ANTIMETΩΠIZΩNTAΣ THN AΠΩΛEIA TΩN AΓAΠHMENΩN MAΣ

Quote:

---

Originally posted by ageliki
καποτε...εγραφα πολυ ευκολα απο εκεινη τη στιγμη ομως στερεψαν οι λεξεις Περασαν αρκετοι μηνες ωσπου να καταφερω να γραψω λιγες λεξεις για να βαλω στο καινουριο σπιτακι του...........Σκεφτομαι οτι οσα και να γραψω θα ειναι τοσο λιγα.....Τι να πρωτογραψω? Ξερεις με κοιτουσε στα ματια και μου ελεγε¨τι εχεις?¨ -τιποτα αγορι μου -του ελεγα ¨¨ελα τωρα εγω σε εχω γεννησε騨ηταν η απαντηση του. Μια βδομαδα πριν ειχε παει στα media markt και μου ειχε φερει δωρο ολη τη δισκογραφια της Γαλανη σε cd επειδη ηξερε οτι μου αρεσε...Η ειρωνεια ειναι οτι λιγες μερες πριν μου ειπε να μου μαθει να χρησιμοποιω τον υπολογιστη του και οταν του ειπα ¨¨ οτι τωρα θα μαθω στα 45μου οτι χρειαζομαι εχω εσενᨨη απαντηση του ηταν΄΄νομιζεις οτι θα ειμαι παντα εδω?΄΄Ειναι τοσα πολλα αυτα που θελω να του γραψω αλλα τοσες λιγες οι λεξεις.........

---

Καμιά φορά
αρκούν
δυο λόγια μοναχά
για να ειπωθούν
τα πράγματα
τα πιο σημαντικά
απ όλα.
Λόγια απλά
λόγια λιτά
που βγαίνουν μέσα απο την καρδιά.

Δοκίμασε....

Χαίρομαι πολύ που μου δίνεις την ευκαιρία να γνωρίσω κι εγω το ποιος υπήρξε ο γιος σου.

Kαλημέρα σε όλους!

Σήμερα αποφάσισα να γράψω γιατί ήθελα να σας δείξω την ευγνωμοσύνη μου που υπάρχετε. Έχω χάσει και εγώ τον αδερφό μου εντελώς ξαφνικά πρίν από 1 χρόνο και 4 μήνες. Μακάρι να είχα ανακαλύψει αυτό το forum πολύ νωρίτερα, αλλά πιστεύω πως ποτέ δεν είναι αργά. Επίσης νιώθω ότι εδώ μπορούν κάποιοι να σε καταλάβουν πραγματικά γιατί έχουν περάσει περίπου τα ίδια. Και να έχουν όλη την καλή διάθεση να σε βοηθήσουν. Είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Αυτός ο καιρός που πέρασε και περνάει μετά την απώλεια είναι ότι πιο οδυνηρό στη ζωή μου. Παρόλα αυτά η σκέψη μου είναι συνέχεια στους γονείς και με κυριεύει ένας τεράστιος φόβος και άγχος μη μου πάθουν τίποτα γιατί μόνο αυτούς έχω στη ζωή, αλλιώς θα μείνω μόνη μου. Και αυτό τους το έχω πεί και τους το έχω δείξει. Και κατά ένα περιέργο τρόπο έχω μεταδώσει και το άγχος στη μαμά μου, η οποία έχασε το παιδάκι της πολύ νωρίς.
Ο πόνος είναι πολύ βαθύς, και πόσο μάλλον για τους γονείς μου, γιαυτό και καταλαβαίνω λιγάκι την Αγγελική. Όμως όπως είπατε και εσείς υπάρχουν και οι ζωντανοί που είναι μαζί μας και μας έχουν ανάγκη.
Επίσης θέλω να αναφέρω πως μετά την απώλεια και μη μπορώντας να μοιραστώ με κάποιον τον πόνο μου, με είχε πιάσει ακόμα και κακία. Όλοι ήταν μια χαρά με τους δικούς τους, και η δική μου οικογένεια να αιμορραγεί κάθε μέρα και περισσότερο. Ζήλευα όλους αυτούς που ήταν ευτυχισμένοι χωρίς κανένα άγχος και χωρίς απώλειες.
Ευτυχώς σιγά σιγά και με τη βοήθεια του ψυχοθεραπευτή μου το ξεπέρασα, και τώρα υπάρχει πολύ θλίψη. Τεράστια...
κάθε μέρα που ξυπνάω και ντύνομαι για να πάω για δουλειά, συνεχίζει να είναι ένα μαρτύριο. Σαν να μη θέλω να κουνηθώ από το κρεβάτι, να θέλω να μείνω πάντα εκεί. Στη διάρκεια της μέρας όμως τελικά συνηδειτοποιώ πως κάποιες φορές είναι ευχάριστα. Είναι πολύ δύσκολα και ο πόνος είναι μεγάλος. Πως να ελαφρύνει λίγο η ψυχή?????
Εύχομαι κουράγιο σε όλους και σας ευχαριστώ και πάλι. Οι συζητήσεις και τα λόγια εδώ είναι πολύ ανακουφιστικά.
Θα ήθελα ο πόνος να τελείωνε εδώ σήμερα.... για όλους.

Νανά εδώ μπορείς να γράψεις και να εκφραστείς όσο θέλεις και όποτε θέλεις...
Με γύρισες πίσω...συναισθήματα που τα είχα βιώσει κι εγώ πολύ έντονα...

\"με είχε πιάσει ακόμα και κακία. Όλοι ήταν μια χαρά με τους δικούς τους, και η δική μου οικογένεια να αιμορραγεί κάθε μέρα και περισσότερο. Ζήλευα όλους αυτούς που ήταν ευτυχισμένοι χωρίς κανένα άγχος και χωρίς απώλειες. \"

\"Στη διάρκεια της μέρας όμως τελικά συνηδειτοποιώ πως κάποιες φορές είναι ευχάριστα. Είναι πολύ δύσκολα και ο πόνος είναι μεγάλος. Πως να ελαφρύνει λίγο η ψυχή?????\"

Ακριβώς...Μέχρι και τύψεις ένιωθα όταν διαπίστωνα κάτι ευχάριστο στη μέρα μου...Ήθελα να σταμα΄τήσει η ζωή. Να μένω μόνη με τις σκέψεις μου. Να μη συμβαίνει και κάτι που θα μου έφτιαχνε τη διάθεση έστω και για λίγο...
Μα έτσι είναι η ζωή...Συνεχίζεται. Με τα δυσάρεστα και τα ευχαριστα...Δεν μπορεί κανένας να τη σταματήσει, ούτε να τη γυρίσει πίσω όσο και να το θέλουμε, ειδικά όσοι χάσαμε αγαπημένους.
Αυτό που μπορούμε να΄κάνουμε είναι να το βγάζουμε από μέσα μας όταν το έχουμε ανάγκη και να θυμόμαστε τις πολύτιμες στιγμές μαζί τους...Μίλα κι εδώ κορίτσι μου. Εϊναι πολύ καλό που ζήτησες βοήθεια και ειδικού...

Νανα μου ξερω ποσο δυσκολο ειναι......Δεν ειμαι το καταληλο ατομο να σου απαντησει γιατι κουβαλαω πολυ πονο μεσα μου.....Κουραγιο......................

Αγγελική
σε \'εχω πάντα στο μυαλό.
Πώς είσαι?
Μίλησε.....
Πως είναι τα πράγματα στο σπίτι?

γεια σου weird... Με τη κορη μου εχουμε κανει καποια μικρα βηματα εχουμε ερθει πιο κοντα...Ομως τιποτα δεν ειναι οπως πριν ολα εχουν αλλαξει για παντα.....Οτι και να κανω στη δουλια στο σπιτι γινεται μηχανικα.....νομιζω οτι τιποτα δεν εχει νοημα....Ειναι στιγμες που θελω να εξαφανιστω...νιωθω τοσο αδεια...δεν ζω πια απλα υπαρχω....

Αχ Αγγελική ...
το σημαντικό είναι οτι το συζητάτε με την κόρη σου...
Με τον πατέρα του γιού σου? Αν θέλεις σκέψου πάνω στο πόσο κοντά ή πόσο μακρια είστε....
Αυτό που λες, δεν ζω απλά υπάρχω.... μου βγάζει τόσο πόνο....
όταν χάνουμε κάποιον, χάνουμε κι ένα μέρος του εαυτού μας, μένει \"εκεί\", πίσω.... μαζί του...
σαν ενας διχασμός ανάμεσα στο παρόν και το τότε.
σαν ένας διχασμός ανάμεσα στο τώρα και στο \" όπως ήταν παλιά\"....
Σαν να μένεις μισός, λειψός..

ageliki,

διαβαζοντας ολα οσα εγραψες, εμεινα σιωπηλη. Διαβασα και οσα εγραψε η Νανα.Ολοι, ο καθενας κατι τοσο διαφορετικο κ τοσο ομοιο με τα συναισθημα του άλλου. Λυπάμαι ειλικρινα πολυ. Αισθανομαι απο τη μια οτι τα λογια ειναι περιττα, απο την αλλη οτι μπορει να ειναι λυτρωτικα...

Εχω χασει την ξαδερφη μου, που ηταν ενας κοντινος μου ανθρωπος εδω κ 3.5 χρονια.Πολυ νεα, μολις 30. Ημουν εκει, αλλα ακομα κ τωρα εχω εναν διαλογο με τον εαυτο μου που δεν τελειωνει. Ημουν αρκετα εκει ή οχι? Μπορουσα να κανω περισσοτερα ή οχι?

Οταν η ξαδερφη μου εφυγε διαπιστωσα κατι: κανεις δεν ηθελε να μιλαει γι αυτο. Σαν να ταν ενα θεμα ταμπου ο θανατος...Λες κ ήταν κατι \"κολλητικο\"...Ειχα αναγκη να μιλησω με τη μητερα της κυριως γιατι ηταν μαζι της στον αγωνα της με τον καρκινο. Και ειμασταν μαζι για μεγαλο διαστημα στην πορεια αυτη. Ομως αισθανομουν οτι δεν \"κανει\".

Ενα χρονο μετα τον χαμο της ξαδερφης μου, πηγα να δω την μητερα της στο νοσοκομειο για μια εγχειρηση ρουτινας που ειχε κανει. Δεν ειχε συνελθει ακομα καλα καλα, απο τη ναρκωση κ παραμιλουσε...ελεγε το ονομα της κορης της. Οταν ξυπνησε της το πα. Μου λεει: δεν θελω να μιλαμε γι αυτο....

Εχω δει πως οσο κρατιεται, τοσο χειροτερα γινεται. Κ τοσο χειροτερευει το κλιμα στο σπιτι με τον αντρα της ,με το άλλο παιδι της....Κυκλοφορουν σαν ενοχοι, χωρις φωνη....

Πιστεύω πώς ειναι καλυτερη η κραυγη απο την σιωπη, ακομα κ αν αυτη ειναι κραυγη απελπισιας.Ειναι καλυτερο να νιωθουν οι γυρω σου πώς εισαι, απο το να μαντευουν. Ειναι λιγοτερο βασανιστικο. Κ ειναι κατι που μπορει να σας φερει πιο κοντα, σ αυτην την τοσο δυσκολη περιοδο.

Σου ευχομαι ολοψυχα καθε δυναμη που θα χρειαστεις, να την ανακαλυπτεις....

θα ηθελα πολυ να μιλαω ατελειωτες ωρες για το παιδακι μου ομως οχι για αυτο που εχει συμβει ισως γιατι αρνουμαι να συνειδητοποιησω την αληθεια.........Δεν μπορω δε θελω να το πιστεψω προτιμω να σκεφτομαι οτι καπου ειναι και ειναι καλα.........Καθε μερα πηγαινω στο κοιμητηριο εχω κανει το σπιτακι του μια οαση απο λουλουδια και απο διαφορες κατασκευες που φτιαχνω μονη μου με πολλη αγαπη αλλα ξερω οτι δεν ειναι εκει.........................Κοιταζω ψηλα και ψαχνω να δω τη μορφη του στον ουρανο.............θα με ρωτησεις ισως γιατι τοτε πηγαινω καθε μερα ...γιατι νιωθω οτι κατι κανω οτι εξακολουθει ναειναι κομματι της καθημερινοτητας μου οπως πριν..........ειναι για μενα οπως θα καθαριζα το δωματιο του θα εστρωνα το κρεβατι του...............Ο αντρας μου ειναι ενας θαυμασιος ανθρωπος που με αγαπαει και παρολο το πονο του ειναι διπλα μου......

Καταλαβαίνω γιατί πηγαίνεις Αγγελική....
Νιώθεις οτι τον φροντίζεις....
Δώσε χρόνο, θα έρθει η ώρα που θα συνειδητοποιήσεις την αλήθεια, που τόσο δεν χωρά μέσα σου αυτή τη στιγμή...
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που μιλάς για τον άντρα σου,
φαίνεται πως υπάρχει αγάπη ανάμεσα.
Ξέρεις, αυτή η συνειδητοποίηση του θανάτου,
είναι μεγάλο πράγμα...
Φαντάσου, δεκαπέντε χρόνια μετά,
κι ακόμα, χρειάζεται να πείσω κομμάτια του εαυτού μου,
για το τί έχει συμβεί.
Είναι όμως νωρίς,
για σένα,
είναι νωρίς ακόμα καλή μου.
Θα έρθει η στιγμή.

Αγγελική ειλικρινά δεν ξέρω τι να σου γράψω αλλά νιώθω την ανάγκη να σου γράψω.
Δεν έχω ανάλογη εμπειρία,θάνατο δικού μου ανθρώπου κ δεν ξέρω πως μπορεί να νιώθεις,αλλά ο πόνος σου εκπέμπεται στην ψυχή μου κ τον νιώθω πολύ μεγάλο κ διαπεραστικό.
Θα θελα να κάνω κ γω κάτι να σου συμπαρασταθώ αλλά δεν ξέρω τι.Μένω με τα χέρια ψηλά.

Θέλω να σου πω κουράγιο.
Κ ότι καμιά φορά όσο σκληρό κ αν είναι πρέπει να παλέψουμε να συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια.Για τον εαυτό μας κ για τους ανθρώπους γύρω μας που αγαπάμε κ μας αγαπάνε.
Ισως πρέπει να βάλεις μεγάλες εσωτερικές δυνάμεις για να μπορέσεις να σηκωθείς.
Ο γιος σου θα ζει πάντα όσο θα τον θυμάσαι κ θα είναι πάντα στην καρδιά σου,ο αγαπημένος σου.Πάντα.
Ισως όμως πρέπει να δεχτείς ότι έφυγε κ να προχωρήσεις.Έχεις την κόρη σου που σε έχει ανάγκη κ τον συζυγό σου.

Αγγελική μου,νιώθω πολύ μικρά τα λόγια μου μπροστά σ\'αυτό που νιώθεις,κ πολύ αδύναμα αλλά απλά θέλω να σου συμπαρασταθώ.Κουράγιο.

Σας ευχαριστω πολυ με εχετε βοηθησει περισσοτερο απο οτι μπορειτε να φανταστητε.................Ξερω οτι ολα οσα μου λετε ειναι μεσα στη σφαιρα της λογικης ομως ο πονος ισοπεδωνει τη λογικη...........προτιμω να ζω σε ενα ψευτικο κοσμο οπου εκει υπαρχει και ο γιος μου γιατι η πραγματικοτητα ειλκρινα σας λεω δεν αντεχεται......................

Αγγελική......να ξερες πόσο σε καταλαβαίνω, και σένα και όλους που έχουμε χάσει ένα σημαντικο κομμάτι απ τη ζωή μας.
Προχθές μιλούσα με μια από τις φίλες που έχω κάνει στο νεκροταφείο. Έχασε την κόρη της 15 χρονών. Μου έλεγε πως κάθε φορά που βρέχει τρελαίνεται γιατί το χώμα γίνεται λάσπη. Της είπα πως εγώ είμαι πολύ τυχερή, γιατί παρόλο που πάω, δεν έχω συνδέσει ποτέ τον τάφο με τη μαμά μου. Εκεί την τιμώ, αλλά όταν της μιλάω κοιτάζω τον ουρανό.
Δεν θα το ξεπεράσεις ποτέ, όπως όλοι μας.
Απλά, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό και για όσους μας αγαπάνε και δεν αξίζουν να μας βλέπουν μισούς.
Το ξέρω πως δεν υπάρχει λογική και ο πόνος δεν αντέχεται, αλλά δεν υπάρχει και επιστροφή...
Κουράγιο....

Αγγελική...
πονάς πολύ, πάρα πολύ...
Πολλές φορές κάποιοι φίλοι στην προσπάθεια να με παρηγορήσουν μου έλεγαν \"ο μπαμπάς σου δε θα ήθελε να σε βλέπει έτσι...\"
Αν και αυτό με πλήγωνε, αισθανόμουν και λίγο περίεργα...Δεν ήθελα έτσι να μου στερούν τη δυνατότητα να πενθήσω...ήταν σα να μου έκλεβαν αυτό μου το δικαίωμα...
Κι εγώ συνέχιζα να πενθώ...Κλείνοντας τα αυτιά μου
Μα τώρα βλέπω πως για καλό μου το έλεγαν... Αλλά πάλι δε μετανιώνω που έκλεισα τότε τα αυτιά μου...

Αγγελική βγάλτο από μέσα σου, μη μένεις στο βουβό πόνο...
Αλλιώς δεν προχωράς ποτέ μπροστά...
Εγώ θα σου κάνω διαφορετικά την ερώτηση: Αν εσύ ήσουν στη θέση του καλού σου γιου θα ήθελες να τον βλέπεις έτσι;

Δε σου λέω να τον ξεχάσεις, ποτέ δε θα τον ξεχάσεις, μέσα από εσένα και όλους όσους τον αγαπάτε θα υπάρχει, μέσα στις καρδιές σας...
αλλά να μην κρατάς τον πόνο μέσα σου, να τον εκφράζεις με όποιο τρόπο μπορείς...
Μόνο έτσι κάποια στιγμή θα γαληνέψει η ψυχούλα σου μαζί με την ψυχούλα του παιδιού σου...

Συμφωνώ,
βγάλτο! Εξέφρασέ το,
μίλα σε όλους, σε όλους για τον πόνο σου...
άνοιξε τα δάρκυα της καρδιάς σου ελέυθερα,
φώναξε, μίλα γι αυτόν, τσίριξε,
μόνο μην το αφήνεις να σε πνίγει.
Βουβά.
Σιωπηλά.
ΕΚΦΡΑΣΟΥ Αγγελική....