Ο γιός μου ίσως να με λύτρωσε...

[quote]Originally posted by marmade
Τώρα ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό που θα γράψω....δεν είμαι αχάριστη.


Φοβάμαι πως με παρεξήγησες....Δεν επιζητώ μία θεση στο δημόσιο για να είμαι αραχτή. Το ωράριο είναι αυτό που με δελεάζει (δεν είναι άστατο όπως είναι στην τωρινή μου δουλειά) και οι απολαβές που στο ιδιωτικό τομέα αν δεν τις τονίσεις στο παίζουνε κινέζοι..Στη δουλειά που είμαι τώρα εργάζομαι εδώ και 8 μήνες και με έχουνε ανασφάλιστη!και αφού ειμαι εγώ ανασφάλιστη είναι και το παιδί ανασφάλιστο μιας και ο σύζυγος κάνει προς το παρόν ιδιαίτερα και δεν έχει ασφάλεια ούτε εκείνος..Τους παρακαλάω κάθε μέρα να επισπεύσουνε το θέμα της ασφάλειά μου, τους εξηγώ την κατάσταση, αλλα αυτοί...αγρόν αγουράζουν....Από μέρα σε μέρα με πάνε. ʼσε οι υπερωρίες..και δεν έχω και την ευχαίρεια στην πόλη που είμαι να έχω τις πολλές εργατικές επιλογές. Ειδικά στο αντικείμενό μου, μετρημένες στα δάκτυλα..ʼστα...Για αυτούς τους λόγους το δημόσιο φαντάζει παράδεισος..

Φοβάμαι πως με παρεξήγησες....Δεν επιζητώ μία θεση στο δημόσιο για να είμαι αραχτή. Το ωράριο είναι αυτό που με δελεάζει (δεν είναι άστατο όπως είναι στην τωρινή μου δουλειά) και οι απολαβές που στο ιδιωτικό τομέα αν δεν τις τονίσεις στο παίζουνε κινέζοι..Στη δουλειά που είμαι τώρα εργάζομαι εδώ και 8 μήνες και με έχουνε ανασφάλιστη!και αφού ειμαι εγώ ανασφάλιστη είναι και το παιδί ανασφάλιστο μιας και ο σύζυγος κάνει προς το παρόν ιδιαίτερα και δεν έχει ασφάλεια ούτε εκείνος..Τους παρακαλάω κάθε μέρα να επισπεύσουνε το θέμα της ασφάλειά μου, τους εξηγώ την κατάσταση, αλλα αυτοί...αγρόν αγουράζουν....Από μέρα σε μέρα με πάνε. ʼσε οι υπερωρίες..και δεν έχω και την ευχαίρεια στην πόλη που είμαι να έχω τις πολλές εργατικές επιλογές. Ειδικά στο αντικείμενό μου, μετρημένες στα δάκτυλα..ʼστα...Για αυτούς τους λόγους το δημόσιο φαντάζει παράδεισος..

Γεια σου Νασια.Αργησα λιγο να μπω γιαυτο αργησα λιγο να σου απαντησω.
Ξερεις πολλες φορες οι γυρω μας ειναι για να μας γεμιζουν ενοχες.Για τα παντα.
Νιωθεις ενοχη και ετοιμη να απολογηθεις για τα παντα.Να σταματησεις να αισθανεσαι ετσι γιατιαυτο το συναισθημα γαντζωνεται πανω σου και σου ροκανιζει την ψυχη.Αυτο δεν στο λεει καποιος που ειναι αναισθητος αλλα καποιος που ακομα και οι διπλανοι να μαλωνουν εχω την αισθηση οτι μπορει να εχω κανει κατι εγω λαθος και ειμαι ετοιμη να ζητησω συγνωμη για τα παντα.Φοβερη περιπτωση ειμαι.Τελως παντων ασε εμενα.
Πρωτον μην δικαιλογησαι γιατι θελεις να μπεις στο δημοσιο και ειδικα σε καποιον που ειναι ηδη στο δημοσιο και θα σκοτωνε για να μη χασει αυτη τη θεση.Δυστυχως η ελληνικη κοινωνια ειναι ετσι, που υπαρχουν εργαζομενοι δυο κατηγοριων.Ο ιδιωτικος τομεας ειναι τοσο υποβαθμισμενος απο καθε μερια που πραγματικα το δημοσιο φανταζει παραδεισος.Εγω οταν γυρισα στην δουλεια ο μικρος μου γυιος ηταν 62 ημερων και επειδη ειχαμε και δουλεια δεν μπορουσα να φευγω ουτε τη μια ωρα που ειχα δικαιωμα απο το νομο και η φιλη μου στο δημοσι ο γυρισε οταν ηταν τα μικρα ενος ετους.αστα μη τα συζητας απο χρηματα η ασφαλεια η προνομια.Δυστυχως υπαρχουν πολιτες α' και β' κατηγοριας,και δε θα δωσω και λογαριασμο γιατι θελω να αλλαξω κατηγορια.
Οσο για τ'αλλα που μου λες ,λογικο ειναι να αισθανεσαι ετσι χαλια αν καθε φορα που σου κρατανε το παιδι σε φορτωνουν ενα σωρο τυψεις.Και εγω ηθελα να μου τα κρατανε καλα αν ηταν να μου φανε την ψυχη.....αστα .Προσπαθησε να παρεις κουραγιο απο τη σκεψη οτι δεν θα ειναι ετσι για παντα ,τα δεδομενα αλλαζουν ,τα παιδια μεγαλωνουν θα παει παιδικο ,σχολειο ,θα καθεται μονος του.Εισαι πολυ μικρη ακομα.Προσπαθησε να ηρεμησεις,ο μικρος αρρωσταινει γιατι εισαι εσυ αγχωμενη.Πιστεψε με οτι συμβαινει αυτο.Ο μεγαλος μου ο γυιος επειδη τοτε με κατατρεχαν διαφορα ψυχολογικα σαν τα δικα σου,αρρωσταινε συνεχεια.Περνουσαμε χειμωνες να βηχει,δεν ετρωγε ,δεν πηγαινε τουαλετα,ειχαμε διαφορα τετοια γιατι πιστευω οτι εγω δεν ημουν καλα.
Αν στο σπιτι υπαρχει μια σταθερη θερμοκρασια και το παι δι τρωει καλα και εσυ ηρεμησεις να δεις που θα πανε ολα καλα.Ολα ειναι περαστικα.
Προσπαθησε να μην τρωει διαφορα ετοιμα κρουασαν γαριδακια και τετοια.Ας τρωει φρουτα σαλατες και σουπες κυριως βραστο και κοτοσουπες και φυσικους χυμους πορτοκαλι και πες μου ξανα μολις βγει ο χειμωνας.
Κυριως ΗΡΕΜΗΣΕ.
Μη νιωθεις ετοιμη να απολογηθεις στον καθενα.Κανεις ενα καθημερινο αγωνα και καποιοι οφειλουν να το σεβαστουν.
Εδω εχω φιλες που δεν δουλευουν εχουν οικονομικη ανεση τους κρατανε τα παιδια με χαρα και παλι μεσα στα μουτρα ειναι.
σε παρακαλω Νασια μου σου μιλαω σαν αδελφη,δεν ξερω γιατι σε νιωθω ,νομιζω οτι αυτα που περνας τα εχω περασει και θα ηθελα αυτα που σου λεω να σε βοηθησουν.
Χρειαζεται μονο να ηρεμησεις να αγαπησεις τον εαυτο σου ,να σταματησεις να τον κατηγορεις για τα παντα και ολα θα πανε καλα.
Προσεχε.
Μαρια

Η αδερφή μου...Ξέρεις και εγώ κάπως έτσι νιώθω για σένα..Ανεξήγητο το πως μπορούνε να δεθούνε δύο άνθρωποι που δεν "γνωρίζονται" καθόλου.Εμφανισιακά τουλάχιστον..Γιατί μάλλον οι ιστορίες μας και το πόσο μοιάζουνε μεταξύ τους μερικές, τα κοινά...είναι αυτά που μας κάνουνε να αισθανόμαστε τόσο οικεία..
Μαρία, μακάρι να μπορούσα να μιλήσω στην αδερφή μου όπως μιλάω μαζί σου, ίσως να είχα γλιτώσει πολλά.Αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να επικοινωνήσω μαζί της...Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά που μου συνέβησαν τις τελευταίες μέρες, εσένα σκέφτηκα.Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωθα ότι θα ήξερες ακριβώς τι πρέπει να μου πεις.Και είχα δίκιο.Να φανταστείς ότι μέσες άκρες ανέφερα τι έγινε..Τα πράγματα είναι δυστυχώς πολύ χειρότερα από αυτά που περιέγραψα..Δεν είναι ότι δεν αγαπάω την μητέρα μου ή την αδερφή μου, ίσα ίσα, και ξέρω ότι και εκείνες με αγαπάνε.Απλά έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις και απαιτήσεις..Δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν. Η ζωή μου τους τελευταίους μήνες είναι στην πιο άσχημη φάση της.Πιο άσχημη δεν γίνεται.Απο μεγαλούπολη γύρισα ξανά στην επαρχία μετά από αρκετά χρόνια που έμενα μόνη ξαφνικά πρέπει να συμβιώσω και να συμβιβαστώ με τις συνήθειες και την την ζωή της μητέρας μου.Καθόλου εύκολο..Και αυτό είναι το λιγότερο είναι και άλλα, πάρα πολλά που μακάρι να μπορούσα να τα αναφέρω, αλλά είναι λίγο δύσκολο εδώ μέσα..
Έφτασα κάποια στιγμή σε αυτούς τους μήνες και στα πρόθυρα διαζυγίου..Ευτυχώς δεν το προχώρησα.ʼκουσα επίσης από τους δικούς μου (μαμά - αδερφή) ότι χρειάζομαι επαγγελματική βοήθεια, κοινώς ψυχίατρο, διότι έχω πρόβλημα συμπεριφοράς.(κοινώς δεν συμφωνώ μαζί τους και δεν τους αφήνω να με πατρονάρουν πλέον).Μια ζωή άκουγα ότι είμαι πολύ φιλότιμη και για αυτό το λόγο θα φάω πολλά χαστούκια στη ζωή μου.Τώρα που άλλαξα, γιατί τώρα έχω και ένα παιδί και δεν μπορώ να ανέχομαι τις ιδιοτροπίες των αλλωνών, χρειάζομαι ψυχίατρο..Στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου αντί να με υποστηρίξουνε, με στέλνουνε σε ψυχίατρο..
Νιώθω ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί..Πιάνομαι και αρπάζομαι με το παραμικρό.Δεν βρίσκω κατανόηση πουθενά.Ούτε στον ίδιο μου τον άντρα.Είναι και αυτός σε δύσκολη θέση..Τον κατηγορώ όμως για την κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα.Έκανε λάθος επιλογές στο παρελθόν και έβαλε λάθος προτεραιότητες.Αυτά μας φέρανε να μένουμε τώρα στον σπίτι της μητέρας μου.Έστω και προσωρινά, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.Είναι πολύ καλός άνθρωπος και τον αγαπάω πολύ, αλλά δεν με άκουσε..Πάλι απο την καλή του την καρδιά το έκανε αλλά ήταν λάθος οι επιλογές του.Έβαλε τις ζωές άλλων πάνω από της γυναίκας του και του παιδιού του..Τώρα το κατάλαβε(νομίζω), αλλά τώρα εγώ κοντεύω να σαλτάρω.Μεγάλη η πίεση και δεν ξέρω αν την αντέχω..
θα κάνω αυτά που μου λές για το παιδί, αν και έχω απαγορεύσει να του δίνουνε τέτοια πράγματα.ʼλλωστε είναι πολύ μικρός (16 μηνών).Ελπίζω να έχεις δίκιο.Δεν μπορώ να τον βλέπω να υποφέρει έτσι..Είναι από τους βασικούς λόγους που στέκομαι στα πόδια μου.Για το παιδί.
Ωραία..Πάλι δεν βγάζει νόημα το κείμενο..
Ευχαριστώ Μαρία.Μου είναι πολύτιμο να μιλάω μαζί σου.
Νάσια

Σ'ευχαριστω για τα καλα σου λογια.Θελω να ξερεις οτι μερικες φορες αυτα που γραφεις μου φερνουν δακρυα στα ματια.Με γυρνας 10-15 χρονια πισω και νομιζω οτι ξαναζω τα δικα μου ξανα απο την αρχη.Τοτε που με πιανε λυσσα και ουρλιαζα απο μεσα μου.δυναατα, γιατι δεν μου επιτρεποταν να το κανω απο εξω μου.Αχ βρε Νασια.
Προσεχε μην αφησεις τον εαυτο σου ολα αυτα να σε παρουν απο κατω.Περασαν πολλα
χρονια και επρεπε να περασω και πολλα για να τα βλεπω τωρα απο μακρια και να λεω οτι δεν αξιζε τον κοπο.Δεν το ξερεις φυσικα γιατι τωρα τα ζεις,αλλα καποτε θα πεις και συ το ιδιο γιατι ολα τα πραγματα μα ολα,ειναι περαστικα και ολα αλλαζουν αν εμεις το θελουμε.
Αργα η γρηγορα ,αλλαζουν.
Δεν εχω πολυ χρονο τωρα αλλα θελω να σου πω οτι αυτο που με γαληνευε σε περιοδους τρελλας ηταν να ξαπλωνω και να ονειρευομαι την ζωη που ηθελα.Δηλαδη εκλεινα τα ματια και με σκεφτομουν σε ενα σπιτι καθαρο ζεστο ηρεμη να μην χρειζομαι κανεναν τους .Και αυτα σε καιρους που ζουσα σε ενα σπιτι που γινοταν χαμος που ηταν παγωμενο και ακουγα κιενα σωρο βλακειες.Τωρα πρεπει να βγω αλλα θα προσπαθησω για μετα

Δεν θυμώνω ούτε "μισώ" τους δικούς μου.ʼλλωστε είναι οι μόνοι συγγενείς που έχω εξ΄αίματος.(εκτός απο το παιδί μου).Και να ήθελα μου είναι αδύνατον να θυμώσω τόσο πολύ ώστε να φτάσω στο σημείο πχ να μην τους μιλάω πλέον, ή να μην τους εκτιμώ.Είναι η μαμά μου και η αδερφή μου άλλωστε..Και στην μαμά μου είχα πάντα μια ιδιαίτερη αδυναμία..Απλά απογοητεύομαι και στεναχωριέμαι.Πολύ.Προσπαθ ώ όσο μπορώ και όπου με βγάλει..Πάντα είχαμε μια καλή έως πολύ καλή οικονομική κατάσταση.Απο τότε που έφυγε ο μπαμπάς μου όμως όλη αυτή η ανασφάλεια (η μάνα μου δεν εργάζεται) μας έχει φέρει όλους σε ακραίες καταστάσεις. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, μας είχανε πει ότι θέλει πολύ προσοχή γιατί ένα τέτοιο γεγονός μπορεί όσο εύκολα να μας δέσει άλλο τόσο εύκολα να μας διαλύσει.νομίζω ότι έχει συμβεί το 2ο.Χάσαμε το σημείο επικοινωνίας..Πονάει πολύ ενώ είχα τόσο καλή σχέση μαζί της τώρα να μην μπορούμε καν να κοιταχτούμε στα μάτια.Ώρες ώρες νομίζω οτι απλά με ανέχεται.Μου μιλάει επειδή πρέπει.Απο χάδια και φιλιά..και τα έχω ανάγκη.Είμαι μικρή σχετικά (28) και παρόλο πολυ είμαι μάνα, που και που χρειάζομαι το κανάκεμα της μάνα μου..

Νομιζω οτι η αναγκη για κανακεμα δεν φευγει ποτε απο τη ζωη ενος ανθρωπου,οσο χρονων και να ειναι.Ισως και η μητερα σου χρειαζεται ακριβως το ιδιο, για σκεψου το λιγο.
Αν οπως ειπες εφυγε και ο πατερας σου τοτε για αυτην μπορει να ειναι ακομα πιο δυσκολο.Οι γυναικες οσο χρονων και να ειμαστε νομιζω ,χριζουμε ειδικης μεταχειρισης αλλα εννοειται οτι αν εσυ εχεις τα δικα σου προβληματα ειναι δυσκολο να κατανοησεις τα προβληματα καποιου αλλου ακομα και αν αυτος ο αλλος ειναι η μητερα σου.
Καποτε εχασα μια φιλη γιατι,περνουσα κατι πολυ δυσκολο προσωπικο,που ομως δεν ηθελα να το συζητησω με κανεναν.Ημουν παρα πολυ ασχημα ψυχολογικα σε σημειο να μην βλεπω γυρω μου αν ειναι καλος καιρος μερα ή νυχτα.Εγω εκει με το προβλημα μου ,χαμενη στον κοσμο μου.Δεν εβλεπα οτι κιαυτη ειχε προβληματα με το γαμο της ,γιατι και αυτη δεν το πολυσυζητουσε.Μεχρι που τελικα χωρισε αλλα κιεκει δεν ημουν διπλα της γιατι ,1ον δεν μου το ζητησε,αλλα τελικα καταλαβα οτι το θεωρουσε αυτονοητο ,οτι θα ημουν εκει,αλλα εγω πνιγμενη στα δικα μου σκεφτομουν οτι αν χρειαζοταν κατι θα μου το ελεγε.
Τωρα που βλεπω πιο καθαρα λεω οτι κανονικα επρεπε να ειμαι εκει.Χωρις να μου το ζητησει.Αλλα δεν ημουν καλα για να το κανω.Αυτο το ειχα βεβαια ξεκαθαρισει αλλα δεν εγινε σεβαστο γιατι ο καθενας το δικο του προβλημα το θεωρει σοβαροτερο απο του αλλου.
Λες και μπορεις να το ζυγισεις.Τελως παντων,νομιζω οτι ολα θα ειχαν λυθει με μια απλη συζητηση αν υπηρχε διαθεση και απο τις δυο πλευρες που απο οτι βλεπω δεν υπηρχε.

Δυσκολα φτανουμε στο σημειο να μη μιλαμε με καποιον ,ειδικα αν ειναι τοσο δικος μας ανθρωπος αλλα αν υπαρχουν πραγματα που θα ηθελες να τα πεις αλλα για να μην πληγωσεις τον αλλον η για να μην τον κανεις να αισθανεται ασχημα δεν τα λες,τοτε αυτα μαζευονται μεσα σου,και σου κανουν κακο.
Μιλησε,αν σ'ενοχλει κατι πες το.Με καλο τροπο.Η φασαρια ισως δεν ειναι λυση και ισως κανει τα πραγματα χειροτερα.Αν νιωθεις την αναγκη για αγκαλια πες το.Με την καλη συζητηση νομιζω οτι ολα λυνονται εκτος αν ενας απο τους δυο δεν θελει.Μην σκεφτεσαι οτι ολα εννουνται η οτι θα πρεπε ο αλλος να καταλαβει τις αναγκες σου χωρις να τις εχεις πει
Μαθε να ζητας.Αν εισαι σταθερη σ'αυτο που θελεις τοτε ισως το αποκτησεις.
Εμεις αλλαζουμε και αλλαζουν και οι αλλοι.
Μπορει να εκπλαγεις αν δεις οτι και η μητερα σου συμπεριφερεται ετσι γιατι κατι θελει να σου πει.
Το πως μας φερονται οι αλλοι ειναι συνηθως καθρεφτης της δικης μας συμπεριφορας.
Προσπαθησε να ηρεμησεις να εισαι εσυ καλα και ολα θα πανε καλα.

να σας κάνω μία ερώτηση;;;
τί γίνεται όταν από τη μία θέλεις να μιλήσεις στους δικούς σου ανθρώπους που θεωρείς ότι πραγματικά σε αγαπούν αλλά διστάζεις όταν έρχεται γη ώρα να το κάνεις γιατί φοβάσαι την αντίδρασή τους;;; Εγώ ξέρω ότι οι δικού μου με αγαπούν, οι γονείς μου και το αγόρι μου εννοώ αλλά δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι για να τους μιλήσω για τη βουλιμία. Από τη μία δεν θέλω με τίποτε να τους στενοχωρήσω και από την άλλη νομίζω ότι θα αντδράσουν είτε υστερικά είτε με το να με παρακολουθηούν ανά πάσα στιγμή μήπως και φάω παραπάνω, μήπως πάω στην τουαλέτα και αργήσω να βγω.....και τελικά νιώσω να με πνίγει η κατάσταση αυτή. Μπορεί πράγματι να εκπλαγώ από την αντίδρασή τους αλλά επειδή το έχω σκεφτεί τόσες φορές και έχω πλάσει τόσα και τόσα σενάρια μέσα στο μυαλό μου, τελικά κάτι με αποτρέπει από το να ανοιχτώ και προτιμω να το περνώ μόνη μου, με την ψυχολόγο. Βέβαια θα πρέπει να πω ότι όταν ξεκίνησα τις συνεδρίες της ξακαθάρισα ότι αν με πιέσει ναμιλήσω στους δικούς μου, θα αναγκαστώ να σταματήσω.... και μέχρι στιγμής δεν το έχει κάνει αλλά μου τονίζει πόσο σημντική είναι η επικοινωνία με τους γύρω μου. Και ίσως τελικά να έχει δίκιο αυτός που είπε ότι οι βουλιμικοί δεν βγάζουν από μέσα τους τον πόνο παρά τον σπρώχνουν πιο μέσα με το να μπουκώνονται στο φαγητό

Εγώ, από τη δική μου εμπειρία και λαμβανομένου υπόψιν ότι οι δικοί μου γνώριζαν κάπως το πρόβλημα,έχω να πω πως η αρχική αντίδραση των οικείων σου - συνήθως - δεν είναι και τόσο καλή και ωφέλιμη για σένα.Κι αυτό γιατί αντιμετωπίζουν τη διαδικασία του φαγητού σα μια απλή και ήσσονος σημασίας διαδικασία και πολλές φορές δε θεωρούν ότι μια κρίση υπερφαγίας είναι κάτι το σοβαρό.Στους <<φυσιολογικούς>> ανθρώπους ,άλλωστε,το να φας λίγο παραπάνω δεν είναι και τόσο κακό ή δεν έχει άμεσο αντίκτυπο στην ψυχολογία τους.Σε κάποιον όμως που σκέφτεται διαφορετικά ή ενδεχομένως και λάθος ( με τη κοινή λογική ) αυτό είναι καταστρεπτικό!
Ε αυτό ακριβώς οι γύρω μας δε το καταλαβαίνουν και πολλές φορές πιέζουν,φωνάζουν ή εκνευρίζονται μέχρι να δουν την πιο βαθιά , ψυχαναλυτική διάσταση του προβλήματος...
Ασφαλώς οι αντιδράσεις ποικίλουν και από τη σχέση που έχεις με τους δικούς σου,πόσο κοντά είστε ή πόση εμπιστοσύνη υπάρχει...
Γενικώς εγώ θεωρώ ότι πρέπει το πρόβλημα να συζητιέται μόνο αν διαβλέπεις ήπιες και βοηθητικές αντιδράσεις ,γιατί σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιφορρτίσεις την κατάσταση με πρόσθετο άγχος και ανησυχία που προέρχεται από το οικείο περιβάλλον σου...
Κυρίως κάνε ότι σε βοηθάει να νιώθεις άνετα με τη κατάσταση σου- εγώ έτσι κάνω τώρα...

Quote:

---

Originally posted by marmade
να σας κάνω μία ερώτηση;;;
τί γίνεται όταν από τη μία θέλεις να μιλήσεις στους δικούς σου ανθρώπους που θεωρείς ότι πραγματικά σε αγαπούν αλλά διστάζεις όταν έρχεται γη ώρα να το κάνεις γιατί φοβάσαι την αντίδρασή τους;;; Εγώ ξέρω ότι οι δικού μου με αγαπούν, οι γονείς μου και το αγόρι μου εννοώ αλλά δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι για να τους μιλήσω για τη βουλιμία. Από τη μία δεν θέλω με τίποτε να τους στενοχωρήσω και από την άλλη νομίζω ότι θα αντδράσουν είτε υστερικά είτε με το να με παρακολουθηούν ανά πάσα στιγμή μήπως και φάω παραπάνω, μήπως πάω στην τουαλέτα και αργήσω να βγω.....και τελικά νιώσω να με πνίγει η κατάσταση αυτή. Μπορεί πράγματι να εκπλαγώ από την αντίδρασή τους αλλά επειδή το έχω σκεφτεί τόσες φορές και έχω πλάσει τόσα και τόσα σενάρια μέσα στο μυαλό μου, τελικά κάτι με αποτρέπει από το να ανοιχτώ και προτιμω να το περνώ μόνη μου, με την ψυχολόγο. Βέβαια θα πρέπει να πω ότι όταν ξεκίνησα τις συνεδρίες της ξακαθάρισα ότι αν με πιέσει ναμιλήσω στους δικούς μου, θα αναγκαστώ να σταματήσω.... και μέχρι στιγμής δεν το έχει κάνει αλλά μου τονίζει πόσο σημντική είναι η επικοινωνία με τους γύρω μου. Και ίσως τελικά να έχει δίκιο αυτός που είπε ότι οι βουλιμικοί δεν βγάζουν από μέσα τους τον πόνο παρά τον σπρώχνουν πιο μέσα με το να μπουκώνονται στο φαγητό

---

νομιζω οτι δεν χρειαζεται να αντιμετωπιζεις τους δικους σου ως ενα σωμα-μια ψυχη....
μπορει ολοι να σε αγαπανε εξισου, κι εσυ το ιδιο, καποιοι ομως σιγουρα θα μπορουν να σε καταλαβουν καλυτερα απο τους αλλους...
αν ημουν στην θεση σου , θα επελεγα αυτον η αυτους που θεωρω οτι , εστω μετα το σοκ της αρχης, μπορουν να καταλαβουν την κατασταση και να με βοηθησουν με την συμπαρασταση τους αντι να τους παρηγορω εγω...
αυτος μαλλον θα ηταν ενας συντροφος, η καποιοι φιλοι...μπορει η μαμα μου να με αγαπαει περισσοτερο απ ολους αλλα ειναι το πιο ακαταλληλο ατομο για εκμυστηρευσεις και θα χει την χειροτερη αντιδραση...
εφοσον ομως θελεις, οπως ειπες, να το μοιραστεις με καποιους δικους σου, ειναι κριμα να χανεις την επαφη και την βοηθεια αυτη...
βρες ποιοι θα ναι αυτοι και κανε το :)

σήμερα κι όλας μου δόθηκε ένα δείγμα αντίδρασης. Τον τλευταίο καιρό αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα υγείας κατάλοιπο παγκρεατίτιδας και αφαίρεσης χολής που έκανα προν από κανένα εξάμηνο. Προσπάθησα να αφήσω το σύντροφό μου έξω όσο μπορούσα από την ιστορία γιατί καταλαβαίνω ότι τον έχω κουράσει με τα με τα μόνιμα προβλήματά μου. Κι όμως κάποια στιγμή του εκμυστηρεύτηκα ότι ψάχνοντας στο διαδίκτυο για τις ουσίες που βρέθηκαν αυξημένες στο αίμα μου, μου γενήθηκε ο φόβος μήπως έχω καρκίνο στο πάγκρεας. Η αντίδραση -παρηγοριά ξέρετε ποιά ήταν;;;;Κατηγορίες και φωνές ότι δεν με αντέχει και ότι είμαι ψυχοπαθής!!!!
Και έτσι επανέρχομαι στις αρχικές μου σκέψεις....τελικά μου είναι αδύνατο να του μιλήσω. Γιατί ακριβώς για αυτόν το φαγητό είναι πολύ απλά μία απόλαυση...πώς εγώ να του περιγράψω τί νιώθω μπροστά σε ένα πίατο;;;;;; καλύτερα μόνη μου;;; με πιάνει απόγνωση ούτε το ένα θέλω ούτε το άλλο

Κορίτσια,
20 μέρες ακριβώς χωρίς κανένα ραντεβού με την τουαλέτα :-)

marmade, ίσως άν προσπαθούσες να του αναλύσεις την ρίζα των φόβων σου;Αν το εξηγήσεις ότι όλα αυτά πηγάζουν από τον εσωτερικό σου κόσμο και χρειάζεσαι την στήριξή του για να τα καταφέρεις;Μην σταματάς να προσπαθείς.Ίσως να βγεί κάτι...διαφορετικά χωρίς να θέλω να κρίνω τη σχέση σου, ίσως να είσαι με λάθος άνθρωπο...Αν ο άνθρωπός σου δεν μπορεί να κατανοήσει τους φόβους σου και τις επιθυμίες σου, και αντίθετα σου προσάπτι χαρακτηρισμούς χωρίς σκέψη, τότε κάτι ίσως να μην πάει καλά..Επαναλαμβάνω, δεν είμαι κριτής της ούτε της σχέσης σου ούτε του ανθρώπου που έχεις δίπλα σου...

Quote:

---

Originally posted by nassia
Κορίτσια,
20 μέρες ακριβώς χωρίς κανένα ραντεβού με την τουαλέτα :-)

---

Και αγόρια βρε!!! :) :) :) Να έχεις κάποιες διπλωματικές σχέσεις με την τουαλέτα...Χρησιμοποιείται και για άλλες χρήσεις...:) :) :)

Μπραβο Νασια για τις 20 μερες.Τι κανεις;Πως εισαι ψυχολογικα;Σου ειχα ξαναγραψει και πριν λιγο καιρο και επειδη δεν απαντησες ,ειχα την αισθηση οτι ισως σχολιαζα θεματα που δεν θελεις καν να τα συζητησεις.Η προθεση μου δεν ηταν να σε στεναχωρησω αλλα αν το εκανα σου ζηταω συγνωμη.Να περνας παντα καλα και οι 20 μερες να γινουν 20.000.Μπορεις.
Φιλικα Μαρια.