ανεξηγητη συμπεριφορα

αχ,γλυκια μου!!!Κανε κατι και για σενα!!!Πιστεψε απλα στον εαυτο σου,κανενας αλλος δεν μπορει να σε βοηθησει περισσοτερο απο σενα!Ξυπνα αυριο το πρωι και αφησε τον εαυτο σου να απολαυσει εστω εναν περιπατο εξω,θα σε κανει να αιστανθεις πολυ καλυτερα και να σκεφτεις πιο αισιοδοξα!!!Εμεις εδω,θα σε στηριξουμε οσο και οπως μπορουμε...αλλα και παλι ειναι στο χερι σου!!!Αυτο που θελω να σου πω ειναι οτι ποτε δεν ειναι αργα για μια αλλαγη,αλλα απ΄οτι βλεπω δεν το θες πραγματικα γιατι εχεις βολευτει εκει που εισαι....Προσωπικα ενα εχω να σου πω...απλα παλεψε το,αγαπησε παλι τον εαυτο σου και σταματα να τον κατηγορεις,οτι εγινε εγινε...κοιτα μπροστα!!!!!

Quote:

---

Originally posted by Τερέζα
Ειλικρινά νομίζω ότι απο αυτά που σου λέμε κρατάς αυτά που σε συμφέρουν και ο,τι και αν πούμε απλά θα το διαβάσεις!!!Βγές από τον φανταστικό σου κόσμο και αντιμετώπισε την πραγματικότητα!Προσωπικά μου δείχνεις οτι δεν θές,όχι ότι δεν μπορείς!!!!!Κάνε τώρα μια καινούργια αρχή,την αξίζεις!!!!!!!

---

Κατά την ταπεινή μου γνώμη φίλη Τερέζα αυτά που λες ...ναι μεν σωστά ...αλλά πολύ επιφανειακά.. Είναι πολύ εύκολο να λέμε σε κάποιον ότι δεν θέλει και όχι ότι δεν μπορεί...,αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να μπούμε στη θέση του άλλου πρώτα και μετά να τον βοηθήσουμε να ανακαλύψει τον εσωτερικό του κόσμο και τους τρόπους που θα οδηγηθεί στην πραγματικότητα .

Quote:

---

Originally posted by blackdaizy
Κατά την ταπεινή μου γνώμη φίλη Τερέζα αυτά που λες ...ναι μεν σωστά ...αλλά πολύ επιφανειακά.. Είναι πολύ εύκολο να λέμε σε κάποιον ότι δεν θέλει και όχι ότι δεν μπορεί...,αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να μπούμε στη θέση του άλλου πρώτα και μετά να τον βοηθήσουμε να ανακαλύψει τον εσωτερικό του κόσμο και τους τρόπους που θα οδηγηθεί στην πραγματικότητα .

---

δίκιο έχεις,αλλά πιστεύω οτι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και να βρει την δύναμη για κάτι καλυτερο!Η φίλη μας απλά θέλει ώθηση και βοήθεια,κατά τη γνώμη μου!!

Quote:

---

Originally posted by Τερέζα

Quote:

---

Originally posted by blackdaizy
Κατά την ταπεινή μου γνώμη φίλη Τερέζα αυτά που λες ...ναι μεν σωστά ...αλλά πολύ επιφανειακά.. Είναι πολύ εύκολο να λέμε σε κάποιον ότι δεν θέλει και όχι ότι δεν μπορεί...,αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να μπούμε στη θέση του άλλου πρώτα και μετά να τον βοηθήσουμε να ανακαλύψει τον εσωτερικό του κόσμο και τους τρόπους που θα οδηγηθεί στην πραγματικότητα .

---

δίκιο έχεις,αλλά πιστεύω οτι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και να βρει την δύναμη για κάτι καλυτερο!Η φίλη μας απλά θέλει ώθηση και βοήθεια,κατά τη γνώμη μου!!

---

Εμ! Αυτό λέω κι εγώ τόση ώρα..ώθηση χρειάζεται! Κάποιος όμως πρέπει να την ωθήσει!!! Μακάρι να της αρκεί η δική μας βοήθεια.... αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως χρειάζεται επαγγελματική \"ώθηση\".!

Quote:

---

Originally posted by a_neu
..............αν \'με κρινω\' με παθολογικα κριτηρια, τοτε γλυτωνω πολυ ευκολα ολες τις συνεπειες .........

---

Γι αυτό επιμένω ότι πρώτα πρέπει να μιλήσεις με σένα.

Σε ρώτησα για τα παιδιά, μένετε μαζί?

οχι απο τοτε που εγινε οτι εγινε, δεν εμενα μαζι τους. ουτε και τωρα. μονο που τωρα ειναι διαφορετικα, εχουν τις δικες τους υποχρεωσεις, δεν μενουν πια με γιαγιαδες και πατερα.
οσο για το αλλο που ρωτησες, μιλησα απειρες φορες με μενα, το συμπερασμα φευγαλεο και απιαστο. ακομα και αν συμφωνω, δεν το τηρω, δεν περνω στη πραξη, σαν ουτοπια φανταζει. χρονια μιλω, κουρααστηκα. ισως ξερω να μου ξεφευγω καλα. απο την αλλη στην οποιαδηποτε αποφαση παιζουν ρολο και αλλοι παραγοντες, αλλοτε βιοτικοι, αλλοτε βολεματος στον συνηθη τροπο ζωης, αλλοτε το δεσιμο με τον τωρινο συντροφο. ολα μαζι, και επιπλεον η αισθηση της αδυναμιας που εχω και ψυχολογικα και σωματικα με κανουν να πιστευω οτι δεν θα καταφερω να βγαλω το ψωμι μου μονη μου. τι θα κανω λοιπον αν κανω μια καινουργια αρχη; τι ειδους αρχη πρεπει να θελησω να κανω; να βαδισω μονη; θα το αντεξω; επιχειρησα στο παρελθον να φυγω απο τη σχεση μου και ξαναγυρναγα ηττημενη. η κατασταση βελτιωνοταν προσωρινα, χωρις βεβαια η βελτιωση αυτου του θεματος να λυνει και το αλλο το πιο βαθυ. τωρα καθε κινηση μου ειναι πολυ πιο δειλη μετα απο οσα δεν μπορεσα να κανω. αλλα ρωτω για να καταλαβω: θεωρειτε οτι η οποια καινουργια αρχη πρεπει να σημαινει και αλλαγη ολων των καταστασεων που δεν ειναι και οι τελειοτερες, π.χ. η σχεση μου, ή οι υποχρεωσεις στα παιδια μου ειναι κατι το ανεξαρτητο απο την προσωπικη μου ζωη; με ολες τις συνεπειες, εννοειται.

επισης σε καποια φαση εστρεψα το νου μου στον θεο, ηρθα πιο κοντα στην εκκλησια, θελησα να παρω απαντησεις απο τον πνευματικο μου. ολοι οι πνευματικοι πατερες ειναι και ψυχολογικοι συμβουλοι συναμα απο τη φυση του λειτουργηματος που ασκουν. με βοηθησε σε πολυ δυσκολες στιγμες, με στηριξε, με \'ώθησε\', κατεληξα να παρω αποφαση για μια καινουργια αρχη, τουλαχιστον και με τη στηριξη της εκκλησιας. αλλλα...παλι γυριζα στα ιδια. ειμαι αδιορθωτη.

Quote:

---

Originally posted by a_neu
οχι απο τοτε που εγινε οτι εγινε, δεν εμενα μαζι τους. ουτε και τωρα. μονο που τωρα ειναι διαφορετικα, εχουν τις δικες τους υποχρεωσεις, δεν μενουν πια με γιαγιαδες και πατερα.
οσο για το αλλο που ρωτησες, μιλησα απειρες φορες με μενα, το συμπερασμα φευγαλεο και απιαστο. ακομα και αν συμφωνω, δεν το τηρω, δεν περνω στη πραξη, σαν ουτοπια φανταζει. χρονια μιλω, κουρααστηκα. ισως ξερω να μου ξεφευγω καλα. απο την αλλη στην οποιαδηποτε αποφαση παιζουν ρολο και αλλοι παραγοντες, αλλοτε βιοτικοι, αλλοτε βολεματος στον συνηθη τροπο ζωης, αλλοτε το δεσιμο με τον τωρινο συντροφο. ολα μαζι, και επιπλεον η αισθηση της αδυναμιας που εχω και ψυχολογικα και σωματικα με κανουν να πιστευω οτι δεν θα καταφερω να βγαλω το ψωμι μου μονη μου. τι θα κανω λοιπον αν κανω μια καινουργια αρχη; τι ειδους αρχη πρεπει να θελησω να κανω; να βαδισω μονη; θα το αντεξω; επιχειρησα στο παρελθον να φυγω απο τη σχεση μου και ξαναγυρναγα ηττημενη. η κατασταση βελτιωνοταν προσωρινα, χωρις βεβαια η βελτιωση αυτου του θεματος να λυνει και το αλλο το πιο βαθυ. τωρα καθε κινηση μου ειναι πολυ πιο δειλη μετα απο οσα δεν μπορεσα να κανω. αλλα ρωτω για να καταλαβω: θεωρειτε οτι η οποια καινουργια αρχη πρεπει να σημαινει και αλλαγη ολων των καταστασεων που δεν ειναι και οι τελειοτερες, π.χ. η σχεση μου, ή οι υποχρεωσεις στα παιδια μου ειναι κατι το ανεξαρτητο απο την προσωπικη μου ζωη; με ολες τις συνεπειες, εννοειται.

---

Eγώ θα σου πω κάτι άλλο, μήπως και σε ταρακουνήσω.
Aς υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος που είσαι μαζί τώρα, κάποια στιγμή για τον οποιονδήποτε λόγο, σε αφήνει..Kανείς δεν έχει συμβόλαιο με κανένα όπως ξέρεις.
Xάνεις λοιπόν την πατερίτσα σου.
Tι θα κάνεις σε αυτή την περίπτωση?
Δεν θα αναγκαστείς να παλέψεις μόνη σου?
Tο θέμα είναι να μην κάνουμε βήματα από έλλειψη επιλογής, αλλά από αγάπη και εκτίμηση στον εαυτό μας....

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Tο θέμα είναι να μην κάνουμε βήματα από έλλειψη επιλογής, αλλά από αγάπη και εκτίμηση στον εαυτό μας....

---

Θα συφωνήσω με την Θεοφανία... αλλά πρέπει πρώτα να μάθεις, να αγαπήσεις και να εκτιμήσεις τον εαυτό σου για να καταφέρεις να κάνεις τα \"σωστά\" βήματα.... όποια κι αν είναι αυτά για τον καθένα...

καλα τα λετε και συμφωνω μαζι σας. δεν ξερω ομως ουτε τι πρεπει να κανω ουτε πώς να το κανω. ολα φανταζουν βουνο και τιποτα δεν ξελαθαριζει μεσα μου. αν δεν ειχα αλλη επιλογη τοτε αναγκαστικα θα προχωρουσα μονη. αλλα αυτο ειναι υποθετικο. το θεμα δεν ειναι τι θα εκανα αν κατι αλλο ισχυε στη ζωη μου, αλλα τι κανω τωρα με τα παροντα δεδομενα. νοιωθω οτι ειμαι στο ιδιο σημειο, τιποτα δεν αλλαζω και τιποτα δεν αλλαζει και δεν ξερω ουτε αν πρεπει να το αλλαξω ουτε αν θελω ουτε αν θελησω να το αλλαξω τον τροπο να το κανω. και το οτι εχω προηγουμενα με αποτυχημενες απεγνωσμενες αποπειρες αλλαγης της καταστασης, με βυθιζει ακομα περισσοτερο. ειμαι χαμενη στο αοριστο, ζω σε ενα χαος ημιτελων σκεψεων και σπασμωδικων κινησεων. θυμαμαι οτι καποτε ημουν αποφασιστικη τολμηρη και δραστηρια. τωρα σε τιποτα δεν θυμιζω εκεινο τον παλιο μου εαυτο.
πώς να εκτιμησω και να αγαπησω τον εαυτο μου μετα απο ολα αυτα; κι αν ας πουμε το καταφερω καποια μερα νομιζω οτι δεν θα ξερω πως να χρησιμοποιησω την ελευθερια μου και την αλλαγη μου. φοβαμαι πολυ. φοβαμαι μην κανω τα πραγματα ακομα πιο αβασταχτα απ οτι ειναι και δεν θα αντεξω. καλυτερα ενα καλυβι που μπαζει νερα παρα να βγω στη καταιγιδα να ψαξω για αλλο. δεν ειναι σιγουρο οτι θα βρω οταν καλα καλα δεν γνωριζω και αν υπαρχουν...ελπιζω να με καταλαβαινετε. ξεχασα να προχωρω, φοβαμαι.

τι έγινε a_neu έκανες τίποτα;;

ευχαριστω για το ενδιαφερον σας...
δεν εκανα τιποτα ακομα. αλλωστε αυτο που με βασανιζει δεν διορθωνεται οσο και να θελω..
ενας ψυχολογος ισως να με κανει μετα απο καιρο να νοιωσω καλυτερα ή χειροτερα αλλα τα γεγονοτα δεν θα αλλαξουν. και γω δεν εχω δυναμη για μεγαλες αποφασεις. εχω και αλλα προβληματα τωρα, οικονομικα, θα δω, δεν ξερω....

a_neu, τα γεγονότα δεν αλλάζουν, αλλά οι σκέψεις μας είναι αυτές που μας βασανίζουν. Ανάμεσα στην απόλυτη ακινησία και τις ριζικές αλλαγές υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα βήματα. Δεν υπάρχει λόγος να φύγεις από το καλύβι που μπάζει νερά και να βγεις στην καταιγίδα, αλλά μπορείς για αρχή να βάλεις γαλότσες! Ο φόβος σου είναι λογικός γιατί όπως λες ως τώρα έκανες απεγνωσμένες αποτυχημένες απόπειρες αλλαγής. Μην θέτεις σαν στόχο σου τις μεγάλες αποφάσεις, αλλά να ξεμπερδέψεις σιγά-σιγά το κουβάρι της \'ανεξήγητης συμπεριφοράς\'.

a_neu ό,τι έγινε έγινε! Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να διορθώσουμε τα λάθη μας.
Είσαι όμως μια νέα γυναίκα και δικαιούσαι να έχεις μια ζωή ευτυχισμένη και ήρεμη, απαλλαγμένη από όλα αυτά που μας περιέγραψες. Κλείσε τα μάτια και φαντάσου πώς θα ήθελες να είναι η ζωή σου από εδώ και πέρα... τί θα σε έκανε να ηρεμούσες ψυχολογικά; δεν θα ήθελες έναν άντρα δίπλα σου που θα σου έδινε αγάπη, στοργή, εκτίμηση, σεβασμό και θα σε έκανε να νιώθεις ασφάλεια; Το θέμα εργασία στην κατάσταση που βρίσκεσαι είναι λίγο δύσκολο, με την ψυχολογία που έχεις τώρα που κουράγιο, κι εγώ ζορίζομαι σε αυτό το θέμα που μάλλον έχω λιγότερα προβλήματα από εσένα. Απλά θα πρέπει να βρείς τί θα σε έκανε ευτυχισμένη ή αν θες ικανοποιημένη... με μικρά-μικρά βηματάκια να βαδίσεις προς τα εκεί... ας πάρει καιρό, πολύ καιρό, εξάλλου πόσο καιρό υπομένουμε προβληματικές καταστάσεις;;; χρόνια!!! ε, ας βρούμε την δύναμη και την υπομονή σιγά-σιγά να το αλλάξουμε αυτό και όσο μας πάρει! Σημασία θα έχει να μην παραιτηθούμε!

Quote:

---

Originally posted by marina38


Ανάμεσα στην απόλυτη ακινησία και τις ριζικές αλλαγές υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα βήματα. Δεν υπάρχει λόγος να φύγεις από το καλύβι που μπάζει νερά και να βγεις στην καταιγίδα, αλλά μπορείς για αρχή να βάλεις γαλότσες!

---

Aκριβώς αυτό πρότεινα και γω στην αρχή, αλλά περνώντας οι σελίδες ανακάλυψα-και ελπίζω να κάνω λάθος-ότι η φίλη μας δεν έχει ανάγκη από αλλαγές, αλλά από κατάθεση απόψεων.

Aυτό που είπε η Tερέζα-και κάποιος δεν θυμάμαι ποιος είπε πως είναι επιφανειακό-ότι δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω, είναι το κλειδί.

Eίχα κάποτε μια φίλη, που από το πρωί μέχρι το βράδυ γκρίνιαζε και έπεφτε σε κατάθλιψη για ένα θέμα που ήταν καθαρά δική της επιλογή. Όταν το κατάλαβα, μετά από μεγάλο διάστημα, σταμάτησα να ασχολούμαι...

Mε λίγα λόγια-και χωρίς παρεξήγηση-το να κλαιγόμαστε για μια κατάσταση που είναι στο χέρι μας να την αλλάξουμε, αλλά δεν κάνουμε τίποτα γι αυτό, δεν είναι λίγο μιζέρια?