Printable View
δε βαριεσαι αλεξανδρε,το θεμα ειναι να ειμαστε ολοι ευτυχισμενοι,ξερεις στο παρελθον ειχα επισκεφτει ψυχολογο αλλα δεν ολοκληρωσα τη θεραπεια.ενα στοιχειο που με κρατα ακομα πισω ειναι η οικονομικη εξαρτηση.αν ημουν οικονομικα ανεξαρτητος μπορει να ειχα το κουραγιο να εκφραστω αληθινα,τι λες γι αυτο?
Βοηθάει... εξάλλου αν είσαι οικονομικά ανεξάρτητος έχεις ήδη διανύσει μία απόσταση σε πολλούς τομείς.
Μην κολλάς όμως στο ότι \"πρέπει\" να κάνεις κάτι πριν να μπορέσεις να κάνεις κάτι άλλο. Έχουμε τεράστιες δυνατότητες, όλοι οι άνθρωποι πιστεύω. Αλλά μόνο αν \"βγεις\" και παλέψεις θα δεις ότι πραγματικά δεν υπάρχει όριο, ούτε στεγανά και ως ένα βαθμό ούτε απόλυτες αλήθειες. Επίσης θα σου έλεγα να μην είσαι \"αυστηρός\" με τον εαυτό σου. Κάνεις ό,τι μπορείς, όταν το μπορείς σε όλους τους τομείς. Αρκεί να μην \"κοιμάσαι\", καταλαβαίνεις τι σου λέω πιστεύω.
umkalzum...καλώς ήρθες!
απο οσα διαβασα να γράφεις, προσωπικα κατάλαβα οτι εχεις δύο μεγάλα προβληματα.Το ενα η σχεση σου με το πώς θα εκφρασεις τη σεξουαλικοτητα σου κ θα διεκδικησεις αυτο που θες κ το άλλο η σχεση με τον πατέρα σου. Μπορει να συνδεονται κάπως αυτα τα δύο μεταξύ τους.
Δεν σημαινει ομως πώς αν δεν λειτουργήσει σωστά ο ενας τομεας δεν θα λειτουργησει κ ο άλλος. Καταλαβαινω πως ειναι να ψάχνεις να βρεις τα αιτια, αλλα καμια φορά ο εντοπισμος τους κ μονο δεν μπορει να οδηγησει υποχρεωτικά κ στη λύση του προβληματος.
Η οικονομικη ανεξαρτησια δεν ειναι μονο οικονομικη.αλλα εχει κ αλλες προεκτασεις. κ αντιστροφα....
φιλε umkalzum σορρυ που στην ειπα, εκανα λαθος γιατι ειδα οτι ειχες απαντησει στο ενα ποστ μου. Επετρεψε μου αν θες να σου πω τη γνωμη μου, τωρ που διαβασα πιο προσεκτικα αυτα που ειπες.
λοιπον καταρχας εχει δικιο ο αλεξανδρος σ αυτα που λεει.
Επειτα οπως το αντιλαμβανομαι εγω το οτι δεν εκφραζεις το θυμο στον πατερα σου υποσυνειδητα σε κανει να σκεφτεσαι οτι δε θα μπορεσεις να διαχειριστεις αλλες καταστασεις, δηλαδη η αδυναμια εκφρασης στον πατερα σου και ο φοβος απεναντι του σου εχει δημιουργησει ενα αισθημα φοβου γενικοτερα σαν ανθρωπο και ετσι φοβασαι οτι την ιδια αισθηση αδυναμιας που εχεις οταν σε κυριευει ο φοβος του να πεις στον πατερα σου με το νι και με το σιγμα αυτα που θες να πεις, θα σε κυριευσει και στο σεξουαλικο τομεα. Ειναι σαν να εχεις βαλει μεσα σου ενα οριο στο τι μπορεις να κανεις, ενα οριο που δεν μπορεις να το ξεπερασεις γιατι οταν το φτανεις αισθανεσαι υποσυνειδητα την ιδια αδυναμια εκφρασης. Αν ευθυνεται οντως ο πατερας σου, τοτε αυτο που λες θα σε εχει επηρεασει σιγουρ και σ αλλους τομεις της ζωης σου απο την αποψη του τι μπορεις να κανεις, κι οχι μονο στο σεξουαλικο. Εγω νομιζω οτι αμα εντοπιζεται εκει το προβλημα (εσυ ξερεις καλυτερα) κι αν δεν πεφτω τελειως εξω σ αυτα που λεω, τοτε το καλυτερο που χεις να κανεις ειναι να αντιμετωπισεις τον πατερα σου μια και καλη. Να τον ταρακουνησεις τοσο πολυ μ αυτα που χεις να πεις, ωστε να σε υπολογιζει σαν ατομο και να μην εχει σαν δεδομενο οτι θα καταπινεις οτι σου πει. Ελπιζω να μην πεφτω τελειως εξω σ αυτα που λεω, παντως εγω κατι τετοιο καταλαβα οτι σου συμβαινει.
αυτο το αντιστροφα θεοφανια δεν το καταλαβα,αν θες εξηγησε το μου.
susperia μπορει να ειναι κι ετσι, το θεμα ειναι οτι δεν ειμαι ο εαυτος μου. λογω φοβου για τις αντιδρασεις του περιβαλλοντος εχω μαθει να αποφευγω τις συγκρουσεις,δεν καταπινω απαραιτητα απλα δεν εκφραζω αυτο που νιωθω.και μια περιοχη που εχει προσωρινα βλαφτει ειναι και το σεξουαλικο.μου προτεινεις να πω σταρατα ο,τι θελω.το ειχα γραψει ομως:αν αρχισω κι ανοιγω το στομα μου ποιος μου εξασφαλιζει για το τι θα συμβει?δυο φορες που το ειχα κανει πηγαμε να αρπαχτουμε και παντα κατεληγα να βαζω τα κλαματα.να σου πω την αληθεια τελευταια σκεφτομαι πολυ το ενδεχομενο να διακοψω καθε επαφη μαζι του αλλα αυτο θα περιπλεξει τις σχεσεις με τα αλλα μελη της οικογενειας και προς το παρον το αναβαλλω.κανενας που να εχει διακοψει καθε επαφη με ενα γονιο ή και τους δυο υπαρχει?πως τα περναει?ευχαριστω
εξαρταται ποσο χρονων εισαι για να διακοψεις επαφες, αν εχεις δουλεια, ή σπουδες, κατα ποσο μπορεις να εισαι ανεξαρτητος τη δεδομενη στιγμη. Λοιπον το θεμα δεν ειναι να πλακωθεις στο ξυλο με τον πατερα σου, αυτα που μου λες τα καταλαβαινω γιατι κι εγω τα περασα περιπου με τον δικο μου. Ειναι μεγαλη ιστορια το πως και το γιατι, απλα σου λεω οτι κι εγω το φοβομουνα, αλλα στο τελος εκανα επανασταση να το πω ετσι. Κι αφου ειδε οτι δεν ειχα φοβο πλεον, με αντιμετωπισε κι αλλιως. Τωρα απλα δε πολυμιλαμε, δηλαδη εχουμε πιο πολυ τυπικες σχεσεις.
Γι αυτο σου λεω τοι θεμα ειναι να προσπαθησεις να διωξεις απ το χαρακτηρα σου το στοιχειο του φοβου της συνεπειας. Δεν ειναι αναγκη να εισαι συνεχεια σε τριβη με τον πατερα σου αλλα απλα να δειξεις οτι αν κανει αυτα που σε ενοχλουν θα αντιδρασεις ασχημα με συνεπεις γι αυτον. Ομως αν δεν πεις τι ειναι στο περιπου αυτο που σε ενοχλει με τον πατερα σου και ποσο χρονων εισαι δε νομιζω να μπορουμε να σε βοηθησουμε. Αν πχ εισαι 15 χρονων και σε ενοχλει που ο ατερας σου δε συμφωνει στο να βγαινεις πολυ (λεμε τωρα) δεν ειναι το ιδιο με αλλα προβληματα που θα χει καποιος πιο μεγαλος. Καταλαβαινεις τι θελω να πω.
ευχαριστως αλλα πρωτα θα ηθελα susperia να μου πεις με τι ιδιοτητα γραφεις.εισαι ψυχολογος?
η σχεση μου με τον πατέρα μου ειναι τυπικη. περναω πολυ καλύτερα απο τοτε που τον άφηνα να με καταπιέζει.Quote:
Originally posted by umkalzum
κανενας που να εχει διακοψει καθε επαφη με ενα γονιο ή και τους δυο υπαρχει?πως τα περναει?ευχαριστω
δεν ειναι ευκολο, ουτε ευχαριστο να ερχεσαι σε ρήξη με τους δικους σου. προσωπικα περασα δια πυρος κ σιδήρου μεχρι να φτάσω εδω που έφτασα. ομως δεν το μετανιωνω στιγμη.
τί ηλικια έχεις? θέλεις να μας πεις τί σε ενοχλει στη σχεση με τον πατέρα σου?
οχι δεν ειμαι ψυχολογος, την υποκειμενικη μου γνωμη εκφραζω με βαση τις εμπειριες μου και την κριση μου οπως κι οι περισσοτεροι εδω μεσα. Απο δω μεσα δε θα παρεις την ακριβη λυση στα προβληματα σου, απλα γνωμες θα ακουσεις και θα βοηθηθεις κρινοντας τες. Δε σημαινει οτι κι αυτο που σου λεω εγω ειναι σωστο αναγκαστικα, απλα σου λεω πως το εζησα εγω και τι αντιλαμβανομαι ως αυτο που πρεπει να κανεις. Παντως υπαρχουν νομιζω κανα 2 ψυχολογοι εδω μεσα που μπορεις να απευθυνθεις αν θες σωνει και καλα να παρεις συμβουλες ψυχολογου. Η bonnie ειναι ψυχολογος αν θυμαμαι. Οποτε στειλε κανα U2U σ αυτη αν θες.
ευχαριστω susperia αν χρειαστει θα επανελθω.
καλησπερα παιδια,ειπα να επανελθω στο forum για τις καλοπροαιρετες συμβουλες και σχολια σας.ειμαι 26 ετων ζω μοναχος σε σπιτι που εχει αγορασει ο παππους μου,ειμαι ανεργος(ψαχνω για δουλεια) και δεν ειχα ποτε σχεση με γυναικα πανω απο μερικες εβδομαδες.η σχεση μου με την οικογενεια μου ειναι συμβατικη,τους θεωρω πνευματικα πολυ μακρια μου και ειδικα με τον πατερα μου, ειμαστε σαν ξενοι.αν ειχα την οικονομικη δυνατοτητα σκεφτομαι πολλες φορες πως θα τους απομακρυνα τελειως απο τη ζωη μου.το προβλημα ειναι πως οι σχεσεις μου με τους αλλους ειναι μαλλον προβληματικες,δε νομιζω πως διατηρω σχεσεις ειλικρινους και βαθιας φιλιας διοτι καταρχας ειμαι ακομα σε ενα οικογενειακο περιβαλλον που ενιωσα πως δεν μου επιτρεπει να ειμαι ο εαυτος μου κι ο,τι αυτο συνεπαγεται,δεν ενιωσα δημαδη αυτο το συναισθημα εμπιστοσυνης και ασφαλειας για να εκφραζομαι.ομως το πιο υπουλο που ενεργει μεσα μου ειναι ο προγραμματισμος πως δεν μπορω να αγαπησω ενα αλλο ανθρωπο διοτι με αυτο τον τροπο θα προδωσω τους βιολογικους μου γονεις!λογικα λαταλαβαινω πως ειναι εσφαλμενη πεποιθηση ομως συναισθηματικα και ρεαλιστικα λειτουργει αυθορμητα και δεν μπορω να το ξεπερασω.θα ηθελα τις αποψεις σας με σεβασμο και ελικρινεια,ευχαριστω....
Συνήθως φίλε μου η καταπίεση της επιθετικότητας και ο αυστηρός προγραμματισμός δένει με μια ψυχαναγκαστικού τύπου διαταραχή.Υπάρχουν φάρμακα (κυρίως αντικαταθλιπτικά) που κάνουν θαύματα σε συνδυασμό (και κυρίως) με ψυχοθεραπεία.Η πιο αξιόπιστη συμβουλή λοιπόν που θα μπορούσε κανείς να σου δώσει είναι μίλησε με κάποιον ειδικό.Είμαι σίγουρος ότι ξέρεις τι να κάνεις γενικότερα στα θέματα της ζωής σου αλλά ταυτόχρονα νιώθεις και μια \"δύναμη \"να σε τραβάει απο αυτά και μπαίνεις και στο τρυπάκι να ερμηνεύσεις τη \"δύναμη\" αυτή....Quote:
Originally posted by umkalzum
καλησπερα παιδια,ειπα να επανελθω στο forum για τις καλοπροαιρετες συμβουλες και σχολια σας.ειμαι 26 ετων ζω μοναχος σε σπιτι που εχει αγορασει ο παππους μου,ειμαι ανεργος(ψαχνω για δουλεια) και δεν ειχα ποτε σχεση με γυναικα πανω απο μερικες εβδομαδες.η σχεση μου με την οικογενεια μου ειναι συμβατικη,τους θεωρω πνευματικα πολυ μακρια μου και ειδικα με τον πατερα μου, ειμαστε σαν ξενοι.αν ειχα την οικονομικη δυνατοτητα σκεφτομαι πολλες φορες πως θα τους απομακρυνα τελειως απο τη ζωη μου.το προβλημα ειναι πως οι σχεσεις μου με τους αλλους ειναι μαλλον προβληματικες,δε νομιζω πως διατηρω σχεσεις ειλικρινους και βαθιας φιλιας διοτι καταρχας ειμαι ακομα σε ενα οικογενειακο περιβαλλον που ενιωσα πως δεν μου επιτρεπει να ειμαι ο εαυτος μου κι ο,τι αυτο συνεπαγεται,δεν ενιωσα δημαδη αυτο το συναισθημα εμπιστοσυνης και ασφαλειας για να εκφραζομαι.ομως το πιο υπουλο που ενεργει μεσα μου ειναι ο προγραμματισμος πως δεν μπορω να αγαπησω ενα αλλο ανθρωπο διοτι με αυτο τον τροπο θα προδωσω τους βιολογικους μου γονεις!λογικα λαταλαβαινω πως ειναι εσφαλμενη πεποιθηση ομως συναισθηματικα και ρεαλιστικα λειτουργει αυθορμητα και δεν μπορω να το ξεπερασω.θα ηθελα τις αποψεις σας με σεβασμο και ελικρινεια,ευχαριστω....