Σύνδρομο Ασπεργκερ

Constantly Curious,
είναι συγκλονιστικό όλο αυτό που περιγράφεις...
Εγώ μια ζωή καταπιεζόμουν, σα να με έπνιγα ένα πράγμα... Για να γίνω όπως με ήθελαν! και ποτέ δεν έφτανα το στόχο, πάντα μου ξεφευγε.
Στη δική μου την περίπτωση ποτέ δεν αποδέχτηκε το πρόβλημα, ουτε καν το αναγνωριζε σαν προβλημα, πάντα έφταιγαν οι άλλοι, η ίδια δεν είχε κανενα μερίδιο ευθύνης. Μου πήρε πάρα πολλά χρονια για να αντιληφθώ ότι δεν αλλάζει μυαλά, είναι μια εγκεφαλική δυσλειτουργία όλο αυτο. Και να αποστασιοποιηθώ αυτόματα. Αλλά μου ειχε κάνει τεραστιο κακο...Ο θανατος με απάλλαξε από την παρουσία της, ασυνειδητα ειχα αναλαβει την ευθυνη της, να την προστατευω για να προφυλλάσσομαι. Ημουν εγω ο γονιος και αυτη το παιδι. Δεν έζησα παιδική ηλικία, ξεγνοιασια, ανεμελιά, παιχνίδια... Ζούσα με το μόνιμο φόβο. Ουτε εφηβική ηλικία... είχα γίνει ενας πρωταθλητής-στρατιωτάκι να εκπληρώνω στόχους για να νιώθει ότι της δίνω κύρος και αξία. Αλλιως δεν άξιζα τίποτα, με απέρριπτε. Καπου και εγω βολευτηκα στο να πετυχαίνω στόχους, κάπου ειπα στον εαυτό μου, <<το βρήκα, θα την κανω να καταλαβει την πραγματικοτητα>>. Μου αρεσε ισως να πιστευω οτι θα τη βοηθησω, θα τη σωσω... Και τελικά όταν απομακρυνθηκα, άλλαξα πόλη, εκεί βγηκαν σαν χείμαρρος ολα. Κοινωνικη φοβία στο φουλ, δεν είχα αποδοση σε αυτα που έκανα, στη σχολή με το ζορι περνουσα τα μαθηματα, απομονώθηκα κοινωνικά, δεν μπορούσα να ανοιχτώ να κάνω παρεες, το μυαλό μου ηταν κολλημενο σε συγκεκριμενες νορμες συμπεριφορας-δεν ημουν ευελικτη, μου βγηκαν πάρα πολλα νευρα, έφτασα στο σημειο να τσακωνομαι πανευκολα, να ειμαι αποτομη, να τρωω πολύ...5 χρονια κρατησε αυτη η κατασταση, 5 χρονια στον πατο κυριολεκτικά. Μετά βρηκα μια δουλεια που τη θεωρησα δωρο εξ ουρανου, τα εδωσα ολα για ολα, πηγα εξαιρετικά καλά, ξεμπερδεψα και με τη σχολή ταυτοχρονα, αλλά για μια χαζή αφορμή στα τρεισημιση χρονια δεν μπορεσα να ελεγξω τα νευρα και το θυμο μου για κατι που ειχε ειπωθει στο γραφειο, τα βροντηξα και έφυγα. Το έχω χιλιομετανιωσει...Οσο και αν προσπαθησα μετα, τετοια δουλεια με τετοιες προοπτικές, και να πιστευουν σε μενα τοσο πολυ δεν μπορεσα να ξαναβρω. Ηρθε και η κριση μετα. Συν ο θανατος της, συν το οτι μου προεκυψε ενα αυτοανοσο απο το πουθενα, συν ολα τα ψυχολογικα, καταχωνιασμένα για χρόνια που σωματοποιηθηκαν...

Και εγω σιγουρα απο παιδι θα ειχα ενα θεματακι, τωρα να σου πω τι ακριβως δεν με τσεκαραν οποτε μαλλον δεν θα μαθω. Το μονο σιγουρο ειναι πως ενας αυτοκαταστροφικος καταθλιπτικος τυπος προσωπικοτητας εχει τεραστια αναγκη να νιωσει πως δεν εχει 100% ευθυνη για τα βιωματα που οδηγησαν με μαθηματικη ακριβεια σε λαθος επιλογες. Το επαναλαμβανω σχεδον καθε μερα στον εαυτο μου, δεν νομιζω οτι γεννηθηκα αρρωστη. Λιγο πιο οξυνους, διαισθητικη, ευαλωτη πλαστελινη ναι αλλά οχι αλλο αυτο μαστιγωμα. Η ενοχικοτητα, οι σκληρες απαιτησεις και η ελλειψη βασικης συναισθηματικης τροφης, αποδοχη, συμπονια, κατανοηση, επι- κοινωνια προβληματισμων και εναλλαγων οχι απαραιτητα για να ταυτιστεις αλλά για να μοιραστεις, ολα αυτα απουσιαζαν. Αρα κενο. Κενο = θλιψη, πονος, ανησυχια, μπλα μπλα μπλα...


Το να κανεις αγωνα να σε ξε-μαθεις απο αυτα τα τοσο ριζωμενα μοτιβα ειναι το παλουκι. Για καποιους ειναι τοσο μα τοσο γελοιο ή απλο γιατι δεν εχουν ερθει σε ρηξη ποτέ με τον εαυτο τους, συνειδηση, υπαρξη ή απλως δεν εχουν το τσιπακι της αυτο αμφισβητησης. Οσοι το εχουμε ειμαστε διπλά ευαλωτοι σε διαταραχες. Και οσο καιρο ειμαι εδω βλεπω οτι σχεδον ολοι μεγαλωσαμε με καποιον που νοσουσε οποτε δεν βλεπαμε τι θα πει υγεια ή ειμασταν τοσο καταπιεσμενοι να νοσουμε και εμεις, να ζουμε θλιβερα για να ανηκουμε καπου.

Ε οχι ....

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Το να κανεις αγωνα να σε ξε-μαθεις απο αυτα τα τοσο ριζωμενα μοτιβα ειναι το παλουκι. Για καποιους ειναι τοσο μα τοσο γελοιο ή απλο γιατι δεν εχουν ερθει σε ρηξη ποτέ με τον εαυτο τους, συνειδηση, υπαρξη ή απλως δεν εχουν το τσιπακι της αυτο αμφισβητησης. Οσοι το εχουμε ειμαστε διπλά ευαλωτοι σε διαταραχες. Και οσο καιρο ειμαι εδω βλεπω οτι σχεδον ολοι μεγαλωσαμε με καποιον που νοσουσε οποτε δεν βλεπαμε τι θα πει υγεια ή ειμασταν τοσο καταπιεσμενοι να νοσουμε και εμεις, να ζουμε θλιβερα για να ανηκουμε καπου.

Ε οχι ....

---

Το να τα αντιληφθεις πρώτα αυτα τα μοτιβα είναι το ΛΟΥΚΙ. Αμα τα αντιληφθεις, κάπως θα το παλαιψεις να τα ξεμαθεις πιστευω...
Εγώ δυσκολευτηκα εξαιρετικά να αντιληφθώ ότι είναι άρρωστη και όλα όσα έλεγε ειναι μπουρδες. Χειριστική, αυτοκαταστροφική, διψουσε για κοινωνικη αναγνωριση, σκληροκαρδη, απαθης, εξουσιαστική, εκβιαστική μεχρι αηδιας...
Εβλεπα αλλα παιδια σε αλλες οικογενειες και ζηλευα την ηρεμια, την ανεμελια τους.
Προσπάθησα πάρα πολύ με τη δυναμη της σκεψης και της θελησης να με βοηθησω, να με στηριξω, διαβασα πάρα πολύ. Αλλά δεν φτανουν... κάποια στιγμη το σωμα ξεσπάει. Συνειδητοποιησα οτι δεν αγαπουσα εμενα.

Και μετα ειναι το πακετο του να μαθεις να σε αγαπας και οχι να σου βαζεις μονιμως τρικλοποδιες... πραγματικα ανυποφορο ωρες ωρες. Βγαινω να κανω κατι σε δραση μπας και περασει η φορτιση η σημερινη !!!

Πώς να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου όταν έχεις προγραμματιστεί να είσαι ένας στρατιώτης?
Μεγάλο πακέτο!
Εδωσα αγώνα να μάθω τί σημαίνει <<περνάω καλά>> χωρις να νιωθω ενοχές, τύψεις οτι δεν κάνω το καθήκον μου. Εχασα και το μετρο γιατί επεσα σε αδρανεια, βαλτωσα.
Πολλες φορες για να παρω μπρος, πιεστηκα παρα παρα πολύ.
Και ο αγωνας συνεχιζεται...

Quote:

---

Originally Posted by kavkaz

εννοια σου μεγαλε δεν τα μπερδεψα αλλα εννοουσα απο αυτα π καταλαβες

---

Χαχαχα!! Μεγάλος δεν είμαι , μεγάλη σίγουρα!! Έχω δυο παιδάκια στο φάσμα και γνωρίζω τη διαταραχή. Μην το βλέπεις σαν δασκαλίστικη παρέμβαση αλλά σαν μια επεξήγηση. Αν κατάλαβα λάθος με συγχωρείς!!

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Πώς να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου όταν έχεις προγραμματιστεί να είσαι ένας στρατιώτης?
Μεγάλο πακέτο!
Εδωσα αγώνα να μάθω τί σημαίνει <<περνάω καλά>> χωρις να νιωθω ενοχές, τύψεις οτι δεν κάνω το καθήκον μου. Εχασα και το μετρο γιατί επεσα σε αδρανεια, βαλτωσα.
Πολλες φορες για να παρω μπρος, πιεστηκα παρα παρα πολύ.
Και ο αγωνας συνεχιζεται...

---

Ωιμε, μιλαμε για κυκλο φαυλο αν δεν βρεθει και ενας ανθρωπος να σε πεισει οτι οχι δεν εισαι αρρωστη ή υποχρεωμενη να σε πονας επειδη τολμησες να χαρεις...... ουτε την χαρα δεν ηξερα να διαχειριζομαι. Απορω ωρες ωρες πως επιβιωσα τοσο μπαχαλο

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

ουτε την χαρα δεν ηξερα να διαχειριζομαι. Απορω ωρες ωρες πως επιβιωσα τοσο μπαχαλο

---

Και εγώ το ίδιο!
Με βοηθησε πολύ, νομίζω, το ότι ημουν μικρή σε ηλικία... όταν εισαι μικρός και νιωθεις οοοοοοολη τη ζωη μπροστά σου λες <<θα κανω υπομονη, θα φτιαξουν τα πραγματα>>. Μονο που τελικα αποδεικνυεται αυταπάτη αυτό...

Μονο τη χαρά?? Εβαζα πολυ υψηλους στοχους, να εχω κατι να περιμενω και παραλληλα να πιεζομαι να ανεβω το Εβερεστ.
Δυσκολευτηκα στη διατροφή, στην ψυχαγωγία μου, στην κοινωνική ανάπτυξη, στο να συνυπαρξω με άτομα με άλλα βιώματα, απελευθερωμενα, ξεπεταγμενα, ανετα, χωρις τις αναστολες και τα τείχη τα δικά μου, μου βγηκαν πολλά νευρα, πολυς θυμος, έγινα αποτομη, σχεδόν αντικοινωνική, κλεινομουν στο καβουκι μου.
Δυσκολευτηκα πάρα πολύ στο να καλλιεργησω τα ορια μου και ακόμη δεν ξερω αν το εχω πετυχει ή τι προοδο έχω κανει...Εχασα 25 κιλά, προσέχω τωρα πια τί τρωω, προσπαθώ να έχω δομή στην καθημερινοτητα μου, προγραμμα. Το οτι δεν ζω σε πολη-ζουγκλα αλλά σε ανθρωπινες συνθηκες και ηρεμία κοντά σε θάλασσα είναι πολύ σημαντικό!
Στο δε ερωτικο/συντροφικό κομμάτι έφαγα κάτι χαστούκια/ξαναστροφες κανονικές! Γιατί ονειρευομουν τον πριγκηπα του παραμυθιου, περιμενα το τελειο, φουσκωνε το συναισθημα μου σαν το μπαλονι και μετα έσπαγα τα μουτρα μου από την ανώμαλη προσγείωση.

Quote:

---

Originally Posted by καθρεπτης

Kαβκαζ τα συναισθήματα να αναγνωρίσω στους άλλους μπορώ, δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί νοιώθουν αυτό το συναίσθημα,

---

Τελικά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει... μπορώ να δικαιολογήσω από τι πηγάζει το συναίσθημα του άλλου δεν μπορώ να το νιώσω όμως... δηλαδή παραμένω παγωμένη και αν αντιδράσω θα είναι από ευγενεια ή ενδιαφέρον όχι από συμπόνοια.

Επειδή δεν το γνωρίζω, η συγκεκριμένη ασθένεια πως διαγνώσεται;

τλκα τι εγινε καθρεπτη-ντολφιν? ειχες καμια αλλη εξελιξη? πηγες σε ειδικο?

κι εγώ έτσι το ανακάλυψα πριν 3 χρονια είμαι 35 ετών τώρα . έχω όλατα κλασικά συμπτώματα του "ασπεργερ". το πρόβλημα είναι ότι το περιβάλλον οπου ζω δε βοηθα την κατάσταση μου αντίθετος ................ όπως και νάχει πάντα είχα την αίσθηση ότι ήμουν διαφορετική απ τους "νεβροτυπικαλ". λόγο μαθησιακών δυσκολιών οι δικοίμου με είχαν πάει στο εγκέφαλος στην αγια παρασκευή αν λέω σωστά το μέρος. εκεί του 95 που έκανα εγκεφαλογράφημα οι γιατροί δε ξέραν τότε για το "ασπεργερ" κι είπαν νοητική στέρηση. αυτό το λέγαν όλοι οι γιατροί . ψυχολόγοι άσχετοι τελείως στο θέμα αυτό δίχως υπομονή και αυτά να len τα δικά τους . το "ασπεργερ" το είδαν εδώ οι ειδικοί το 99 ενώ στο εξωτερικό το ξέραν από το 95. "γιαυτο" γίναν λάθος διαγνώσεις και μπερδέματα. μονη το βρήκα τι έχω μα τώρα είναι αργά ούτε επίδομα μπορώ να πάρο γιατί πλέον δε είμαι προστατευόμενη σε βιβλιάριο γονέα αυτό είναι μέχρι τα 24. ούτε οι γιατροί ασχολούνται με μια 35 χρόνh να την βοηθήσουν. δε ασχολούνται οι άνθρωποι δε ξέρω γιατί.