Ειναι σωστη τημωρια?

Quote:

---

Originally posted by Antonios
Αγαπητη Κrino (απο το ρημα κρινω η μυρισα τον κρινο?)


απο το κρινο, το λελουδο που εκανε σεχ η μητηρ του ιησου.
Εν ολιγεις εκπροσωπώ την αγνοτητα στο φορουμ, αν με εννοείς.



δεν αρχισα την καριερα μου εχω μια καριερα 15 ετων με πληθος διακρισεων και πανω απο 1500 ασθενεισ ακι τισ οικογενειες τους.


παρεξηγησης!!!!
δεν μιλησα για την επιστημονικη καριερα (την οποια και φυσικα αγνοω) αλλα την συγγραφικη καριερα στο φορουμ.




Ειναι πολυ διασκεδαστικο να μου ασκει κριτικη ενα κοριτσακι των 20 ετων που δεν εχει ιδεα απο το αντικειμενο και δεν προσφερει και τιποτα στο κοινωνικο συνολο.


ενταξει μπορει να ειμαι μικρη ακομα,
αλλα εχω παθος για την ζωη και μαθαινω.
Εσεις ποσο ετων ειστε αν επιτρεπετε?




Οταν θα εχιες να προσφερεις κατι και θα εχει πηξει και το μυαλο σου θα εχεις δικαιωμα να κρινεις συναδελφους και πρακτικες.


δηλαδη επειδη ειμαι μικρη, δεν εχω το δικαιωμα να μιλαω?
:(




Μεχρι τοτε καλο ειναι να σιωπησεις. Απο αλαζονεια παιδαριων εχω δει παρα πολυ και πολυ ψηλα εχεις παρει τον αμανε.


δεν βλεπω ομως αντιπαραθεση με επιχειρηματα,
παρα μονο ενα ρατσισμο για το οτι ειμαι μικρη....
(δεν ξερω αν πιανει, αλλα παρολο που ειμαι μικρη, την εχω μεγαλη....)

---

ωχου μωρε,
ολο νευρα εισαστε εδω μεσα, ιδιως οι ψυχολογοι....
Και να σου πω κατι γιατρε,
η συντροφος μου, (αυτο δεν το ξερατε, αλλα ειμαι λεσβια) μου εχει πει οτι σε τετοιες περιπτωσεις, της κοντης ψωλης της φταιν\' οι τριχες.


Τελος, οι αποψεις της ρεμεντυ, εχουν μια βαση, που θα μπορουσαν να εχουν εφαρμογη στον οποιοδηποτε, να τις λαβετε υποψη σας.

Quote:

---

Originally posted by boubourina
Ειχαν καποιο δικιο οταν ελεγαν οτι οπου δεν πιτπει λογος πιπτει ραβδος.


εντελως κανενα.




Πειτε μου ομως σε ενα 2χρονο που ουτε σε ακουει οταν συζητας μαζι του, ουτε και μπορεις να το δειρεις πως μπορεις να του μαθεις καποια \"μη\" και καποια \"οχι\".
Το καρεκλακι ειναι μια σκεψη!!
Αλλες λυσεις;



τα παιδια 2 χρονων, δεν ειναι δουλεια τους να σε ακουνε.
Και δεν ειναι η ηλικια τους τετοια για να καταλαβαινουν μη και οχι.
Για παραδειγμα, αν υποθεσουμε οτι του απαγορευεις να ερχεται σε επαφη με μαχαιρια γιατι ειναι επικίνδυνο, οποτε οταν το δεις με ενα μαχαιρι το να του αφαιρεις με βια συνεχως ειναι μια λαθος κινηση.
Πιο σωστο θα ηταν να το αφησεις να πειραματιστει να δουλεψει ενα μη κοφτερο μαχαιρι ετσι ωστε να πειραματιστει τι ακριβως κανει ετσι ωστε να αποκτησει δεξιοτητα χωρις βεβαια να τραυματιστει.

---

Για την τιμωρια γενικοτερα.
Οταν βαζεις ενα παιδι τιμωρια - δεν εχει σχεση τι τιμωρια ειναι - σημαινει οτι εχεις χασει το επιπεδο επικοινωνιας.
Θα πρεπει να γνωριζεις οτι ενα παιδι 2 ετων, δεν εχει ουτε την λογικη ουτε την ηθικη την δικη μας.
Η τιμωρια λειτουργει βεβαια σαν βαλβιδα εκτονωσης και ετσι \"αναγκαζεις\" το παιδι να ακολουθησει (θελωντας και μη) την δικη σου επιθυμια. Παρολα αυτα, αυτη σου η τακτικη δεν εχει γινει αφομοιωσιμη απο το παιδι, αρα μηδεν στο πηλικο.
Περισσοτερο εξυπηρετησες τα δικα σου νευρα, παρα το παιδι.

Επισης ενα μεγαλο λαθος που κανουν οι γονεις (και δεν ασχολουνται με αυτο) ειναι να λενε στο παιδι τους οταν κανει κατι ανεπιτρεπτο οτι ειναι κακο παιδι!!! μεγα λαθος...
Η σωστη κινηση ειναι οτι αυτο που εκανε ειναι κακο, και οχι το ιδιο.
Το παιδι πρεπει να εχει ξεκαθαρο οτι ειμαστε με το πλευρο και οχι απο την αλλη πλευρα.
Ετσι με αυτο το πνευμα, αρχιζει ενα πλαισιο διαλογου και βημα - βημα το παιδι μεγαλωνει και αρχιζει να αντιλαμβανεται ολοενα και περισσότερο αυτο που θες να περασεις.


Αρα,
διαλογος - διαλογος - διαλογος.
Αυτες ειναι οι λυσεις που ψαχνεις.
Βεβαια αυτα που σου προτεινω ειναι μια τεραστια (?) κουραση, αλλα θα μεγαλωσεις ενα παιδι που θα στεκεται γερα στα ποδια του και οχι ενα παιδι με φοβικα συνδρομα.
Η ευκολη λυση, ειναι να τιμωρεις κατα συστημα το παιδι σου, ετσι οπως κανουν η πλειοψηφια των γονεων. Εξισου ομως ειναι πλειοψηφια τα φοβικα παιδια και αργοτερα οταν πια ολοκληρωθουν, να ειναι και φοβικοι ανθρωποι.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Επίσης,το παιδί μαθαίνει από το παράδειγμα,όχι από την στέρηση των χαρών του.Αν δηλαδή έχει ένα γονιό που στα λόγια θέλει αλλά στην πράξη δεν,τότε αισθάνεται μπερδεμένο,καθώς έχει ένα μπερδεμένο γονέα.

---

Υπάρχει ένα πρόβλημα στην πρακτική εφαρμογή αυτού που λες, διότι οι γονείς κάνουν πράξεις που τα παιδιά δεν πρέπει/χρειάζεται/είναι ικανά να κάνουν. By default λοιπόν σε πάμπολλες περιπτώσεις το τι κάνει ο γονέας διαφέρει από το τι πρέπει να μάθει στο παιδί του να κάνει. Είναι δύσκολο έως αδύνατο να μάθεις σε ένα μικρό παιδί που δεν πάει καν σχολειό να σκέφτεται συνειδητά και να αποφασίζει ως αποτέλεσμα λογικής επεξεργασίας, η έστω να κατανοεί πραγματικά ότι οι απαγορεύσεις και τα όρια που του επιβάλουν οι γονείς του έχουν απώτερο σκοπό τη δικη του προστασία, φυσική και ψυχολογική. Και δεν θα έπρεπε κιόλας, παιδιά είναι, άστα να χαρούν την ανεμελιά τους λίγο, θα υπάρξουν τόσος χρόνος και τόσες μα τόσες περιστάσεις που θα τους βαραίνουν με ευθύνες και ωριμότητα στο μέλλον.

Ρε παιδια διαβασα τις απαντησεις σας και τις σεβομαι γιατι τα ιδια ελεγα και εγω εξω απο το χορο.

Στην πραξη αυτα που λετε ειναι αδυνατα.

Καπου ενος ετους ο μικρος αρχισε οταν δεν του εδινες κατι που ηθελε, πχ το μαχαιρι που αναφερατε, να πεφτει στο πατωμα και να κλαει. Η παιδιατρος μου ειχε πει εκεινη τη στιγμη να μιλαμε με τον αντρα μου αδιαφορα για αλλα θεματα και να μην τον κοιταμε καθολου. Στον 1 χρονο που μεσολαβησε οχι μονο δεν το σταματησε το πεσιμο στο πατωμα αλλα το εξελιξε κιολας. Τωρα πεφτει στο πατωμα και μαλιστα κοιταει που δεν εχει χαλί και χτυπαει το κεφαλι του κατω,( τον ακουμε το θορυβο) και πλεον αρχιζει να κλαιει επειδη ποναει το κεφαλι του απο το χτυπημα. σε αυτο το σημειο δεν μπορω να μην το σηκωσω να τον παρω αγκαλια να τον παρηγορησω.

Αλλο θεμα.
Θελει το ποτηρι μου και του λεω οχι να πιεις απο το δικο σου. του δινω το μπιμπερο και εκεινος το πεταει πανω σε οτι βρει, κανει και μια κινηση ματ με το χερι του και σαρωνει οτι βρει πανω στο τραπεζι και σπαει ετσι μερικα πραγματα. Του μιλας και εκεινος εχει ηδη πεσει στο πατωμα και εχει αρχισει το σοου.

Τι κανεις;

Αλλο θεμα.
Φευγεις για τη δουλεια.
Ενα δραμα καθε πρωι. Του εχεις πει και ξερει οτι πας στη δουλεια, αλλα θελει και εκεινος να παει στη δουλεια γιατι στο μυαλουδακι του δουλεια και ατα ειναι ενα και το αυτο. Που σημαινει οτι εσυ πας \"βολτα\" στη δουλεια και δεν τον παιρνεις...
Καθε πρωι που κλεινω την πορτα ακουω το \"μπουπ\" κεφαλι στο πατωμα και σπατραγμος!!

Boubourina,επειδή σε βλέπω λίγο αγχωμένη,θα σου προτείνω ένα βιβλίο που εμένα με βοήθησε.Είναι το \"Τα Παιδιά Χρειάζονται Όρια-τα έχουν ανάγκη\",από τον ψυχολόγο Dr Jan-Uwe Rogge,εκδόσεις Θυμάρι.

\'Ακου τι γίνεται.Τις περισσότερες φορές οι αντιδράσεις των παιδιών είναι καθρέφτης των δικών μας συμπεριφορών,σε τέτοιες περιπτώσεις αντιδράσεων η έλλειψη έγκειται όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.Στη σταθερότητα με την οποία ακολουθούν-και οι δύο!-γονείς την απόφαση που έχουν πάρει-αν την έχουν-για το ποιον τρόπο αντίδρασης θα ακολουθήσουν σε συμπεριφορές του παιδιού.Πχ εάν κάποια φορά δεν έδωσες σημασία,την επόμενη επειδή βιαζόσουν,ήσουν αγχωμένη,ανησύχησες πως θα χτυπήσει σοβαρά,αντί να κρατήσεις μία σταθερή στάση,υποχώρησες και το κανάκεψες,τότε το παιδί με την στάση σου κατάλαβε πως μπορεί να κερδίσει και με αρνητικό τρόπο την προσοχή σου.Και το επαναλαμβάνει.
Δηλαδή είναι η σταθερότητα στην απόφαση,η ίδια στάση που δίνει στο παιδί να κατανοήσει το όριο που του θέτεις.Για μένα,οι τιμωρίες πατάνε πάνω σε άσκηση εξουσίας και όσες φορές πέφτουμε οι γονείς στη λούμπα απλά έλεγχο ασκούμε,δε διορθώνουμε τίποτε από αυτά που θέλουμε και μας προβληματίζουν.Αντίθετα,γε ννιούνται στο παιδί τάσεις τιμωρίας του γονιού με τη σειρά τους,είναι αλυσίδα όλο αυτό.

Υπάρχουν πολλοί φόβοι και αναστολές που τις περισσότερες φορές μας κρατάνε πίσω από την τήρηση ορίων,αντίθετα,κάνουμε λάθη,όπως πχ να κάνουμε υπομονή και υπομονή και πάλι υπομονή και ξαφνικά να ξεσπάμε.Τι μήνυμα δίνουμε τότε στο παιδί,ένα συγκεχυμένο,ασταθές μήνυμα.Και δίχως σταθερότητα,πες μου ένα σκατόπραγμα που να μπορεί να επιτευχθεί.Κανένα.
Δεν είναι πιο υγιές αντί για τιμωρία,που κι εσένα την ίδια στενοχωρεί,με τύψεις και ενοχές και το παιδί σου,να κάτσεις να σκεφτείς υγιή,σαφή,μετρημένα όρια και να τα τηρείς πάντα;Δίχως καμία μορφή βίας,αλλά με σταθερότητα διαμορφώνονται υγιή παιδιά.

Είναι ένα θέμα που θα μπορούσαμε να μιλάγαμε ώρες αυτό πάντως,καθώς προέρχομαι από οικογένεια με απόλυτη αστάθεια και έχω γνώση του κακού που μπορεί να προκληθεί στο παιδί από λανθασμένες γονεικές επιλογές.Όμως εσύ,μια νέα γονιός,όπως κι εγώ,έχουμε την ευκαιρία να επιλέξουμε δρόμους ξεχωριστούς,με γνώση και συνέπεια.:)

Καλημερα!!! Συμφωνω ΑΠΟΛΥΤΑ!! μαζι σου. Εγω αντιθετως προερχομαι απο οικογενεια με σαφη ορια και αυτο με εκανε να νιωθω ασφαλεια σαν παιδι, και το ιδιο θελω να νιωσει και το παιδι μου μεγαλωνοντας.
Μετα περασα στη δικη μου οικογενεια, δεν ξερω εαν εχεις ιδεα της συνθεσης της οικογενειας μου. Και αυτη η οικογενεια μου δεν εχει κανενα οριο. Και αυτο με τρομαζει και με αγχωνει παρα πολυ.

Όχι,δε γνωρίζω τη σύνθεση της οικογένειάς σου,δεν είμαι παλιό μέλος,θα ήθελες να μου πεις δυο σύντομα λογάκια γι αυτήν;

Βοubourina,αυτά τα ξεσπάσματα των παιδιών δεν πρέπει να τα βλέπουμε καταρχήν ως κάτι το τρομακτικό ή καταστροφικό(παρόλο που καταλαβαίνω πόσο επηρεάζουν εσένα αυτή την περίοδο).Είναι αρκετά συνηθισμένος τρόπος να εκφράσουν τα παιδιά σε ηλικίες τέτοιες σαν την ηλικία του παιδιού σου,που ο λόγος δεν έχει αναπτυχθεί αρκετά,διάφορα συναισθήματά τους.Το ότι το παιδί σου το κάνει ακριβώς πριν φύγεις μπορεί να είναι και άγχος από φόβο αποχωρισμού ας πούμε.
Εν τω μεταξύ,δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια,ούτε οι λόγοι κάθε ξεσπάσματος τέτοιου(καλύτερα μίας μη λεκτικής επικοινωνίας ενός παιδιού κάτω των τριών-τεσσάρων)ίδιοι.Άλλοτε κάτι θέλουν και εκφράζουν την απογοήτευση που δεν το παίρνουν,άλλοτε μπορεί να είναι έκφραση μίας ανάγκης για περισσότερη προσοχή,άλλοτε κάτι άλλο.Αλλά όσους ειδικούς και να ρωτήσεις,τόσες γνώμες θα πάρεις.Ο γενικός κανόνας είναι υπομονή,σταθερότητα,ασφάλε ια.

Και να μην αυτομαστιγώνεσαι,δηλαδή να μην το συνδέεις στο μυαλό σου αυτόματα με το ερώτημα\"είμαι καλή μάνα\".Είσαι.Θα βρεις τον τρόπο να περάσεις το μήνυμα στο παιδί σου χωρίς να το τιμωρήσεις για την έκφραση της ανάγκης του,ή των συναισθημάτων του.Καταλαβαίνω τα ερωτήματά σου και τα έχω κι εγώ θέσει στον εαυτό μου αρκετές φορές.Η διαδικασία μεγαλώματος ενός παιδιού είναι ένας συνεχής δρόμος και δεν επηρεάζει μόνο το παιδί μας αλλά και εμάς,μεγαλώνουμε και αλλάζουμε μαζί του,είναι μία αλληλεπίδραση.

Δοκίμασε την απόσπαση της προσοχής με κάτι άλλο,δοκίμασε και το χιούμορ,δηλαδή κάνε μία αστεία φάτσα να δεις αν λειτουργήσει.Γενικά,δοκίμα σε τρόπους και δες ποιος λειτουργεί.Επίσης μικρές φράσεις και όσο το δυνατό απλούστερες και συγκεκριμένοι,επαναλαμβαν� �μενοι,σταθεροί τρόποι,μάλλον θα ήταν το ιδανικότερο.Σιγά σιγά θα ανακαλύψεις τι θέλει να σου πει το παιδί σου και θα προσαρμόσεις και τη δική σου συμπεριφορά.
Εμ,παιδί ίσον παίδεμα έλεγε η γιαγιά μου,λολ.
Επίσης,συζήτησέ το με τον σύζυγο,ώστε να ακολουθείτε και οι δύο την ίδια τακτική αντιμετώπισης,εκεί εστιάζεται ένα σημαντικό κομμάτι για να λειτουργήσετε σαν ομάδα,και το παιδί σας θα το καταλάβει και θα αισθανθεί ασφαλές και ελεύθερο να ψάξει άλλους τρόπους έκφρασης,δίχως φόβο τιμωρίας που πάντα καταπιέζει και επιβάλλει,δεν διαμορφώνει παρά απωθημένα.:)

Επίσης,στο θέμα της Μαρίας,για να είμαστε και εντός thread,το θεωρώ παρατραβηγμένο να έχουμε την απαίτηση από ένα παιδί να έχει ιδέα για το τι έχουμε εμείς μέσα στο κεφάλι μας για τη βία.Δηλαδή,εκεί παίζουν πολλές αντιφάσεις.Πχ μπορεί να του απαγορεύσεις το παιχνίδι με πλαστικό νεροπίστολο και να σε βλέπει κάθε βράδυ να παρακολουθείς μετά μανίας το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του star,ή να διαλέγεις \"περιπέτειες\"από το videoclub,και ο αλληλοσπαραγμός να πάει σύννεφο,με μορφή όχι μόνο τουφεκιάς αλλά και μαχαιρωμάτων,βομβών,οξέων και μαζικών εξοντώσεων,λολ.
Επίσης μπορεί να του λες \"γιατί αυτό δεν είναι καλό για σένα\"δείχνοντάς του το πλαστικό φωσφοριζέ όπλο του G.I.Joe,και μετά να σε ακούει στο αμάξι να λες τον μετανάστη \"βρωμιάρη\",τον ρομά\"γύφτο\"και τον ομοφυλόφιλο ανώμαλο.Ό,τι και να θες να του διδάξεις έχει πάει στράφι.:P