Quote:
Originally Posted by panagiwtis23
Δεν πιστεύω στην φαρμακοθεραπεία για την κατάθλιψη.... είναι καθαρά προσωπική μου άποψη και είναι κάτι που έχω αποφύγει μέχρι τώρα. Έχω την αίσθηση ότι τα αντικαταθλιπτικά διογκώνουν το πρόβλημα, σαν θολώνουν περισσότερο το μυαλό.... Επέλεξα την ομοιπαθητική και πέρνω μία κάψουλα το τρίμηνο τώρα.... είμαι λειτουργική γύρω στο 80%... και το παλεύω ακόμα.
Δεν θα έλεγα ότι θεραπεύει η ψυχοθεραπεία απλά βοηθάεια αρκετά οταν δεν υπάρχει επιλογή για άλλη προσέγγιση...Quote:
Originally Posted by Έρις
Πχ εγώ πιστεύω πως ένα μεγάλο κομμάτι τωνν ψυχονευρολογικών είναι τοξίκωση απο υδράργυρο (πολλά μαύρα σφραγγισματα βαθιά και χρόνια...) και ένα άλλο κομμάτι θα ήταν το κομμάτι υγεία εντερου και τα δύο θέλουν λεφτα οπυ δεν έχω αφου λόγω νευρολογικών δυσκολεύομαι πολύ να βρω εργασία (είναι και η οικονομική κρίση και γι΄νεται χαμός)...
Οπότε αν κάποιος ΔΕΝ μπορεί να κάνει ομοιοπαθητική (γιατί είναι στην αρχή το κο΄στος υψηλό μετά πεφτει) αν δεν μπορεί να κοιτάξει να λύσει μερικους παραμέτρους πχ τοξίκωση απο υδραργυρο-βαρεα μετάλλα, αποτοξίνωση, πρωτόκολλο θεραπείας διαπερατου εντέρου κτλ και ταυτόχρονα παλεύει κάθε μέρα να μη φουντάρει τοτε ειλικρινά τα αντικαταθλιπτικά είναι δώρο Θεού...
Πίστεψε με σε έναν που έχει ΓΑΔ, OCD, κρίσεις πανικού και καταθλιψη σε επιπεδο αυτοκτονικότητας ίσως η θολούρα στο μυαλό είναι και επιθυμητή ειδικά στο κομμάτι γαδ και ιδψ...
Δεν λέω ότι μου αρεσουν οι παρενέργειες αλλα είναι παντα η ζυγαρια πως είμαι χωρίς αυτά και πως με αυτά... ΤΙ πληρώνω σε παρενέργειες (γιατί σε χρήματα δίνω μόλις 3€/μηνα)...
Οπότε για κάποιον που δεν έχει επιλογές και προσωρινά παντα βοηθάνε
Καλημέρα σε όλες και όλους.
Επειδή δεν θα ήθελα να ανοίξω άσκοπα και άλλο θέμα, γράφω εδώ μιας και θεωρώ πως ταυτίζομαι πολύ ως απόλυτα με τον τίτλο. Εδώ και 1-1.5 μήνα κάνω συνεδρίες με ειδικό όμως είναι πολύ νωρίς ώστε να περιμένω αποτελέσματα.. Σήμερα γράφω γιατί ναι όπως όλοι μπορεί να έχουμε πολλά και διάφορα, όμως αισθάνομαι τόσο πολύ την ανάγκη να μιλήσω και να νιώσω ότι με ακούν και με καταλαβαίνουν.
Χωρίς συγκεκριμένους λόγους (μάλλον) νιώθω συνέχεια ένα πλάκωμα, θυμώνω και θλίβομαι με όλα. Αισθάνομαι τόσο μόνη και αυτό κυρίως όταν αντικειμενικά δεν είμαι μόνη. Για θέματα ενέργειας δεν το συζητάω καν.
Νιώθω εγκλωβισμένη σε όλους τους τομείς της ζωής μου και θα μου πεις γιατί τότε δεν το αλλάζεις.. Νομίζω πως κάποιες φορές πως όσο και αν η λογική μας δείχνει το δρόμο, είτε για συναισθηματικούς, είτε για πρακτικούς λόγους, κάποιες αλλαγές είναι δύσκολες. Λοιπόν και για να μην ξεφεύγω από το θέμα, ειλικρινά πόσο εύκολο είναι να σου κλέψουν τη θετική διάθεση και το χαμόγελο και πόση προσπάθεια και δουλειά θέλει με τον εαυτό μας ώστε να τα ξαναβρούμε πίσω.
Πραγματικά μου λείπω και ας μην ήμουν ποτέ το απόλυτα ισορροπημένο άτομο. Μου λείπει όμως που πάντα έβρισκα μια χαραμάδα ώστε να χαμογελάω σε όλα.
Συγγνώμη για το κατεβατό και ειλικρινά θα χαρώ πολύ να ανταλλάξουμε απόψεις και να κάνουμε παρέα έστω και μέσω από εδώ.