Printable View
Δεν ξέρω αν είναι καλό, ή κακό. Εμένα η γιατρός μου είπε από την αρχή να μη του πω τίποτα.Quote:
Originally Posted by savatage
Αυτό όμως θεωρώ ότι του κάνει πολύ καλό, γιατί είναι και μεγάλος άνθρωπος, και φοβιτσιάρης και άντρας που δεν έχουν πολλές αντοχές, οπότε ψυχολογικά πιστεύω θα κατέρρεε.....
Αμ μπορω να φανταστω.. και εμεις και σε ιδιοτικη και σε δημοσιο.. καλα στο δημοσιο χαλι μαυρο δεν το συζητω.. οι νοσοκομες δεν ξεραν τι τους γινεται. Στο τελος εμεις μονοι μας αλλαζαμε τον καθετηρα της και τις πεταλουδες και τους ορους.. γιατι την ταλαιπορουσαν.. γιναμεQuote:
Originally Posted by Θεοφανία
εμεις ιατροι. Στο ιδιοτικο δεν το συζητω..βασιλικες καταστασεις αλλα και 3000 το δωματιο η διανυκτερευση.. ασε... Στο σπιτι νοσηλεια κατοικον.. μια χαρα αυτα τα κοριτσια ειχαν γινει φιλεναδες.. μας μαθανε και εμας πολλα πραγματα.. και μετα αναλαβαμε εμεις ολη την νοσηλεια της δεν την ξαναπιασε ξενο χερι!!!
ΕΙναι πανδυσκολο. Αμφιβαλλω αν θα τα καταφερναμε κιολας. Μπορει και να πεθαινε πριν προλαβει να ανακτησει δυναμεις για να μπορεσουμε να οργανωθουμε. Και τελικα θα πεθαινε και σοκαρισμενη.....Quote:
Originally Posted by jock77
Αλλα η αληθεια ειναι οτι θα επαιρνα το ρισκο, μηπως και...
Ναι σε τετοιες περιπτωσεις ειναι μακραν καλυτερο να μην ξερει. Νομιζω η πολιτικη αυτη στην Αμερικη εχει να κανει με το οτι ο ασθενης οριζει το σωμα του και μονο αυτος παιρνει αποφασεις για την εκαστοτε αγωγη. Ενω εδω στην Ελλαδα, αφηνουμε τον ασθενη στην αγνοια για να μη σοκαριστει και πληγωθει και παιρνουμε εμεις αποφασεις για το αν θα γινει μια επεμβαση κλπQuote:
Originally Posted by Θεοφανία
Πόσο μεγάλο κεφάλαιο είναι αυτό: δημόσιο, ή ιδιωτικό?Quote:
Originally Posted by jock77
Έχω ασχοληθεί τόσο πολύ με αυτή την ιστορία.
Η μόνη διαφορά είναι αυτό που είπες: η χλιδή.
Η φίλη μου πληρώνει με ειδική τιμή (λόγω γνωστών) σχεδόν 500 ευρώ κάθε τρεις χημειοθεραπείες.
Φυσικά δεν τα πληρώνει για τα φάρμακα αλλά για την υπερσύγχρονη καρέκλα και την πολυτέλεια να είναι σε ένα δωμάτιο μόνη της.
Όταν ξεκίνησε η ιστορία και οι δικοί της προτίμησαν το ιδιωτικό, δεν ανακατεύτηκα καθόλου, παρόλο που είχα ξεκάθαρη εικόνα για τη μη διαφορά.
Οι άνθρωποι έτσι ένιωσαν, έτσι έκαναν, έτσι και αλλιώς δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα.
Δυστυχώς όμως ο καρκίνος δεν γιατρεύεται με λεφτά, αλλιώς όλοι οι αυτοί οι διάσημοι πάμπλουτοι που φεύγουν στον πλανήτη θα ζούσαν μια χαρά...
Σίγουρα γι αυτό το κάνουν, απλά δεν μπορώ να διανοηθώ την απόγνωση που θα νιώσει κάποιος όταν του πεις πως θα πεθάνει. Πως παίρνεις ένα τέτοιο βάρος πάνω σου και πως θα τον αντιμετωπίσεις μετα;Quote:
Originally Posted by savatage
Υπαρχει ενας τροπος λειτουργιας στον οποιο μπορει να μπει ο ανθρωπος για να αντιμετωπισει ως συναισθηματικα απομακρος μια κατασταση που σε αλλη περιπτωση θα τον διελυε ψυχικα. Εχει εξηγηθει απολυτα απο την ψυχολογια, απομονωνεις το συναισθημα και λειτουργεις σαν λογικο οργανωτικο ρομποτ.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Το εχω κανει.
Ξεσπας καποια στιγμη, δε γλιτωνεις. Αλλα για ενα διαστημα πραγματικα λειτουργεις σα να εισαι εξω απο την ψυχη σου, ενω καθολου δεν εισαι...
Και αν δεν τα καταφέρει?Quote:
Originally Posted by savatage
Το παίζεις κορώνα-γράμματα?
Εγώ προσπαθώ να σκεφτώ τι θα ήθελα να κάνουν οι γύρω μου έτσι και νοσούσα εγώ και ειλικρινά δεν έχω αποφασίσει...
Εγω τωρα στα 30 κρινοντας απο εμενα και τη συχνα "μαμαδιστικη" συμπεριφορα μου, θα ηθελα να ξερω και να αποφασιζω και να οργανωνω και να εχω τον ελεγχο μεχρι το τελος.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Δεν ισχυει για ολους. Μονο για οσους ειναι ετσι.
Αλλα στην περιπτωση που θα μεινει πισω ενα βρεφος, ενα νηπιο, ενα παιδακι, ενας εφηβος,... θα ηθελα να δωσω την ευκαιρια στη μανα του να κανει καποιες τελευταιες κινησεις για το μελλον του παιδιου της. Μπορει και να μην τα καταφερναμε, πολυ πιθανο βασικα να μην τα καταφερναμε, αλλα η ευκαιρια ειναι ευκαιρια.
Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Αυτο εχω καταλαβει κι εγω , μια καλη ψυχολογια , υποστηριξη , μπορει να σε γλυτωσει , ειναι το Α και το Ω ......
Έχασα τον πατέρα μου το 2004 από , διαγνώστηκε με καρκίνο στον αριστερό πνεύμονα. Δεν μπόρεσε εγχείρηση λόγο αδυναμίας της καρδίας του. Οπότε προχωρήσαμε σε χημειοθεραπεία. Το πάλεψε σαν παλικάρι για 3 χρόνια.... Αλλά το έκανε μετάσταση στο κεφάλι και εκεί αφέθηκε... Όσα χρόνια και να έχουν περάσει δυστυχώς δεν μπόρεσα να το ξεπεράσω...
Θεοφανία, το μόνο πραγμα που μπορεί να κάνεις, ειναι να πεις οτι ειναι να γινει να γινει γρηγορα. Αυτό. Είτε ζωη ειτε θανατος να γινει γρηγορα σε περιπτωση καρκινου.
Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App
Μεγάλη κουβέντα. Εμείς επιλέξαμε να να το αντιμετωπίζουμε (μπροστά στον μπαμπά) με αστεία και ελαφριά διάθεση ώστε να του περνάμε ότι δεν κινδυνεύει. Αν μας έβλεπε συνέχεια στεναχωρημένους και σε μόνιμη αγωνία, πιστεύω ότι θα είχε φύγει μια ώρα γρηγορότερα.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Αυτό βέβαια έχει και τα κακά του, καθώς ο πατέρας μου νομίζει πως δεν έχει τίποτα και δεν προσέχει καθόλου.
Λυπάμαι πολύ...Quote:
Originally Posted by Numenor
Αυτό που με φοβίζει πολύ και πιστεύω ότι το ένιωσες, είναι όταν θα φτάσει η ώρα (αν φυσικά φτάσει η δική τους, πριν τη δική μου γιατί κανείς μας δεν έχει κάνει συμβόλαιο ζωής) πως θα νιώσω που δεν θα μπορώ να κάνω κάτι για να βοηθήσω.
Είναι φρικιαστικό το συναίσθημα να είναι κάποιος αβοήθητος απέναντι στο θάνατο και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα.
Αυτές οι σκέψεις με έχουν στοιχειώσει.
Είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου....
Δεν κατάλαβα καθόλου τι θες να πεις...Quote:
Originally Posted by kutchunie