Ο καρδιολόγος με έστειλε στον ψυχίατρο...

Κι όμως Θεοφανία μου αυτή τη στιγμή κάθε άλλο παρα να το αρνείσαι κάνεις. Ίσα ίσα που αναγνωρίζεις οτι δεν το αντέχεις. Αναγνωρίζεις οτι μέσα σου υπάρχει πόνος.
Απο την άλλη, είσαι ένας άνθρωπος που, με χαρά όπως λες, αναλαμβάνεις το ρόλο της δυνατής. Ένας άνθρωπος που δεν του αρέσουν τα κλαψουρίσματα.
Αλλά στην περίπτωσή σου, δεν έχεις πρόσβαση ούτε καν στον βουβό πόνο, τον πόνο των δυνατών...
Κι από τη μια ξέρεις οτι συμβαίνει επειδή δεν το αντέχεις, από την άλλη όμως δεν θες και να παραμείνεις σ\' αυτό το σημείο, έτσι δεν είναι?

Σίγουρα όχι....βλέπω τον εαυτό μου.
Το καλοκαίρι ήμουν στην Αμερική για δουλειά και έπαθα κρίση άσθματος.
Με πήγαν στο νοσοκομείο στα επείγοντα και εκεί ξέρετε τι μου έκαναν οι γιατροί αντί για μάσκα;
Μου έδωσαν ένα μικρό ποτηράκι με χάπια που αφού μετά κοιμόμουν δυο μέρες κατάλαβα πως ήταν ηρεμιστηκά. Οι άνθρωποι κάτι θα είδαν για να φερθούν έτσι.
Το λέω αυτό γιατί γενικά έχω μια τσίτα, νευρα, μερικές φορές πέφτω δεν θέλω να κάνω τίποτα, δεν δημιουργώ, δεν δίνω αυτά που έχω.
Για όλα αυτά Φοίβη, πραγματικά θέλω να ξεφύγω από αυτό το σημείο, αλλά δεν ξέρω πως.
Εκεί κάπου σκέφτομαι τον ψυχολόγο, αλλά λέω μέσα μου. Έχω τόσους ανθρώπους που με αγαπάνε και δεν το μοιράζομαι μαζί τους και θα πάω σε έναν τύπο που μπορεί-λέω μπορεί-να με κοιτάζει σαν πενηντάρικο;
Πιστεύω ότι ο ψυχολόγος είναι κάτι σαν τον πνευματικό-που και αυτοί δεν υπάρχουν-θα ξεγυμνώσω λοιπόν τη ψυχή μου σε κάποιον που μπορεί να μη θεωρεί το επάγγελμα του λειτούργημα;

Θεοφανία,
καλώς άρχισες να μας γράφεις.

Μέχρι προχτές χτυπούσες τα πλήκτρα στον keyboard. Δεν λέω καλό το small talk(που λένε και οι άγγλοι) αλλά το να μιλάς με κάποιον είναι αυτό που έκανες χτές με το πόστ σου.

Όσο για την γνώμη μου:
Σε θεωρώ αρκετά έξυπνη ώστε να αντιληφθείς αν κάποιος θα πάει να σε κοροιδέψει ή να σε βοηθήσει. Δοκιμάζεις και βλέπεις.

Αναγνωρίζεις οτι έχεις πέσει σε μια κατάσταση από την οποία θέλεις να βγεις αλλά δεν γνωρίζεις τον τρόπο. Θα θελες να έρθεις σε επαφή με τα καλύτερα χαρακτηριστικά σου, τη δημιουργικότητά σου και όλα όσα έχεις να δώσεις, αλλά δεν ξέρεις πως.
Και σκέφτεσαι μήπως κάποιος ειδικός μπορεί να σε βοηθήσει αλλά θα \'θελες να είσαι σίγουρη οτι αυτός ο ειδικός δεν θα σε δει σαν ένα έσοδο αλλά σαν έναν άνθρωπο, σαν μια ψυχή. Αυτό θα ήθελες?Αυτό ζητάς?

justme
Όταν πρωτομπήκα εδώ, ξεκίνησα με θέμα και όχι με άποψη. Αν ανατρέξεις λίγο θα το βρεις, έχει και αυτό σχέση με τη μαμά μου.
Είμαι της άποψης ότι πρώτα πρέπει να τσαλακωνόμαστε και μετά να κάνουμε στους άλλους τον έξυπνο-αν μπορούμε φυσικά....

Φοίβη, ναι.
Είναι ένα απ\' τα θέματα μου και πολύ θα ήθελα να μου συμβεί.
Το ξέρω ότι δεν μπορώ να έχω καμία διαβεβαίωση για κάτι τέτοιο, αλλά εδώ μιλάμε για την ψυχή μου και είμαι σίγουρη πως όσοι από σας έχετε κάνει αυτό το βήμα είναι το βασικότερο άγχος σας. Κάνω λάθος;

Οταν κάποτε συμμετείχα για πρώτη φορά σε θεραπευτική ομάδα, ήμουν λαλίστατος, κοινωνικότατος και συμμετείχα πολύ ενεργά στις διαδικασίες, με συνέπεια και διάθεση.
Με αφορμή μια θεραπευτική άσκηση, 6 μήνες μετά την έναρξη της ομάδας, μοιράστηκα μια πολύ προσωπική μου εμπειρία, που με άγγιζε βαθιά και ήρθα πραγματικά πολύ κοντά -ψυχικά- με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες της ομάδας.
Με έκπληξη άκουσα την θεραπεύτρια/συντονίστρια της ομάδα να μου λέει \"Νίκο, καλωσόρισες στην ομάδα\"!
Στην αρχή, αναρωτήθηκα μέσα μου αν μου κάνει πλάκα, μετά από 6 ολόκληρους μήνες ενεργούς συμμετοχής.
Λίγο αργότερα μπόρεσα να καταλάβω τι εννοούσε!

Να συμπληρώσω λοιπόν και γω στα παραπάνω μηνύματα:
\"Θεοφανία καλώς ήλθες στην ομάδα\"!
Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας την εμπειρία σου και μας επέτρεψες να δούμε -εστω από χαραμάδα- ένα πολύ εσώτερο κομμάτι σου.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Από την αρχή ανέλαβα με χαρά το ρόλο της δυνατής.
Είχα τόσο κόσμο να παρηγορήσω, (τον πατέρα μου, τον αδελφό μου, τη γιαγιά μου, τα αδέλφια της, την κολλητή της, την αγαπημένη της ανιψιά).
Έλεγα και λέω πως κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να το δω.
Έκανα και κάνω πολλά για να αποδείξω στον εαυτό μου και στους άλλους ότι ζω, ενώ βρίσκω συνεχώς τρόπους να να κάνω πράγματα στη μνήμη της.
Με λίγα λόγια μένω στα τυπικά του πράγματος και από αυτά παίρνω κάποια παρηγοριά.
Απ\' την άλλη-και συγνώμη-μου τη δίνουν οι άνθρωποι που συνεχώς κλαψουρίζουν, δεν ξέρω κάτι παθαίνω.
Πιστεύω ότι ο βουβός πόνος ειναι ο πιο δυνατός, άσχετα αν ούτε και αυτόν δεν μπορώ να ακολουθήσω.
Όσες φορές πάλι αναρωτιέμαι γιατί δεν το προσεγγίζω, καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν το αντέχω.
Όπως λένε και εδώ οι ψυχολόγοι ένα από τα στάδια του πένθους είναι η άρνηση.
Έτσι όπως το πάω, εκεί θα παραμείνω....

---

Θεοφανια,
πραγματικα βλέπω εναν χειμαρο,αποκαλύψεων, πραγματων που κρατας μεσα σου...κ ειναι παρηγορο που βγαινουν εστω κ εδω,έτσι...

Μη αφήνοντας τους άλλους να κλαψουν ή θυμωνοντας με αυτους που εξωτερικευουν τον πονο τους, πιθανοτατα να θυμωνεις στην ουσια με σενα που δεν το κανεις. Ασυνειδητα, οχι επιτηδες βεβαια...Κ για να μην κλαις, σιγουρα δεν θα μπορεις. Ισως ως αμυνα,ή ως τροπος προστασιας σου...μεχρι τωρα μαλλον.

Μην απελπιζεσαι...δεν θα μεινεις στην αρνηση πιστεύω...ήδη μιλησες σε μια κοινοτητα...Δεν ειναι κ λιγο....ε?

Εγω μετα βιας ειπα δυο πραγματα για μενα οταν ειχα πρωτομπει.Υπήρχαν ομως υπέροχα μελη που με στηριξαν...Δεν το ξεχνω...:)

Εγώ ευχαριστώ που μερικοί από σας- από χτες- με κάνετε να κλαίω.
Είναι πολύ λυτρωτικό, με αγγίζει και με βοηθάει...

Sofia...
Δε ντρέπομαι να πω αυτό που νιώθω-αλήθεια-απλά με σκοτώνει το συναίσθημα και το βάρος του. Όσοι έχουν χάσει έναν πολύ αγαπημένο τους άνθρωπο μπορούν να με καταλάβουν.
Μπορεί να έχεις δίκιο ότι με ενοχλούν οι άνθρωποι που κλαίνε επειδή εγώ δεν έχω αυτή τη δυνατότητα.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Sofia...
Δε ντρέπομαι να πω αυτό που νιώθω-αλήθεια-απλά με σκοτώνει το συναίσθημα και το βάρος του. Όσοι έχουν χάσει έναν πολύ αγαπημένο τους άνθρωπο μπορούν να με καταλάβουν.
Μπορεί να έχεις δίκιο ότι με ενοχλούν οι άνθρωποι που κλαίνε επειδή εγώ δεν έχω αυτή τη δυνατότητα.

---

Καλή μου, γιατί να ντραπεις? ειναι ΤΟΣΟ ανθρώπινο.....σε καταλαβαινω πολυ καλα....

Επισης δεν ειπα πως δεν εχεις αυτη τη δυνατοτητα...εννοουσα πως τωρα δεν το αντεχεις για διαφορους λογους τωρα,ή τοσο καιρο τώρα, κ γι αυτο μπορει να αντιδρας ετσι. Μπορει δλδ αυτος ο θυμος να ειναι θυμος σ εσενα την ιδια...Μπορει να ναι κ ο ρολος της δυνατης που επιβάλεις στον εαυτο σου να παιξει, οπως μας ειπες...δεν μπορει ομως να σαι δυνατη συνεχεια.δεν ειναι κακο να λυγισεις....ειναι ανθρωπινο!

εγω σ ευχαριστω για τα οσα ειπες απο την καρδια σου....ειλικρινα!άλλωστε γι αυτο ειναι το φορουμ αυτο...για να ακουμε ο ενας τον άλλο - οσο γινεται-.......νομιζω:)

Θεοφανία,
Δεν ξέρω αν σου έδωσα την εντύπωση ότι σου κάνω τον έξυπνο. Ειλικρινώς δεν το ήθελα.
Δεν είχα (ούτε έχω) παρακολουθήσει το θέμα στο οποίο αναφέρεσαι.
Αληθινώς πάντως σου λέω πως έχω τσαλακωθεί πολύ σε αυτό το φόρουμ (ακόμα και αν είναι αδύνατο να το βρείς) και ούτε και τώρα ούτε ποτέ προσπάθησα να κάνω τον έξυπνο σε κανένα. Μόνο να βοηθήσω και να βοηθηθώ

ΥΓ (Πάντως αυτό που προσπάθησα να γράψω το έγραψε πολύ καλύτερα ο Δον.)

justme νομιζω γενικα το ειπε η Θεοφανια, κι οχι σε σενα, δε νομιζω οτι σου πε οτι κανεις τον εξυπνο

Κάλιο να εξηγηθώ παρά να παρεξηγηθώ.

Για μένα το είπα...
Επειδή πολλές φορές παίρνω θέση σε διάφορα και πολλοί πιστεύουν ότι κάνω την έξυπνη, το πρώτο μνμ μου αφορούσε εμένα γι\' αυτό και το έθιξα.
Αν ο Admin που ξέρει καλύτερα, διέκρινε πως τώρα έβγαλα πιο πολλά από μέσα μου-τι να πω;-ίσως έχει δίκιο.
Σας ευχαριστώ όλους πάντως....

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Για μένα το είπα...
Επειδή πολλές φορές παίρνω θέση σε διάφορα και πολλοί πιστεύουν ότι κάνω την έξυπνη, το πρώτο μνμ μου αφορούσε εμένα γι\' αυτό και το έθιξα.
Αν ο Admin που ξέρει καλύτερα, διέκρινε πως τώρα έβγαλα πιο πολλά από μέσα μου-τι να πω;-ίσως έχει δίκιο.
Σας ευχαριστώ όλους πάντως....

---

Συγνώμη...όχι ΙΣΩΣ...ΜΑΛΛΟΝ