Η συναισθηματική υπερφαγία: Πως θα την καταπολεμήσετε

Nadine,


για να κάνεις το ''μπαμ'' πρέπει πρώτα να κάνεις το '' μπουμ''. Αυτό ακριβώς μου συνέβη εμένα τον Οκτώβριο. Ξύπνησα το πρωί της 19ης Οκτωβρίου και αφού είχα πιάσει πάτο (λόγω απανωτών βουλιμικών, προβλημάτων και συγκρούσεων με τον αρραβωνιαστικό μου και τους δικούς μου, πολύ κακής ψυχολογίας μου) έκανα το μεγάλο ''μπαμ''! Δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Τα γύρισα όλα ανάποδα. Είπα '' ή εσύ ή οι άλλοι''. Τόσο καιρό ζούσες για τους άλλους και σύμφωνα με τα ''θέλω'' των άλλων βάζοντας τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα. 'Εχασες τον εαυτό σου, τον κατέστρεψες, τον αλλοίωσες. Τώρα ήρθε η ώρα να τον ξαναβρείς και να τον σώσεις.
Από εκείνη τη μέρα μέχρι σήμερα έχω αλλάξει πολλά πράγματα στη ζωή μου. Είμαι στην αρχή βέβαια ενός μεγάλου δρόμου, πιστεύω του σωστού δρόμου αυτή τη φορά. Εύχομαι να βρεις κι εσύ το δικό σου σωστό δρόμο.

Σ'ευχαριστώ,καρδιά μου!
Μια τον βρίσκω,μια τον χάνω...πού θα μου πάει...
Αμέτρητες οι επιλογές κάθε μας στιγμή...
Αν επιλέξαμε τελικά το δρόμο το σωστό του ο καθένας;
Η νεκροψία θα δείξει!

Quote:

---

Originally posted by NADINE
Σ'ευχαριστώ,καρδιά μου!
Μια τον βρίσκω,μια τον χάνω...πού θα μου πάει...
Αμέτρητες οι επιλογές κάθε μας στιγμή...
Αν επιλέξαμε τελικά το δρόμο το σωστό του ο καθένας;
Η νεκροψία θα δείξει!

---

Α ρε Nadine λες και τα έχω γράψει εγώ τα post σου. Εχω περάσει διαστήματα που ήμουν στα σωστά κιλά με πολύ ωραίο πρόσωπο και σώμα λόγω και της κολύμβησης που έκανα χρόνια και ένιωθα χάλια. Προσπαθούσα λοιπόν να χαλάω την εικόνα μου φορόντας άχαρα ρούχα για παράδειγμα, δε βαφόμουν, μάζευα τα μαλλιά μου πάντα κοτσίδα και γενικά έκανα ότι μπορούσα για να περνάω απαρατήρητη. Υπήρχαν και διαστήματα με παραπάνω κιλά που ένιωθα καλά ψυχολογικά και το έβγαζα ρε παιδί μου. Αρα όλο το πρόβλημα στο μυαλό μας είναι και μόνο εκεί. Αν δεν τα βρούμε με μας πρώτα τίποτα δεν κάνουμε.

Ναι,αλλά τελικά τα βρίσκουμε ποτέ ή απλά αλλάζει η χαζομάρα μας τρόπο έκφρασης;
Εγώ δε μεγάλωσα σαν κορίτσι(έπαιζα ουδέτερα παιχνίδια,διδάχτηκα Μαρία Πολενάκη,δεν έβαλα ποτέ τα ρούχα της μαμάς...)
δεν το είχα ποτέ τέλος πάντων αυτό το κοκετίστικο.Μεγάλωσα σε επαρχία και επειδή η κριτική του κόσμου μου την έδινε απίστευτα
αποφάσισα να γίνω τόσο προκλητική(σε εμφάνιση,σε περιττό βάρος)που να ντρέπονται να σχολιάσουν το παραμικρό.
Μετά καθώς μεγάλωνα συνειδητοποίησα πως δεν επιθυμούσα να βγω από την ασφάλεια της υπερπροστατευτικής μου οικογένειας
και κράτησα τον εαυτό μου στάσιμο και προβληματικό για πάρα πολλά χρόνια!Δεν ήθελα να νιώθω γυναίκα,αλλά κορίτσι.
Τέλος ούσα κολλημένη με την αλήθεια σε κάθε της μορφή αποφεύγω το μακιγιάζ και τα φτιασίδια γιατί τα θεωρώ απάτη
(μην τυχόν μου κάνει κάποιος κοπλιμέντο αμέσως πρέπει να αποκαλύψω πώς δεν είμαι πραγματικά έτσι εγώ)Αυτό ακόμα το κάνω.
'Ασε που ως τελειομανής θεωρούσα γελοίο το να έχεις περιποιημένο και όμορφο πρόσωπο και από κάτω παράταιρο χοντρό σώμα.
Αποπροσανατολισμός(άλλη απάτη)Μ'αυτά και μ'αλλα πολλά δε με "είδα" ποτέ πραγματικά και τώρα στα 37 μου με άλλο πια δέρμα
αρχίζω να προσπαθώ να μπω στη διαδικασία του είμαι γυναίκα και ν' αντιπαρέλθω τη σκέψη του ότι είναι πλέον αργά για ματαιοδοξίες.
Δεν το'χω ακόμα(το νιώθω κάπως ξένο σώμα)αλλά προσπαθώ να αφεθώ,εκλαμβάνοντας το ως έναν τρόπο να με φροντίζω...
Κοντολογίς συνειδητοποιώ πως μέσα απ'όλα αυτά έχασα πολύτιμα κομμάτια της ζωής μου ανάμεσα στο πολύ νωρίς και το πολύ αργά!
Σκέφτομαι όμως πως όσο ζω και αναπνέω δεν είναι ποτέ αργά να κάνω αυτό που έχω ανάγκη,έστω κι αν δε θα είναι ποτέ το ίδιο!
Όσα "θέλω" μας πνίξαμε,όσες εκφράσεις μας ευνουχίσαμε ζητούνε δικαίωση κι αν κάτι μάθαμε από την μέχρι τώρα πορεία μας
οφείλουμε να το υπερασπιστούμε και να δώσουμε βήμα σε κάθε μύχια πτυχή της προσωπικότητας μας πλέον χωρίς δεύτερες σκέψεις!

[quote]Originally posted by NADINE
Σκέφτομαι όμως πως όσο ζω και αναπνέω δεν είναι ποτέ αργά να κάνω αυτό που έχω ανάγκη,έστω κι αν δε θα είναι ποτέ το ίδιο!
quote]

Δεν θα είναι το ίδιο γιατί μήπως θα είναι καλύτερο...... Ολοι έχουμε χάσει κάτι που δεν το κάναμε όταν ήταν νωρίς, αλλά ποιός καθορίζει το νωρίς και το αργά η ηλικία, είσαι πολύ νέα και έχεις όλο το χρόνο να κάνεις αυτά που δεν έκανες..

:) Σ'ευχαριστώ,χαρά μου!
Με τα χρόνια αλλάζουν τα θέλω μας και κάποιες επιθυμίες χάνονται για πάντα...άλλες,απλά αλλάζουν μορφή...
Έχω επίγνωση πως δεν έχω πολύ χρόνο για κάποια πράγματα,αλλά δεν κερδίζω κάτι με το να αγχώνομαι...
Αυτό που με πονάει ασφαλώς περισσότερο απ'όλα είναι η μητρότητα,την οποία από χρόνια λαχταρώ...
Δεν είμαστε όλοι προορισμένοι να αξιωθούμε να γίνουμε γονείς...ίσως δεν είμαι κι εγώ...θα δείξει...
Ας έχουμε την υγεία μας,τη φώτιση και τη δύναμη να βρούμε το δρόμο μας,όποιος κι αν είναι αυτός...

Αχ,να ειστε τοσο υπεροχες,τοσο ψαγμενες,τοσο αληθινα εκθαμβωτικες μεσα σας και να θεωρειτε οτι πρεπει να πασχισετε να εισαστε τελειες!Αυτη η ηλιθια δικτατορια της τελειοτητας,με οδηγησε στον πατο καποια στιγμη κοριτσαρες μου,αυτη οι υπεραπαιτησεις να ειμαι τελεια μανα,γυναικα,συζυγος,εργαζ� �μενη,φιλη,ερωμενη,νοικοκυρ α.
Ξυπναγα 5.30 το πρωι,μαγειρευα,εκανα δουλειες,πηγαινα τα παιδια στο σχολειο,δουλεια,μετα τα διαβαζα,μετα παλι δουλειες,ξανα και ξανα και ξανα,ξεζουμισα τον εαυτο μου για να εισπραξω μια μουτζα!Πρωτη ξυπναγα,τελευταια κοιμομουνα και ελεγα οτι μου αρκει να κανω τους αλλους ευτυχισμενους.Που ημουνα εγω;Eγω δεν υπηρχα,δεν χωραγα στο βαρυ μου προγραμμα.Και νατη η συναισθηματικη υπερφαγια,αφου πρωτα ηρθε ενα χαστουκι πληρους ανορεξιας,αφου εφτασα στο ναδιρ,να πινω μισο ποτηρι γαλα την ημερα και αυτο να το βγαζω κιολας στη σκεψη οσων ειχα να κανω και δεν προλαβαινα.Πως ειμαι τωρα;Mετα απο χρονια προσπαθειας,αποτιναξα τον ζυγο της τελειοτητας,τωρα δεν ειμαι τελεια,δε θελω να ειμαι,θελω μονο να ειμαι ευτυχισμενη,αληθινη και απλη.Τωρα ειμαι εγω,τσαμπουκας,μαχιμη,ουτε η τελεια μαμα,ουτε η τελεια γυναικα,ουτε τιποτε.Ποιος μας εβαλε ρε γμτ στο τριπακι οτι πρεπει να υποφερουμε για να μας αγαπανε;Kαι στο κατω κατω της γραφης,αξιζoυνε την αγαπη μας οσοι και οσες μας απαιτουνε(με συναισθηματικο εκβιασμο,με κολπακια ψυχολογικα,με τερτιπια εγωκεντρικα)την αγαπη μας;Σε τι με βοηθησε το τελειο μου σπιτι,η αψεγαδιαστη εμφανιση μου,η εικονα αυτη η επιπλαστη της ηρωιδας;Αχ καλες μου,δεν σας κανω κηρυγμα,ισα ισα,απο τα υπεροχα λογια σας,παιρνω κι εγω μαθηματα...Αλλα φτανει πια με την δικτατορια της τελειοτητας,να γινομαστε(κυριως οι γυναικες)ερμαια της καθε ειδους εκμεταλλευσης καθε ρανιδας της δυναμης μας,να στεγνωνουμε ψυχικα για να ανταποκρινομαστε στο image μας!Δεν πειραζει καλες μου,διακινδυνεψτε να ειστε λιγοτερες απο αυτο που περιμενουν οι αλλοι απο σας,δεν πειραζει ρε,ας μη μας δωσουν το δεκαρι!
Δοκιμαστε κι αυτη τη μεθοδο,εγω την εκανα μια μερα,ειδα οτι ετσι μου αρεσω,γλυκαθηκα,πορωθηκα(LOL )και με περισση ευχαριστηση διαπιστωσα οτι αρχισα να μοιραζομαι τις ευθυνες που ειχα αναλαβει ολες ως ηρωιδα,σε οσους ηθελαν να μετεχουν στη ζωη μου.Καποιοι θα ξινισουν,καποιοι θα λακισουν,θα μεινουν οι καλοι,ωραιοτατο ξεσκαρταρισμα των περιττων στη ζωη μας!χαχα,τωρα να ξεσκαρταρω και τα κιλα,αψογα μετα θα ειμαι!
Χιλιες συγγνωμες που ισως σας φανηκα απολυτη η ασχετη με τον τιτλο του thread,θαρρω οτι,με τοσο υπεροχες γυναικες που ειμαστε,απλα μας αξιζει να μην ειμαστε τελειες!χαχα,οξυμωρο,αλλα ΚΑΛΟΟΟΟΟ:)

Φοβάμαι πως είναι προσωπική υποχθόνια επιταγή αυτή η τελειομανία μας γι'αυτό και είναι δυσκολότερο να την καταπνίξουμε...
Δυστυχώς,όπως άλλωστε και στα περισσότερα βαθιά ριζωμένα μας,πρέπει να εξαντληθούμε σε όρια διάλυσης
για ν'ακούσουμε τα καμπανάκια κινδύνου να προειδοποιούν για επιτακτική ανάγκη αυτοπροστασίας προς επιβίωση!
Κι εντωμεταξύ έχουμε χάσει σημαντικά αποθέματα ενέργειας,διάθεσης,ενθουσι ασμού,ελαφρότητας,αβάσιμα αισιόδοξης οπτικής,
που πλέον παλεύουμε με απομεινάρια τους ν'ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας και να το πάμε άλλη μία,πλέον κάπως διαφορετικά:
Δεν είναι πια ζητούμενο η τελειότητα,ούτε οι αλλότριες προσδοκίες,ούτε οι ανούσιοι στόχοι που απομακρύνουν από την ευτυχία...
Αυτή τη φορά διαγράφουμε πορεία κόντρα στο ρεύμα,που ασυνείδητα παρασύρει,σαν άλλος σολομός κι όπου μας βγάλει!

Κι όπως,sabe μου,κλείνει ο Καβάφης το ποίημα του"Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.":

"Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν? επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ? εμπρός."

Δυστυχώς κι εγώ από συναισθηματική υπερφαγία πάσχω σε συνδυασμό με μία άλλη νόσο, τη συνήθεια.Η συνήθεια, να φάω γλυκό μετά το αλμυρό, μπροστά στο pc, ή μετά από μία κουραστική μέρα ή stress.

Σε λίγες συνεδρίες με ψυχίατρο ειδικό για διαταραχές πρόσληψης τροφής(Αιγινητειο) διαπίστωσα ότι απο συνήθεια έτρωγα κάτι γευστικό-πλουσιο σε θερμίδες γεύμα μετά από τη δουλειά και μετά απο stress και κουβέντα γύρω από το θεμα που με βασανίζει χρόνια ή τη σχεση με τους άντρες.

Δεν ετρωγα εκεινη τη στιγμή αλλά μετά από κανά 4ωρο!

Παλι καλά λέω που το εντόπισα, πάντα με τη βοήθεια του γιατρού.Το θέμα όμως είναι τι κανω γι αυτό;Λυσεις μου έδωσε αλλα δεν τις τηρησα.

Μια απ αυτες που την τηρησα ήταν καποιες φορές να τηλ σε μια φίλη ή να της στέλνω sms.

Τελικα, μετά από μήνες τι μου λέει; Οτι την θεωρω αποκουμπι και οτι κατάντησε ψυχολογος.Αν ειναι δυνατον λεω! Κολλητη την θεωρουσα.Τελικα κατάλαβα οτι ο όρος φιλία δεν ειναι ίδιος για όλους μας.
Εκεινη ηθελε μονο να μαι χαρουμενη και μια στο τόσο να λεω τι με απασχολει.

Δεν το ελεγε ομως επι τοπου.Τα κρατούσε μέσα της και ξεσπασε.Και να πω οτι ελεγα μονο αυτα; Παντα εχω ποικιλια στην κουβεντα που κανω,παντα υπαρχουν οι εναλλαγες γελιου,σοβαροτητας ισως και θλιψης.

Θελω να πω, οτι αργησα αλλα κατάλαβα οτι μόνοι μας θα παλεψουμε το προβλημα.

Ενα τηλεφωνημα σε δικο μας ανθρωπο θα ηταν σωτηριο σε ακραίες μορφές, πχ αποπειρες, αλλιώς ποτέ δεν ξέρεις ο αλλος τι θα σου πει καποια στιγμή και να φέρει τα πάνω κατω!

Δε νομίζω πως ήταν αληθινή φίλη σου,γλυκιά μου...Πες πως έγινε ένα ξεκαθάρισμα και τίποτα περισσότερο μη σε απασχολεί σχετικά...
Οι πραγματικά δικοί μας άνθρωποι είναι πάντα δίπλα μας και για ο,τιδήποτε ακόμα κι αν οι ίδιοι το υποτιμούν ή δεν αντιλαμβάνονται...
Θα έπρεπε τουλάχιστον...δε χρειάζεται να φτάσει κανείς στα ακραία του όρια για να δικαιούται ακρόασης και στήριξης...
Το προσπερνώ και εστιάζω στο ότι αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τι σου συμβαίνει,έχεις ξεκινήσει κάποιες συνεδρίες,που ελπίζω να συνεχίσεις,
έχεις κάποιες λύσεις-προτάσεις να εφαρμόσεις στις στιγμές πειρασμού και πιθανής υποτροπής,λαμβάνεις πιο δραστικά πλέον μέτρα...
Αντιλαμβάνομαι πως είσαι εγγύτερα από ποτέ σε μια συντονισμένη και καλά οργανωμένη προσπάθεια ριζικής αντιμετώπισης!
Ναι,μεν μόνοι μας(τυπικά τουλάχιστον)αλλά και μαζί(ουσιαστικά)θα το παλέψουμε το πρόβλημα!Το παλέυουμε ήδη για να είμαι πιο ακριβής...

Ναι,συμφωνω,δεν ητανε φιλη σου,ασε που τετοιοι φιλοι/ες δεν αξιζει και να το παιρνεις κατακαρδα που τους εχασες,το εχω παθει κι εγω,συνειδητοποιησα οτι αμα δεν παραμενει μια φιλια δυνατη στις αντιξοοτητες,στα ζορια,προφανως δεν ανταποκρινεται στον ορο φιλια.Ουυυ,εχω χασει εγω τετοιες"φιλες",στο καλο και να μου γραφουν,χαχαχα,δεστο θετικα,θα στην εκανε σε καποια αλλη στιγμη,ισως δυσκολοτερη για σενα,οποτε μαλλον κερδισμενη βγηκες.Στρεψε το ενδιαφερον σου στα ουσιωδη,βρες νεους ανθρωπους να σε πλαισιωσουν,που θα θελουν να σε υποστηριζουν στην προσπαθεια σου για ανανεωση.Καλη επιτυχια!

ΜΙας και είπαμε για φιλία, αφού της είπα όσα είχα να της πω, της έθεσα το ερώτημα ποια φιλη θελει.Αυτη που μιλαει με ειλικρινεια και ειναι αληθινη αλλα δυστυχως θα εχει σκαμπανεβασματα ή την χαλαρη και χαρουμενη;Αν θελει την πρωτη ειναι παντα διαθεσιμη.Αν θελει τη δευτερη,δυστυχως θα περιμενει καιρο.
Την πιεσα να απαντησει αμεσα για να ξερω,τελικα δεν απαντησε,ειπε να το σκεφτει και πλεον μιλαμε,αραια,πολυ συντομα μιας και σ'ολα τ'αλλα προσθεσε οτι δεν μπορει να μιλαει πολυ ουτε στο κινητο λογω ραδιενέργειας ουτε στο σταθερο γιατι βαριεται.Μονο απο κοντα.
Παρολα αυτα, θελει να ερθει μαζι μου στην Πατρα που θα δω τον Καλφαρέντζο και αν χειρουργηθω εκει τελικα,ισως μεινει πολλες μερες πατρα! Τι να πω.....Δεν ξερω τι να πω πλεον....

Γουάτ;
"Την πιεσα να απαντησει αμεσα για να ξερω,τελικα δεν απαντησε,ειπε να το σκεφτει " ;
"δεν μπορει να μιλαει πολυ ουτε στο κινητο λογω ραδιενέργειας ουτε στο σταθερο γιατι βαριεται." ;
Eιλικρινά δεν καταλαβαίνω...Δε νομίζω πως η φιλία είναι μια πρόταση-πρόσκληση,που αποδέχεται ή αρνείται κάποιος
και μάλιστα ανάλογα με τα δεδομένα,που θα του παρουσιάσουν...όσο για τους όρους επικοινωνίας...Τι να πω...
Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε για το τι είναι φιλία και πώς φέρονται οι άνθρωποι που αγαπούν...
Η φιλία δεν είναι δήλωση αλλά εκδήλωση!Δεν είναι λόγος αλλά πράξη!Είναι όλα όσα η αγάπη υπαγορεύει!
Ελπίζω να μην είναι η μοναδική σου "φίλη"και να έχεις ανθρώπους να σου σταθούν πραγματικά!
Να με συγχωρείς που βγάζω συμπεράσματα για έναν άνθρωπο,που ούτε καν γνωρίζω,βασιζόμενη σε δυο σου λόγια...
Εξάλλου εσύ και μόνο εσύ μπορείς να βγάλεις πιο ασφαλή συμπεράσματα βάσει της σφαιρικής εικόνας,που έχεις...
Απλά,εντυπωσιάστηκα τόσο,που δεν συγκρατήθηκα...

Δεν με πειράζει που μιλάς ανοικτά.Εξαλλου εγώ δεν μιλησα πρωτη;

Πραγματι δεν ξερω τελικά ποιες ειναι οι πραγματικές μου φίλες.Νομιζω οτι τελικα μονο μία έχω.Δεν ειμαι πάλι αυτή που θα θελα δηλ το ιδιο δοτικη και ανοικτη με μενα,αλλα ακριβως το αντιθετο αλλά πιστεύω ότι παντα θα είναι διπλα μου αν της ζητησω κάτι.
Εδω κι ο άντρας της μου ειπε οτι αν παω στην Πατρα,εμεις θα ερθουμε οπωσδηποτε να σε δουμε!
Πλεον δεν ξερω εαν εχω αρχισει να γινομαι καχυποπτη ή περιεργη λογω του οτι ειμαι στενοχωρημενη χρονια με τα κιλα μου ή απλα πλεον γινομαι επιλεκτικη στα ατομα που θα ειναι γυρω μου.Φοβαμαι μονο μην μεινω μονη και τελικα τα κριτηρια μου δεν ειναι σωστα αλλα ειμαι πολυ αυστηρη....