Είναι διαταραχή ή απλώς είμαι στριμένη;;

Quote:

---

Originally Posted by Magdalinx

Πιστεύω ειναι σημαντικό να ξεκινησεις από την επιφάνεια και να προχωρήσεις σιγά σιγά και βαθύτερα. Κάθε φορά που ένας άνθρωπος έρχεται πιο κοντά σου ή επιθυμεί να έρθει πάρε μια βαθιά ανάσα και δείξε του με ειλικρίνεια μέχρι ποσο κοντά θα ηθελες να φτάσει. Βάλε τα όρια σου και κάντα κατανοητά, αυτό θα σε γεμίσει αυτοπεποίθηση, ότι μπορείς να εκφράζεις τις ανάγκες σου με γνησιότητα χωρίς να φτάνεις στο σημείο να φέρεσαι σκάρτα και να νιώθεις ενοχή ή αν εξαφανίζεσαι για να προστατευσεις την ταυτότητα σου. Προσπαθησε να αντιμετωπισεις τον άλλον.
Προσωπικά ένας λόγος που υποψιάζομαι ότι δεν θες περισσότερη επαφή έχει σχέση με την κακή αυτο-εικόνα που μάλλον έχεις και ίσως σχετίζεται και με κάποιους φόβους για το αν θα μπορείς να δεθείς και να ανταποκριθείς, αν ο αλλος θα σε αποδεχτεί ή όχι επειδή στο μυαλό σου εισαι πολύ πιο περιπλοκη από τους άλλους ή αν ο άλλος θα σε κακοποιήσει ψυχικά.
Να ξέρεις πως όλοι έχουμε κάτι μοναδικό και πολυτιμο να δώσουμε στους άλλος ο καθενας κάτι ξεχωριστό και πολύτιμο. Μην υποτιμάς το δικό σου.

---

Κάπως έτσι είναι η φάση μου κι εμένα. Απλώς δεν θεωρώ ότι έχω τίποτα ξεχωριστώ ή πολύτιμο, γιατί δεν έχω. Απλώς το να προσπαθώ να είμαι ψυχραιμη και να εκλογικεύω αυτό το αίσθημα της φυγής ή της απώθησης, είναι πολύ κουραστικό. Δεν υπάρχει αυθορμητισμός, πρέπει να σκέφτεσαι και να καταπιέζεις τον εαυτό σου κάθε φορά. Δεν υπάρχει αυθεντικότητα και δεν αποφεύγεται η καταπίεση σε καμία περίπτωση. Δεν μου αρέσει αυτό. Το εχω σιχαθεί. Δεν ξερω πως να φτιάξω την κατάσταση και δεν μπορώ να εντοπίσω από που ακριβώς πηγάζει όλο αυτό

Λοιπόν κούκλα να στα ξαναπώ με άλλα λόγια η οικογένεια σου οι φίλοι σου κι εσύ είστε ένα πακέτο που παντρεύτηκε ο άντρας σου μαζί με σένα το κυριότερο μέρος του πακέτου είσαι εσύ όταν λέμε εσύ εννοούμε εμφάνιση και μυαλό για να σε παντρεύτηκε κάτι σου βρήκε μπορεί να είσαι ικανή μπορεί να τον ακούς πάντα μπορεί να τον έχεις ελεύθερο πάντως κάτι κάνεις καλά αλλιώς δε θα σε παντρευόταν το εμπεδώσες αυτό?

Έλις, το να μην αγαπώ εγώ τον εαυτό μου δεν πηγάζει από την εικόνα που πιστεύω πως έχει για μένα ο κόσμος. Μπορεί ένας άνθρωπος να έχει πετύχει κι εγώ δεν ξέρω τι και πάλι να μην αγαπά τον εαυτό του. Εχω κάνει 5 πράγματα, αλλά δεν τα θεωρώ σημαντικά και ξέρεις γιατί, επειδή τίποτα δεν μου χάρησε έστω και για μια στιγμή την αίσθηση της ευτυχίας, της ηρεμίας, της ολοκλήρωσης. Ναι, σιγουρα υπάρχουν άνθρωποι που είναι λιγότερο ευνοημένοι, αλλά η δυστυχία των αλλων ή η ατυχία δε με κάνουν να νοιωθω καλύτερα.

Quote:

---

Originally Posted by elis

Λοιπόν κούκλα να στα ξαναπώ με άλλα λόγια η οικογένεια σου οι φίλοι σου κι εσύ είστε ένα πακέτο που παντρεύτηκε ο άντρας σου μαζί με σένα το κυριότερο μέρος του πακέτου είσαι εσύ όταν λέμε εσύ εννοούμε εμφάνιση και μυαλό για να σε παντρεύτηκε κάτι σου βρήκε μπορεί να είσαι ικανή μπορεί να τον ακούς πάντα μπορεί να τον έχεις ελεύθερο πάντως κάτι κάνεις καλά αλλιώς δε θα σε παντρευόταν το εμπεδώσες αυτό?

---

Αυτό το καταλαβαίνω κ μου το λέει κ ο ίδιος κ μου το δείχνει κτλ. Δεν με κάνει αυτό όμως να με εκτιμώ κ να χαλαρώσω

Kutchunie καλησπέρα.
Ο άντρας σου έχει κάνει παράπονα για αυτήν την συμπεριφορά σου?
Δεν είδα αν έχει αναφερθεί παραπάνω,για αυτό ρωτάω.

Και εκτός αυτού,μια άλλη ερώτηση:Παιδιά έχετε?
Γιατί δεν θεωρώ καλό να περνά η συμπεριφορά αυτή και εκεί.

Κοιτα, δεν το κάνω και κάθε μερα. Όταν για πρώτη κ τελευταία φορά ήθελ να τον απομακρύνω κ εκανα διάφορα, μου ζητησε το λόγο. Του εξηγησα. Δεν με μαλώνει, με βοήθησε πολύ.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Κοιτα, δεν το κάνω και κάθε μερα. Όταν για πρώτη κ τελευταία φορά ήθελ να τον απομακρύνω κ εκανα διάφορα, μου ζητησε το λόγο. Του εξηγησα. Δεν με μαλώνει, με βοήθησε πολύ.

---

Είναι πολύ καλό το τελευταίο.
Το ότι σε βοηθάει.
Να σκέφτεσαι θετικά,ότι σε στηρίζει και σε αγαπά.

Βρε δεν εγκαταλείπω τον άνθρωπο 3 φορές το μήνα. Μια φορά όταν ακόμα είχαμε πρωτογνωριστεί τον απομάκρυνα. Ναι, έχουμε παιδιά, αλλά εννοείτε πως τα προστατεύω από όλα αυτά. Δεν σηκώνομαι να φύγω και τα τους παρατήσω σύξυλους ούτε και κάνω χοντράδες όλη την ώρα. Μπορεί να έχω 1000 στραβά αλλά ακόμα κι αν με πιάσει το ψυχοκούκου με τις τάσεις φυγής, δεν θα εγκαταλείψω ποτέ κανέναν που με εχει ανάγκη, ούτε θα του μεταθέσω το πρόβλημά μου ούτε θα ξεσπάσω σε αλλον άνθρωπο.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Βρε δεν εγκαταλείπω τον άνθρωπο 3 φορές το μήνα. Μια φορά όταν ακόμα είχαμε πρωτογνωριστεί τον απομάκρυνα. Ναι, έχουμε παιδιά, αλλά εννοείτε πως τα προστατεύω από όλα αυτά. Δεν σηκώνομαι να φύγω και τα τους παρατήσω σύξυλους ούτε και κάνω χοντράδες όλη την ώρα. Μπορεί να έχω 1000 στραβά αλλά ακόμα κι αν με πιάσει το ψυχοκούκου με τις τάσεις φυγής, δεν θα εγκαταλείψω ποτέ κανέναν που με εχει ανάγκη, ούτε θα του μεταθέσω το πρόβλημά μου ούτε θα ξεσπάσω σε αλλον άνθρωπο.

---

Οκ,κατάλαβα.
Να χαίρεσαι τα παιδιά σου και να τα καμαρώσεις όπως ποθείς.

Quote:

---

Originally Posted by WhyAlwaysMe?

Οκ,κατάλαβα.
Να χαίρεσαι τα παιδιά σου και να τα καμαρώσεις όπως ποθείς.

---

Να είσαι καλά, κι εσύ ότι καλύτερο

e μπορει να εισαι και λιγο στριμενη...η απλα κατι να σε κραταει και να μην μπορεις να χαρεις πραγματικα και εχεις τασεις φυγης...

εχει γινει κατι κακο στο παρελθον σου?κατι που σε πειραξε?

και επισης εχεις παει ποτε σε ψυχολογο?

Quote:

---

Originally Posted by deep

Νιώθεις τόσο σκουπίδι που πιστεύεις πως σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να είναι δίπλα σου, να ασχολείται μαζί σου, να σου μιλάει κλπ. Θες να είσαι μόνη σου γιατί αυτό πιστεύεις πως σου αξίζει και έτσι σου βγαίνει αυθόρμητα να θες να τους απομακρύνεις όλους, να έχεις νεύρα κλπ. Κι' αυτό επειδή δεν αποδέχεσαι και δεν θες να αποδεχτείς τον εαυτό σου αφού τον θεωρείς άχρηστο. Οι άλλοι δεν μπορούν να δουν την ανασφάλεια και τις ενοχές που κρύβονται από πίσω. Αυτό που έκανα εγώ για χρόνια ολόκληρα ήταν κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος μου φερόταν καλά με έπιανε τρελή ανασφάλεια σε σημείο να τα σκατώνω όλα, να μην θέλω να κρατήσω αυτό τον άνθρωπο δίπλα μου γιατί πίστευα -και πιστεύω- πως δεν αξίζει κανείς να σπαταλάει ούτε και ένα δευτερόλεπτο για μένα. Γιατί οι άλλοι έχουν προσδοκίες, ακόμα πιο λίγοι σε αγαπάνε και πιστεύουν πως μπορείς να καταφέρεις πράγματα και αυτό το πράγμα εσένα σε πνίγει γιατί νιώθεις και βλέπεις πολλές φορές πως αυτό δεν ισχύει και αφού απογοητεύεις ήδη τον εαυτό σου, δεν θα άντεχες να απογοητεύεις και τους άλλους. Και το πιο βολικό ποιό είναι; Να σταματήσουν οι άλλοι να ασχολούνται μαζί σου, επομένως να μην έχουν τις προσδοκίες που σε πνίγουν. Ακόμα χειρότερα είναι όταν υπάρχει δέσιμο και αγάπη γιατί εκεί σε οποιαδήποτε αποτυχία ή κακή συμπεριφορά σου νιώθεις πως πληγώνεις ανθρώπους που σίγουρα τους έχεις πιο πάνω και από σένα, αφού στην ουσία όλα συμβαίνουν επειδή οι άλλοι είναι πάντα πιο πάνω από σένα, πιο σημαντικοί.

Δεν ξέρω αν σε αγγίζουν αυτά που γράφω, αν ισχύουν για σένα δηλαδή. Εγώ διαβάζοντας αυτά που έγραψες θυμήθηκα τα δικά μου. Και αυτό που προσπαθώ πλέον να κάνω είναι κάτι καθόλου βολικό. Να πω πως εφόσον ο τάδε είναι δίπλα μου και ενδιαφέρεται, εφόσον προσπαθεί και πιστεύει σε μένα, να προσπαθώ να μην τον απογοητεύσω και κυρίως να μην τον διώχνω. Σημαντικό κίνητρο. Όπως και εσύ, δεν το ρίχνω σε καμία διαταραχή, ούτε καν σε χαρακτήρα. Όλοι οι άνθρωποι τσαλακώνονται, θυμώνουν, θέλουν χρόνο με τον εαυτό τους. Το θέμα είναι τί κρύβεται πίσω από την θλίψη, τον θυμό και την μοναξιά. Το δυσκολότερο πράγμα για μένα είναι να με αγαπήσω, και εφόσον δεν τα καταφέρνω αλλά αγαπάω τους γύρω μου, είπα τουλάχιστον να προσπαθήσω γι' αυτούς για να μην νιώθω και επιπρόσθετες ενοχές ότι τους πληγώνω. Και ας συμβαίνει στην ουσία το αντίθετο.

---

Τα σκέφτηκα πολύ αυτά που έγραψες deep. Κάπως έτσι νοιώθω αλλά, νομίζω πως στην ουσία δεν είναι ότι δεν με αποδέχομαι γενικότερα. Με εκτιμώ έως ένα βαθμό, χωρίς πλέον να νοιώθω ενοχές όταν λέω πως είμαι περίφανη για μένα για το Α ή το Β πράγμα.
Κάποιες φορές πιστεύω πως πολύ βαθια στο κεφάλι μου υπάρχει η αίσθηση πως μόνο όταν πονάω κάποιος θα ασχοληθεί μαζί μου, ή μόνο αν δείξω πως είμαι αδύναμη και προκαλέσω τον οικτο θα ασχοληθεί ουσιαστικά κάποιος μαζί μου. Δεν είναι πως φοβάμαι τις δεσμεύσεις ή πως με πνίγουν και διωχνω τον κόσμο. Είναι η υπεροπτική μου αίσθηση πως κανεις δεν αντεξέ/υπέφερε όσα εγω. Ισως να επιβεβαιώνομαι μέσω της πρόκλησης πόνου που ένας υγειής άνθρωπος, καλά θα κάνει και δε θα μπει στη διαδικασία να αντέξει και θα σηκωθεί να φύγει.
Εχω κακοποιηθεί ως παιδί από τον πατέρα μου. Ποτέ δεν έλαβα στοργή ή τρυφερότητα από τον πατέρα μου. Η μητερα μου ήταν αδίαφορη πάντα και ως προς την κακοποίηση και γενικότερα. Την μόνη περίοδο που θυμάμαι να νοιωθω συναισθηματική ασφάλεια, ήταν όταν είχα αρρωστησει σοβαρα για ένα χρόνο περίπου, που πραγματικά λάμβανα προσοχής, ικανής να με κάνει να νοιωθω ασφάλεια, μόνο από την πλευρά της μητέρας μου βέβαια. Μπορεί να προσπαθω να βιώσω εκείνη την ασφάλεια που ένοιωθα τότε. Δεν ξέρω. Είναι μπερδεμένα όλα στο κεφάλι μου.
Και αν προσπαθώ να νοιώσω εκείνη την ασφάλεια που ένοιωθα τότε, πως θα γίνει να την νοιώσω ξανά δίχως να φαίρομαι άσχημα; Δεν ξέρω!
Πάντως δεν θέλω να προσπαθώ να μην απογοητεύω τους άλλους πλέον. Δηλαδή, δεν θέλω να κάνω μόνο αυτό. Θέλω να ζω αυθόρμητα τις στιγμές μου, να τις χαίρομαι και όχι να υπηρετώ έναν ευγενή σκοπό απέναντι στους οικείους μου. Με πικραίνει πολύ που τα μωρά μου μεγαλωνουν κι εγώ δεν χαίρομαι ουσιαστικά, φοβάμαι ότι αυτή η συμπεριφορά μου θα τα βλάψει σιγουρα, αν δε εκριζωθεί ως κομμάτι του χαρακτήρα μου. Δε θέλω να συγκαλύπτω τις συμπερι΄φορές μου άλλο πια. Εχω υποχρέωση για πρωτη φορά στη ζωή μου απέναντι στον εαυτό μου κυρίως και έπειτα στους υπόλοιπους.
Συγγνώμη για το μεγαλο μηνυμα

ρε συ μονη σου λες οτι εισαι κακοποιημενη..δεν θεωρω οτι εισαι κωλοχαρακτηρας με τιποτα ομως..εχεις υποστει κακοποιηση ψυχικη κ ισως κ σωματικη κ πλεον εχεις διαμορφωθει συμφωνα με αυτο..
ο ανθρωπος ναι μεν γεννιεται με καποια χαρακτηριστικα αλλα κατα τη διαρκεια της παιδικης ηλικιας πλαθεται.
εσυ εκεινον τον καιρο που ησουν παιδι προφανως απο την κακοποιηση μπηκες ανεπτυξες λαθος μηχανισμους αμυνας..
ολα αυτα ειναι αμυνες...φοβος..πιστευω οτι η ομαδικη ψυχοθεραπεια θα σου εκανε καλο..να μαθεις να συναναστρεφεσαι κοσμο, να μαθεις να δεχεσαι βοηθεια, να μαθεςι να μοιραζεσαι κ να δινεις κ συ βοηθεια κ να χτισεις σωστη κοινωνικοποιηση.
παρε παραδειγμα εναν σκυλο...αν τον δεσεις κ τον εχεις απομονωμενο θα γινει αγριμι σε οποιον τον πλησιαζει.
αν παρεις αυτον τον σκυλο κ τον ξεδεσεις...στην αρχη θα ειναι δυσκολο γι αυτον να παιξει με αλλα σκυλακια, θα γαυγιζει, θα ειναι επιθετικος κλπ κλπ..σιγα σιγα κ αργα χτιζεται αυτο.θελει κοπο κ χρονο..κ προσπαθεια..εφοσον το εχεις αντοπισει κ νιωθεις οτι σε ενοχλει τοτε πρεπει να κατσεις να το δουλεψεις..το να λες ετσι ειμαι δεν βοηθαει ουτε εσενα κ οι γυρω σου θα τους κανεις να υποφερουν..επιπλεον μεγαλωνεις κ παιδια οποτε θα σου ελεγα να το κοιταξεις λιγο πιο σοβαρα το θεμα..γιατι πλεον δεν εισαι μονη σου, πρεπει να δωσεις στα παιδια σου βασεις, αξιες κ αρχες για γινουν σωστοι ανθρωποι..
δουλεψε το ..το χεις..

Γεια σου Kutcunie, δεν ξέρω αν έχεις κάποια διαταραχή αλλά δεν είναι και αυτό που έχει σημασία. Πιθανότατα έχεις κάποια στοιχεία από κάποιες διαταραχές προσωπικότητας. Αυτό δεν λέει και κάτι. Σημασία έχει να μπορείς να είσαι λειτουργική και να ευχαριστιέσαι τη ζωή σου όσο μπορείς καλύτερα. Εφόσον έχεις εντοπίσει κάποια προβλήματα θεωρώ πως είσαι σε σωστό δρόμο. Εφόσον έχεις οικογένεια και ανθρώπους να σε αγαπάνε ακόμα καλύτερα. Αυτό που προτείνω αν δεν το έχεις κάνει ήδη είναι να επισκεφτείς έναν ψυχολόγο και να του πεις όσα λες εδώ πέρα. Αυτός θα σε βοηθήσει και μαζί θα βρείτε άλλους τρόπους να παίρνεις χαρά μέσα από την καθημερινότητα σου. Από προσωπική εμπειρία είχα και έχω πολλά θέματα από την παιδική μου ηλικία που οδήγησαν σε ένα pattern συμπεριφοράς το οποίο ήταν πολύ άσχημο. Ουσιαστικά ήμουν ανίκανος να κάνω οποιαδήποτε σταθερή σχέση, είχα βίαιες συμπεριφορές ως προς τον εαυτό μου και προς τους άλλους και πάει λέγοντας. Με τα πολλά και με τη βοήθεια μιας κοπέλας που με άντεξε και ακόμα είμαστε μαζί επισκεύτηκα ψυχολόγο και στην συνέχεια ψυχίατρο. Με βοήθησαν να δω κάποια πράγματα στον εαυτό μου που με εμπόδιζαν να χαρώ και μου έδειξαν καινούργιους δρόμους. Χωρίς να έχει σημασία λοιπόν έγινε διάγνωση οριακής διαταραχής και πλέον μετά από 1.5 χρόνο προσπάθεια έχω αρχίσει και βλέπω φως, φτιάχνουμε το σπίτι μας μαζί και ζούμε μια φυσιολογική ζωή. Αν με ρώταγες πόσο πιθανό ήταν να συμβεί κάτι τέτοιο πριν 2 χρόνια θα σου έλεγα ότι είναι αδύνατο. Βέβαια εξαρτάται το τι θέλει κιόλας ο καθένας. Αλλά για να έχεις παιδιά και οικογένεια υποθέτω πως θέλεις να τα μεγαλώσεις σωστά και να μη κάνεις κι εσύ τα λάθη των γονιών σου. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι είσαι σε πολύ καλό δρόμο. Δούλεψε λίγο με τον εαυτό σου και προσπάθησε να νιώθεις ασφάλεια. Να ξέρεις ότι σε αγαπάνε οι άνθρωποι γύρω σου, και ο άντρας σου και τα παιδιά σου. Όλοι έχουμε παραξενιές στον χαρακτήρα μας...και όλοι μπορεί να γίνουμε στριμμένοι. Αυτό όμως που ορίζει το φυσιολογικό από το αφύσικο είναι η ένταση, η υπερβολή που κάνουμε τα πράγματα. Σκέψου αυτά και θα δεις ότι πάνω κάτω όλοι ίδιοι είμαστε...