Ζέστη και διαταραχή πανικού

Σήμερα μετά από αρκετό καιρό ενιωσα ενα Εκείνο το χέρι να μου σφυγγει τον λαιμό.Το στομα μου να στεγνωνει και εκείνο το τουβλο πανω στο στήθος μου.Το ηξερα οτι θα μου χτυπήσει την πόρτα ο *******κος.Μετα απο μια περίοδο εντονου στρες με τον εγκυμοσύνη την ημερα του τοκετού και το ανυπομονο γουελκαμ χομ της μπεμπας το ηξερα.Με περιμενε στην γωνία.Τον ακουγα να μου λεει ειρωνικα " δεν μπορει να την βγαζεις ανετος συνεχεια.Σου ρχομαι".

Λίγο η ζέστη λίγο το άγχος της ημέρας στην δουλειά και ξαναεμφανηστηκε.Και φυσικα φροντισε να το κάνει την ωρα που θεωρητικά εγώ είχα χαλαρωσει.Ευτυχως το ξεπερασα γρήγορα. Πηρα την μπεμπα στην αγκαλιά μου και του πα να παει να γαμηθει.Την κοιτουσα στα ματια και μου ρχοταν να κλαψω.Η γυναικα μου το καταλαβε και ηρθε και μ αγκαλιασε.Τον αφησα να μου ρουφαει τα υγρα απο το στομα να εχει το τουβλο στο στηθος μου και να μου σφυγγει τον λαιμο αλλα να μου δινει μονο την κριση χωρις τον πανικο.

Απελπισμενη σκεφτηκες ποτέ αν το να μην ενημερωνεις του ανθρωπους σου σε κανει χειροτερα? Ομολογουμενως σε καποιες περιπτωσεις μπορει να εχει αρνητικες επιπτωσεις αλλα ως επι το πλειστον οι ανθρωποι που ανα πασα στιγμη μπορει να βρεθουν διπλα σου ειναι προτιμοτερο να γνωριζουν.Επισης οι πιθανοτητες να παθουν οι δικοι σου κατι την ωρα που ττεχουν ειναι πολυ λιγοτερες απο το να παθουμε εμεις μια κριση πανικου.Μην μεταδιδεις τους φοβους σου στους δικους σου ανθρωπους.Αστους να κανουν αυτο που τους ευχαριστει.Αυτο που θα τους κανει να ξεχασουν.Να ζησουν τις δικες τους στιγμες στον δικο τους κοσμο.

Φιλοι μου

Οι διαταραχες πανικου πολλες φορες εχει μεταδοτικες ιδιότητες.Αυτο δεν σημαινει οτι πρεπει να φοβαστε να μιλησετε γι αυτες στους ανθρωπους σας.Ποτέ όμως μην τις μεταδωσετε.

Η προληψη ειναι ο καλυτερος σας φιλος σε καταστασεις κατα τις οποιες πιστευετε οτι θα εχετε πρόβλημα.Οταν ξερετε οτι το φουσκωμα σας φερνει δυσφορια μην φατε τρια πιτογυρα.Οταν η ταχυπαλμια σας φοβιζει μην τρεξετε περισσοτερα χιλιόμετρα.Και η ζεστη εχει πολλους τροπους αντιμετωπισης.Αντιμετωπισ� �ε την πριν σας ερθει δυσφορια.

Quote:

---

Originally Posted by Theojamaica

Σήμερα μετά από αρκετό καιρό ενιωσα ενα Εκείνο το χέρι να μου σφυγγει τον λαιμό.Το στομα μου να στεγνωνει και εκείνο το τουβλο πανω στο στήθος μου.Το ηξερα οτι θα μου χτυπήσει την πόρτα ο *******κος.Μετα απο μια περίοδο εντονου στρες με τον εγκυμοσύνη την ημερα του τοκετού και το ανυπομονο γουελκαμ χομ της μπεμπας το ηξερα.Με περιμενε στην γωνία.Τον ακουγα να μου λεει ειρωνικα " δεν μπορει να την βγαζεις ανετος συνεχεια.Σου ρχομαι".

Λίγο η ζέστη λίγο το άγχος της ημέρας στην δουλειά και ξαναεμφανηστηκε.Και φυσικα φροντισε να το κάνει την ωρα που θεωρητικά εγώ είχα χαλαρωσει.Ευτυχως το ξεπερασα γρήγορα. Πηρα την μπεμπα στην αγκαλιά μου και του πα να παει να γαμηθει.Την κοιτουσα στα ματια και μου ρχοταν να κλαψω.Η γυναικα μου το καταλαβε και ηρθε και μ αγκαλιασε.Τον αφησα να μου ρουφαει τα υγρα απο το στομα να εχει το τουβλο στο στηθος μου και να μου σφυγγει τον λαιμο αλλα να μου δινει μονο την κριση χωρις τον πανικο.

Απελπισμενη σκεφτηκες ποτέ αν το να μην ενημερωνεις του ανθρωπους σου σε κανει χειροτερα? Ομολογουμενως σε καποιες περιπτωσεις μπορει να εχει αρνητικες επιπτωσεις αλλα ως επι το πλειστον οι ανθρωποι που ανα πασα στιγμη μπορει να βρεθουν διπλα σου ειναι προτιμοτερο να γνωριζουν.Επισης οι πιθανοτητες να παθουν οι δικοι σου κατι την ωρα που ττεχουν ειναι πολυ λιγοτερες απο το να παθουμε εμεις μια κριση πανικου.Μην μεταδιδεις τους φοβους σου στους δικους σου ανθρωπους.Αστους να κανουν αυτο που τους ευχαριστει.Αυτο που θα τους κανει να ξεχασουν.Να ζησουν τις δικες τους στιγμες στον δικο τους κοσμο.

Φιλοι μου

Οι διαταραχες πανικου πολλες φορες εχει μεταδοτικες ιδιότητες.Αυτο δεν σημαινει οτι πρεπει να φοβαστε να μιλησετε γι αυτες στους ανθρωπους σας.Ποτέ όμως μην τις μεταδωσετε.

Η προληψη ειναι ο καλυτερος σας φιλος σε καταστασεις κατα τις οποιες πιστευετε οτι θα εχετε πρόβλημα.Οταν ξερετε οτι το φουσκωμα σας φερνει δυσφορια μην φατε τρια πιτογυρα.Οταν η ταχυπαλμια σας φοβιζει μην τρεξετε περισσοτερα χιλιόμετρα.Και η ζεστη εχει πολλους τροπους αντιμετωπισης.Αντιμετωπισ� �ε την πριν σας ερθει δυσφορια.

---

Δίκιο έχεις. Αρκεί που καταστραφηκα εγώ, οι δικοί μου δεν φταίνε σε τίποτα.

Σήμερα κάπως παλεύεται. Τουλάχιστον εδώ στον κορινθιακο. Έχει ένα μελτεμι που κάνει την κατάσταση υποφερτή. Εχθές ήταν κόλαση. Εσείς πως είστε; αντέχετε; εγώ πλέον είμαι σίγουρος πως έχω δισανεξια στην ζέστη. Κομμένα πόδια, όρεξη μηδέν και σχεδόν με το ζόρι αναπνέω. Λες και κάποιος μου πιέζει συνεχώς τον θώρακα.

Quote:

---

Originally Posted by ge0rge

Σήμερα κάπως παλεύεται. Τουλάχιστον εδώ στον κορινθιακο. Έχει ένα μελτεμι που κάνει την κατάσταση υποφερτή. Εχθές ήταν κόλαση. Εσείς πως είστε; αντέχετε; εγώ πλέον είμαι σίγουρος πως έχω δισανεξια στην ζέστη. Κομμένα πόδια, όρεξη μηδέν και σχεδόν με το ζόρι αναπνέω. Λες και κάποιος μου πιέζει συνεχώς τον θώρακα.

---

Εμείς δεν την παλεύουμε εδώ. Έχω γονείς διαβητικούς. Η μάνα μου εδώ και μια βδομάδα δεν αισθάνεται καλά. Έκανε τη μαλακία να βγεί με τον καύσωνα στο μπαλκόνι για να μαζέψει τα ρούχα και την άρπαξε ο ήλιος. Αμέσως έκανε κοκκινίλα και άρχισε να λέει ότι δεν αισθάνεται καλά, ότι νιώθει κομάρες, ατονία, τρέμουλα, τάση προς λιποθυμία, αναγούλες... και παραπονέθηκε ότι δεν ιδρώνει όπως πριν. Έχει κλείσει μια εβδομάδα αλλά το ξαναπαθαίνει, όχι κάθε μέρα, όχι στην ίδια ένταση αλλά το ξαναπαθαίνει. Σκέφτομαι μην την έχει πιάσει φοβία. Τις μετράω το σάκχαρο νηστείας και είναι λίγο τσιμπημένο 1.35 με 1.41, την ώρα της αδιαθεσία της είναι πιο πεσμένο προχθές είχε 82 σήμερα 110... δεν καταλαβαίνω... δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Δεν ξέρω άν πρέπει να την βουτήξω και να την πάω στο νοσοκομείο ή να περιμένω μέχρι την άλλη εβδομάδα που είναι το καθιερωμένο ραντεβού της με τον γιατρό... προσπαθώ να παρακολουθω τις αντιδράσεις της... αλλά με στρεσάρει πολύ αυτή η κατάσταση.... γίνομαι εγώ κουρέλι μετά γιατί δεν ξέρω πως να την βοηθήσω και πόσο σοβαρό μπορεί να είναι αυτό που της συμβαίνει για να αποφύγουμε τίποτα χειρότερο... έχω πάθει και μια παλιοψύξη που με χτυπάει απ' το αυχένα και κάτω μέχρι το αριστερό χέρι που μου 'χει σπάσει τα νεύρα γιατί δεν μπορώ να κουνηθώ... δεν μου φτάνουν τα δικά μου χάλια... αυτή τη στιγμή θελω να ΟΥΡΛΙΑΞΩ όσο πιο δυνατά μπορώ.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Εμείς δεν την παλεύουμε εδώ. Έχω γονείς διαβητικούς. Η μάνα μου εδώ και μια βδομάδα δεν αισθάνεται καλά. Έκανε τη μαλακία να βγεί με τον καύσωνα στο μπαλκόνι για να μαζέψει τα ρούχα και την άρπαξε ο ήλιος. Αμέσως έκανε κοκκινίλα και άρχισε να λέει ότι δεν αισθάνεται καλά, ότι νιώθει κομάρες, ατονία, τρέμουλα, τάση προς λιποθυμία, αναγούλες... και παραπονέθηκε ότι δεν ιδρώνει όπως πριν. Έχει κλείσει μια εβδομάδα αλλά το ξαναπαθαίνει, όχι κάθε μέρα, όχι στην ίδια ένταση αλλά το ξαναπαθαίνει. Σκέφτομαι μην την έχει πιάσει φοβία. Τις μετράω το σάκχαρο νηστείας και είναι λίγο τσιμπημένο 1.35 με 1.41, την ώρα της αδιαθεσία της είναι πιο πεσμένο προχθές είχε 82 σήμερα 110... δεν καταλαβαίνω... δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Δεν ξέρω άν πρέπει να την βουτήξω και να την πάω στο νοσοκομείο ή να περιμένω μέχρι την άλλη εβδομάδα που είναι το καθιερωμένο ραντεβού της με τον γιατρό... προσπαθώ να παρακολουθω τις αντιδράσεις της... αλλά με στρεσάρει πολύ αυτή η κατάσταση.... γίνομαι εγώ κουρέλι μετά γιατί δεν ξέρω πως να την βοηθήσω και πόσο σοβαρό μπορεί να είναι αυτό που της συμβαίνει για να αποφύγουμε τίποτα χειρότερο... έχω πάθει και μια παλιοψύξη που με χτυπάει απ' το αυχένα και κάτω μέχρι το αριστερό χέρι που μου 'χει σπάσει τα νεύρα γιατί δεν μπορώ να κουνηθώ... δεν μου φτάνουν τα δικά μου χάλια... αυτή τη στιγμή θελω να ΟΥΡΛΙΑΞΩ όσο πιο δυνατά μπορώ.

---

Γιατί δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο τον γιατρό της να του πεις ακριβώς τι συμβαίνει; αυτός θα σε καθοδηγήσει. Προσπάθησε να είσαι όσο πιο ήρεμη γίνεται. Είτε αγχώνεσαι είτε όχι η κατάσταση μένει ίδια, οπότε προσπάθησε να είσαι ήρεμη και χαλαρή, αφενός για να είσαι καλά εσύ και αφετέρου για να έχεις καθαρό μυαλό και να φέρεις εις πέρας την κατάσταση. Ο κουμπάρος μου έπασχε από ιδψ, αρρωστοφοβια, μικροβιοφοβια και κρίσεις πανικού. Έκανε θεραπεία για δύο χρόνια, και με το που τελείωσε και πήγαινε να βρει τα βήματα του αρρώστησε βαριά η μητέρα του. Έμπαινε και έβγαινε στα νοσοκομεία κάθε μέρα για μήνες (μπορείς να φανταστείς τι σήμαινε για αυτόν όλο αυτό και τι θα μπορούσε να του πυροδοτήσει) αλλά ο τύπος είναι πιο χαλαρός από ποτέ. Όλοι έχουμε μείνει μαλακες και δεν τον αναγνωριζουμε. Καλά κάνει αν πέσει κάτω και αυτός δεν ξανασηκωνετε και έτσι η μαμά του θα μείνει χωρίς βοήθεια. Αυτά

Quote:

---

Originally Posted by ge0rge

Καλά κάνει αν πέσει κάτω και αυτός δεν ξανασηκωνετε και έτσι η μαμά του θα μείνει χωρίς βοήθεια. Αυτά

---

Έχεις δίκιο σε όλα. Αύριο κιόλας θα το κάνω. Είναι λίγο μπερδεμένο το πράγμα βέβαια γιατί άλλος γιατρός της έχει δώσει την αγωγή -ο οποίος είναι ψιλομαλάκας- κι άλλος της συνταγογραφεί ο οποίος είναι καλός αλλά είναι γενικής ιατρικής κι όχι διαβητολόγος. Θα το κάνω αύριο κιόλας και πολύ άργησα... Σ' ευχαριστώ πολύ, δεν φταίει αυτό που συμβαίνει στη μαμά μου απλώς εγω είμαι αυτή την περίοδο σκατα. Πρέπει να συνέλθω για να την βοηθήσω. Την αγαπώ πολύ.... είναι όλη μου η ζωή.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Έχεις δίκιο σε όλα. Αύριο κιόλας θα το κάνω. Είναι λίγο μπερδεμένο το πράγμα βέβαια γιατί άλλος γιατρός της έχει δώσει την αγωγή -ο οποίος είναι ψιλομαλάκας- κι άλλος της συνταγογραφεί ο οποίος είναι καλός αλλά είναι γενικής ιατρικής κι όχι διαβητολόγος. Θα το κάνω αύριο κιόλας και πολύ άργησα... Σ' ευχαριστώ πολύ, δεν φταίει αυτό που συμβαίνει στη μαμά μου απλώς εγω είμαι αυτή την περίοδο σκατα. Πρέπει να συνέλθω για να την βοηθήσω. Την αγαπώ πολύ.... είναι όλη μου η ζωή.

---

Το λέω γιατί εμείς που είμαστε λίγο πιο "ευαίσθητοι" επηρεαζομαστε λίγο παραπάνω με κάτι τέτοια...
Αν επιτρέπεται πόσο χρονών είσαι;

Quote:

---

Originally Posted by ge0rge

Το λέω γιατί εμείς που είμαστε λίγο πιο "ευαίσθητοι" επηρεαζομαστε λίγο παραπάνω με κάτι τέτοια...
Αν επιτρέπεται πόσο χρονών είσαι;

---

Είμαι 43... και υποφέρω απο τα 19 μου με καλές και κακές περιόδους, με υποτροπές αλλά έτσι όπως νιώθω τώρα δεν έχω νιώσει ποτέ ξανα στο παρελθόν. Κουράστηκα... Βαρέθηκα... δεν μπορώ άλλο να παλεύω με το τέρας... μου κατέστρεψε τη ζωή... τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους... δε με άφησε να χαρώ τίποτα... θέλω απλώς να ξυπνήσω αύριο πρωϊ και να έχει εξαφανιστεί... να ξυπνήσω αύριο το πρωϊ και να είναι σα να μην υπήρξε ποτέ.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Είμαι 43... και υποφέρω απο τα 19 μου με καλές και κακές περιόδους, με υποτροπές αλλά έτσι όπως νιώθω τώρα δεν έχω νιώσει ποτέ ξανα στο παρελθόν. Κουράστηκα... Βαρέθηκα... δεν μπορώ άλλο να παλεύω με το τέρας... μου κατέστρεψε τη ζωή... τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους... δε με άφησε να χαρώ τίποτα... θέλω απλώς να ξυπνήσω αύριο πρωϊ και να έχει εξαφανιστεί... να ξυπνήσω αύριο το πρωϊ και να είναι σα να μην υπήρξε ποτέ.

---

Αχ, και ποιος από μας δε θα ήθελε. Ένας εφιάλτης που τρώει σαν σαράκι τις πιο όμορφες στιγμές μας. Έχεις κάνει ουσιαστικά βήματα (πχ ψυχοθεραπεία) για να συνέλθεις; Και αν ναι, δεν έχεις βελτίωση; Με το μαλακό ή απάντηση σε παρακαλώ. Αν υποψιαστώ ότι ούτε με την ψυχοθεραπεία θα συνέλθω δε θα αντέξω. Έχω εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες εκεί...

Quote:

---

Originally Posted by ge0rge

Σήμερα κάπως παλεύεται. Τουλάχιστον εδώ στον κορινθιακο. Έχει ένα μελτεμι που κάνει την κατάσταση υποφερτή. Εχθές ήταν κόλαση. Εσείς πως είστε; αντέχετε; εγώ πλέον είμαι σίγουρος πως έχω δισανεξια στην ζέστη. Κομμένα πόδια, όρεξη μηδέν και σχεδόν με το ζόρι αναπνέω. Λες και κάποιος μου πιέζει συνεχώς τον θώρακα.

---

George με παρηγορείς. Κι εγώ δεν έχω καθόλου όρεξη και έχω αρχίσει να ανησυχώ λιγάκι. Ελπίζω να είναι από τη ζέστη και όχι από κάτι άλλο...

Quote:

---

Originally Posted by απελπισμένη 22

George με παρηγορείς. Κι εγώ δεν έχω καθόλου όρεξη και έχω αρχίσει να ανησυχώ λιγάκι. Ελπίζω να είναι από τη ζέστη και όχι από κάτι άλλο...

---

Η ζέστη "κόβει" και τον πιο δυνατό οργανισμό. Να μην ανησυχείς. Θα κάνουμε υπομονή μέχρι να φύγει το καλοκαίρι.

Quote:

---

Originally Posted by ge0rge

Η ζέστη "κόβει" και τον πιο δυνατό οργανισμό. Να μην ανησυχείς. Θα κάνουμε υπομονή μέχρι να φύγει το καλοκαίρι.

---

Αχ βρε george. Ευτυχώς που παίρνουμε κουράγιο ο ένας από τον άλλο... Εμείς πρέπει να αλλάξουμε και όχι ο καιρός. Αλλά πόσο εύκολο είναι αυτό,

Quote:

---

Originally Posted by απελπισμένη 22

Αχ βρε george. Ευτυχώς που παίρνουμε κουράγιο ο ένας από τον άλλο... Εμείς πρέπει να αλλάξουμε και όχι ο καιρός. Αλλά πόσο εύκολο είναι αυτό,

---

Δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Το μόνο που κάνουμε από την ημέρα που ερχόμαστε σε τούτον τον κόσμο είναι να προσπαθούμε. Αυτό θα κάνουμε και τώρα. Κοίτα εκεί να δεις τι θα κάνεις με την/τον ψυχολογο. Τα καλύτερα έρχονται...