σκηνές και δε θέλω να ζήσω πάλι τα ίδια... Τις 2 φορές που βρέθηκαμε ήταν από δικιά μου πρωτοβουλία, μήπως βρεθεί άκρη. Αυτή όμως και τις 2 είπε ότι δε αλλάζει. Αυτή όχι, μετά τον χωρισμό δε με ενόχλησε καθόλου. Δε έχουμε καμιά επαφή. Εγώ ττην επιδίωκα.
Όχι ψυχοθεραπεία δε κάνει.. Έκανε παλιά. Τώρα παίρνει μόνο της αγωγή της. Δε ξέρω αν θα βοηθήσει καθόλου να πάμε στο ψυχολόγο της μαζί... Μου το πρότεινε, αλλά δισταζω...
Γενικά εγώ αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι η κατάθλιψη της, και το ότι αν τα ξανά βρούμε και ξανά φύγω θα της κάνω κακό, διότι έχει πολύ εύθραυστη ψυχολογία.. Αυτό μου λένε και οι γονείς μου/φίλοι

---

Η καρδιά σου λέει να είσαι μαζί της ε? Εγώ θα άκουγα τη καρδιά μου. Η λογική μπορεί πολλές φορές να μας στερήσει την αληθινή αγάπη._ Ρομαντικό? Μπορεί.............

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Booth δεν εχω πει μεχρι στιγμης κατι αλλα παρακολουθω το θεμα σου. Ας μιλήσουμε λίγο για θέματα καρδιάς/λογικής και ας τα ζυγισουμε. Ή καρδιά σου σου λέει να μείνεις μαζί της, αυτό λες ότι θέλεις και σε πιστεύω και αυτό είναι που σε μπλοκαρει. Καμια φορα ειναι καλο και ωραιο να την ακολουθουμε. Μπορεί ομως πχ η καρδιά να λέει μετά από ένα χωρισμό "πάνε να πεθανεις"...είναι καλό και σωστο; Όχι. Την ακολουθουμε και πηδαμε απο τη ταρατσα; Όχι δα. Είμαι βέβαιη πως σε αυτή τη περίπτωση θα έλεγες σε φίλο να μην την ακολουθήσει.
Πάμε στη λογική τώρα. Ή λογική λέει ότι μία σχέση για να είναι καλή και να έχει μέλλον πρέπει να σε κάνει να αισθάνεσαι καλά μέσα σε αυτήν ως ανθρωπος. Όχι ότι δεν θα έχει σκαμπανεβασματα η ότι δεν πρέπει να στεκόμαστε στον ανθρωπο μας στα δύσκολα. Αλλα όχι και να πνιγομαστε και να πιεζομαστε σε αυτήν και να τα παραταμε όλα για αυτην και να μένουμε πίσω σε τομείς της ζωής μας για αυτην και να σαπίζουμε μέσα σε αυτην. Ή μικρή μου εμπειρία δείχνει πως μία καλη σχέση πρέπει να μας ωθεί να γινόμαστε η καλύτερη έκδοση του εαυτού μας. Εσύ γίνεσαι καλύτερος μέσα σε αυτην; Προχωράς σε αλλους τομείς της ζωής σου που είναι σημαντικοι για εσένα μέσα σε αυτήν; Νιώθεις δημιουργικός μέσα σε αυτήν; Είσαι το περισσότερο καιρό ευχαριστημένος μέσα σε αυτήν; Μη μπερδεύεις την άνεση και την γλυκα του γνωστού μπροστα στο αγνωστο με την ευτυχια. Και κάποιος που σαπίζει στο καναπέ του 24 ώρες τη μέρα είναι ανετος. Είναι όμως χαρούμενος; Νομίζω κάνεις απο τους δύο σας δεν είναι χαρούμενος όπως τα περιγραφεις. Ούτε η κοπέλα μπορεί να προχωρήσει και να βελτιωθεί και να ωριμασει αν κρέμεται από την ασφάλεια της σχέσης σας. Όπως τα βλέπω κρατατε ο ένας τον άλλον πίσω.
Επίσης ένα μεγάλο καμπανάκι είναι το ότι δεν ερωτευτηκατε ποτέ. Ή βάσεις ήταν εξαρχής καθαρά θέμα άνεσης και οικειοτητας. Ο έρωτας περνάει αλλά είναι σημαντικό να έχεις θαυμάσει και να θαυμάζεις τον αλλον ως αντρα/γυναικα αντιστοιχα αλλα και πιο ολιστικα ως ανθρωπο, δεν αρκουν τα τρυφερα συναισθηματα.
Θα σας συντριψει ο οριστικός χωρισμός; Φυσικά. Θα είναι εύκολο; Όχι. Θα είναι το καλύτερο; Έτσι νομίζω. Αυτά λέει η λογική.
Θα το παω λίγο αλλιώς τώρα. Ή καρδιά σου ειπαμε σου λέει να μείνεις. Εγώ επειδή είμαι λίγο περίεργη σε άλλη περίπτωση θα σου έλεγα τερμάτισε το, ακόλουθα τη καρδιά σου μέχρι να γίνεις κομμάτια για να μην σκεφτεσαι μετά "τι μπορουσες να είχες κάνει αλλιώς". Η λογική λέει ομως ότι μαλλον αργά ή γρήγορα θα τελειώσει αυτό και οτι περιμενεις ενα ματαιο θαυμα -εφοσον ειπατε πως συνειδητοποιειτε οτι δεν θα αλλαξει κατι. Αρα επίσης λέει ότι θα καταλήξεις να πληγωσεις τη κοπέλα κι άλλο και είναι ήδη σε ευαίσθητη κατάσταση. Ή καρδιά σου φαντάζομαι σου λέει πως δεν το θες αυτο σωστά;
Το τελικο ερώτημα λοιπόν είναι: Έχεις τη δυναμη να κάνεις αυτό που και ο ίδιος σκέφτεσαι ότι είναι το σωστό; Δεν είναι κακό να εξαντλήσεις κάθε προσπαθεια και να ακολουθήσεις τη καρδιά σου, απλά είσαι διατεθειμενος να πληρωθεί το τίμημα; (Να πληγωθειτε πιο πολύ δηλαδή); Είναι και η πρώτη σου σχέση και είναι πολύ πολύ δύσκολο το ξέρω. Αλλα προσπαθησε όσο μπορείς να ξεχωρίσεις την αγάπη/τον έρωτα σου από το τον φόβο σου μπροστά στο άγνωστο/ την άνεση σου κοντά στο οικείο. Σορυ για το τεράστιο σχόλιο και αν καπου τα όσα λέω φαίνονται απόλυτα. Μακάρι να κάνω λάθος αν αυτό θελεις και φυσικά εσύ μόνο μπορείς να κρινεις κατάλληλα. Ευχομαι να σου έδωσα εστω κάποια χρήσιμη τροφή για σκέψη και να μη σε μπέρδεψα παραπάνω.

---

Ναταλία σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το πολύ εύστοχο κείμενο σου. Δε μπορώ παρά να συμφωνησω. Θεωρώ όπως το λες ότι περισσότερο σκέφτομαι την άνεση, αυτή τη γλύκα που έχεις μέσα σε μία σχέση, και πόσο μεν σε εμένα που ήταν η πρώτη μου, και δεν είχα ζήσει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν. Πλέον τώρα που δε την έχω νιώθω πάλι αυτό το κενό, διότι έχω γυρίσει στη παλιά μου ζωή, πριν τη γνωρίσω. Έχω αρκετά ενδιαφέροντα και φίλους, αλλά εγώ νιώθω οτι δε με καλύπτουν πλήρως, και θέλω μία κοπέλα στο πλάι μου.
Ναι η αλήθεια είναι ότι μέσα στη σχέση όσο ήμουν πιεζομουν, δε είχα την ελευθερία να κάνω όσα με ευχαριστούν, και ένιωθα ότι εμένα πίσω σε πολλούς τομείς. Ωστόσο μάλλον λόγω του ότι ποτέ δε είχα ζήσει την εμπειρία του να έχεις μία κοπέλα, μου άρεζε κιόλας, καθώς ένιωθα όμορφα.
Όσο για τον έρωτα και εκεί έχεις δίκαιο. Δε είχαμε ερωτευθεί μεταξύ μας. Απλα ταιριαζαμε πολύ και τα φτιάξανε.. Όμως μετά μέσα στη σχέση υπήρχε αγάπη μεταξύ μας, και μάλιστα μεγάλη!
Κλείνοντας όπως λες η λογική λέει πως δεν θα πάει μακριά αυτή η σχέση, καθώς ήδη 2 φορές αναφέρεται πως δε μπορεί να αλλάξει κάτι, και πώς θα γίνονται τα ίδια.. Άρα λογικά εγώ θα νιώσω ξανά πνιγμένος και θα θέλω να ξανά αποχωρησω. Συν ότι μπαίνω και στρατό σε λίγους μήνες και θα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Η λογική λοιπόν ήδη έχει αποχωριστεί τη κοπέλα... Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε και με τη καρδιά. Θεωρεις πως μία επίσκεψη σε ένα ειδικό θα με βοηθούσε σε αυτό το τομέα;