Printable View
Δεν μπορω να διαφωνησω μαζι σου...μονο να προσθεσω οτι το γονιδιακα μπορει να προκειται για εικασιες...αλλα δεν χρειαζεται να το παμε τοσο μακρια...αλλιως γεννιεται κοντος και αδυνατος...αλλος γεννιεται τεραστιος και ουσιαστικα παιζει και το ρολο του.Φυσικα δεν βαζω ολους στο ιδιο τσουβαλι.
Επιθετικοί είναι κυρίως οι πιτσιρικάδες που έχουν προβλήματα σπίτι. Μία φορά είχα πρόβλημα με έναν τέτοιον που με είχε βάλει στο μάτι στο δημοτικό. Του έδωσα μια μπουνιά στη μύτη. Φώναξαν τη μάνα μου σχολείο και μου κάναν παρατήρηση αλλά δεν με ξαναενόχλησε.
Αυτό σκέφτηκα και εγώ . Από τους συμφορουμίστες όμως μου δημιουργήθηκε ο εξής προβληματισμός : Πρέπει το παιδί να μάθει να επιβιώνει μόνο του σε τέτοιες καταστάσεις ? Αν δεν μάθει , θα είναι κακό για τον ίδιο ?Quote:
Originally posted by Aphelia
Να πω την αλήθεια αν ήμουν εκπαιδευτικός αποκλείεται να μην παρέμβαινα. Υπάρχουν δύο ζητήματα. Το ένα είναι η προστασία και η καλλιέργεια άμυνας του θύματος και το άλλο είναι η συμπεριφορά των θυτών προς τους αδύναμους γιατί για μένα είναι το ίδιο σημαντικό.
Και για να το πάω και ένα βήμα παραπέρα : Είναι αυτές οι καταστάσεις απαραίτητες για την προσαρμογή του παιδιού στην κοινωνική πραγματικότητα ?
Με βάση την προσωπικό μου βίωμα (ήμουν και εγώ ήσυχη και καθόλου τσαμπουκαλού μικρή ) , δεν είναι απαραίτητο να μάθει να επιβιώνει ένα παιδί σε τέτοιες καταστάσεις σε τόσο μικρή ηλικία .
Μεγαλώνοντας (επειδή μικρή ζούσα στον μικρόκοσμό μου) αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω και τους άλλους ανθρώπους . Έφαγα τα μούτρα μου , αλλά προσαρμόστηκα . Ήμουν πιο δυνατή . Δεν είχα αυτή τη δύναμη ως παιδάκι .
Οπότε εγώ καταλήγω οτι αν μπορούμε να συμβάλουμε στο να αποφευχθεί μια τέτοια κατάσταση , να το κάνουμε .
Προσωπικά αυτό που κυρίως έκανα , είναι συζήτηση , ελπίζοντας να μπουν στη θέση του άλλου .
Βέβαια τον πλήρη έλεγχο αποκλείεται να τον έχω , αλλά ποντάρω στο να έχω δεμένη την ομάδα της τάξης (και όχι χωρισμένη σε υποομάδες ) και να τους βάλω όλους συνυπεύθυνους για την καλή λειτουργία της τάξης .
Η σχολική αποτυχία πάντως , ίσως να ενισχύει την προδιάθεση που έχουν κάποια παιδιά προς την βία .
Edit : Επιπλέον , γονείς και εκπαιδευτικοί επιρρεάζουν παιδιά και άρα την κοινωνική πραγματικότητα του αύριο . Μπορούν να συμβάλουν σε μια πιο φιλειρηνική κοινωνία .
Δεν ξερω Kleiw...τα παιδια μπορει να φαινονται μικρα και αδυναμα αλλα εχουν απιστευτη δυναμη κατα τη γνωμη μου.
Α αλλη μια προσπαθεια που εκανα ηταν ενα παιδι στην ταξη πολυ ντροπαλο και ησυχο...δεν μιλουσε πολυ και μου θυμισε καπως εμενα...οποτε ερχεται το ζιζανιο ο μαθητης και αρχιζει και τον πειραζει και μου λεει μπροστα μου...κοιτα να δεις ατομο ουτε μιλαει ουτε τιποτα (δεν το περιγραφω πολυ καλα γιατι δεν θυμαμαι λεπτομερειες)...και του λεω εγω...και εσενα τι σε κοφτει...ο καθενας εχει την προσωπικοτητα του...δεν θυμαμαι πως ακριβως το ειπα...αλλα ο μαθητης ο ησυχος κοκινησε σαν παντζαρι...και καπου αισθανθηκα οτι τον εχασα στην υπολοιπη σχολικη χρονια.
Τον έχασες γιατι ο άλλος σε έβαλε στην ομάδα του . Και εσυ με τον τρόπο σου επιβεβαίωσες αυτά που ο μαθητής ο ήσυχος θεωρούσε αδυναμίες για εκείνον (οτι εχει δηλαδή μια τέτοια προσωπικότητα).Quote:
Originally posted by keep_walking
Α αλλη μια προσπαθεια που εκανα ηταν ενα παιδι στην ταξη πολυ ντροπαλο και ησυχο...δεν μιλουσε πολυ και μου θυμισε καπως εμενα...οποτε ερχεται το ζιζανιο ο μαθητης και αρχιζει και τον πειραζει και μου λεει μπροστα μου...κοιτα να δεις ατομο ουτε μιλαει ουτε τιποτα (δεν το περιγραφω πολυ καλα γιατι δεν θυμαμαι λεπτομερειες)...και του λεω εγω...και εσενα τι σε κοφτει...ο καθενας εχει την προσωπικοτητα του...δεν θυμαμαι πως ακριβως το ειπα...αλλα ο μαθητης ο ησυχος κοκινησε σαν παντζαρι...και καπου αισθανθηκα οτι τον εχασα στην υπολοιπη σχολικη χρονια.
Το πιτσιρίκι πάντως που έχω εγώ στην τάξη , έχει αλλάξει προς το καλύτερο .
Ενοχλούσε τα άλλα παιδιά εν ώρα μαθήματος και το έκοψε και προσέχει στο μάθημα . Ζήτησα και την στήριξη παιδιών για να ενισχύσουμε την προσπαθεια του και σίγουρα και αυτό έπαιξε το ρόλο του .
Μμμμ ναι εχεις δικιο ετσι το σκεφτηκα και εγω αργοτερα...δεν το διατυπωσα καλα...στη συγκεκριμενη περιπτωση ειναι που λεμε καλυτερα να μασας παρα να μιλας.
Το πιτσιρικι δειχνει σεβασμο προς το ατομο σου.
Δεν ξερω κατα ποσο επιλυει αυτο το προβλημα που εχει με τα αλλα παιδια.
Το πρόβλημα με τα άλλα παιδιά , πηγάζει απο το γεγονός οτι και ο ίδιος δίνει αφορμές γιατι θέλει την προσοχή τους . Αυτο υποστηρίξανε και αρκετοί συμμαθητές του . Οποτε για να πάρει προσοχή , χρησιμοποιεί \'\'λάθος\'\' τρόπους . Αν βρεί κάποιους \'\'σωστούς\'\' τρόπους (και η σχολική επιτυχιά ή αποτυχία παίζει ρόλο στην κοινωνικοποίηση και ομαδοποίηση των παιδιών) , θα βοηθηθεί .Quote:
Originally posted by keep_walking
Το πιτσιρικι δειχνει σεβασμο προς το ατομο σου.
Δεν ξερω κατα ποσο επιλυει αυτο το προβλημα που εχει με τα αλλα παιδια.
Επίσης , βρήκε υποστήριξη απο συμμαθητές του , που σίγουρα είναι σημαντικό και νομίζω ζητούμενο . Τέλος οι συμμαθητές του που τον κορόιδευαν (για πλάκα) σίγουρα θα κάνουν και μια δευτερη σκέψη πριν το ξανακάνουν .
Βασικά ένας είναι ο πρωτεργάτης και αυτός σίγουρα θα συνεχίσει . (κάνει πολύ χειρότερα απο το να κοροιδευει)
Αν δεν παρασύρει όμως τους άλλους , τα πράγματα είναι σε καλύτερο δρόμο και ίσως να αλλάξει και η δυναμική της ομάδας .
Ισως βέβαια να παραείμαι αισιόδοξη .
Εχεις δικιο...keep up:)
Ισως να παραεισαι αισιοδοξη αλλα εχεις καταφερει τουλαχιστον ηδη πολλα:)
Και εχει παρει σιγουρα την προσοχη που θελει ο μαθητης.
Δε πιστεύω ότι πρέπει να αφήσεις στην τύχη της μία τέτοια κατάσταση. Ακούστηκαν πολλές απόψεις για το ότι τα παιδιά θα βρουν το δρόμο τους, ότι έτσι θα κοινωνικοποιηθούν, ότι θα μάθουν να αντιδρούν για να προστατέψουν τον εαυτό τους και άλλα πολλά. Αυτά από τη μεριά του θύματος. Κι αν δεν τα καταφέρουν; Πως είμαστε τόσο σίγουροι ότι θα τα καταφέρουν και να τα αφήσουμε χωρίς καμιά βοήθεια από τη στιγμή που σε αυτό το site βλέπουμε ότι πολλοί ενήλικες ακόμα δε μπορούν να βρουν τον τρόπο να λύσουνε τα προβλήματά τους και πολλοί αναζητούνε βοήθεια; Πως λοιπόν περιμένουμε από όλα τα παιδιά να κάνουν αυτό που πρέπει σε κάθε περίπτωση;
Δεν αναφέρομαι στο ότι η λύση είναι να μαλώσουμε απλά τα παιδιά που τους πειράζουν, να τους πούμε να μη το ξανακάνουν, να ξεχωρίσουμε το παιδί που έχει πρόβλημα ως μία περίπτωση που χρειάζεται προστασία και να περιμένουμε ότι αυτό θα φτιάξει τα πράγματα. Το κλασσικό ρητό ισχύει και εδώ: \"Το να προσφέρεις σε κάποιον ψάρια θα χορτάσει την πείνα του για μία μέρα, αν του μάθεις να ψαρεύει και του δώσεις τα σύνεργα θα χορτάσει για μια ζωή\".
Τι μπορούμε να δώσουμε σε αυτά τα παιδιά; Την προσπάθειά μας να τους ανυψώσουμε το ηθικό, την πίστη μας ότι μπορεί να τα καταφέρουν, να τους διδάξουμε τεχνικές αποφυγής τέτοιων καταστάσεων. Το πως θα επεξεργαστεί το παιδί αυτές τις πληροφορίες φυσικά είναι δικό του θέμα, δε μπορούμε να μπούμε στο μυαλό του, αλλά μπορούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να αλλάξει η στάση του.
Από την άλλη δε μπορώ να δεχτώ ότι θα αφήσουμε στην τύχη και τη συμπεριφορά των θυτών. Όσο κινδυνεύει το θύμα, άλλο τόσο κινδυνεύουν οι θύτες. Τι παραδείγματα τους δίνουμε; Ότι μπορεί να συνεχίσουν αυτή τη συμπεριφορά προς άλλους ανθρώπους και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα; Δεν αναφέρομαι σε τιμωρία, αλλά σε προσπάθεια να τους δείξουμε πως αυτό που κάνουν είναι λάθος. Και πάλι θέλει προσοχή το όλο θέμα, πως θα το χειριστούμε για να μην αντιδράσει το παιδί άσχημα και αμυντικά αλλά αντίθετα μόνο του πάλι να μπορέσει να διαχειριστεί μέσα του τα δεδομένα.
Και είναι και ένα άλλο ζήτημα που έθεσε η Κλειώ και το είχα ξεχάσει. Η δυναμική της ομάδας. Αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να επηρεάσει κανείς γιατί είναι πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν μία ομάδα και με το παραμικρό μπορεί να αλλάξει η διάθεσή της. Ποιος δε θα ήθελε να θυμάται ευτυχισμένα παδικά και εφηβικά χρόνια που είναι μέλος σε ένα σύνολο ενωμένο, δυνατό, που προστατεύει τα μέλη της, που όλοι μαζί περνάνε ευχάριστα το χρόνο τους χωρίς πολλές προστριβές και διαμάχες; Θυμάμαι πόσο ευχάριστα ήταν τα χρόνια μου στο γυμνάσιο. Είχαμε μία τάξη πολύ ενωμένη (παρόλο που είμασταν πρώτοι σε σκανταλιές) αλλά όλοι αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο και τον προσέχαμε. Όταν πήγαμε στο λύκειο όλο αυτό διαλύθηκε γιατί οι περισσότεροι φύγαν, και όσοι μείναν χωρίστηκαν σε άλλα τμήματα. Ειδικά η πρώτη λυκείου για μένα ήταν μία περίοδος που δε θυμάμαι και πολλά.
Κατά την άποψή μου όσο περνάει από το χέρι μας δε θα έπρεπε να αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους, ειδικά από τη στιγμή που πρόκειται για παιδιά που δεν έχουν διαμορφώσει ακόμα την προσωπικότητά τους πλήρως, που ακόμα δοκιμάζουν τα δικά τους θέλω και όλους αυτούς τους λόγους για τους οποίους είναι παιδιά.