Ψυχοθεραπεία για παιδική κακοποίηση

Quote:

---

Originally Posted by kostas1983

Η παιδικη ηλικια ειναι σημαντικη αλλα δεν ειναι καθοριστικη.αφου εχεις εντοπισει οτι εκανες πραγματα και ειχες καθορισμενες συμπεριφορε ς για να ικανοποιεις τις προσδοκιες της μητερας σου που λες και της κοινωνιας σε δευτερευοντα ρολο ειναι το πρωτο βημα για την αυτογνωσια

---

Καθοριστική σίγουρα δεν είναι αλλά μια τροχιά την βάζει στη ζωή μας δυστυχώς. Και όσο κι αν προσπαθούμε ή νομιζουμε οτι ξεφυγαμε, το παρελθον ειναι πάντα μπροστά μας, με διαφορετική μεταμφιεση.
Ειναι σα να πας σε αγωνα δρομου και εχεις μπροστα σου εμποδια που οι αλλοι δεν εχουν...πχ ειδικά στην κοινωνικοποιηση εχω κανει τεραστιο αγωνα. Και βλεπω αλλα ατομα που το κατέχουν τοσο ανετα το παιχνίδι απο τις οικογενειες τους και ζηλευω. Εγω στα 20 εκανα αγωνα να πω μια καλημερα χωρις να φοβαμαι οτι θα πεσουν πανω μου να με φάνε!...
Και τα πολυ ανεβασμενα στανταρντς, πολυ εχω ταλαιπωρηθεί απο αυτό. Εχω παραιτηθεί απο 2 στρωμενες δουλειες για να κυνηγήσω κατι καλύτερο και δυσκολοτερο, στη μια δουλεια με παρακαλουσαν να μείνω. Και με τοσες προσπαθειες, νιωθω οτι ειμαι ΜΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ καποιες φορες...

Η ζωή δεν είναι μόνο η επαγγελματική επιτυχία κούκλα και μόνο ότι στηρίξες τη μητέρα σου αυτό σε κάνει υπέροχο άνθρωπο και σου δίνει αξία και τίποτα άλλο να μην έκανες επίσης στη ζωή υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι και τίποτα άλλο αυτοί που δίνουν και αυτοί που παίρνουν αυτοί που δίνουν μια ζωή έρχονται τελευταίοι αλλά είναι καλύτεροι άνθρωποι

Quote:

---

Originally Posted by elis

και μόνο ότι στηρίξες τη μητέρα σου αυτό σε κάνει υπέροχο άνθρωπο και σου δίνει αξία και τίποτα άλλο να μην έκανες

---

τις δικές μου όμως ανάγκες τις είχα γραμμένες, αυτο λεω.
ότι έβαλα ως προτεραιότητα να την κάνω να καταλάβει ότι αυτα που λεει δεν στέκουν και να ανταποκριθώ στις προσδοκίες της, και έθαψα εμένα!

Κούκλα πήγε πολύ καλά το όλο εγχείρημα μη μιλάς καθόλου ανέπτυξες άμυνες ωρίμασες θα μπορούσες να χεις και συ πρόβλημα τώρα και να λέμε αλλά τέλος πάντων απέδειξες την αξία σου εκεί που έπρεπε όποτε όλη η ζωή από εδώ και πέρα είναι μπροστά σου γκοου φορ ιτ που λένε και στο χωριό μου

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Καθοριστική σίγουρα δεν είναι αλλά μια τροχιά την βάζει στη ζωή μας δυστυχώς. Και όσο κι αν προσπαθούμε ή νομιζουμε οτι ξεφυγαμε, το παρελθον ειναι πάντα μπροστά μας, με διαφορετική μεταμφιεση.
Ειναι σα να πας σε αγωνα δρομου και εχεις μπροστα σου εμποδια που οι αλλοι δεν εχουν...πχ ειδικά στην κοινωνικοποιηση εχω κανει τεραστιο αγωνα. Και βλεπω αλλα ατομα που το κατέχουν τοσο ανετα το παιχνίδι απο τις οικογενειες τους και ζηλευω. Εγω στα 20 εκανα αγωνα να πω μια καλημερα χωρις να φοβαμαι οτι θα πεσουν πανω μου να με φάνε!...
Και τα πολυ ανεβασμενα στανταρντς, πολυ εχω ταλαιπωρηθεί απο αυτό. Εχω παραιτηθεί απο 2 στρωμενες δουλειες για να κυνηγήσω κατι καλύτερο και δυσκολοτερο, στη μια δουλεια με παρακαλουσαν να μείνω. Και με τοσες προσπαθειες, νιωθω οτι ειμαι ΜΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ καποιες φορες...

---

το παρελθον επαναλαμβανεται οχι επειδη δεν ξεφυγαμε αλλα επειδη δεν καναμε ουσιαστικες αλλαγες.μονοι μας καθοριζουμε την ζωη μας.και αυτο με την δουκλεια ειναι το μεγαλυτερο λαθος να προσδιοριζουμε τον εαυτο μας μεσα απο την δουλεια.εχεις την καλυτερηξ δουλεια λεφτα προοπτικη ευελικτο ωραριο.και?αυτοπραγματωνεσ αι οχι εγωπραγματωνεσαι.φουσκωνε� � ο εγωισμος αυτο θελω να πω με λιγα λιγια οτι αυτο ειναι το μεγαλυτερο εμποδιο να ολοκληρωθει ο ανθρωπος.ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Quote:

---

Originally Posted by kostas1983

το παρελθον επαναλαμβανεται οχι επειδη δεν ξεφυγαμε αλλα επειδη δεν καναμε ουσιαστικες αλλαγες.μονοι μας καθοριζουμε την ζωη μας.και αυτο με την δουκλεια ειναι το μεγαλυτερο λαθος να προσδιοριζουμε τον εαυτο μας μεσα απο την δουλεια.εχεις την καλυτερηξ δουλεια λεφτα προοπτικη ευελικτο ωραριο.και?αυτοπραγματωνεσ αι οχι εγωπραγματωνεσαι.φουσκωνε� � ο εγωισμος αυτο θελω να πω με λιγα λιγια οτι αυτο ειναι το μεγαλυτερο εμποδιο να ολοκληρωθει ο ανθρωπος.ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ

---

έχεις δίκιο...
πρέπει να δουλέψω τον εγωισμό μου..
δεν θέλει δουλειά μόνο η θλίψη αλλά και ο εγωισμός!

Μου έλεγε ενας γιατρος ότι μάλλον έχω αγχωδη καταθλιψη επειδή του ελεγα οτι δυσκολευομαι να συγκεντρωθω σε μια δουλειά, πιεζομαι πολύ να ανταποκριθώ, νιώθω μια απροσδιοριστη θλίψη κλπ.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Eπειδή είμαι σε μια φάση που διαβάζω Alice Miller, αυτό που λέει ότι τα αρνητικά συναισθήματα πρέπει να βιώνονται για να ξεπερασθούν και όχι να απωθούνται, πώς το αντιλαμβάνεστε?

---

Πήρα το βιβλίο και πρόσεξα το σημειο που το λεει. Χωρις να είμαι σιγουρος, νομίζω ειναι αυτό που σου ειπε η Diana, η πρωτογενής θεραπεία.

Quote:

---

Originally Posted by Anti-pression

Πήρα το βιβλίο και πρόσεξα το σημειο που το λεει. Χωρις να είμαι σιγουρος, νομίζω ειναι αυτό που σου ειπε η Diana, η πρωτογενής θεραπεία.

---

ναι! το διαβαζα και εγω χθες... αυτο λεει, να τα συνειδητοποιησεις, να τα βιωσεις, να αποκτησεις επιγνωση.
Και μετα δεν φευγουν ως δια μαγειας, απλως αποκτας επιγνωση και τα αναγνωριζεις.

Άρα όπως είχες γράψει πρέπει να αναβιώσουν αυτα τα συναισθηματα. Να βγει θυμός. Πρεπει να γινει μια επιπονη διαδικασια πρώτα για να σταματησουν να επηρεαζουν εκεινα τα βιωματα. Όσο ειναι δυνατον..

Quote:

---

Originally Posted by Anti-pression

Άρα όπως είχες γράψει πρέπει να αναβιώσουν αυτα τα συναισθηματα. Να βγει θυμός. Πρεπει να γινει μια επιπονη διαδικασια πρώτα.

---

Ναι... μεγαλο θεμα πως βγαινει ο θυμος...
γιατι μπορει διαφορα λαιτ, ασημαντα γεγονοτα να τον ανατροφοδοτησουν.

πχ μου τη λεει καποιος τωρα και μου βγαινει θυμος γιατι οταν ημουν μικρη καταπινα ό,τι ακουγα χωρις να μπορω να αντιδρασω...

και κατι αλλο σκεφτομαι... αν ενα μωρο απομακρυνθει απο τη μητερα του, αμεσως μολις γεννηθεί, και παραδοθει στη μανα, 1-1,5 μηνα μετα, πιστευετει αυτο εχει επιπτωσεις στη σχεση που θα δημιουργηθει μεταξυ τους?? εννοω απομακρυνση για λογους υγειας, νοσηλεια, θερμοκοιτιδα, παρακολουθηση απο ιατρους κλπ.

Quote:

---

Originally Posted by Anti-pression

Να βγει θυμός. Πρεπει να γινει μια επιπονη διαδικασια πρώτα.

---

ειδικα σε αυτο να σου πω οτι εμενα προσωπικα με βοηθαει παρα πολυ το τρεξιμο να εκτονωνω το θυμο μου. Μου εχει τυχει να τρεχω ή να περπαταω με ενταση και να βριζω απο μεσα μου...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

και κατι αλλο σκεφτομαι... αν ενα μωρο απομακρυνθει απο τη μητερα του, αμεσως μολις γεννηθεί, και παραδοθει στη μανα, 1-1,5 μηνα μετα, πιστευετει αυτο εχει επιπτωσεις στη σχεση που θα δημιουργηθει μεταξυ τους?? εννοω απομακρυνση για λογους υγειας, νοσηλεια, θερμοκοιτιδα, παρακολουθηση απο ιατρους κλπ.

---

Δύο είναι οι πιο σημαντικες περιοδοι για την συναισθηματικη ισορροπια του ανθρωπου. Η κοιλιά και ο πρωτος χρόνος. Δεν ειναι θεωρία, ειναι έρευνες που όλες αυτο δείχνουν. Ειναι απιστευτο, νομιζω κανενας ανθρωπος δεν μπορει να το καταλαβει, ομως ισχυει, αυτο δειχνουν οι ερευνες. Όχι η υπολοιπη παιδικη περιοδος, απο 1 εως τα 10. Παιζει κι αυτή ρόλο, μιλανε όμως κυρίως μονο για τον πρωτο χρονο. Αν δεν παει ο πρωτος χρονος καλα, τοτε μαλλον θα ειναι δυσκολη ζωη, ανεξαρτητα με τα υπολοιπα παιδικα χρονια. Άρα για το παραδειγμα που λες, όπως και να εχει και ο ενας μηνας μακρια απο την μανα θα εχει καποιες επιπτωσεις. Μικρες μεγαλες, εξαρταται απο το περιβαλλον που θα βρισκεται εκεινον τον μηνα.

Ξερεις το πειραμα του Watson; Ο πιτσιρικας δεν επανηλθε ποτε, πεθανε!

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

ειδικα σε αυτο να σου πω οτι εμενα προσωπικα με βοηθαει παρα πολυ το τρεξιμο να εκτονωνω το θυμο μου. Μου εχει τυχει να τρεχω ή να περπαταω με ενταση και να βριζω απο μεσα μου...

---

Το τρεξιμο καποιους τους βοηθαει. Γενικα ο αθλητισμος. Άκουγα εναν ψυχολογο στο ραδιο, που οταν ειχε προβληματα, εκεινο που ξεκινησε να κανει κ τελικα τον βοηθησε πιο πολυ στην ψυχοθεραπεια ηταν το τρεξιμο.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

και κατι αλλο σκεφτομαι... αν ενα μωρο απομακρυνθει απο τη μητερα του, αμεσως μολις γεννηθεί, και παραδοθει στη μανα, 1-1,5 μηνα μετα, πιστευετει αυτο εχει επιπτωσεις στη σχεση που θα δημιουργηθει μεταξυ τους?? εννοω απομακρυνση για λογους υγειας, νοσηλεια, θερμοκοιτιδα, παρακολουθηση απο ιατρους κλπ.

---

Στον πολεμο της Γιουγκοσλαβιας τα νεογεννητα ορφανα στα νοσοκομεια, κουνιοταν μεσα στη θερμοκοιτιδα. Η εξηγηση ήταν, υποκαθιστουσαν μονα τους το κουνημα στην αγκαλια της μητερας!

Quote:

---

Originally Posted by Anti-pression

Δύο είναι οι πιο σημαντικες περιοδοι για την συναισθηματικη ισορροπια του ανθρωπου. Η κοιλιά και ο πρωτος χρόνος. Δεν ειναι θεωρία, ειναι έρευνες που όλες αυτο δείχνουν. Ειναι απιστευτο, νομιζω κανενας ανθρωπος δεν μπορει να το καταλαβει, ομως ισχυει, αυτο δειχνουν οι ερευνες. Όχι η υπολοιπη παιδικη περιοδος, απο 1 εως τα 10. Μιλανε μονο για τον πρωτο χρονο. Αν δεν παει ο πρωτος χρονος καλα, τοτε μαλλον θα ειναι δυσκολη ζωη, ανεξαρτητα με τα υπολοιπα παιδικα χρονια. Άρα για το παραδειγμα που λες, όπως και να εχει και ο ενας μηνας μακρια απο την μανα θα εχει καποιες επιπτωσεις. Μικρες μεγαλες, εξαρταται απο το περιβαλλον που θα βρισκεται εκεινον τον μηνα.

Ξερεις το πειραμα του Watson; Ο πιτσιρικας δεν επανηλθε ποτε, πεθανε!

---

οχι δεν το ξερω το πειραμα, θα το ψαξω...
ουτε αυτον με τον 1ο χρονο το ηξερα...οτι ειδικα ο 1ος χρονος ειναι τοσο καθοριστικος...