Ψυχολόγος, Ψυχίατρος ή μόνη;

Κι εγώ έτσι είμαι κ πρηζω τα συκωτια από τα κορίτσια μη σκασ δε γιατρευεται αυτό ότι κ να κανεισ στο λέω εγγυημενα

Elis, θελω να σου πω οτι σε αγαπωωωωωω!!!! επειδη ειπες καταπληκτικη τη μαμα μου...

Δεν γιατρεύεται τι; Δεν θα νίωσω ποτέ ασαφαλής; Όπου είδους εξάρτηση είναι απαραίτητη στη ζωή μου;

Λίγη προσπάθεια θέλει ερις άλλωστε το μόνο που έχουμε σίγουρο είναι ο εαυτός μας ας είμαστε καλοί μαζί του και ας τον βελτιώνουμε

Μαρα μου αυτό πιστεύω

Ερισ δε θα εξαρτασαι από κανένα αλλά όταν έχεις σχέση θα νιώθεις γεμάτη όταν δεν έχεις θα είσαι πεσμένη απλά θα μάθεις να μην εξαρτιεσαι αυτό μόνο γίνεται

Εχεις πολλα χρονια την σκεψη της αυτοχειριας στο νου ;
Ψυχιατρος και ψυχολογος τι προτεινουν για το αλκοολ ; Οι ψυχιατροι οκ συστηνουν ενα ποτηρακι την εβδομαδα κρασι, γνωστο.
Πινεις περιστασιακα ή σχετικα ανα δυο μερες ;

Οι σκέψεις αυτοκτονίας άρχισαν πέρυσι το χειμώνα κι όσο περνούσε ο καίρος γινόταν πιο έντονες. Το καλοκαίρι έδωσα εξετάσεις για να περάσω στο πανεπιστημίο και για λίγο τράβηξαν την προσοχή μου. Όμως μετά το τέλος των εξετάσεων βάλτωσα τόσο πολύ, που όπου στεκόμουν και βρισκόμουν σκεφτόμουν το θάνατο. Ακόμη και τώρα για να με πάρει ο ύπνος σκέφτομαι το θάνατο μου. Όσον αφορά το αλκοόλ είναι μεγάλη η ιστορία... Συνοπτικά, για πολλά χρόνια έκανα κατάχρηση αλκοόλ... σε κάποια φάση το έβγαλα από τη ζωή μου και σε συνδιασμό με άλλους περιβαλλοντικούς παράγοντες πέρασα ένα επεισόδιο βαρειάς κατάθλιψης. Νόμιζα ότι τα συμπτώματα της κατάθλιψης, ήταν συμπτώματα στέρησης. Τότε δεν ήξερα τι είχα, κρυβόμουν, δεν μιλούσα... ντρεπόμουν για την αιτία που μου τα προκαλούσε όλα αυτά... Τέλος πάντων και για να μην μακρυγορώ κατάφερα να το ξεπεράσω, μέχρι που μετά από 2 περίπου χρόνια διάλειμμα η κατάθλιψη ξαναχτύπησε. Τώρα δεν πίνω μεγάλες ποσότητες, πίνω μόνο μπύρα, αλλά κάθε φορά που ζορίζομαι ξαναγυρνάω εκεί, για παράδειγμα 2-3 μπύρες κάθε βράδυ δεν είναι τρελή ποσότητα, αλλά σε συνδυασμό με την κάταθλιψη δεν βοηθάει. Μου γνωστοποίησαν και οι δύο πως το αλκοόλ κρύβει κατάθλιψη και σαφώς δεν με προτρέπουν να πίνω. Το ζητούμενο θα ήταν να πίνω κοινωνικά. Είναι και ένας λόγος που δεν έχω πάρει ακόμα αντικαταθλιπτικά.

Μονο και μονο για εναν ανδρα ερις; αξιζει;

Ρε κούκλα έχεις κατάθλιψη κ κρινεισ τον εαυτό σου σα να είσαι νορμαλ δηλαδή ζητάς από τον εαυτό σου να λειτουργεί φυσιολογικα θα σου πω μερικές συμβουλές να κανεισ δύο τρία πράγματα όχι διατροφή πρώτον πρωινό βρώμη με μία κουταλιά γύρη και δεύτερον το απόγευμα πριν βραδιάσει κ σε ζωσουν τα φίδια χτυπά ένα χαμομήλι τσάι είναι ηρεμιστικό κάνε μόνο αυτά κ φαι ότι έχει το σπίτι όχι απέξω ο καφές είναι αντικαταθλιπτικοσ πιεσ όσους ελληνικούς θεσ κάνε μόνο αυτά και σε ένα μήνα έλα πεσ μου τα αποτελέσματα

Ευχαριστώ για τη συμβουλή, αν και από γεύση δεν πρέπει να λέει και πολλά το πρωινό που μου προτείνεις, θα το δοκιμάσω. Έχω κατάθλιψη, αλλά ζω σε ένα περιβάλλον που δεν αντιλαμβάνεται καν τι είναι κατάθλιψη. Το ότι μου φαίνεται αδύνατο πολλές φορές ακόμη και να σηκώσω το τηλέφωνο ή να βγω μια βόλτα, για το περιβάλλον μου είναι απλώς παράδοξο! Τι θα πρεπε να ζητάω από τον εαυτό μου να λειτουργώ σαν καταθλιπτική; Υποτίθεται ότι η κατάθλιψη είναι ιάσιμη...
Δεν ξέρω αν όλα αυτά συμβαίνουν για έναν άνδρα! Θεωρώ ότι αυτό που μου συμβαίνει έχεις ως αιτία κάτι άλλο, που ακόμη δεν γνωρίζω και πυροδοτείται από την απόρριψη και την χαμηλή αυτοεκτίμηση. Επίσης, δεν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι τον εαυτό μου μόνο από την εφηβεία κι έπειτα, κατά την οποία ήμουν ιδιαιτέρως αντιδραστική!

Έλα ρε κούκλα κι εγώ έτσι είμαι κ δε θυμάμαι τίποτα εμένα αν οφείλεται σε γυναίκα φταίνε δύο μία με ζαλισε κι η άλλη νοκ άουτ αφού παραιτηθηκα από τις σχέσεις τελείως πλέον

Ερις γιατί δεν θυμάσαι τ α παιδικά σου χρόνια . Μου φαίνεται παράδοξο ! Οσο για το περιβάλλον μια απο τα ίδια και γω στον κόσμο τους. Ισως και οι γιατροι που παμε να τους ειχαν πει δυο λόγια θα έπρεπε, εμενα με λένε τεμπέλα κτλ

Ερις , εχεις αυτοκαταστροφικη συμπεριφορα , το ξερεις , το συνεχιζεις , και κανεις δεν μπορει να σε απορριψει , αν δεν αυτοαπορριφθεις πρωτη .....

Δεν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια γιατί τα έχω απωθήσει, τα να ασχοληθώ με αυτά πιθανώς θα μου φέρει πόνο και απλώς ο μηχανισμός άμυνας δεν με αφήνει να πλησιάσω αυτό το κομμάτι της ψυχικής μου σφαίρας. Τουλάχιστον αυτό μου είπε ο ψυχίατρος μου. Το ξέρω ότι έγω η ίδια έχω απορρίψει τον εαυτό μου, απλώς δεν ξέρω πως να το σταματήσω για να μην παλινδρομώ. Γενικά, έχω κρατήσει κάποια στανταρ ώστε να μην αφήνω την κατάθλιψη να με νικάει, πχ παλεύω πολύ για τη μόρφωση μου, δεν παραμελώ πλέον καθόλου την προσωπική μου υγιεινή και σχεδόν ποτέ την εμφάνιση μου. Έχω πολεμήσει αρκετές από τις φοβίες μου. Όμως τώρα στο προσκύνιο έχει έρθει το άγχος των κοινωνικών συναναστροφών. Σκέφτομαι ότι όλοι με λυπούνται όπως λυπάμαι κι εγώ τον εαυτό. Όταν είμαι σε έξαρση οι σκέψεις μου είναι απόλυτα στρεβλές.
take a brreak έχεις δίκιο, οι γιατροί που πάμε ισως θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να ενημερώνουν το κοντινό περιβάλλον μας. Από την άλλα σκέφτομαι ότι το κοντινό μας περιβάλλον θα μπορούσε να ενημερωθεί τουλάχιστον για τα βασικά από πολλές πηγές! Να το ονομάσω αδιαφορία; Ή κάτι χειρότερο;