-
Αν σκεφτουμε οτι ολος ο κοσμος θα μπορουσε να σερνει τετοια βαριδια,κανενος η ζωη δεν ειναι ευκολη,η ερωτηση που προκυπτει ειναι η εξης:Τι κανει δηλαδη ολος αυτος ο κοσμος με τα δικα του βαριδια και δεν εχει θεμα με το φαγητο?Και δεν αυτοκαταστρεφετε?Πολυ απλα,κανενας δεν μας ειπε να κατσουμε στη θεση του ποδηλατη της φωτογραφιας.Αυτοβουλως τοποθετηθηκαμε εκει και δυστυχως ξεχασαμε να φυγουμε.Ετσι αυτοβουλως λοιπον ηρθε η ωρα να κατεβουμε απο τα ποδηλατακια μας,να πουμε ενα αντιο στα "μπαγκαζια" απο πισω και να ανοιξουμε τα φτερα μας.Ποναει η αληθεια,αλλα ετσι ειναι.Κανενας δεν μας ορισε μοιρολογιστρες,μονες μας γιναμε,δυστυχως τρεφομαστε απο το μελο,την ματαιοτητα και το παρελθον μας.Ειναι ο χαρακτηρας μας τετοιος..Και ποιος ανθρωπος δεν εχει αφορμες για να παραιτηθει απο τη ζωη?Ομως το παλευει και δεν το κοσκινιζει μεχρι να βγαλει απο τη μυγα ξυγκι.Nadine τα λεω πρωτιστως για μενα,για να μην ξανακοιμηθω τον υπνο της παραπλανησης..Ας κατεβουμε ολοι απο τα ποδηλατα-αγκιστρια μας με τη δικη μας θεληση ετσι οπως ανεβηκαμε,ετσι απλα...
-
To τι κάνει ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι οπτική για μένα ούτε για το θετικό ούτε για το αρνητικό.Προτιμώ την κρίση από την σύγκριση.
Εξάλλου,ο καθένας μας είναι ξεχωριστό κράμα προσωπικότητας.Επίσης,δε νομίζω πως ανεβήκαμε "έτσι απλά" στα ποδηλατάκια μας.
Δεν αρνούμαι φυσικά πως εμείς οι ίδιοι κινητοποιούμε το πηδάλι,ακόμα κι αν κάποτε μας έσπρωξαν από πίσω οι δικοί μας ή άλλοι.
Όπως και να'χει, μπορεί να έρθει η στιγμή που νιώθεις πως δεν έχεις πλέον τον έλεγχο της οδήγησης.Είτε γιατί έχεις μάθει και την κάνεις
μηχανικά πλέον την κίνηση,είτε γιατί σε πήρε η κατρακύλα της κατηφόρας είτε γιατί ναι μεν θέλεις να κινήσεις προς τον ανήφορο,
αλλά νιώθεις πως οι δυνάμεις σου θα σε προδώσουν κι από φόβο,αδυναμία κλπ. δεν επιλέγεις τη δύσκολη κετεύθυνση αυτή...
Πάντως δεν είσαι τυχαία εκεί πάνω κι ας μην συνειδητοποιείς το γιατί.Κι αν ψάχνεις να το αντιληφθείς,δεν είναι κοσκίνισμα μύγας.
Μπορεί να έχει να κάνει με γενετικούς παράγοντες(κληρονομικότητ� �),με βιολογικούς(νευροδιαβιβασ� �ές,ασθένειες,εξαρτήσεις)
ή ψυχοκοινωνικούς από τη γέννηση μας μέχρι σήμερα.Είναι κάτι το πολύπλοκο και το βαθύ κι όχι κάτι που επιλέξαμε και ξεχαστήκαμε εκεί...
Όταν βιώνεις την απόλυτη ανηδονία,τη λύπη,το άγχος σε βαθμό,που δε γνώριζες στο παρελθόν,όταν απομονώνεσαι,
αλλάζει η σωματική σου ευεξία,ο τρόπος σκέψης σου,η συμπεριφορά,η διάθεση,η αυτοεκτίμηση σου,τα πάντα...
Όταν φτάνεις σε σημείο να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου και να σου φαίνεται βουνό να χειριστείς το παραμικρό,
αυτή πράγματι είναι μια αλήθεια,που πονάει και πρέπει να παραδεχτείς:Πως μάλλον ήρθε η στιγμή να ζητήσεις βοήθεια
και πως μόνος σου δε μπορείς ν'απεμπλακείς.Αν μ'ευκολία ανεβοκατεβαίνουμε το ποδήλατο,τότε σίγουρα δε μιλάμε για κατάθλιψη.
-
δεν ξέρω τι συμβαίνει και δυσκολεύομαι δεν μπορώ να μπω από την αρχική σελίδα...κάτι αλλούτινα εμφανίζονται κι έτσι χώθηκα από εδώ...φτιάξτε το, βρε παιδιά, ΤΟ ΣΑΊΤΑΚΙ ΜΑΣ!
