Παιδιά έχετε δίκιο σε αυτά που λέτε και τα καταλαβαίνω.
Έχω όμως δυο ενστάσεις.
Καταρχήν το ότι πρεπει να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον άλλον και πρώτα απ όλα στον εαυτό μας. Δεν μιλάω για τη ντέπυ, αλλά γενικότερα πιστεύω ότι είναι δίκαιο και για μας και για τον άλλο να έχει μια εικόνα γι αυτό που έχει να αντιμετωπίσει. Αν μείνει καλώς, αν όχι, στα τσακίδια.
Απ την άλλη, έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τον στιγματισμό στους ανθρώπους με ψυχικά νοσήματα.
Σκεφτείτε πως ήταν ο κόσμος πριν 20-30 χρόνια απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Με την πάροδο του χρόνου και βγαίνοντας τα προβλήματα προς τα έξω, με συλλόγους και οργανώσεις για τα δικαιώματα τους, τώρα μιλάμε για άτομα με ειδικές ικανότητες.
Δεν έχει λυθεί εντελώς το πρόβλημα φυσικά, (πάντα υπάρχουν στόκοι που τους κοιτάζουν με περιέργεια ή και οίκτο), αλλά έχουν γίνει σημαντικά βήματα.
Τι θέλω να πω με αυτό;
Όσο οι άνθρωποι με ψυχικά προβλήματα κρύβονται απ τους άλλους, τόσο επιβραδύνεται η αποδοχή της κοινωνίας απεναντι σε αυτές τις ασθένειες.
Πριν αρχίσω να μπαίνω εδώ είχα μια σύγχιση απέναντι σε αυτό το θέμα. Τώρα ξέρω πως ότι και να αντιμετωπίζει κάποιος, παλεύοντας το, μπορεί βέβαια να έχει κάποιες ιδιαιτερότητες αλλά κατά τα άλλα είναι ένας \"φυσιολογικός\" άνθρωπος.
Και θα επαναλάβω το εξής: υπάρχουν άτομα εδώ μέσα που υποτίθεται πως έχουν πρόβλημα και μέσα από συζητήσεις μας, έχω υποκλιθεί στο μυαλό τους...