ψυχωση και σχεσεις

Βοο Νομίζω οτι ο Elis έχει δίκιο...όταν δεν σε επηρεάζει στη συμπεριφορά σου, τότε γίνεται μια ασθένεια όπως όλες οι άλλες και μπορείς να κάνεις τα πάντα. Αυτό που τρομάζει τους άλλους, αυτούς που δεν πάσχουν από κάποια ψυχ ασθένεια είναι οι αλλαγές στη συμπεριφορά, το απρόβλεπτο, ο διαφορετικός κόσμος που μπαίνεις και δεν μπορείς να μοιραστείς με τον άλλον και να σε καταλάβει.
Όταν σταθεροποιηθείς και καταφέρεις να ελέγξεις την ασθένεια και μάθεις να ζεις μ αυτό, τότε ναι θα μπορείς να κάνεις μια σχέση γιατί τότε θα μπορείς και συ να δώσεις, κάτι το οποίο δεν μπορείς να κάνεις όταν είσαι σε έξαρση γιατί κλείνεσαι στον εαυτό σου.

Έχω παράδειγμα πάντως από άνθρωπο με σχιζο που έκανε οικογένεια και παιδιά και όλα ήταν μια χαρά.

Κι όταν λέμε σχέση εννοούμε σχέση με αξιοπρέπεια όχι να γίνεις χειρότερα σχέση που να γίνεις χάλια κανεισ ότι ώρα θεσ μιλάμε να δώσεις κ να πάρεις αγάπη αλλιωσ καλύτερα μην κανεισ τίποτα

ειμαι 10 μερες καλα.ποσος χρονος χρειαζεται για να πεις οτι εχεις ισορροπησει?μηνες?χρονια?

Τουλ 1 εξάμηνο απουσίας συμπτωμάτων με χρονο για να δεις αν είσαι σε remission

Οχι οτι εχω καποια σχεση στο τσεπακι μου και βιαζομαι αλλα θελει τοσο πολυ ε?ελπιζω με το aloperidin να το καταφερω.

Βασικά εγώ κατάλαβα το να φύγουν τα συμπτώματα και να είσαι σε υφεση. Το να είσαι ισορροπημένος και λειτουργικός ώστε να μπορείς να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις μιας σχέσης ή εργασίας είναι ένα άλλο ζήτημα.

Η ανάρρωση δεν είναι κάτι που μπορούμε να το θεσουμε σε χρονικά όρια. Διαρκεί όσο ζούμε. Φυσικά υπάρχουν κάποια στάδια και κάποιοι παράμετροι που κρίνουν την κατάσταση σου. Πχ υπάρχει η κλινική ανάρρωση που βλέπει την απουσία συμπτωμάτων. Η απουσία συμπτωμάτων δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορείς να δουλέψεις ή να κάνεις σχέση με το που φύγουν ή ότι θα νιώθεις μέσα σου ισορροπία και γαλήνη. Εγώ έχω απουσία συμπτωμάτων σχεδόν 2 χρόνια και έχω κάποια υπολειπόμενα αλλά δεν νιώθω έτοιμος να ανταπεξέλθω σε μια σχέση ή σε μια δουλειά. Είναι κάτι καθαρά προσωπικό βασικά και ο καθένας ενώνει τα κομμάτια του με διαφορετικό ρυθμό. Φυσικά ρόλο παίζει και η αντίληψη. Πολλές φορές ΄κρίνουμε πως είμαστα καλά ενώ αντικειμενικά δεν είμαστε ή το αντίθετο.

Quote:

---

Originally Posted by elis

Κι όταν λέμε σχέση εννοούμε σχέση με αξιοπρέπεια όχι να γίνεις χειρότερα σχέση που να γίνεις χάλια κανεισ ότι ώρα θεσ μιλάμε να δώσεις κ να πάρεις αγάπη αλλιωσ καλύτερα μην κανεισ τίποτα

---

Αυτό ξαναπεστο.....

https://www.e-psychology.gr/forum/th...83%CE%B7/page1

Μπρείς να διαβάσεις για μια θεωρητική έννοια των σταδίων της ανάρρωσης στο θέμα που είχα κάνει.

πολυ ενδιαφερον το θεμα αυτο serios!
εγω ειμαι νομιζω στο 1ο αντε 2ο βημα..δηλαδη προσπαθω να αποδεχτω την παθηση και αναζητω ελπιδα για καλυτερες μερες.
προσπαθω να μη μενω στα λογια..παιρνω τα φαρμακα μου, παω ψυχολογο, εχω ενα στοχο να περασω σε μια χολη και κανω την προσπαθεια μου οπως και να ειμαι.γενικα προσπαθω το τελευταιο 10ημερο να κανω πραγματα που με ευχαριστουν για να ξεφευγω.
σε ποιο βημα με κατατασεις με βαση το θεμα σου?

Δεν είμαι γιατρός και θα αποφύγω να σε κατατάξω κάπου. Δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο έτσι όπως το θέτει. Είναι πολύ γενικό. Απλά δίνει το στίγμα του κάθε σταδίου.

Η αποδοχή είναι πολύ σημαντική. Είναι το 1ο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος για να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα. Πολλές φορές βλέπουμε ανθρώπους να λένε ''δεν έχω τπτ,όλα καλά θα πάνε'' και γίνεται χρόνια η κατάσταση.

Συνέχισε τις προσπάθειες σου. Το μόνο αρνητικό που βλέπω σε σένα είναι ότι είσαι ανυπόμονη. Φυσικά αυτό δείχνει και θέληση για ζωή. Η αλήθεια είναι ότι θέλει προσεκτικά βήματα. Είναι δύσκολη κατάσταση για όλους όσοι το περνάμε. Προσπάθησε να είσαι καλή με τον εαυτό σου. Στην αρχή μπορεί να μη το καταφέρνεις αλλά είναι σημαντικό βήμα αν γίνει.

λαθος ποστ