Άλλος ένα χρόνος ζωής...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
\"ο κάθε άνθρωπος δεν ζει για τους άλλους, αλλά πρώτα απ\' όλα για τον εαυτό του.\"
Συμφωνώ, ως ενήλικας, το καταννοώ και το πιστεύω πλήρως. Ως παιδί όμως ελάτε για λίγο στη θέση μου. Αν η μαμά σου είχε ελπίδες να ζήσει, πως θα αισθανόσουν αν επέλεγε να μην προσπαθήσει καν;

\"Αλήθεια πιστεύεις πως οι γονείς επηρεάζονται από τους τσακωμούς με τα παιδιά τους και τους μένουν κατάλοιπα;\"
Δυστυχώς για μένα, ναι. Γιατί τον έβλεπα να αλλάζει, να σκληραίνει. Δεν λέω ότι αυτό έγινε εξαιτίας αποκλειστικά των τσακωμών μας. Είχε πολλά βάρη να σηκώνει στις πλάτες του, από μικρός μέχρι την τελευταία του ημέρα. Και τα αντιμετώπισε όλα. Δεν παραπονιόταν ποτέ. Αυτό ίσως του έκανε και κακό. Βλέποντας λοιπόν και εμένα να απομακρύνομαι, θα του κόστισε. Ίσως να ζητούσε καταννόηση και συμπόνοια, χωρίς όμως ποτέ να μπει στη διαδικασία να τη ζητήσει ανοιχτά. Και αυτό οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερη σκληράδα...
Βέβαια, αναγνωρίζω ότι την ευθύνη για τη διαχείριση των συγκρούσεων τη φέρει ο ενήλικας (γονιός) και όχι ο έφηβος ή νεαρός ενήλικας. Αναγνωριζεις οτι την ευθυνη την φερει ο γονεας κι ομως συνεχιζεις να αποδιδεις ενα μεγαλο μερος της στον εαυτο σου!
Σε αυτό που κατηγορώ τον εαυτό μου είναι ότι όταν πλέον μεγάλωσα αρκετά
ακομα νεαρος ενηλικας ησουν καλη μου.
δεν προσπάθησα να τον πλησιάσω μεθοδικά και ανοιχτά. Έκανα σπασμωδικές κινήσεις,
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΣ!με τον δικο σου τροπο, προσπαθησες Εδω ο πατερας σου μεγαλος ανθρωπος δεν καταφερνε το ανοιχτο και μεθοδικο και θα το καταφερνες εσυ? Λιγο αδικο δεν το βρισκεις να εχεις μια τετοια απαιτηση απο εσενα?Ασε που ειχες κι ενα καρο δικα σου προβληματα να ασχοληθεις...
και όταν απέβαιναν άκαρπες τρεπόμουν σε φυγή
το οτι απεβαιναν ακαρπες που ακριβως οφειλοταν? Σιγουρα ΚΑΙ στο μεριδιο ευθυνης που αναλογει στον πατερα σου.
και τα διέγραφα όλα με ένα μαγικό τρόπο από το μυαλό μου.
Γιατί αυτό πονούσε πολύ.
ακριβως. Δεν αντεχες οτι οτι μια σου ακομη προσπαθεια δεν απεφερε καρπους. Έτσι επιβίωνα...Και ασχολιόμουν με ότι άλλο επιφανειακό και ανούσιο...
Αρα η αμυνα σου, ηταν η ενασχοληση με τα ανουσια, κατι που ισως σε καθυστερησε απο την αληθινη συνευρεση με εσενα, που νιωθεις σημερα οτι βρισκεσαι στο δρομο της. Αναρωτιεσαι μαλιστα, αν ειχες κανει αυτη τη συνευρεση τοτε, τι θα αλλαζε. Βλεπεις ομως οτι θα σου ηταν αδυνατον να επιζησεις, αν ειχες επαφη με τον πονο σου καλη μου. Γι αυτο προστατευοσουν με την φυγη. Μέχρι την επόμενη σπασμωδική προσέγγιση και το επόμενο χαστούκι.
Και παρολαυτα συνεχιζες να προσπαθεις. Μπραβο για το κουραγιο σου...

---

Quote:

---

Originally posted by weird
θα το ΕΝΙΩΘΑ σαν προδοσια.Πρωτα θα την επαιρνα με το καλο.Μετα... Μπορει να την απειλουσα να κανει κατι, με οτι μεσο εβρισκα πιο καταλληλο... Θα την μισουσα που ειναι τοσο φοβητσιαρα με τους γιατρους. Θα το ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝ σαν να με φτυνει, να αδιαφορει.
Θα της ελεγα, αφου εισαι αναξια να το κανεις για σενα, καντο για μας. (Ειμαι καλη στα σκληρα λογια)...
Γενικως θα ΕΙΣΕΠΡΑΤΤΑ απορριψη.

---

Πρώτα πρώτα αυτό ήθελα! Επιτέλους, αυτό ήθελα τόση ώρα, να μπείτε στο πετσί μου!
Όσο για σκλήρά λόγια, άλλο τίποτα. Μέχρι και τα φάρμακα πέταξα στα σκουπίδια ουρλιάζοντας ότι είναι άχρηστα κι έμεινε χωρίς φάρμακα.

Quote:

---

Originally posted by weird
Βέβαια, αναγνωρίζω ότι την ευθύνη για τη διαχείριση των συγκρούσεων τη φέρει ο ενήλικας (γονιός) και όχι ο έφηβος ή νεαρός ενήλικας.

Αναγνωριζεις οτι την ευθυνη την φερει ο γονεας κι ομως συνεχιζεις να αποδιδεις ενα μεγαλο μερος της στον εαυτο σου!

Σε αυτό που κατηγορώ τον εαυτό μου είναι ότι όταν πλέον μεγάλωσα αρκετά δεν προσπάθησα να τον πλησιάσω μεθοδικά και ανοιχτά. Έκανα σπασμωδικές κινήσεις,

ακομα νεαρος ενηλικας ησουν καλη μου.

---

Στα 26 και 27 μου weird μου; Δυστυχώς δεν μπορώ να το δω έτσι. Έπρεπε να ήμουν πιο ώριμη.

Quote:

---

Originally posted by weird
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΣ!με τον δικο σου τροπο, προσπαθησες Εδω ο πατερας σου μεγαλος ανθρωπος δεν καταφερνε το ανοιχτο και μεθοδικο και θα το καταφερνες εσυ? Λιγο αδικο δεν το βρισκεις να εχεις μια τετοια απαιτηση απο εσενα?Ασε που ειχες κι ενα καρο δικα σου προβληματα να ασχοληθεις...
και όταν απέβαιναν άκαρπες τρεπόμουν σε φυγή
το οτι απεβαιναν ακαρπες που ακριβως οφειλοταν? Σιγουρα ΚΑΙ στο μεριδιο ευθυνης που αναλογει στον πατερα σου.

---

Σ\'ευχαριστώ, πραγματικά...Όλα αυτά τα γνωρίζω μέσα μου αλλά καταφέρνουν και υπερισχύουν μέσα μου οι σκέψεις που σας εκφράζω εδώ.

Quote:

---

Originally posted by weird
Μετα θα τις επεξεργαζομουν. Θα αρχιζα να τις βλεπω με το ματι του ενηλικα, πιο αντικειμενικα, κι οχι με το βλεμμα του παιδιου, που μεσα απο την α ν α γ κ η του για αγαπη και αποδοχη, ευκολα θα τα ερμηνευε ετσι, ευκολα θα βιωνε την απορριψη.
Εσυ ανωνυμη μου σε ποιο σταδιο εισαι?

---

Ακόμα στο στάδιο του παιδιού, με μεγάλη μου θλίψη. Αναρρωτιεμαι αν το γεγονός ότι δεν τα νιώθω τόσο έντονα όσο στην αρχή οφείλεται στο αν σιγά σιγά αυτές οι δυσάρεστες αναμνήσεις με το χρόνο ξεθωριάζουν και απαλύνουν το μεγάλο πόνο ή στο ότι ίσως το παιδί δεν είναι πια και τόσο ισχυρό και αφήνει να διαφανεί λίγο ο ενήλικας;

Νομίζω το πρώτο.

Το κακό με μένα είναι ότι γεύτηκα την αυτοκαταστροφή και έχει μια γλύκα αυτό. Τώρα θα λέτε πάει τρελάθηκε αυτή. Λοιπόν δε με αναγνωρίζω. Εγώ, ο άνθρωπος της λογικής σχεδόν σε κάθε έκφραση της ζωής μου που δεν ήθελα με τίποτα να φανώ ούτε στους δικούς μου αλλά ούτε και στους φίλους μου αδύναμος χαρακτήρας δεν μιλούσα σχεδόν ποτέ για τα συναισθήματά μου και τα προβλήματά μου. Ήμουν ή προσπαθούσα να είμαι η χαρά της παρέας ή η ώριμη της παρέας με τις συμβουλές της που όλοι μου τις ζητούσαν γιατί σαν ακροατής είμαι τέλειος, σαν συμβουλάτορας μπορεί και όχι αλλά και ποιος δεν αγαπά έναν άνθρωπο που ξέρει να ακούει; Εγώ πάντως χαίρομαι όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους (για το μοναδικό μου χαρακτηριστικό που μπορώ να μην είμαι μετριόφρων).

Μόλις έχασα το μπαμπά μου δε με απασχολούσε τίποτε και κανένας. Δεν είχα για κανέναν χώρο στην καρδιά μου. Το συναίσθημα ξεχείλιζε από μέσα μου και εγώ ένιωσα για πρώτη φορά τόσο ανάγκη να το αφήσω να με πνίξει κυριολεκτικά και δε με ένοιαζε τίποτα. Ένιωσα για πρώτη φορά μέσα στον πόνο μου μια λυτρωτική ελευθερία!
Βέβαια, τότε είναι που έχασα σχεδόν ολους μου τους \"φίλους\" (εκτός από μία) μιας και η \"ανώνυμη\" ΄μέχρι τότε υπήρχε σχεδόν μόνο για αυτούς, όχι μόνο για αυτή. Δε με είχανε συνηθίσει στο να ζητάω εγώ πια όχι το 50% αλλά το 100% της αποκλειστικότητας, έστω για μια φορά!
Αυτό όμως δε με εμπόδισε μέχρι τώρα, μέχρι και αυτή τη στιγμή που γίνονται υποτυπώδεις προσπάθειες επανασύνδεσης. Η ελευθερία που ένιωσα δεν εξαγοράζεται με τίποτα πια. Και έβαλα ένα μεγάλο Χ, κάτι που δεν το φανταζόμουν στη ζωή μου, μια ζωή χωρίς φίλους και μάλιστα χωρίς αυτούς τους παιδικούς φίλους, που τα είχαμε ζήσει όλα μαζί. Πρώτη έρωτες, σχολείο, σπουδές, πλάκες, απογοητεύσεις...
Βέβαια, οι δύο φιλίες που άπέκτησα από τότε αποδείχθηκαν ως φιλίες με όλη τη σημασία της λέξεως. Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται.
Όμως αυτή η ελευθερία δεν έχει έλεγχο. Όταν αποκτάς ελευθερία πρέπει να ξέρεις να τη χειρίζεσαι κιόλας. Όπως ένα φυλακισμένο καναρίνι. Αν το αφήσεις ελέυθερο θα πετάξει αλλά δεν θα ξέρει πως να τραφεί ούτε πως να προστατευτεί από τους κινδύνους. Θα οδηγηθεί στο θάνατο.
΄Εχω φτάσει στα όρια της αυτοκαταστροφής. Το συναίσθημα αφέθηκε ελεύθερο αλλά με έχει πνίξει, δε λειτουργώ πια με τη λογική, δεν υπάρχει φρένο... Είχα κάνει τόσα βήματα εντελώς μόνη μου να υπερνικήσω την αγοραφοβία μου που είχε φτάσει στα 21 μου σε κατάσταση πραγματικής υστερίας μέχρι που την είχα ελέγξει 90% (μόνο σε αεροπλάνο δεν έμπαινα) και τώρα λες και κάποιος πάτησε το rewind και επιστρέφω πίσω, στις καλές μου γνώριμες φοβίες. Επιπλέον άλλο αυτοκαταστροφικό: ξέρετε τι γλύκα έχει να κάθεσαι και να κατηγορείς τον εαυτό σου και να πονάς και να ξαναπονάς και να ξαναθυμάσαι; Σαν να αποκτά νέο νόημα η ύπαρξή σου! Ναι, αυτή τη διαπίστωση έχω κάνει τη στιγμή που τα γράφω αυτά εδώ. Δεν είχα τίποτα κατά νου πριν ξεκίνήσω να γράφω τωρα...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ακόμα στο στάδιο του παιδιού, με μεγάλη μου θλίψη. Αναρρωτιεμαι αν το γεγονός ότι δεν τα νιώθω τόσο έντονα όσο στην αρχή οφείλεται στο αν σιγά σιγά αυτές οι δυσάρεστες αναμνήσεις με το χρόνο ξεθωριάζουν και απαλύνουν το μεγάλο πόνο ή στο ότι ίσως το παιδί δεν είναι πια και τόσο ισχυρό και αφήνει να διαφανεί λίγο ο ενήλικας;

Νομίζω το πρώτο.
.
.

---

Ίσως και τα δύο μαζί anwnimi. Μόνο ο χρόνος δεν γιατρεύει τις πληγές. Το ότι αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι όχι σαν παιδί αλλά σαν ενήλικας δεν έχει γίνει μόνο του.
Και μπορεί εσύ να πληγώθηκες (μικρή λέξη αλλά δε μπορώ να βρά άλλη πιο κατάλληλη) από ο ότι ο πατέρας σου επέλεξε να κάνει αυτό που έκανε αλλά (και θα σου γράψω σαν πατέρας τώρα) η πρωταρχική σκέψη ενός πατέρα δεν είναι ο ευατός του αλλά το τι είναι καλίτερο για την οικογένειά του. Οχι τι είναι πιο ευχάριστο αλλά τι είναι καλίτερο.
Δεν νομίζω ότι μπορώ εύκολα να μιλήσω για τον πατέρα σου μιας και δεν μπορώ να ξέρω τις συγκεκριμένες καταστάσεις που οδήγησαν τον πατέρα σου μέσα από ολόκληρη τη ζωή του να οδηγηθεί στις αποφάσεις που πήρε αλλά θέλω να σου πώ πως α) ένας πατέρας αντιλαμβάνεται πάντα την αγάπη του παιδιού του (άσχετα από τους τρόπους που το παιδί την δείχνει ακόμα και αν αυτοί είναι αντιφατικοί) και β) η τρόπος που αυτός επιλέγει να δείξει την δική του αγάπη έχει να κάνει με την προσπάθειά του να δώσει στο παιδί του ότι μπορεί (και όταν δεν μπορεί να δώσει αλλά πλέον πρέπει να ζητήσει τότε είναι σε τεράστιο δίλλημα)

Σ\' ευχαριστώ Justme.
Δεν είμαι και στην κατάλληλη φάση να έχω την ικανότητα να σκεφτώ όσα μου έγραψες. Χαίρομαι όμως που ως πατέρας μπορείς να καταλάβεις πολλά πράγματα
περισσότερο απο εμένα ίσως. Αυτά που είπες είναι πολύ σημαντικά για μένα. Θα επανέλθω...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Το κακό με μένα είναι ότι γεύτηκα την αυτοκαταστροφή και έχει μια γλύκα αυτό. Τώρα θα λέτε πάει τρελάθηκε αυτή. Λοιπόν δε με αναγνωρίζω. Εγώ, ο άνθρωπος της λογικής σχεδόν σε κάθε έκφραση της ζωής μου που δεν ήθελα με τίποτα να φανώ ούτε στους δικούς μου αλλά ούτε και στους φίλους μου αδύναμος χαρακτήρας δεν μιλούσα σχεδόν ποτέ για τα συναισθήματά μου και τα προβλήματά μου. Ήμουν ή προσπαθούσα να είμαι η χαρά της παρέας ή η ώριμη της παρέας με τις συμβουλές της που όλοι μου τις ζητούσαν γιατί σαν ακροατής είμαι τέλειος, σαν συμβουλάτορας μπορεί και όχι αλλά και ποιος δεν αγαπά έναν άνθρωπο που ξέρει να ακούει; Εγώ πάντως χαίρομαι όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους (για το μοναδικό μου χαρακτηριστικό που μπορώ να μην είμαι μετριόφρων).

Μόλις έχασα το μπαμπά μου δε με απασχολούσε τίποτε και κανένας. Δεν είχα για κανέναν χώρο στην καρδιά μου. Το συναίσθημα ξεχείλιζε από μέσα μου και εγώ ένιωσα για πρώτη φορά τόσο ανάγκη να το αφήσω να με πνίξει κυριολεκτικά και δε με ένοιαζε τίποτα. Ένιωσα για πρώτη φορά μέσα στον πόνο μου μια λυτρωτική ελευθερία!
Βέβαια, τότε είναι που έχασα σχεδόν ολους μου τους \"φίλους\" (εκτός από μία) μιας και η \"ανώνυμη\" ΄μέχρι τότε υπήρχε σχεδόν μόνο για αυτούς, όχι μόνο για αυτή. Δε με είχανε συνηθίσει στο να ζητάω εγώ πια όχι το 50% αλλά το 100% της αποκλειστικότητας, έστω για μια φορά!
Αυτό όμως δε με εμπόδισε μέχρι τώρα, μέχρι και αυτή τη στιγμή που γίνονται υποτυπώδεις προσπάθειες επανασύνδεσης. Η ελευθερία που ένιωσα δεν εξαγοράζεται με τίποτα πια. Και έβαλα ένα μεγάλο Χ, κάτι που δεν το φανταζόμουν στη ζωή μου, μια ζωή χωρίς φίλους και μάλιστα χωρίς αυτούς τους παιδικούς φίλους, που τα είχαμε ζήσει όλα μαζί. Πρώτη έρωτες, σχολείο, σπουδές, πλάκες, απογοητεύσεις...
Βέβαια, οι δύο φιλίες που άπέκτησα από τότε αποδείχθηκαν ως φιλίες με όλη τη σημασία της λέξεως. Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται.
Όμως αυτή η ελευθερία δεν έχει έλεγχο. Όταν αποκτάς ελευθερία πρέπει να ξέρεις να τη χειρίζεσαι κιόλας. Όπως ένα φυλακισμένο καναρίνι. Αν το αφήσεις ελέυθερο θα πετάξει αλλά δεν θα ξέρει πως να τραφεί ούτε πως να προστατευτεί από τους κινδύνους. Θα οδηγηθεί στο θάνατο.
΄Εχω φτάσει στα όρια της αυτοκαταστροφής. Το συναίσθημα αφέθηκε ελεύθερο αλλά με έχει πνίξει, δε λειτουργώ πια με τη λογική, δεν υπάρχει φρένο... Είχα κάνει τόσα βήματα εντελώς μόνη μου να υπερνικήσω την αγοραφοβία μου που είχε φτάσει στα 21 μου σε κατάσταση πραγματικής υστερίας μέχρι που την είχα ελέγξει 90% (μόνο σε αεροπλάνο δεν έμπαινα) και τώρα λες και κάποιος πάτησε το rewind και επιστρέφω πίσω, στις καλές μου γνώριμες φοβίες. Επιπλέον άλλο αυτοκαταστροφικό: ξέρετε τι γλύκα έχει να κάθεσαι και να κατηγορείς τον εαυτό σου και να πονάς και να ξαναπονάς και να ξαναθυμάσαι; Σαν να αποκτά νέο νόημα η ύπαρξή σου! Ναι, αυτή τη διαπίστωση έχω κάνει τη στιγμή που τα γράφω αυτά εδώ. Δεν είχα τίποτα κατά νου πριν ξεκίνήσω να γράφω τωρα...

---

Η εξομολόγηση σου ειναι πολυ γενναια.
θεωρω οτι λιγα μπορω να σου πω εδω δημοσιως, απο τη στιγμη που εχουμε μια τοσο στενη σχεση οι δυο μας. Ωστοσο, τα οσα λες μπορει να βοηθησουν και αλλους που βιωνουν παρομοιες καταστασεις να τα δουνε πιο καθαρα.
Ειναι γλυκια η γευση της αυτοκαταστροφης, του να αναμασας τις ιδιες σκεψεις που ξερεις οτι δεν σε οδηγουν πουθενα. Νομιζω οτι η μεγαλη προκληση για σενα τωρα που βλεπεις τοσο ειλικρινα και γενναια τις στασεις σου, ειναι να κανεις το βημα το παρακατω..
Το ποιο θα ειναι αυτο θα το επιλεξεις μονη, γιατι κανενας αλλος δεν γνωριζει καλυτερα απο εσενα!
Να σου πω ακομα, το οτι αναγνωριζεις οτι κατακλυζεσαι απο το συναισθημα, ειναι μαλλον η πρωτη σου δειλη προσπαθεια να επανασυνδεθεις με την λογικη πλευρα σου, τωρα που εισαι πιο ετοιμη καλη μου..
Τωρα, δυο χρονια μετα, αφου το μικρο κοριτσακι σταματησε να κλαιει τοσο γοερα και ολα να τα πνιγει με το συναισθημα του, ισως ειναι καιρος να ερθει σε επαφη με τον τωρινο εαυτο του, τον ενηλικο και να χτισει νεους συνδεσμους, γερους, που θα συνδυαζουν συναισθημα και λογικη σε μια νοτα ολοκληρωσης, σε ενα χρωμα τοσο μοναδικο, οσο εσυ!
Κουραγιο και καλη επιτυχια σε καθε σου προσπαθεια ευχομαι.

Weird μου σ\'ευχαριστώ...

Όντως συνειδητοποιώ αρκετά πράγματα. Και όταν σου το τονίζει και κάποιος αποκτά περισσότερη ισχύ ίσως αυτό που έκανες, ή τουλάχιστον το συνειδητοποιείς περισσότερο που έφτασες...Κάθε φορά συνειδητοποιώ πόσα πράγματα ανακαλύπτει κανείς για τον εαυτό του μπαίνοντας εδώ απλά και γράφοντας, διαβάζοντας, απαντώντας... Έτσι έφτασα κι εγώ σε αυτές τις...ανασκαφές...
Ναι, το θέμα είναι μάλλον ότι ανακαλύπτω τις αλήθειες μου...Το άλλο θέμα είναι ότι δεν προχωρω παταπέρα αλλά εμμένω σε αυτές... Λες και ο πόνος μου χαρίζει ένα μικρό νόημα ζωής που αλλιώς θα το έψαχνα...Μερικές φορές και για τις φοβίες μου πέρασε αυτό από το μυαλό. Λες και οι φοβίες σου δίνουν ένα λόγο να αγωνίζεσαι στη ζωή σου, ένα λόγο να αιστανθείς ζωντανός και όχι απονεκρωμένος γιατί κάποια πράγματα σου πάνε χάλια ή ίσως δεν προσπάθησες εσύ να σου πάνε όπως θα ήθελες... Αλλά αυτό μάλλον πρέπει να τοποθετηθεί στο άλλο θέμα των φοβιών...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Weird μου σ\'ευχαριστώ...

Όντως συνειδητοποιώ αρκετά πράγματα. Και όταν σου το τονίζει και κάποιος αποκτά περισσότερη ισχύ ίσως αυτό που έκανες, ή τουλάχιστον το συνειδητοποιείς περισσότερο που έφτασες...Κάθε φορά συνειδητοποιώ πόσα πράγματα ανακαλύπτει κανείς για τον εαυτό του μπαίνοντας εδώ απλά και γράφοντας, διαβάζοντας, απαντώντας... Έτσι έφτασα κι εγώ σε αυτές τις...ανασκαφές...
Ναι, το θέμα είναι μάλλον ότι ανακαλύπτω τις αλήθειες μου...Το άλλο θέμα είναι ότι δεν προχωρω παταπέρα αλλά εμμένω σε αυτές...

δωσε χρόνο! Ολο τον χρονο που χρειαζεσαι! Κανεις δεν σε βιαζει και σε κανεναν δε χρειαζεται να αποδείξεις τίποτα.:)
Λες και ο πόνος μου χαρίζει ένα μικρό νόημα ζωής που αλλιώς θα το έψαχνα...Μερικές φορές και για τις φοβίες μου πέρασε αυτό από το μυαλό
Κι εμένα ακριβώς το ίδιο! Με πόσα άλλα θα έπρεπε να βρίσκω νοημα να παλεύω αν όχι με τις φοβίες μου?. Λες και οι φοβίες σου δίνουν ένα λόγο να αγωνίζεσαι στη ζωή σου, ένα λόγο να αιστανθείς ζωντανός και όχι απονεκρωμένος γιατί κάποια πράγματα σου πάνε χάλια ή ίσως δεν προσπάθησες εσύ να σου πάνε όπως θα ήθελες... Αλλά αυτό μάλλον πρέπει να τοποθετηθεί στο άλλο θέμα των φοβιών...
Όμορφες δεν είναι οι ανασκαφές? Αν και επώδυνες, συχνά λυτρώνουν...

---

\"Όμορφες δεν είναι οι ανασκαφές? Αν και επώδυνες, συχνά λυτρώνουν...\"

Ναι, πολλές φορές αισθάνεσαι ότι είσαι ένας μικρός Κολόμβος που ανακάλυψε την Αμερική!:) Η Αμερική πάντα υπήρχε εκεί αλλά χρειάστηκε επίπονο ταξίδι για να ανακαλυφτεί...