Printable View
εκεί που λαμπυρίζει το θαλάσσιο χιόνι
μες τα αβυσσικά τα βάθη
κείτονται δυο κουφάρια...
το πρώτο είναι της νιότης μου
το δεύτερο της ύστερης μου νιότης...
εκεί συνταίριαξε η μοίρα τα κομμάτια μου
έτσι αποκοιμισμένα στο αιώνιο σκότος
να διαλύονται μαρτυρικά
να θρυψαλίζονται και να σκοπριούνται.
δυο πλάσματα ονειρικά μες το άδειο μου κρανίο
να ερωτεύονται και να ξυπνούν έναν μύθο.
--->ΚΛΕΟ, ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΕΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ...
Καληνύχτα...
...Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα,
δεν ξέρω αν βγήκε τελικά από το σπίτι.
Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά.
Και στις γωνιές του δωματείου
το ραδιόφωνο συνεχίζει.
Οι σκιές σφίγγονται
από μιαν αβάστατη μετάνοια,
σχεδόν οργή,όχι τόσο για τη ζωή,
όσο για την άχρηστη εξομολόγηση...
μες τα σταχιασμένα χωράφια, κάτω από το λιοπύρι
ορθώνονται τα μικρά καλύβια...
δίπλα από κάθε μοναχικό δέντρο στην μέση κάθε κάμπου...
εκεί οι μικρές αυτοσχέδιες κούνιες νανουρίζουν το βρέφος τους.
η κάθε μάνα σηκώνει το βλέμμα κι εύχεται από κει που΄ναι ... να'ναι καλά το παιδί.
σιγά σιγά τον κάμπο τον αγοράσανε όλο....
μήτε σπαρμένο χώμα μήτε ζιζάνιο... μόνο τσιμέντο.
απέμεινε ο σουρεαλισμός να κλαίει μονάχος πάνω απο τα χλωμά πρόσωπα
την ομορφιά περασμένων καιρών έστω κι αβέβαιων...
ξεχασμένες πορσελάνινες κούκλες με κοτσίδες και μπούκλες τα πλούσια μαλλιά
με σατεδένιους φιόγκους και δαντελωτά μανίκια
με παγωμένο βλέμμα εξετάζουνε τους καλεσμένους μες το σαλόνι του Λουδοβίκου.
ολες έχουν το ίδιο ύπουλο χαμόγελο όμως λίγες είναι εκείνες που περιμένουν ένα χάδι.
όλες έχουν ένα στήριγμα όμως μία ελπίζει πως το πόδι που θα σκοντάψει στο σκαλιστό τραπεζάκι...
θα την λυτρώσει...
ο γλάρος Νέηθαν
Λένε ότι κανένα δώρο, δεν αξίζει πιο πολύ, από το δώρο της ζωής.
Aν είναι έτσι, τότε εγώ, σου δωρίζω τη ζωή μου! Ίσως να μην είναι κάτι που κοστίζει, μα σίγουρα είναι κάτι που αξίζει! Και να ξέρεις μονάχα ένα, θα το 'χεις για σήμερα, για αύριο, για πάντα! Ναι, για πάντα! Μέχρι να σβήσουν τ' αστέρια, μέχρι η γη να σταματήσει να γυρνά, μέχρι οι θάλασσες να στερέψουν,
μέχρι τα ρολόγια να σταματήσουν το τικ- τακ και ο χρόνος πάψει πια να κυλά, εγώ θα είμαι εκεί!
Όταν θα ερωτευτείς και η καρδούλα σου σα τρελή θα χτυπήσει και χρώματα και λουλούδια, η καρδιά σου γεμίσει, εγώ θα είμαι εκεί, για να στα ποτίσω! Και αν αυτός που ερωτευτείς, κάποια μέρα σε προδώσει, θα σκουπίσω τα δάκρυα σου, με μεταξένιο χαρτομάντηλο από τη καρδιά μου. Εγώ θα είμαι εκεί! Όταν πια σε άντρα, το σώμα σου δώσεις, και ίσως νιώσεις λίγο πιο φθηνή, θα σου θυμίσω ότι η αγνότητα κατοικεί μόνο στη καρδιά και όχι στο κορμί. Εγώ θα είμαι εκεί!
Όταν οι φίλες σου πισώπλατα σε χτυπήσουν, και πληγωθείς βαθιά,
αίμα από τις φλέβες μου θα στάξω, τις πληγές σου να γιατρέψω ξανά. Εγώ θα είμαι εκεί! Και όταν τελειώσεις το σχολείο
και δεις ότι η ζωή δεν είναι ένα παιχνίδι, θα απογοητευτείς
και η ζωή σου ξανά από την αρχή θα ξεκινήσει. Θα νιώσεις σα μωρό που μαθαίνει ακόμα, τα πρώτα του βήματα, μα μη φοβάσαι, θα' χεις εμένα να σου κρατώ το χέρι, για να μη πέσεις. Εγώ θα είμαι εκεί!
Όταν πια νύφη ντυθείς, τα πιο όμορφα λουλούδια στεφάνι θα σου πλέξω, να το βάλω στα μαλλιά σου και θα σου τραγουδώ χορεύοντας,
γύρω απ' το λευκό σου νυφικό, αγγέλων τραγούδια, που ταιριάζουν σε αγγέλους σα και 'σένα. Εγώ θα είμαι εκεί! Και όταν από πόνο στη γέννα θα κλάψεις, το δικό μου χέρι να σφίγγεις κι ας με πονέσεις, αντέχω. Μόνο για 'σένα, γιατί ο πόνος σου, είναι και δικός μου πόνος. Εγώ θα είμαι εκεί!
ʼν κάποια μέρα δυστυχισμένη νιώσεις, τα δάκρια σου σε ποτήρι θα βάλω να τα πιω, να τελειώσουν, ώστε να μην έχεις αλλά και να πάψεις να κλαις. Εγώ θα είμαι εκεί! Και αν πάλι χαρά σε πλημμυρίσει, το γέλιο μας θα γίνει ένα και θα είναι τόσο δυνατό,
που ο κόσμος θ' αναρωτιέται "πως και ανέτειλλε ο ήλιος τη νύχτα;"
Εγώ θα είμαι εκεί! Όταν πια γριά με μπαστουνάκι θα 'σαι, τσαγάκι θα σου φτιάχνω και θα σου τραγουδώ νανούρισμα να κοιμηθείς.
Και αν δε μπορείς να περπατήσεις, στήριγμά σου εγώ θα γίνω και μαζί θα περπατήσουμε, το τελευταίο μονοπάτι της ζωής. Εγώ θα είμαι εκεί! Και όταν έρθει η μέρα, τα μάτια μου να κλείσω και φύγει η ψυχή, μη κλάψεις! Θα φύγω ευτυχισμένος, γιατί είχα εσένα,
που μου έκανες υπέροχη τη ζωή. Μα και πάλι, θα είμαι ακόμα εκεί!
Και όταν η ψυχούλα σου πετάξει μακριά, προς την αιώνια ζωή,
κόκκινο χάλι θα στρώσω. Θα ξαφνιαστείς όταν με δεις, στου Παραδείσου την Πύλη να σε περιμένω. Και τότε εγώ χαμογελώντας θα σου θυμίσω, μια υπόσχεση πολύ ακριβή που κάποτε, σαν ήμασταν παιδιά σου είχα πει "σου το 'χα πει "εγώ θα είμαι εκεί." Έτσι καρδιά μου, για χθες, για σήμερα και για όλα σου τα αύριο, υπόσχεση σου δίνω "Θα είμαι εκεί, αυτό πάει να πει, αδελφή ψυχή!"
αυτά τα κόκκινα δειλινά...
η προοπτική του ταξιδιού...
τ'ονειρολόγιο...
ομορφιές...
κοντά στο νησάκι του άη Γιώργη
η είσοδος στην αυλή μου στο χωριό :)
σκεφτόμουν σήμερα πως τελικά δεν αξίζει να χαλιέται κανείς για το ό,τιδήποτε. πρέπει να κάνει πραγματα που τον ευχαριστούν να είναι καλά να φροντίζει τον εαυτό του να είναι όμορφος άνθρωπος τόσο σωματικά όσο και πνευματικά και με τα πολλά και με τα λίγα. να κάνει και τις καταχρήσεις του και να μην κλαίει να ματαιοδοξεί να απαισιοδοξεί να μιζεριάζει. ότι μας χαλάει πρέπει να του κλείνουμε την πόρτα και να το αποκλείουμε από την ζωή μας αν βέβαια περνά από το χέρι μας... γιατί κάθομαι τώρα και γράφω αυτά τα πράγματα... ; έχω συγκλονηστεί τρομερά από ένα περιστατικό που άκουσα στις τοπικές ειδήσεις! ένα παιδί 21 ετών έκανε κατάδυση σε μια παραλία με τον αδερφό του... και ξαφνικά σε μερικά δευτερόλεπτα... πέρασε ένα σκάφος από πάνω του και η προπέλα..... :( τπτ δεν είναι τελικά λίγα δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να σβήσουν όλα! και προβληματισμοί και χαμόγελα και κλάματα και θυμοί.... και μένει ενα ΚΕΝΟ! μια σιγή ένα γιατί. αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για όσα έχω... καλά και κακά. ξέρω ότι θα ξαναπαραπονεθώ... θα ξανακλάψω θα ξαναφωνάξω θα χαρώ... αλλά σήμερα ήθελα να καταγράψω αυτό το συναίσθημα με όσους συναντώ. Να ζήσουμε όμορφα και να αφήσουμε ωραία ανάμνηση γι αυτόν που κάποτε θα μας θυμηθεί!
αυτο ειναι το νοημα που μερικοι προσπερνουν ετσι αβιαστα... αλλες φορες το ξεχνουν, αλλες φορες κολλανε στα πρεπει, αλλες φορες εγκλωβιζοντε στα παθη τους...Quote:
Originally posted by Nefeli-
σκεφτόμουν σήμερα πως τελικά δεν αξίζει να χαλιέται κανείς για το ό,τιδήποτε. πρέπει να κάνει πραγματα που τον ευχαριστούν να είναι καλά να φροντίζει τον εαυτό του να είναι όμορφος άνθρωπος τόσο σωματικά όσο και πνευματικά και με τα πολλά και με τα λίγα. να κάνει και τις καταχρήσεις του και να μην κλαίει να ματαιοδοξεί να απαισιοδοξεί να μιζεριάζει. ότι μας χαλάει πρέπει να του κλείνουμε την πόρτα και να το αποκλείουμε από την ζωή μας αν βέβαια περνά από το χέρι μας...
η ζωη θελει και λιγο τρελα οπως και σοβαροτητα... μια καλη ισορροπια!
τα λαθη ειναι ανθρωπινα και ειμαστε ολοι ανθρωποι...
κι έτσι μαγεμένος μες την σιγαλιά και στο βαθύ γαλάζιο
ανάμεσα σε χρυσαφιά του ήλιου λαμπυρίσματα
αποκοιμήθηκες...
κι άφησες χαμόγελα να κερδίζουν των δακρύων τις μάχες
στην κάθε θύμηση που ο νους έχει σκλαβώσει.
καλό ταξίδι στ'όνειρο της απεραντοσύνης...