να καταθέσω και την δική μου εμπειρία..
επειδή έχω μία ηλεκτρονική "γκαλλερυ" (τίποτα ψαρωτικό, μην νομίζετε) ανά διαστήματα επικοινωνούσα με κόσμο διαδικτυακά. ο καλύτερος μου φίλος είναι ένα παιδί που γνώρισα ονλάιν 6 χρόνια πριν..
γνώρισα και κάποιους κλασικους μ.. που την εκαναν διακριτικα με το καλησπερα λογω εμφανισης, αν και φρόντιζα να είναι ένα απο τα πρώτα πραγματα που έλεγα για μενα.
μέχρι που γνώρισα το.. "δικό" μου. μιλήσαμε λιγότερο από μια εβδομάδα στο μσν, επέμενε δε να με δει απο την δευτερη μας συνομιλια.. εγώ ντρεπομουν (οποιος καει με το χυλο φυσάει και το γιαούρτι!!). αλλά τελικά με δική του επιμονή βγήκαμε.. κ δεύτερο, κ τρίτο ραντεβου..
και είμαστε μαζί εναν χρόνο (παρά κατι μερες) τωρα. καμια φορά σκεφτομαστε ποσο καρμικο ηταν μεσα σε ενα συμπαν ανθρωπων να πεσουμε ο ενας στον αλλο.. δεν έχει σημασία ο τρόπος, κουκλες μου, αλλά το ατομο..