Η θεωρια της μειορυθμισης δεν εχει δεχθεί επιθεση όπως η θεωρια της σεροτονινης. Ερμηνευει καπως τα συμπτώματα της διακοπης από το φαρμακο, αλλα και την μειωση της ισχυος του φαρμακου με την παροδο του χρονου. Ανεξάρτητα από την αυξηση της ποσοτητας του νευροδιαβιβαστή, αυτή δεν μπορει να λειτουργησει εφόσον εχει μειωθεί ο αριθμος των υποδοχεων του στο κυτταρο. Συνεπως η αποτελεσματικοτητα του φαρμακου δεν εξαρτάται πλεον από την ποσοτητα της σεροτονινης αλλα από τον αριθμο των ενεργων υποδοχεων της. Εφόσον αυτοι μειωνονται και μαλιστα με τροπο μη αντιστρεπτο (πχ εξαιτίας της δρασης των ssri ως αγωνιστες των υποδοχεων αλλα ακομα και ως ανταγωνιστες οποτε προκαλείται ενδοστροφη στο μοριο του υποδοχεα) μειωνεται αναλογα και η αποτελεσματικοτητα του φαρμακου.
Επιπρόσθετα, η μειωμενη αυτή ευαισθησια του κυτταρου στον νευροδιαβιβαστή, συνεχιζει και μετα την διακοπη του φαρμακου. Ο χρονος στον οποιο κυριαρχουν τα συμπτώματα της διακοπης, είναι απαραιτητος για τον εγκεφαλο να φτιαξει καινουρια μονοπατια συνδεσης της σεροτονινης.
Φυσικα τα ssri αλλα και τα αλλα αντικαταθλιπτικα, επηρρεαζουν την λειτουργια και των αλλων νευροδιαββαστων (ντοπαμινη, επινεφρινη κτλ) με αναλογο τροπο, προκαλώντας επιπρόσθετα συμπτώματα.
