Κοινωνικο Αγχος

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Η άποψή μου είναι ότι όσο το κρύβεις τόσο μεγαλώνει. Εγώ στο παρελθόν έκανα βαρβάτη (αλλά ΒΑΡΒΑΤΗ) έκθεση, πηγαίνοντας για 1 χρόνο σε χορό όπου ήμουν μόνος με 10 κορίτσια. Και παρατήρησα ότι το κοινωνικό άγχος, ναι, πέφτει. Αργά ή γρήγορα. Στο πρώτο μάθημα, για να καταλάβεις, δεν θυμάμαι να κοίταξα τις άλλες στο πρόσωπο και είχα ιδρώσει τόσο πολύ που με ρωτούσαν αν έχω κάτι. Ήταν χειμώνας btw!

Τέσπα, μετά από κάτι μήνες το άγχος έπεσε, εκμηδενίστηκε σχεδόν. Αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Το σοβαρότερο ήταν η έμμεση αποφυγή. Ποτέ δεν μπόρεσα να πάω κάποιο καφέ ή κάτι τέτοιο. Αφού να φανταστείς μια κοπέλα μου ζήτησε(!) να πάμε σινεμά και γω αρνήθηκα. Ε, αυτό είναι ο φόβος ότι θα φας απόρριψη αν μάθουν οι άλλοι ποιος είσαι. Δεν ήθελα να δει ότι είμαι "ερημίτης", ότι δεν έχω φίλους κτλ. Και αυτό είναι πολύ χειρότερο απ'το απλό άγχος.

Ο λόγος που στα λέω αυτά είναι ότι αν δεν επικεντρωθείς στην καταπολέμησή του προβλήματος τώρα, θα πάθεις τα ίδια και συ. Τώρα είσαι στην αρχή ακόμα, εγώ σταμάτησα να βγαίνω με τους φίλους μου το 2003 περίπου. Και χειροτέρεψα πολύ από τότε (μέχρι να πάω σε ψυχολόγο το 2010).

---

πόσο σε καταλαβαίνω..Τώρα σε τι φάση βρίσκεσαι?
Πάντως απο τη στιγμή που σε κάλεσε έπρεπε να πας.Και μετά άμα σου έλεγε πχ "τηλεφώνησε όποτε θες για να ξαναβγούμε" και εσύ δεν ήθελες να φανεί το ερημίτης κτλ δεν ξανατηλεφωνείς (οπότε άμα η άλλη περιμένει απο σένα να επικοινωνήσεις και δεν επικοινωνήσεις, "ησυχάζεις" ας πούμε) ή βρίσκεις μια δικαιολογία αν σε πάρει αυτή και αν είναι νορμάλ δε θα σε ξαναενοχλήσει..Εγώ τουλάχιστον έτσι έκανα σε 2 περιπτώσεις που έτυχαν ακριβώς μα ακριβώς όμως για τους ίδιους λόγους που φοβήθηκες και εσύ.Απλά είχα την περιεργεια να βγω έστω μια φορά.

Quote:

---

Originally Posted by cube

Θες να μας πεις σε τι σε βοήθησε ο ψυχολογος, στο τρόπο σκέψης ας πουμε , στο να εισαι συνεχώς σε έκθεση? ποσες συνεδρίες έκανες κλπ?

---

Σε όλα ας πούμε. Αν δεν ήταν αυτός, δεν θα ήμουν εδώ. Αλλά πήγα και σε άλλους ψυχολόγους που δεν κάνανε τίποτα. Είναι καθαρά θέμα ψυχολόγου δηλαδή.

Συνεδρίες κάνω ακόμα (εδώ και χρόνια). Η περίπτωση μου είναι αρκετά βαριά και αν είχα πάει τότε που πρωτοξεκίνησε, τώρα θα ήμουν τελείως καλά, χωρίς αμφιβολία.

Με βοήθησε στην έκθεση, στις σκέψεις, σε όλα. Αλλά όπως είπα είναι περίπτωση, καμιά φορά κάνουμε και 2 ώρες κτλ.

Quote:

---

Originally Posted by admforall

πόσο σε καταλαβαίνω..Τώρα σε τι φάση βρίσκεσαι?
Πάντως απο τη στιγμή που σε κάλεσε έπρεπε να πας.Και μετά άμα σου έλεγε πχ "τηλεφώνησε όποτε θες για να ξαναβγούμε" και εσύ δεν ήθελες να φανεί το ερημίτης κτλ δεν ξανατηλεφωνείς (οπότε άμα η άλλη περιμένει απο σένα να επικοινωνήσεις και δεν επικοινωνήσεις, "ησυχάζεις" ας πούμε) ή βρίσκεις μια δικαιολογία αν σε πάρει αυτή και αν είναι νορμάλ δε θα σε ξαναενοχλήσει..Εγώ τουλάχιστον έτσι έκανα σε 2 περιπτώσεις που έτυχαν ακριβώς μα ακριβώς όμως για τους ίδιους λόγους που φοβήθηκες και εσύ.Απλά είχα την περιεργεια να βγω έστω μια φορά.

---

Ντάξει, είμαι βαριά αποφευκτικός, τι να κάνω; Τώρα η κατάσταση μου είναι ότι έχω αποτραβηχτεί γενικώς. Μόνο ομαδική θεραπεία πηγαίνω (εκτός του ψυχολόγου). Αλλά ταυτόχρονα φτιάχνω και τα χαρτιά για να κάνω αίτηση (δουλειάς). Ωρε δράματα που έρχονται!!

Ζητώ συγνώμμη αν φάνηκε ότι σου την "λέω",δεν ήταν αυτή η πρόθεση μου.Και πίστεψε με και εμένα μου πήρε πάρα πολλά χρόνια μέχρι να απευθυνθώ σε ψυχολόγο.Επρεπε πρώτα να φτάσω εντελώς στον πάτο και μετά να το πάρω απόφαση να κινηθώ.Είμαι 38 τώρα και σε ψυχολόγο με σκοπό να μείνω πήγα πέρισυ για πρώτη φορά.Πέρισυ έκανα ομαδική και φέτος ξεκίνησα ατομικές συνεδρίες.Δηλαδή σκέψου πόσα χρόνια έχασα..κυρίως απο προσωπικές συναναστροφές γιατί στο κομμάτι της δουλειάς,όσο και αν θέλησα να φύγω,δεν το έκανα.Απλά όλα αυτά τα χρόνια με την πλειοψηφία του κόσμου που έχω συναναστραφεί κρατούσα (κακώς) τις "αναγκαίες" (η μλκ που με έδερνε και κατόπιν εόρτης το καταλαβαίνεις) αποστάσεις..

Μα εγώ ήμουν ντιπ χαζός. Είχα κοινωνικό άγχος απ'το τέλος του δημοτικού και ποτέ δεν μου προέκυψε ότι μπορεί να το χουν και άλλοι μέχρι σχεδόν να μπω στο πολυτεχνείο. Δηλαδή 6 χρόνια. Ακόμα και τότε, δεν μου έκοψε να πάω σε ψυχολόγο (αναρωτιέμαι γιατί) μέχρι το 2011. Δηλαδή σύνολο ~15 χρόνια. Πραγματικά τέτοια βλακεία πληρώνεται.

Αλλά όταν είδα πόσο αποτελεσματική είναι η θεραπεία στο κοινωνικό άγχος (δυστυχώς όχι τόσο στην αποφευκτική μου διαταραχή), κατάλαβα ότι αν είχα πάει τότε, όταν ήμουν "νέος", θα είχα γίνει περδίκι, κανονικά. Γι'αυτό κάθε φορά που βλέπω παρόμοιες καταστάσεις εδώ φωνάζω για ψυχολόγο.

Aπο το δημοτικό? Μια χαρά είσαι!!! Εγώ το έχω απο το νηπιαγωγείο που έχω κάποιες μνήμες και αποφάσισα σοβαρά να ζητήσω βοήθεια το 2016 δηλαδή πάνω απο 30 χρόνια..Σκέψου ότι για 30+ χρόνια ζούσα και δεν ζούσα..Ακούγεται κάπως απίστευτο αλλά είναι έτσι.
Και όχι δεν είναι ότι είσαι χαζός.Μια χαρά έξυπνος είσαι.Να σε ρωτήσω κάτι άλλο?
Και εσύ δεν πλησιάζεις σχεδόν ποτέ κανέναν και αφήνεις τους άλλους να σου μιλάνε πρώτοι? Στις συναναστροφές τύπου να πας να αγοράσεις ένα προϊόν πως είσαι? Πας πχ σούπερ παίρνεις αυτό που θες και όσο πιο διακριτικά και διστακτικά πλησιάζεις ταμείο και φεύγεις χωρις να πεις κουβέντα? Η είσαι πιο χαλαρός? Κοιτάς συνέχεια γύρω σου ανησυχητικά το χώρο? Εγώ αυτά τα είχα παλιά αλλά απο τότε που έπιασα δουλειά,εξαφανίστηκαν στις επαγγελματικές συναναστροφές.Στις προσωπικές άλλο θέμα.

Quote:

---

Originally Posted by admforall

Aπο το δημοτικό? Μια χαρά είσαι!!! Εγώ το έχω απο το νηπιαγωγείο που έχω κάποιες μνήμες και αποφάσισα σοβαρά να ζητήσω βοήθεια το 2016 δηλαδή πάνω απο 30 χρόνια..Σκέψου ότι για 30+ χρόνια ζούσα και δεν ζούσα..Ακούγεται κάπως απίστευτο αλλά είναι έτσι.

---

Καλά και γω έχω ζήσει καταστάσεις που ομοιάζουν με κοινωνικό άγχος απ'το νηπιαγωγείο!

Quote:

---

Και όχι δεν είναι ότι είσαι χαζός.Μια χαρά έξυπνος είσαι.Να σε ρωτήσω κάτι άλλο?
Και εσύ δεν πλησιάζεις σχεδόν ποτέ κανέναν και αφήνεις τους άλλους να σου μιλάνε πρώτοι?

---

Καταρχήν, αποφεύγω να έρχομαι κοντά στους άλλους, αλλά δεν έχω πρόβλημα με τους ξένους. Αν είμαι μέσα σε μια ομάδα, πχ στη δουλειά, κάνω υπεραναπλήρωση, δηλαδή προσπαθώ να είμαι ομιλητικός, αστείος, ενδιαφέρων έτσι ώστε οι άλλοι να μην καταλάβουν τις ελλείψεις μου (έλλειψη φίλων, "ζωής" κτλ). Πιέζομαι πάρα πολύ όταν το κάνω, αλλά είναι ασυναίσθητο, μια μαθημένη συμπεριφορά.

Αυτό έχει το εξής περίεργο αποτέλεσμα: πολλές φορές είμαι ο πιο ομιλητικός(!) σε μια νέα ομάδα, αλλά όσο πάει κουμπώνομαι καθώς αρχίζω να φοβάμαι ότι οι άλλοι αρχίζουν και με καταλαβαίνουν. Έτσι οι άλλοι έρχονται πιο κοντά και γω απομακρύνομαι. Και τελικά η πίεση γίνεται τόσο μεγάλη που φεύγω μόνος μου λίγο πριν ή αφού αρχίσουν να κάνουν τις γνωστές ερωτήσεις ("καλά εσύ δεν έχεις φίλους;" κτλ)

Quote:

---

Στις συναναστροφές τύπου να πας να αγοράσεις ένα προϊόν πως είσαι? Πας πχ σούπερ παίρνεις αυτό που θες και όσο πιο διακριτικά και διστακτικά πλησιάζεις ταμείο και φεύγεις χωρις να πεις κουβέντα? Η είσαι πιο χαλαρός? Κοιτάς συνέχεια γύρω σου ανησυχητικά το χώρο? Εγώ αυτά τα είχα παλιά αλλά απο τότε που έπιασα δουλειά,εξαφανίστηκαν στις επαγγελματικές συναναστροφές.Στις προσωπικές άλλο θέμα.

---

Αυτά είναι προβλήματα που είχα κάποτε, σε μια προηγούμενη ζωή, έτσι νιώθουν. Πχ όταν ήμουν στο peak της τρέλας μου, δηλαδή της κοινωνικής φοβίας, σκάναρα τον χώρο για τα μάτια των άλλων να δω αν με κοιτάνε και τέτοια. Τώρα δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Είναι σαν να μετατοπίστηκε ο φόβος μου πλήρως προς τις κοντινές σχέσεις. Ίσως να βοήθησε κι ο ψυχολόγος σ'αυτό, γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να αμφισβητήσεις τη σκέψη ότι ένας ξένος (ταμίας, άνθρωπος στο δρόμο κτλ) νοιάζεται για σένα (100% παράλογη), από τη σκέψη ότι οι άλλοι θα σ'απορρίψουν αν μάθουν ότι είσαι 10 χρόνια χωρίς φίλους! (έχω πικρές εμπειρίες απ'αυτό)

.................