Originally Posted by
deep
Δεν είμαι 30γιουχου αλλά μάλλον θα χρειαστεί να απαντήσω σε αυτό το ποστ απλά για να το βρίσκω εύκολα (αν και οι δικοί μου γονείς ανακατεύονται ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ). Ξέρεις τώρα, μπορεί να χρειαστεί να το δείξω σε κάτι τέτοιους γονείς :p... Είμαι στην φάση που προσπαθώ να τους ανασάνω κι' εγώ. Βασικά τα μοναδικά μου έξοδα αυτή την περίοδο είναι η βενζίνη λόγω μετακίνησης σε σχολή (και πλέον δουλειά) και άντε και ένας καφές μια φορά την βδομάδα και αν. Νιώθω τρομερά άσχημα να τους ζητάω και επομένως δεν το κάνω. Μόνοι τους μου δίνουν αλλά και πάλι νιώθω τύψεις. Τώρα έφτασα στο σημείο μετά από πάαρα πολλά εμπόδια, ψάξιμο κλπ να βρω μια δουλειά που δεν ξέρω καν αν θα με πληρώσουν (αλλά τουλάχιστον μέχρι τώρα που είμαι στην 13η μέρα έχω μαζέψει 100+ ευρώ από τα τιπς) και θέλουν να την παρατήσω επειδή απλά "δεν κάνει για μένα αυτή η δουλειά". Υπερπροσπατευτικότητα φουλ αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από ζούγκλα... Όσο το καθυστερεί κάποιος και όσο δεν τον αφήνουν γεγονότα/συγκυρίες/άλλοι άνθρωποι, τόσο χειρότερα γι' αυτόν. Πλήρης οικονομική ανεξαρτησία δεν πιστεύω πως έχει ένας ενήλικας μέχρι τα 35-40 του εκτός κι' αν είναι πολύ τυχερός ή είναι ταυτόχρονα και πολύ έξυπνος/δουλευταράς. Το συναίσθημα του να προσφέρεις κάτι σε ανθρώπους που αγαπάς και το να βλέπεις πως αναγνωρίζεται αυτό, είναι ανεκτίμητο. Προς το παρόν επικεντρώνομαι στο πρώτο μιας και το έχουν υπερβολικά ανάγκη (δυστυχώς δεν μπορείς να έχεις υγεία χωρίς χρήματα) αλλά δεν με βλέπω να καταφέρνω όντως να βοηθήσω. Απλά ταυτίστηκα σε ακραίο βαθμό μ' αυτά που έγραψες γιατί αυτό από μόνο του είναι πολύ μεγάλο κίνητρο, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κι' άλλα θέματα.
