Printable View
Αν δεν είναι οι φίλοι, ίσως κάτι άλλο? Κάτι μέσα σου? Ένα βιβλίο? Καταλαβαίνεις τι εννοώ? Αυτό το σάιτ? Οτιδήποτε από το οποίο να γραπωθείς για λίγο?
Αυτή τη στιγμή, έχω την εντύπωση οτι είσαι σαν ένας άνθρωπος έτοιμος να λιποθυμήσει. Σου έχει συμβεί ποτέ? Όλα γυρνάνε κι αργά αργά μαυρίζουν και χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Επειδή το ξέρεις, το νιώθεις να έρχεται, αυτή τη λιποθυμία, και για να μην πέσεις και χτυπήσεις άσχημα, έχεις από κάπου να πιαστείς? Κάπου να καθίσεις?
Θα αναφερθώ στο γεγονός ότι τον θέλεις, τον εκτιμάς και πιστεύεις πως σ\' αγαπά. Και πως ο εγωϊσμός του δεν τον αφήνει να αναστρέψει τις αποφάσεις του.
Μου είναι πολύ γνωστή συμπεριφορά. Το έχω κάνει αρκετές φορές στη ζωή μου - και συχνά είναι σημάδι ότι ζορίζομαι.
Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, και δεν έχω ιδέα τι φάση μπορεί να περνάει. Μπορώ λοιπόν μόνο να πω τι θα περίμενα εγώ σε μια τέτοια φάση.
Μπορείς να του προσφέρεις την ελπίδα ότι κάτι θ\'αλλάξει? Όχι με λόγια - με απτά πραγματα. Κάνε κάτι για τον εαυτό σου, κάτι που ξέρεις πως τα εκτιμά, του αρέσουν σε μια γυναίκα, του λείπουν από σένα. Κράτα διακριτικά την επαφή. Συνέχισε (διακριτικά!...)- να του προσφέρεις την αγάπη και το ενδιαφέρον σου. Δώσε του την ευκαιρία. Δώσε του χέρι να πιαστεί να γλυτώσει από τον εγωϊσμό του. Θυμάσαι το κλασσικό? \"Ναι, Λάμπρο μου\". Οι πιο πολλές γυναίκες θα το θεωρήσουν υποτιμητικό - αλλά το άτιμο δουλεύει. Ο άντρας ζυμώνεται με την ιδέα πως πρέπει να πολεμάει. Να κερδίζει. Να έχει δίκιο. Αυτό εύκολα χτίζει τον εγωϊσμό, πιο δυνατό απ΄όσο χρειάζεται. Και ο εγωϊσμος δεν νικιέται με κόντρα - θέλει τρόπο.
Κατά τη γνώμη μου, το θέμα δεν είναι τόσο το αν μπορείς να τον ξανακερδίσεις ή όχι, και αν ναι με ποιά στάση. Ναι, αν δεν τά\'χει φτιάξει με άλλη, τότυε ο άνθρωπος έχει μάλλον απογοητευτεί, βαρεθεί, κολλήσει - πες το όπως θες. Είσαι όμως τύπος που του αρέσει, αλλιώς δεν θα τα είχατε φτιάξει. Είσαι γυναίκα - και αν αυτός ψάχνει γυναίκα, είναι στο χέρι σου να τον ξανακερδίσεις.
Για να κάνω όμως και το δικηγόρο του διαβόλου, το θέμα είναι αν έχεις τη διάθεση να τα κάνεις όλα αυτά για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Θέλει δουλειά και επένδυση από την πλευρά σου. Αν απλά είσαι σε φάση που πονάει η απόρριψη, γιατί δεν ακολουθείς τον πιο απλό και σύντομο, να περιμενεις να σου περάσει, και να ψάξεις για πορτοκαλιές σε πιο εύκολα χωράφια.
Φοίβη, αισθάνομαι ότι δεν έχω να πιαστώ από κάπου και με το κάπου εννοώ τον εαυτό μου. Σκέφτομαι συνέχεια.. συνέχεια.. Ανέκαθεν το είχα αυτό. Τρέμω μην με πιάσει κατάθλιψη, αν δεν με έχει πιάσει ήδη. Τρέμω γιατί μισώ το άτομο που είχα γίνει, τότε..Προσπαθώ να κρατηθώ για να μην \"πέσω\" τελείως. Φοίβη, μιλάς ακριβώς όπως αισθάνομαι.
Inserto, έχω διάθεση να παλέψω για αυτόν γιατί πιστεύω σε αυτόν και την σχέση μας, αυτό ειναι που δεν με αφήνει να το αφήσω. Πιστεύω ότι έχεις απόλυτα δίκιο σε αυτά που γράφεις. Θα προσπαθήσω.. Θα προσπαθούσα ούτως ή άλλως. Φοβάμαι όμως.. φοβάμαι την αντίδρασή του .. μην με απογοητεύσει, γιατί τον έχω μυθοποιήσει.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, που είστε δίπλα μου, χωρίς να γνωρίζετε κιολας.
Τρέμεις μην ξαναγίνεις αυτό το άτομο που μισείς...Ξέρεις, σκέφτομαι οτι ίσως ακόμα και αυτός ο φόβος, ο δικός σου φόβος, να είναι κάτι δικό σου από το οποίο κρατιέσαι, αυτή τη στιγμή.
Όσο για τη σχέση σου, τι εννοείς όταν λες οτι μπορεί να σε απογοητεύσει?
Είναι απόλυτα λογικό να νιώθεις έτσι και ο οργανισμός σου να αντιδρά. Είσαι σε κατάσταση σοκ, και δυστυχώς το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις τις μέρες να περάσουν για να ηρεμίσει λίγο ο οργανισμός σου. Σε καταλαβαίνω στο πως αισθάνεσαι, μακαρι να υπήρχε τρόπος να μην πόναγες τόσο άλλα δεν γίνεται αλλιώς. Θεωρώ ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να δώσεις χρόνο στα πράγματα, χρόνο σε σένα να σκεφτείς, χρόνο σε εκείνον να ηρεμίσει, να συνειδητοποιήσει την απώλεια, να σκεφτεί. Αν όντως σε αγαπάει θα περάσει κ αυτός από αυτη τη διαδικασία. Δεν θέλω να σου δίνω ελπίδες, αλλά έχοντας ζήσει κατι παρόμοιο (οπου σε μεγαλο βαθμο ευθυνόταν και η πιεση στη δουλεια), όταν καποιος φρικάρει σε μια σχεση, θελει το χρονο του. Και καλό ειναι αυτό να το σεβαστεις αυτο όσο δύσκολο κι αν σου ειναι.
Mπαίνε εδώ και γραφε για na ξεσπάς.. :-)
Ξέρεις το ίδιο αντιλαμβάνομαι κι εγώ τώρα που το λές. Ίσως αυτό να με κρατάει.. Γιατί τότε είχα φοβηθεί πολύ εμένα την ίδια.
Όσο για την σχέση μου και το θέμα της απογοήτευσης εννοώ ότι: Επειδή τον έχω μυθοποιήσει, επειδή τον θαυμάζω για πολλά πράγματα, για όλα αυτά και άλλα πολλά, θα απογοητευτώ πάρα πολύ αν δεν προθυμοποιηθεί (ΠΑΛΙ) να προσπαθήσει. Αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχει άνθρωπος και δη ο συγκεκριμένος, που δεν θα θελήσει --- το τονίζω, δεν θα θελήσει --- να προσπαθήσει. Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν με θέλει (συλλογιζόμενη αυτά που έλεγε λίγες μέρες πριν).. γενικώς αρνούμαι να δεχτώ την (\"εμφανιζόμενη\" ή \" πιθανόν και πραγματική\") παρούσα κατάσταση.
Έχω πρόβλημα... :(:(:(:(:(:(:(:(
Πόσο χρόνο ν\'αφήσω? Είμαστε 1 εβδομάδα και 3 μέρες χώρια. Ξέρεις σε ρωτάω γιατί δεν το έχω αντιμετωπίσει αυτό στην δική μου δουλειά ή μάλλον δεν το έχω αφήσει να με τελματώσει έτσι.Quote:
Originally posted by r81
Είναι απόλυτα λογικό να νιώθεις έτσι και ο οργανισμός σου να αντιδρά. Είσαι σε κατάσταση σοκ, και δυστυχώς το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις τις μέρες να περάσουν για να ηρεμίσει λίγο ο οργανισμός σου. Σε καταλαβαίνω στο πως αισθάνεσαι, μακαρι να υπήρχε τρόπος να μην πόναγες τόσο άλλα δεν γίνεται αλλιώς. Θεωρώ ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να δώσεις χρόνο στα πράγματα, χρόνο σε σένα να σκεφτείς, χρόνο σε εκείνον να ηρεμίσει, να συνειδητοποιήσει την απώλεια, να σκεφτεί. Αν όντως σε αγαπάει θα περάσει κ αυτός από αυτη τη διαδικασία. Δεν θέλω να σου δίνω ελπίδες, αλλά έχοντας ζήσει κατι παρόμοιο (οπου σε μεγαλο βαθμο ευθυνόταν και η πιεση στη δουλεια), όταν καποιος φρικάρει σε μια σχεση, θελει το χρονο του. Και καλό ειναι αυτό να το σεβαστεις αυτο όσο δύσκολο κι αν σου ειναι.
Mπαίνε εδώ και γραφε για na ξεσπάς.. :-)
Από την άλλη σκέφτομαι ότι αν αφήσω να περάσει πολύς καιρός, ίσως το ξεχάσουμε και οι δύο... και δεν το θέλω αυτό
2-3 μέρες μετά από τον χωρισμό, προσπάθησα να του μιλήσω, να του πω ότι δεν είναι ώρα για τέτοιες αποφάσεις, εννοώντας ότι δεν θα έπρεπε να κάνει βεβιασμένες κινήσεις ευρισκόμενος σε μία τέτοια πιεστική κατάσταση, ότι πρέπει να περιμένει, να προσπαθήσει να βγεί από αυτό που βρίσκεται. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω.. γιατί δεν το έχω αντιμετωπίσει αυτό..
Ο ιδιος σου έχει αφησει καποια πόρτα ανοιχτη? Ηταν απολυτος στο ότι χωρίζετε? Σε έχει αντιμετωπίσει απότομα, του στυλ μη με ξαναενοχλήσεις? (εγώ ειχα εξαφανιστει για 2 εβδομάδες, αλλα αυτό δεν ειναι μετρο συγκρισηης αφου καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη)
Ένα πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα : αρνείσαι να δεχτείς τον χωρισμό. Και έχεις πολύ καλούς λόγους που το αρνείσαι, τον έχεις μυθοποιήσει, έχεις φτιάξει στο μυαλό σου μια εικόνα γι\' αυτόν την οποία δεν θέλεις να χάσεις με τίποτα. Κι αν ανακαλύψεις οτι δεν θέλει να προσπαθήσει, δεν θα χάσεις μόνο την ελπίδα σου να τα ξαναβρείτε αλλά και την μαγική αυτή εικόνα. Μήπως πονάει περισσότερο για σένα να χάσεις την εικόνα, παρά τον ίδιο? Μήπως γι\' αυτό διστάζεις τόσο πολύ να κάνεις εσύ την κίνησή σου?Quote:
Originally posted by Woman
Ξέρεις το ίδιο αντιλαμβάνομαι κι εγώ τώρα που το λές. Ίσως αυτό να με κρατάει.. Γιατί τότε είχα φοβηθεί πολύ εμένα την ίδια.
Όσο για την σχέση μου και το θέμα της απογοήτευσης εννοώ ότι: Επειδή τον έχω μυθοποιήσει, επειδή τον θαυμάζω για πολλά πράγματα, για όλα αυτά και άλλα πολλά, θα απογοητευτώ πάρα πολύ αν δεν προθυμοποιηθεί (ΠΑΛΙ) να προσπαθήσει. Αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχει άνθρωπος και δη ο συγκεκριμένος, που δεν θα θελήσει --- το τονίζω, δεν θα θελήσει --- να προσπαθήσει. Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν με θέλει (συλλογιζόμενη αυτά που έλεγε λίγες μέρες πριν).. γενικώς αρνούμαι να δεχτώ την (\"εμφανιζόμενη\" ή \" πιθανόν και πραγματική\") παρούσα κατάσταση.
Έχω πρόβλημα... :(:(:(:(:(:(:(:(
Λοιπόν, θα απαντήσω και στους δύο. θα σας εξηγήσω πως έγινε ακριβώς το θέμα.
Ένα ωραίο απόγευμα, με παίρνει τηλέφωνο (χωρίς να έχει συμβεί τίποτα πριν μεταξύ μας) και μου λεει τα εξής, με ένα ύφος λες και μίλαγε στον εχθρό του:
\"Λοιπόν, άκουσε να δεις, θα στα πώ τώρα από το τηλέφωνο και αύριο από κοντά. Είμαι πάρα πολύ πιεσμένος, δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, δεν βλέπω μέλλον για εμάς, δεν ξέρω αν με κρατάς πίσω ή με βοηθάς στο να προχωρήσω μπροστά ή με αφήνεις στάσιμο. Δεν ξέρω αν θα μέναμε μαζί, αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα. Δεν μπορώ άλλο να σκέφτομαι, δεν μπορώ να έχω άλλες έννοιες στο κεφάλι μου. Θέλω να φύγω, να ηρεμήσω. Μπορεί να μετανιώσω αύριο το πρωί για αυτά που λέω.. αλλά δεν ξέρω. Βλέπω ότι σε επιβαρύνω.. βλέπω ότι δεν μου αρέσει ο τρόπος που αντιδράς και γι αυτό φταίω εγώ γιατί δεν έχω υπομονή να συζητήσω. Δεν φταίς εσύ.. το γνωρίζω.. δεν μπορώ άλλο.. είμαι σπασμένος με όλα. Δεν μπορώ άλλο να στηρίζομαι σε σένα για να λύνω τα προβλήματά μου, πρέπει να μάθω να τα λύνω μόνος μου. Είχαμε πει ότι θα αρραβωνιαζόμασταν, αλλά δεν βλέπω μέλλον για εμάς, ίσως πρέπει να χωρίσουμε\"
Ο τρόπος του ήταν απαράδεκτος. Έχασα την ψυχραιμία μου, αλλά χωρίς φωνές΄και με ήρεμο τρόπο του είπα: \"άκουσέ με. Σου έχω ξαναπεί ότι για να λειτουργήσει μία σχέση χρειάζονται δύο άνθρωποι. Δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου. Όσο για το θέμα της υπομονής, το αν έχω υπομονή ή δεν έχω είναι δικό μου θέμα και πίστεψέ με έχω άπειρη υπομονή, αρκεί να μου έδειχνες ότι θέλεις να προσπαθήσεις. Δεν μπορώ ξανά (γιατί έχει ξαναγίνει αυτό) να αφήσω την ζωή μου σε αναμονή για το πότε εσύ θα αποφασίσεις αν θελεις ή δεν θέλεις. Σε αγαπάω τόσο πολύ, πιο πάνω και από τον εαυτό μου και πολλές φορές εις βάρος του εαυτού μου. Όσο για τον αρραβώνα, ποτέ δεν σε πίεσα να αρραβωνιαστούμε, εσύ ήσουν αυτός που μίλησε γι αυτό. Είμαι διατεθημένη να κάνω όσο υπομονή θέλεις, αλλά δεν θέλεις.\"
Μου λέει: \"εσύ τι βλέπεις για το μέλλον μας, βλέπεις κάτι?\"
\"Ναι βλέπω του λέω, ένα όνειρο, ένα όνειρο για το οποίο ξεκινήσαμε και βλέπω ακόμα ότι πιστεύω σε εμάς, γιατί αν δεν πίστευα δεν θα ήμουν εδώ. Αλλά σε βγάζω από την δύσκολη θέση, και σου λέω να χωρίσουμε εγώ\"
Μου λέει, εμφανώς πολύ πιο ήρεμος από πριν \"δεν είμαι σίγουρος για το αν θα χωρίσουμε, αν θέλω θα το πω μόνος μου, δεν χρειάζεται να το πεις εσύ.\"
Και ακούστε τι μου είπε: \"Είδες, σου λέω το πρόβλημά μου και κοίτα πως αντιδράς?\"
Του απάντησα: \"Δεν με πήρες να μου πεις, αγάπη μου, έχω πρόβλημα, κάνε υπομονή και θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Παρά με πήρες με ένα αυταρχικό ύφος και μου δηλώνεις ότι δεν βλέπεις τίποτα για εμάς. Τι άλλο να κάνω?\"
\"Το λέω..\", του είπα \"..για να ηρεμήσεις. Ξέρω ότι θα το μετανιώσω, αλλά αν με αγαπάς δεν θα με αφήσεις να φύγω\" .. εντάξει .. εντάξει .. και το κλείσαμε.
3 μέρες μετά τον πήρα τηλέφωνο και βγήκαμε - φανερά καταβεβλημένος αυτός. Μου λέει γιατί ήθελες να βγούμε? Του απάντησα: \"ήθελα να σιγουρευτώ για την απόφαση που πήραμε, πές μου τα επιχειρήματά σου\"
Μου είπε ακριβώς τα ίδια με τα πάνω συν \"έχω πάρει την απόφασή μου. Δεν θα σου κρύψω ότι μου έλειψες αυτές τις δύο μέρες, μιας και ήσουν ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, αλλά δεν μπορώ άλλο να έχω έννοιες στο κεφάλι μου. Ξέρω ότι περνω ένα μεγάλο ρίσκο γιατί ήσουν ότι καλύτερο μου έχει συμβεί, είσαι πολύ καλή κοπέλα, και πολύ πιθανόν να το μετανιώσω αυριο ή μετά από 10 μέρες, αλλά δεν θα σε πάρω τηλέφωνο γιατί δεν έχω δικαίωμα όποτε εμένα μου καρφώσει να έχω την απαίτηση να είσαι εδώ, όπως ήσουν. Αλλά δεν μπορώ καταλαβέ με\"
Του είπα, γιατί δεν θέλεις να προσπαθήσεις. Μου είπε ότι \"πιστεύω ότι προσπάθησα\". Του είπα γιατί παίρνεις αποφάσεις τώρα εν θερμώ? Δεν μπορώ να σκέφτομαι μου λέει.
Του απέδειξα με παραδείγματα.. ότι περνάγαμε καλά.. του λέω: \"Πως είναι δυνατόν λίγες μέρες πριν να με παρακαλάς να μην σε χωρίσω και άλλα πολλά και τώρα να μου λες αυτά?\"
Μου λέει: \"έχεις πολλά αναπάντητα ερωτήματα, πίστεψέ με έχω κι εγώ.\"
Χαίρομαι, μου λέει, γιατί περάσαμε πολλές όμορφες στιγμές μαζί. Του λέω, όντως και θα μπορούσαμε να περάσουμε κι άλλες πολλές, αλλά...\"
Τα λέμε, Τα λέμε
Αυτό ήταν.
Πείτε μου γιατί θα τρελλαθώ.
Και ο λόγος που έχασα την ψυχραιμία μου είναι απλός: Είχα καταπνίξει τα θέλω μου, με το να κάνω υπομονή και όταν προσπαθούσα να του μιλήσω, ποτέ δεν είχε διάθεση γι αυτό. Ήθελε μόνο τα δικά του προβλήματα να συζητάει.
Να του στείλω mail, να του γράψω ένα γράμμα, ? Για να του πω ολα αυτά που αισθάνομαι.
Φοβάμαι ότι δεν θα μου μιλήσει από το τηλέφωνο.
Ήταν ο φίλος μου, ο άνθρωπός μου.
Ξέρεις τι μου έρχεται στο μυαλό? Μπορεί να είναι τελείως άστοχο, αλλά είναι σαν να τα αποφάσισε όλα μόνος του. Και να μην ήταν η πρώτη φορά.
τι εννοεις?
Η φράση αυτή : \"Είχα καταπνίξει τα θέλω μου, με το να κάνω υπομονή και όταν προσπαθούσα να του μιλήσω, ποτέ δεν είχε διάθεση γι αυτό. Ήθελε μόνο τα δικά του προβλήματα να συζητάει. \" μου έβγαλε το οτι δεν ήταν η πρώτη φορά. Οτι στη σχέση δηλαδή αυτός και τα προβλήματά μου είχαν προτεραιότητα και ο δικός σου ρόλος ήτανε λιγάκι πιο πίσω, ακολουθητικός. Λίγο σαν να του έκανες τα χατήρια αλλά εκείνος να μην νοιαζόταν τόσο να κάνει τα δικά σου.
Και όπως περιγράφεις το χωρισμό σας, είχα την ίδια αίσθηση. Οτι πάλι το δικό του έκανε, χωρίς να σε ρωτήσει. Μπορεί να μην έχω δίκιο, όμως. Εσύ ξέρεις.