την ιδια διαγνωση εχουμε..μονο που εγω δεν βιωνω κρισεις πανικου.
μικρουλα ετσι ξεκινησε με κρισαρες πανικου κ με πεθανε! κ μετα το γυρισε σε αγοραφοβια κ μειζων καταθλιψη...η πιο βαρια καταθλιψη εβερ!! δεν εχω ξαναβιωσει ποτε κατι τετοιο...αληθεια σου λεω.
εκλαιγα 3 μηνες, εμεινα στο λαικο με ορο καποιες μερες, δεν κατεβαζα ουτε νερο, δεν μιλαγα, ειχα χαζεμα, ενιωθα απολυτο μαυρο κενο..σαν ζωντανη νεκρη..ηταν πολυ βαρια η καταθλιψη που επαθα.οι γιατροι ειπαν οτι πεθαινω, με πηραν στο αιγινητειο μετα με πηγαν στο δρομοκαιτειο...εκει εμεινα 1 μερα ομως, γιατι φοβηθηκε η μαμα οτι θα με καταστρεφανε...υπογραψαμε εμεις κ φυγαμε..με πηγαν σπιτι κ την μεθεπομενη μερα γνωρισα τον ψυχοθερπαευτη μου κ ηταν η πρωτη φορα που ειδα στην ζωη μου ΦΩΣ!...στην αρχη με εβλεπε 2 φορες την εβδομαδα , με συνοδεια, δεν με αφηναν ποτε μονη μου, μετα εγιναν οικογενειακες συναντησεις..μετα απο 2 μηνες συνηλθα κ χαμογελασα ξανα...ηθελα να ζησω.
εκανα πολλη δουλεια με τον εαυτο μου μαζι με αυτον τον ανθρωπο..ο θεος να τον εχει καλα!
μετα μπηκα σε ομαδα.τελειωσα τη σχολη μου, βρηκα δουλεια κ ημουν ενας κανονικος ανθρωπος πια..
κ ολο αυτο χωρις φαρμακο απο τον γιατρο - ψυχοθεραπευτη..οταν με ειδε, μου ειπε οτι πιστευει σε μενα κ οτι μπορω να τα καταφερω χωρις φαρμακο..
στο αιγινητειο μου ειχαν δωσει σεροξατ κ δεν μου ειχε κανει καποια διαφορα μετα απο 3 μηνες κ ετσι βρεθηκα στο δρομοκαιτειο.
ηταν ο.τι χειροτερο εχω ζησει....
πλεον οι καταθλιψεις μου δεν ειναι τοσο βαριες...ή μαλλον εγω εμαθα να τις αντιμετωπιζω κ με λιγο χιουμορ..στην ψυχοθεραπεια μου εμαθα κυριως να αποδεχομαι οσα μου συμβαινουν κ να τα σεβομαι...
να σεβομαι καθε αντιδραση μου...να αγαπησω τον εαυτο μου για ολα κ με οσα παθαινει βασικα....
κ οχι να νιωθω ενοχη που παθαινω ολα αυτα.
