Mητέρα Σχιζοφρενή (θεωρία)

Α και Μαρα με παρεξηγησες τελειως πριν.
Δεν προτεινα ως πραγματικη λυση το να "αφησεις τον τρελο στην τρελα του", αν ειναι δυνατον!
Ρωτησα αν εχει υπαρξει αντιστοιχη ερευνα γιατι εχω περιεργεια το ποσο αρνητικα θα βιωνε ενα ατομο με ψυχωση την κατασταση του αν ηταν "κοινωνικα αποδεκτη". Οτι μηπως μεγαλο μερος των αρνητικων συναισθηματων και βιωματων πηγαζουν απο τον κοινωνικο στιγματισμο και αποκλεισμο και την συμπεριφορα των αλλων. Αμα μου πεις μας κυβερνουν σαυρανθρωποι και σου πω ναι δικιο εχεις, τι λογο θα εχεις να εισαι δυστυχισμενη;
Προσεχε δεν λεω οτι ειναι λυση αυτο η σωστο. Διερευνητικη σκεψη ειναι καθαρα για να συμπερανω κατα ποσο παιζει ρολο η αντιδραση του περιγυρου στο ποσο αρνητικα βιωνει κανεις τη "τρελα" του και ποσο ασχημα νιωθει.
Σιγουρα ειναι πιθανοτατο να φοβαται η να νιωθει ασχημα το ατομο απο παραληρητικες ιδεες η ιδεες καταδιωξης η δε ξερω τι πχ ουτως η αλλως, απλα με ενδιαφερει το ποσο επιβαρυντικος παραγοντας ειναι η αντιδραση του περιγυρου (η και το ποσο θεραπευτικο ρολο θα μπορουσε να εχει).

Ναταλία πρακτικά σε κάποιους κάνει καλό να τους λεσ ναι κ σε κάποιους δεν πρέπει να συμφωνείς ανάλογα πωσ μεγάλωσαν

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Α και Μαρα με παρεξηγησες τελειως πριν.
Δεν προτεινα ως πραγματικη λυση το να "αφησεις τον τρελο στην τρελα του", αν ειναι δυνατον!
Ρωτησα αν εχει υπαρξει αντιστοιχη ερευνα γιατι εχω περιεργεια το ποσο αρνητικα θα βιωνε ενα ατομο με ψυχωση την κατασταση του αν ηταν "κοινωνικα αποδεκτη". Οτι μηπως μεγαλο μερος των αρνητικων συναισθηματων και βιωματων πηγαζουν απο τον κοινωνικο στιγματισμο και αποκλεισμο και την συμπεριφορα των αλλων. Αμα μου πεις μας κυβερνουν σαυρανθρωποι και σου πω ναι δικιο εχεις, τι λογο θα εχεις να εισαι δυστυχισμενη;
Προσεχε δεν λεω οτι ειναι λυση αυτο η σωστο. Διερευνητικη σκεψη ειναι καθαρα για να συμπερανω κατα ποσο παιζει ρολο η αντιδραση του περιγυρου στο ποσο αρνητικα βιωνει κανεις τη "τρελα" του και ποσο ασχημα νιωθει.
Σιγουρα ειναι πιθανοτατο να φοβαται η να νιωθει ασχημα το ατομο απο παραληρητικες ιδεες η ιδεες καταδιωξης η δε ξερω τι πχ ουτως η αλλως, απλα με ενδιαφερει το ποσο επιβαρυντικος παραγοντας ειναι η αντιδραση του περιγυρου (η και το ποσο θεραπευτικο ρολο θα μπορουσε να εχει).

---

Σκεφτόμουν αυτό που λες, πόση σημασία μπορεί να έχει ένα περιβάλλον που αποδέχεται, που σίγουρα έχει βεβαίως αλλά υπάρχει μια παράμετρος ακόμα.
Το ίδιο το άτομο που νοσεί, πριν νοσήσει υπήρχε και ζούσε σε αυτή την κοινωνία, είχε αναπτύξει την ίδια αίσθηση λογικής ας πούμε οπότε νομίζω σε ένα τεράστιο βαθμό, πριν ακόμα το περιβάλλον απορρίψει ή στιγματίσει, το έχει κάνει το ίδιο το άτομο για τον εαυτό του. Αν εγώ πχ αρχίζω ξαφνικά να ακούω φωνές ή να βλέπω φαντάσματα ή οτιδήποτε που ξεφεύγει από αυτό που η συλλογική μας σκέψη ορίζει ως λογικό, ως αποδεκτό ή ως φυσιολογικό δεν έχω ήδη αυτοστιγματιστεί; Μπορεί να λέω βλακείες γιατί ο άνθρωπος σε ένα ψυχωσικό επεισόδιο μπορεί να μην έχει καμιά αίσθηση του "φυσιολογικού' σε κανένα κομμάτι του, αλλά δεν ξέρω πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε για αυτό. Κάπου δεν συνεχίζει να υπάρχει ένα "υγιές" κομμάτι του με ο, τι βλακείες, πεποιθήσεις, κολλήματα αυτό μπορεί να κουβαλάει;

Σκέφτομαι ας πούμε αρκετά χρόνια νωρίτερα σε ιστορίες που άκουγα από γιαγιάδες για νεράιδες που εμφανιζόνταν, μιλούσανε κτλ...υπήρχε μια ευκολία και μια άνεση σε αυτές τις ιστορίες. Καμιά γιαγιά δεν σκεφτόνταν πως είναι τρελή αν πει πως είδε μια νεράιδα ξαφνικά στον δρόμο. Ή ξέρω γω πως της μίλησε η εικόνα ενός αγίου.

Θέλω να πω πως δεν είναι μόνο το στενό περιβάλλον, οικογενειακό, φιλικό κτλ που προφανώς παίζει ρόλο. Όσο υποστηρικτικό κι αν είναι αυτό, είναι η γενικότερη στάση της κοινωνίας και οι πεποιθήσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτήν και καθορίζουν σε κάποιο βαθμό και το ίδιο το άτομο , που έχει την μεγαλύτερη σημασία.

Αν πάρουμε ας πούμε το παράδειγμα του σαμάνου, είναι όλη η κοινωνία που τον αποδέχεται και το ίδιο το άτομο ως μέρος αυτής της κοινωνίας αποδέχεται τον εαυτό του.

Σαφώς παίζει ρόλο το κοινωνικό πλάισιο και σε μικροεπίπεδο, αλλά και σε μεγαλύτερο εύρος. Θεωριτικά ο καθένας βρίσκει πρώτα το ρόλο του σε ένα επίπεδο μικροκοινωνίας κι έπειτα στο ευρύτερο κονωνικό πλαίσιο. Ωστόσο, είναι αλληλένδετα πολλές φορές, (αν όχι πάντα) ιδιαίτερα σε θέματα που αφορούν το στιγματισμό.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Ωραια τα λες ρε Μαρα αλλα εχεις δει ψυχιατρικο νοσοκομειο; :/
Εγω που εχω δει σε επισκεψη συγγενη ξερω πως αν εκανα εισαγωγη τωρα οπως ειμαι, θα εβγαινα με προβλημα...τουλαχιστον διαθεσης αν οχι και κοινωνικης προσαρμογης η δε ξερω τι αλλο. Με ψυχοπλακωνε το να κατσω ενα τεταρτο εκει, ποσο μαλλον να μεινω μεσα.
Η ιδρυματοποιηση δεν ειναι λυση...ειναι λυση στα θεματα βιας η το να μη κανει κακο στον εαυτο του ξερω γω...αλλα πολλες φορες λειτουργει ως μπακαλικο τσιροτο για να αποφευγονται αυτα τα ακρα, χωρις ομως ικανοποιητικη (για εμενα) βελτιωση στη ποιοτητα ζωης του ατομου...που για εμενα "ικανοποιητικη" βελτιωση θα ήταν η περιπτωση οπου το ατομο οντως θα μπορουσε να ειναι σχεδον πληρως λειτουργικο και να εχει την δουλεια του, τη ζωη του, τους φιλους, τους συντροφους του, τα παντα οσο πιο κοντα στη νορμα γινεται...σιγουρα παιζει ρολο η ποιοτητα των παρεχομενων η υπηρεσιων, του μπατζετ, το να εχει καλους επαγγελματιες και καλη οργανωση και οσο γινεται πιο ανθρωποκεντρικη με προγραμματα επανενταξης κλπ...μπορει καπου να υπαρχει αυτο.Αλλα πρωτον αυτο δεν γινεται σε πολλες περιπτωσεις σωστα, σιγουρα στην ελλαδα τουλαχιστον, θα ελεγα πως οι ελλειψεις ειναι απλα τεραστιες (και η κατασταση ψιλολυπηρη) , και δευτερον ακομα και να γινει τελεια και να εχουμε τελειες ψυχιατρικες κλινικες δεν παυει να ειναι ιδρυματοποιση αυτο, ενα "ειδικο" μερος για οσους δεν κρινονται καταλληλοι ωστε να λειτουργησουν φυσιολογικα μεσα στο κοινωνικο συνολο. Πες οτι ενα μερος εχει ενα σωρο δραστηριοτητες, σουπερ καλους γιατρους, ειδικους, εθελοντες, μαθηματα, κηπους, πισινα, σπα και γυμναστηρια ενα τετοιο ιδρυμα, απλα γαμει και ειναι σαν να διακοπαρεις (υπερβαλλω επιτηδες για να δειξω κατι). Το να μπεις εκει μεσα και παλι δεν σε στιγματιζει ως καποιον που δεν μπορει να συμμετασχει στο κοινωνικο συνολο;
Να τονισω οτι σε καμια περιπτωση δεν διαφωνω με αυτο που λες, ισα ισα η αναγκη για σωστες υποδομες σαν αυτες που περιγραφεις ειναι επιτακτικη...ωστοσο το ιδανικο θα ηταν η νοσηλεια να ειναι συντομη και αποτελεσματικη και παλι δεν ειναι αρκετο. Καμια θεραπεια, κανενα μαγικο χαπι, καμια ενεση, καμια κουβεντα με ψυχολογο, κανενα ηλεκτροσοκ (λεμε τωρα), δεν θα βοηθησει, κανενας συνδιασμος φαρμακων και διατροφης, κανενα ματζουνι, καμια προσευχη, ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ απο το περιβαλλον.
Εδω ανθρωποι που δεν εχουν ψυχιατρικα προβληματα φλιπαρουν απο την ανικανοποιητη αναγκη τους να τους καταλαβει καποιος και να αγαπηθουν...και ζοριζονται ψυχολογικα και τα χανουν.
Οι ψυχικα ασθενεις δεν θα το εχουν αναγκη για να ειναι/γινουν καλα;

Το ξερω Μαρα ποσο δυσκολο ειναι και να καταλαβει κανεις και να το χειριστει κανεις σωστα και να το ζει...μιλας σε ατομο που εζησε ολη του την εφηβεια με μια "τσαντα φυγης" ετοιμη με τα απαραιτητα σε περιπτωση που επρεπε να φυγει απο το σπιτι γρηγορα και που κοιμοταν με κλειδωμενη τη πορτα και το ενα ματι ανοιχτο. Καμια φορα και με τα ρουχα. Εχω παρει τους δρομους και με τη πυτζαμα. Δεν υπαρχει λογος να μπω σε λεπτομερειες βιαιων ψυχοφθορων περιστατικων κλπ, θεωρω ειναι κατανοητο τι θελω να πω...και εχω νιωσει και αρνητικα συναισθηματα για αυτο το ατομο και εχω νιωσει συμπονια και αγαπη...ειναι δυσκολο να ταλαντευεσαι αναμεσα σε τετοια συναισθηματα και να ειναι η καθε σου μερα σκωτσεζικο ντους. Γιατι σιγουρα υπαρχουν και οι καλες στιγμες...αυτες που βλεπεις τον ανθρωπο θαμμενο κατω απο την ασθενεια και βλεπεις οτι ειναι σαν ενα τρυφερο, τρομαγμενο, μετανιωμενο χαμενο παιδι, που απλα θελει αγαπη και που θελει να τη δωσει και που προσπαθει εμπρακτα να το κανει...εγινα πολυ μελο τωρα αλλα ηθελα απλα να δωσω ενα πολυ συγκεκριμενο παραδειγμα του τι εχω δει εγω, το οτι εχω δει και νοιαξιμο και καλα πραγματα να πνιγονται μεσα σε ενα βιαιο προσωπειο...και υπηρχαν στιγμες που δεν το ηθελα απλα στη ζωη μου, και υπηρχαν στιγμες που ενιωθα υπευθυνη...δεν σου κρυβω οτι τελικα απλα απομακρυνθηκα, αλλαξα χωρα. Πολλες φορες το ξεχναω, αλλες φορες παλι νιωθω υπευθυνη...δεν βγαζω την ουρα μου απο εξω, παραδεχομαι την αδυναμια μου. Αλλα ξερω οτι ειναι σημαντικο πραγμα η αποδοχη και η αγαπη για εκεινον και η κατανοηση (οπως και για καθε ανθρωπο, αλλα ισως να τα χρειαζεται και λιγο παραπανω)...στη πραξη θελει δυναμη να εισαι εκει και να το κανεις οσο καλυτερα μπορεις. Και πιστευω οτι με το σωστο ταιμινγκ και τη σωστη ενημερωση μπορει η σταση της οικογενειας να κανει τη διαφορα.
Να δες τον serios...ευχαριστιεμαι πολυ που βλεπω ενα ατομο με τοσο συγκροτημενη σκεψη, απο οσο ξερω τα παει πολυ καλα και αν δεν κανω λαθος (ας με διορθωσει) ειχε οικογενειακη υποστηριξη...ετσι δεν ειναι;
Κατα τα αλλα σιγουρα το να γινει το παιδι γονιος του γονιου δεν ειναι σωστο...

Επειδη ειπα πολλα θελω να συμπεριλαβω το σκεπτικο μου για το θεμα εν τελει σε μια απλη φραση. "καλα τα φαρμακα και οι γιατροι και σημαντικα αλλα ειναι και πολυ πολυ σημαντικοι οι ανθρωποι που εχει διπλα του το ατομο"
Σορυ που ξεφυγα τοσο πολυ, με πιασαν τα δικα μου...

Για το αλλο κομματι που λες παντως Μαρα δεν καταλαβα, γιατι καποιος που θεωρειται σαμανος σε μια πρωτογονη κοινωνια να ειναι δακτυλοδεικτουμενος; Εγω για αυτη τη περιπτωση ρωταω αν θα ηταν καλα, αν τον αποδεχοντουσαν ως απλα "ιδιαιτερο".

---

Καλα αμα υπηρχε καταλληλο υποστηρικτικο οικογενειακο περιβαλλον δεν θα φτανε ευκολα κανεις στη σχιζοφρενεια αλλα ελα να δεις που δεν υπαρχει!! Κι οταν αρρωστησει με μηδενικο υποστηρικτικο πλαισιο και στο νοσοκομειο θα μπει και τα φαρμακα θα παρει κι αν υπαρξει ενδιαφερον απο το νοσοκομειο και γενικα απο εργαζομενεους ψυχικης υγειας θα τον ενταξουν σε εναν ξενωνα φιλοξενειας για οσο χρειαστει, απο το να μεινει στο δρομο η απο συγγενη σε συγγενη καλυτερα θα ειναι.
Ασε που και καποιο υποστηρικτικο περιβαλλον να υπαρχει αν ο ιδιος ο ασθενης δεν θελει να βοηθηθει δεν του μενουν και πολλα περιθωρια. Και ο γονιος και το παιδι του ασθενη οση αγαπη και φροντιδα να παρεχει καποια στιγμη δεν θα αντεξει. Ολα ωραια αυτα που λες αλλα στη πραξη ειναι παρα πολυ δυσκολα και θελει τεραστια ψυχικη αντοχη για να αντεξεις.
Και οκ η ιδρυματοπoιηση γενικα δεν ειναι λυση ειναι αναγκαιο κακο και η ιρδυματοπιηση σε κεντρα παιδικης προστασιας δεν ειναι λυση τωρα θα μου πεις ναι αλλα υπαρχει το χαμογελο του παιδιου τα παιδκα χωρια sos αλλα τιποτα δεν αντικαθιστα την οικογενεια.

ε να μην πεταχτω να πω κι εγω την εμπειρια μου?? θα πεταχτω :P

η μανα μου μοιαζει πολυ με τη μανα αυτης της θεωριας..
απαγορευτικο σε καθε εξοδο με συνομιληκους ακομα και σε μεγαλη ηλικια, επικριση μαλιστα για φιλους σε μεγαλη ηλικια. υπερπροστατευτικη. μανια το παιδι να ειναι αριστο στο σχολειο. απαγορευτικο καθε ενδιαφεροντος μου εκτος του σχολιου. το σεξ δεν το συζηταμε λες και δεν θα το συναντησω ποτε μου. καθοςπρεπισμος.ταμπου.υπερ βολικη αγαπη αλλα αδιαφορια για τα πραγματικα μου αισθηματα και για καθε μου προβλημα βαζοντας μου την ταμπελα του κλειστου παιδιου.απειλες εγκαταλειψης εχοντας φυγει καποιες φορες απο το σπιτι.καθολου υποστηρικτικο περιβαλλον.τα μη και τα δεν με διχασαν γιατι ειχα αντιθετη αποψη για αυτα που δε βρηκε εδαφος πουθενα.εσκασε και μια μειζονα καταθλιψη που με αφησαν να την περασω μονη μου για 1.5 χρονο στα 14..μετα η 1η παρανοικη ιδεα εμφανιστηκε στα 16.

αυτα..

Καπου διαβασα για φοβο και τρομο σχετικα με την ψυχωση.....ο φοβος ειναι το συναισθημα συμπτωμα που προκαλειται απο παρανοιες ψευδαισθησεις κτλπ....η πραγματικη ριζα του κακου ειναι η ανασφαλεια σχετικα με τις ψυχωσεις....
Πιστευω ακραδαντα οτι η ψυχοθεραπεια στις ψυχωσεις πρεπει να στοχευεται στην ανασφαλεια....ολα τα αλλα ειναι να χαμε να λεγαμε....

Καβ δεν υπαρχει ψυχικα ασθενησ αμα αγαπησεισ αγαπηθεισ κ βγαλεισ μεροκαματο θεραπευεσαι εγγυηση χιλια τα εκατο